Σκυφτή, περνώ ανάμεσα στα πυκνά δέντρα.
Ακροπατώ και αφουγκράζομαι.
Ακουμπώ την πλάτη στους υγρούς κορμούς και κοιτάω με την άκρη του ματιού.
Πετάγομαι ξαφνικά σε λαμπρά ξέφωτα και βουτάω ξανά σε αραχνιασμένα σκοτεινά σύδενδρα.
Βλέπω μια λάμψη, μια βιαστική κίνηση, ένα περαστικό χρώμα.
Αναρωτιέμαι, ελπίζω, φοβάμαι.
Επιτίθεμαι. Αμύνομαι. Οπισθοχωρώ. Αντεπιτίθεμαι.
Γλιστράω αθέατη στα σκοτεινά βάθη. Θέλω να χαθώ. Θέλω να μην υπάρχω.
Μετανιώνω.
Ξαναγυρίζω αφύλαχτη. Δεν έχει σημασία.
Ξαναγυρίζω πάνοπλη-με οκτώ λέξεις. Έχει όλη την σημασία του κόσμου.
Βγαίνω στο φως.
Όχι όμως στο φως του ήλιου αλλά στο πράσινο φως που φιλτράρεται μέσα από τα φύλλα.
Δεν θέλω να πληγωθώ. Δεν θέλω να παραδοθώ.
Θέλω μόνο να ζήσω μια μικρή, μικρούλα νίκη. Μια γλυκιά στιγμή αναγνώρισης και αποδοχής. Μια σταγόνα πνευματικού θριάμβου. Μια σταλίτσα από την υφή μιας ζωής αλλιώτικης.
Και μετά να συνεχίσω.
Μέσα στα απαλά χωράφια, με τις μαλακές καμπύλες και τα καλοπατημένα ασφαλή μονοπάτια. Στις σκιές από τα ήμερα δέντρα και στις καλημέρες με τους συνοδοιπόρους.
Μέχρι το τέλος.
Μόνο καμιά φορά, έτσι στα κλεφτά, να κλείνω τα μάτια και σαν τα ανοίγω να ναι γεμάτα από εκείνο το πράσινο φως που φιλτράρουν τα φύλλα στο δάσος.
Καμιά φορά.
Καμιά
φορά
Ετικέτες alter ego
για σκέψου ότι έτσι είναι και η ζωή.ελπίζω η ρουτίνα να βοηθήσει όπως βοηθάει στις δυσκολες καταστάσεις.πολλα-πολλα φιλιά