Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006
Φουριόζοι έφηβοι, επιστρέφουν στο Σχολείο
Από το παράθυρο βλέπω στρατιές πιτσιρίκια να πηγαίνουν στο Γυμνάσιο της γειτονιάς μου. Στο ίδιο σχολείο που πήγα και εγώ πριν από πολλά χρόνια.

Τα βλέπω να περνάνε βαριεστημένα με το σχολικό σακίδιο παλιό ή ολοκαίνουργιο, σέρνοντας παπούτσια χωρίς κορδόνια δύο νούμερα μεγαλύτερα, με τα μάτια μισόκλειστα και στο βλέμμα "μην του μιλάτε του παιδιού, μπορεί να σας δαγκώσει".


Τα βλέπω να περνάνε υπερκινητικά σε μικρές ή μεγάλες παρέες, να κάνουν άχαρες πλάκες μεταξύ τους με αδέξιες μισοαντρικές φωνές (τα αγόρια) ή με ακίσματα και χαζογελάκια (τα κορίτσια). Να σπρώχνονται να χτυπιούνται και να τρέχουν και όταν φτάνουν στο προαύλιο να μαζεύονται σε μεγάλα πηγαδάκια και να συζητάνε ότι άγνωστο και μυστηριώδες συζητάνε οι έφηβοι σήμερα.


Τα βλέπω να παρενοχλούν τους περαστκούς, ακόμα και ηλικιωμένους, που επιρεασμένοι από τα νέα για παιδικές συμμορίες που κατακλύζουν τα κανάλια μαζεύονται φοβισμένοι στην άκρη του δρόμου όταν περνάει η ορδή.

Τα βλέπω να καταστρέφουν με θαυμαστή και απενοχοποιημένη αδιαφορία τα λιγοστά φυτά που διαθέτει το σχολείο και ο πεζόδρομος απ΄ έξω. Με μεθοδικότητα και σιγουριά ένας δεκατετράχρονος κόβει τον κορμό της μπουκαμβίλιας, όχι ακριβώς για τον κόψει αλλά για να απασχολήσει τα χέρια του.

Τα βλέπω να υποδέχονται τους καθηγητές τους με γιουχαΐσματα, με κοροϊδίες και άναρθρες κραυγές, το ίδιο και τον ιερέα που θα κάνει αγιασμό.

Όλα μαζί, ένας όχλος φοβιστικός και ελαφρά ανεξέλεγκτος που βράζει έτοιμος να εκραγεί και να τινάξει μακριά από θρανία, μέχρι πλεονάσματα ορμονών.

Από τότε που ήμουν δεκατέσσερα έχει περάσει πάρα πολύς καιρός.


Δεν θυμάμαι να ήταν τόσο άγρια τα πράγματα , αλλά τα παιδιά αυτά είναι παιδιά συμμαθητών μου που μεγαλώσαμε και ζήσαμε σε παρόμοιες συνθήκες και αναρωτιέμαιπως επέτρεψαν να εξελιχθούν έτσι, τα δικά τους παιδιά.Τι κάνει τα τωρινά παιδιά να είναι τόσο άγρια και αδιάφορα. Τι τα κάνει τόσο ανώφελα σκληρά.
Γνωρίζω, ότι όλα τα παιδιά από καταβολής κόσμου, είναι σκληρά, ίσως απλά γιατί έτσι ανακαλύπτουν τον κόσμο και τα όρια τους ή ίσως γιατί δεν έχουν αναπτύξει ακόμα πρακτικές πολιτικής ορθότητας που τους επιβάλει η ενηλικίωση.
Σήμερα όμως παρατηρώ αυτό να γίνεται στον υπερθετικό βαθμό και να γίνεται αυτοσκοπός.

Που είναι οι γονείς τους να τα οδηγήσουν από πιο πολιτισμένα μονοπάτια στην ενηλικίωση. Ποιος δίνει στον έφηβο την δυνατότητα να θεωρεί δεδομένο ότι μπορεί να
παρενοχλήσει τους περαστικούς, να
βρίσει τον καθηγητή του, να κοροϊδέψει τον αντιπρόσωπο της θρησκείας – στην οποία, κατά τεκμήριο, ανήκει- να καταστρέψει το περιβάλλον στο οποίο ζει και κινείται τα δώδεκα χρόνια της βασικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του. Τι κάνει αυτά τα παιδιά να θεωρούν ότι όλος ο κόσμος είναι δικός τους όχι για να τον κατακτήσουν και να τον κατανοήσουν αλλά απλά να τον καταναλώσουν;

Από την άλλη οι καθηγητές, πρόσωπα εξέχοντος κύρους στα δικά μου μαθητικά χρόνια, δείχνουν να έχουν συμβιβαστεί με την κατάσταση. Οι πιο πολλοί κάνουν την δουλειά τους χωρίς να δίνουν σημασία λες και έχουν παραδώσει τα όπλα και απλά ανέχονται την κατάσταση διεκπεραιώνοντας τις διδακτικές ώρες μέχρι να γυρίσουν σπίτι τους.


Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική. Άλλωστε δεν έχω δικά μου παιδιά για να έχω μέτρο σύγκρισης.
Μπορεί αυτοί οι συγκεκριμένοι γονείς να είναι πιο πολυάσχολοι σε σχέση με τους δικούς μας ή μπορεί να θεωρούν ότι τα παιδιά τους πρέπει να είναι πιο δυναμικά ή ότι η υπερβολική πειθαρχία θα τα κάνει άβουλα και δεν θα πετύχουν στην ζωή τους.


Δεν ξέρω.

Να το συζητήσουμε;



p.s.
Ο φίλος jason είναι ενας νέος άθρωπος πο έχει καταγράψει την δική του ματιά στο θέμα
Διαβάστε το
εδω
Αξίζει τον κόπο!
 
posted by ralou at 3:53 μ.μ. | Permalink |


36 Comments:


  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 9:59:00 π.μ., Blogger AVRA

    Καλημερα,

    Φταίνε πολλα.Οι γρήγοροι ρυθμοι της ζωης , τα ΜΜΕ, οι γονείς.Είναι τα καινουρια πρότυπα , ειναι τοσα πολλά...!!

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 11:44:00 π.μ., Blogger An-Lu

    Κυρίως νομίζω πως φταίει το γεγονός ότι οι γονείς δεν ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ με τα παιδιά τους, απλά τα "παρκάρουν" εδώ κι εκεί (σε γιαγιάδες, αλλοδαπές νταντάδες, σταθμούς και σχολεία)...

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 11:47:00 π.μ., Blogger ralou

    avra, καλωσήλθες!
    Δεν έχω παιδιά και δεν έχω την ευκαιρία να εντρυφήσω στο θέμα.
    Με απασχολεί και με παραξενεύει ωστόσο, μου φαίνεται αποκαρδιωτικό.
    Αλλά υποθέτω ότι εσείς οι γονείς που αγαπάτε τα παιδιά σας θα κάνετε κάτι γι αυτό και δεν θα τα αφήσετε να μεγαλώσουν σαν αγριόχορτα αλλά θα τους δώσετε την ευκαιρία να δουν τον κόσμο με άλλο μάτι.

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 12:02:00 μ.μ., Blogger diki

    Δυστυχώς ο κόσμος έχει σκληρύνει και αν θέλουμε να επιβιώσει ένα παιδί δε μπορούμε να το αφήσουμε μαλθακό και δέσμιο από ηθικούς κανόνες. Τι προτιμάς; Το παιδί σου να κόβει βουκαμβίλιες και να είναι cool όσο και τα υπόλοιπα; Ή να είναι το μυξιάρικο που δε συμμετέχει στις σκανταλιές και γίνεται βορά πειραγμάτων από τα κωλόπαιδα; ΜΕΓΑΛΟ δίλημμα. Εγώ μικρός έκανα μαλακίες μόνο και μόνο για να μην είμαι απομονωμένος. Μέχρι και μάθημα δεν έλεγα για να μη ξεχωρίζω. Όσο ήμουν του 19&18/20 με μισούσαν όλοι. Μόλις έπαψα να κυνηγώ τους βαθμούς έγινα cool as the rest (ως ένα σημείο βέβαια). Είχα όμως την ωριμότητα ώστε να μην αφήσω αυτό το προσωπείο να με εμποδίσει να πετύχω τους στόχους μου. Πολύ λεπτές ισορρροπίες. Και μιλάμε για πριν 10 χρόνια που ήταν πιο ήρεμα τα πράγματα.

    Από την άλλη, έχουν και τα παιδιά μια ροπή προς την αταξία. Ο κόσμος μας είναι χτισμένος γεμάτος κανόνες (φανάρι, διάβαση, τάξη, ησυχία, διάβασμα, εύθραστα αντικείμενα σε όλο το σπίτι, κ.ά). Έχουν ανάγκη να εκτονωθούν, να νιώσουν πως είναι above it και δεν έχουν μάθει ακόμα να μπαίνουν στη θέση του άλλου (του παπά που προσβάλουν, του συμμαθητή που ξεφτυλίζουν). Τα μικρά είναι ζώα χωρίς τιθασσευμένες ορμές. Η ζωή θα τα διδάξει αργότερα πώς πρέπει να φέρονται. Ό,τι κι αν πει ο γονιός, το παιδί θα μάθει μόνο όταν δοκιμάσει both ways.

    Κάποιος είχε πει κάποτε, πώς όποιος έχει τελειώσει το σχολείο και έχει επιβιώσει χωρίς (παιδικά) τραύματα, δεν έχει να φοβάται τίποτα πια. Those years are the most cruel.

    Φιλιά ralou μου.
    (δεν έχεις παιδιά; εγώ γιατί νόμιζα πως ήσουν μητέρα;)

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 12:21:00 μ.μ., Blogger ralou

    Αλλά και το πάρκινγκ σε γιαγιάδες θα έπρεπε να μην φέρνει αυτό το αποτέλεσμα.
    Ισως έχεις δίκιο για την αδιαφορία αλλά δεν νομίζεις ΑnLu μου ότι αυτό δεν συνάδει με την πανθομολογούμενη αγάπη που υποτίθεται ότι έχουν οι γονείς για τα παιδιά τους;

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 12:21:00 μ.μ., Blogger Debby

    Οι γονείς φταίνε και είμαι απολύτως πεπεισμένη για αυτό.
    Οχι ότι δεν τα αγαπάνε. Αλλά την αγάπη τους την εκδηλώνουν λάθος. Γίνονται υπερπροστατευτικοί εκεί που δεν πρέπει (εκεί που πρέπει τα παιδιά να αναπτύξουν δικές τους πρωτοβουλίες) και τα αφήνουν να κυριαρχούν από μικρά επάνω τους. Πως να μην θεωρούν φυσικό να "κυριαρχούν" σε όλο τον κόσμο?

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 12:45:00 μ.μ., Blogger Εύα

    απο οσα εχουν δει τα ματια μου στο σκληρο κοσμο των ιδιαιτερων μαθηματων,χαχαχα,τα πραγματα εχουν ως εξης:
    Τα παιδια μας δεν εχουν ορια γιατι κανεις δεν τους τα βαζει.Οσοι δουλεψαν ετσι,πετυχαν.Τι εννοω λεγοντας ορια;Καλως ή κακως ενα παιδι πρεπει να μαθει τι μπορει και τι ΔΕΝ μπορει να κανει.ΔΕΝ μπορει για παραδειγμα να ελεγχει τη ζωη των γονιων του και να αποφασιζει πριν απο αυτους για αυτους.ΔΕΝ μπορει να ειναι ο κολλητος/κολλητη μας που του λεμε τα προβληματα μας.Πρεπει να ξερει οτι μπορει να στηριχτει πανω μας αλλα ΟΧΙ οτι μπορει να ξελασπωνει με τη βοηθεια μας/παρεμβαση/μπουνιες/βρισιδια/χρηματα των γονιων.
    Να του αναγνωριζονται οι κοποι του και να ανταμειβεται για την προσπαθεια αλλα οχι να θεοποιειται κι αυτο το λεω εκ πειρας.Κι εμενα για θεα με ειχαν οι δικοι μου μεχρι που βγηκα εξω κι ειδα οτι ειμαι για τα μπαζα!
    Επισης ο δασκαλος/καθηγητης/διευθυντης ειναι μαλακας αλλα ΔΕΝ ειναι αναγκη να το ξερει το παιδι σας.Σεβασμος,μαθετε του τι σημαινει η λεξη αρχιζοντας απο το να το κανετε πραξη.Οταν δωσετε εσεις τη θεση σας για παραδειγμα στον ηλικιωμενο,το παιδι σας τι θα κανει μετα;Γιατι να ξερει με καθε λεπτομερεια τι τραβατε καθε μερα στο γραφειο;Γιατι να εχει κινητο απο τα 6;Γιατι να κανει οτι ολοι οι αλλοι αφου ετσι κι αλλιως καθε παιδι ειναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ;

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 12:48:00 μ.μ., Blogger ralou

    Καλή τοποθέτηση diki.
    Την υιοθετώ.
    Καταλαβαίνω βέβαια ότι εννοείς ότι τα παιδιά παίρνουν αρχές από τους γονείς τους αλλά στην προσπάθεια να ενταχθούν στο άγριο περιβάλλον την ηλικίας τους υιοθετούν τα κακά πρότυπα αλλά έχουν και παρακαταθήκη για το μέλλον τις βάσεις που έχουν πάρει.
    Μακάρι να είναι έτσι αν και δεν πιστεύω ότι αυτό είναι ο κανόνας.

    Δεν κατηγορώ τους γονείς και μόνο.
    Οι δικοί μας γονείς δεν είχαν να ανταγωνιστούν ένα περιβάλλον με τόσα πολλά -κακά- ερεθίσματα όταν μας μεγάλωναν.
    Αλλά πάλι δεν είναι άμοιροι ευθυνών.
    Να δες ένα παράδειγμα.
    Όταν ήμουν πιτσιρίκι η μαμά δεν υπήρχε περίπτωση να μην με σηκώσει από το κάθισμα μου στο λεωφορείο για να κάτσει μια κυρία που κρατούσε ένα μικρό παιδάκι στην αγκαλιά.
    Το κάνω ακόμα και τώρα παρόλο που μερικές φορές εχω ανάγκη να είμαι καθιστή.
    Και τι κάνει τότε η άλλη μαμά;
    Βάζει το παιδάκι να κάτσει στην θέση που της πρόσφερα και μένει η ίδια όρθια.
    Αν κυκλοφορείς συχνά με μέσα μαζικής μεταφοράς θα το έχεις παρατηρήσει και εσύ.
    Τι μήνυμα παίρνει το παιδάκι τότε:
    Ότι ένας μεγάλος σηκώθηκε για να κάτσει αυτό, άρα έχει κάθε δικαίωμα να το απαιτεί. Καταλαβαίνεις ότι το παιδάκι όταν γίνει κι αυτό μαμά και θα έχει ανάγκη μιας θέσης οι συνομήλικοι του δεν θα σηκωθούν από το κάθισμα με τίποτα.

    Το ξανάλεω. Απ΄ έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε!
    Και όχι, εγώ δεν έχω παιδιά.
    Αλλά ξέρεις τι λέει η παροιμία:
    Σ΄ όποιον δεν δίνει ο θεός παιδιά δίνει ο διάβολος ανιψιά!
    ;)

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 12:55:00 μ.μ., Blogger Jason

    Μόλις 2 χρόνια πάνε που τέλειωσα το σχολείο.
    Σε ένα παλιό post μου έλεγα πόσο ντρέπομαι για τη γενιά μου, πόσο ψεύτικη και χύμα γενιά είναι, πόσο αποπροσανατολισμένη είναι από πραγματικές αξίες κλπ.
    Και οι περισσότεροι μου έλεγαν πως δεν είναι έτσι και να κοιτάξω γύρω μου να δω την αληθινή νεολαία και τέτοια.
    Εγώ ξέρω πολύ καλύτερα πώς είναι η νεολαία γιατί τη ζω και γιατί είμαι νεολαία. Παιδάκι είμαι ακόμα κι εγώ, όπως και όλοι οι φίλοι μου. Πολλοί απ' αυτούς ακόμα πάνε σχολείο.
    Αλλά δε θα ξαναπώ κάτι άλλο.
    Πολλά φταίνε, αλλά μάλλον πάνω απ' όλα φταίει η εποχή ( όσο αόριστο κι αν ακούγεται αυτό και όσο εύκολο και αν φαίνεται να τα ρίχνει κανείς στις καταστάσεις ).

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 1:05:00 μ.μ., Blogger ralou

    Αχ πως μπλέχτηκαν έτσι τα σχόλια με τις απαντήσεις ;
    Σχολιάζατε όταν έγραφα και με προλαβαίνατε!

    Debby, συμφωνώ όπως το θέτεις για τους γονείς. Υπερπροστασία και μην στάξει η ουρά του γαϊδάρου.
    Για την αντίδραση των παιδιών έχει ο d i k i πιο πάνω μια καλή τοποθέτηση.
    Βλέπεις αυτά δεν μπορούν να κρίνουν ακόμα και παρασύρονται σε ακραίες αντιδράσεις. Το αντίδοτο είναι η πειθαρχία αλλά πως να την συνδυάσουν με την υπερπροστασία οι γονείς που περιγράφεις.
    Και να θέλουν λάθος θα την εφαρμόσουν!

    Εσύ eva που ζεις πολλά διαφορετικά παιδιά -που δεν είναι δικά σου- από πιο κοντά τι νομίζεις ότι κάνει τους γονείς να κάνουν όλα αυτά τα λάθη. Η γενιά των γονιών αυτών δεν έζησε στην στέρηση όπως παλιότερες γενιές.
    Τι τους κάνει να θεωρούν (όχι τα παιδιά) οι ίδιοι, ότι το παιδί τους πρέπει να έχει κινητό από τα έξι;
    Έχεις κάνει ποτέ σε γονείς την όμορφη ανάλυση σου για το θέμα; Πως αντιδρούν; Τι απαντάνε;

    Δεν ξέρω και ρωτώ.

    Όσο για το παράδειγμα με το λεωφορείο, το χρησιμοποίησα σε παραλλαγή του και εγώ στην απάντηση στον diki.
    Γιατί βρε γονείς;
    Γιατί;

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 1:13:00 μ.μ., Blogger ralou

    jason θυμάμαι πολύ καλά το υπέροχο εκείνο ποστ σου που με έκανε να γίνω φανατική αναγνωστρια σου.
    Πολύ περισσότερο που προέρχεται από ενα τόσο νεο άνθρωπο όπως εσύ.

    Και μόνο που τα έγραψες όλα εκείνα δείχνει ότι οι δικοί σου οι γονείς δουλεψαν με διαφορετικό τρόπο πάνω σου. Ισως εισαι τυχερός.
    Παω να βάλω λινκ σε αυτό το παλιο σου κείμενο μέσα στο ποστ.
    Αξίζει να διαβάσουν όλοι τον αντίλογο ή καλύτερα την πραγματικότητα μέσα από τα μάτια ενος ανθρώπου στην ηλικια σου!

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 1:33:00 μ.μ., Blogger Stavros Katsaris

    Ένα μεγάλο θέμα άνοιξες αλήθεια με αυτό το ποστ.
    Δεν ξέρω αν υπάρχει απάντηση που να εξηγεί τις απορίες και το προβληματισμό σου ή αν όλες οι απόψεις που έχουν γραφτεί μέχρι τώρα εδω και άλλες τόσες που γράφονται και ακούγονται εδώ και εκεί να είναι η προσέγγιση στο πρόβλημα!

    Καταθέτω λοιπόν την άποψη μου.
    Δεν είμαι και πολύ μακριά από την εποχή που ήμουν και ΄γω παιδί.
    Τώρα είμαι σε μια άλλη θέση στο ρόλο του πατέρα.
    Και μια και αυτά τα δύο είναι αρκετά κοντά χρονικά συχνά με προβληματίζει ο τρόπος που πρέπει να φερθώ.
    Διαπιστώνω οτι για να μπορέσεις να δώσεις σε ένα παιδί τα σωστά βήματα θα πρέπει πρώτος εσύ να βηματίζεις σωστά!
    Πως αλήθεια να απαιτήσεις από ένα παιδί να μην πετάει σκουπίδια σο δρόμο όταν εσύ ο ίδιος ανοίγεις το παράθυρο του αυτοκινήτου και πετάς τα αποσίγαρα από το τασάκι?
    Πως αλήθεια να περιμένεις από ένα παιδί να σεβστεί τα φυτά του δρόμου όταν το μπαλκόνι του σπιτιού του δεν έχει κανέναν φυτό?
    Πως μορείς να περιμένεις από ένα παιδί να μιλάει ευγενικά οταν οπι γονείς του στις 3 λέξεις που λένε οι τέσσερις είναι μαλάκας!
    Πραγματικά πολλές φορές ενοχλούμαστε από την συμπεριφορά των παιδιών χωρίς να κοιτάζουμε στο καθρέφτη μας!

    Θυμάμαι ακόμ τον πατέρα μου να μου μιλάει για το κακό που κάνει το κάπνισμα όταν ο ίδιος κάπνιζε 3 πακέτα την ημέρα!!!

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 1:37:00 μ.μ., Blogger Debby

    Εγώ πάντως συνεχίζω να μην συμφωνώ με τον diki γιατί τα παιδιά έχουν κρίση ακόμα και από πολύ μικρά (2-3 ετών). Οι γονείς είναι αυτοί που κατα βάσει ευθύνονται για τις συμπεριφορές και τις "κρίσεις" που τελικά υιοθετούν...

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 1:39:00 μ.μ., Blogger Debby

    Συμφωνώ δε πάρα πολύ με την Εva!

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 2:04:00 μ.μ., Blogger ralou

    Σταυρο, λες:
    "Διαπιστώνω ότι για να μπορέσεις να δώσεις σε ένα παιδί τα σωστά βήματα θα πρέπει πρώτος εσύ να βηματίζεις σωστά!"

    Ναι αυτό είναι ολόσωστο. Δεν μπορείς να περιμένεις να κάνει το παιδί σου διαφορετικά πράγματα από αυτά που του δίνεις εσύ σαν παράδειγμα.

    Η δική μου απορία είναι γιατί αυτοί οι γονείς που έζησαν σαν παιδιά στην δική μου γενιά, δεν έκαναν αυτό που είχαν μάθει και στα δικά τους παιδιά.
    Οι ίδιοι άνθρωποι που έμαθαν να σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους γιατί δεν έμαθαν στα παιδιά τους να κάνουν το ίδιο.
    Ποιες αρχές είχαν καλλιεργήσει οι δικοί μας γονείς σε μας και εμείς δεν μπορούμε να τις δώσουμε στα παιδιά μας;
    Και γιατί;

    debby, δεν νομίζω ότι ο diki δικαιολογεί αυτές τις συμπεριφορές. Τις εξηγεί μόνο και τις εκλογικεύει και εκεί συμφωνώ μαζί του.
    Βέβαια και εκείνος αλλά και η eva αλλά και όλοι μας υποθέτω ότι συμφωνούμε ότι ένα παιδί κάνει ότι βλέπει. Ίσως όμως στην αγωνιώδη προσπάθεια του να ενταχθεί στο περιβάλλον του να μετέρχεται διαδικασιών που μας ενοχλούν.
    Αν κάποιος με διαβεβαιώσει ότι τα παιδιά παρ όλα αυτά απλά περνούν μια φάση αλλά οι γονείς τους έχουν φροντίσει τουλάχιστον για τα εφόδια τους, εγώ προσωπικά δεν έχω αντίρρηση να αποδεχθώ και να ανεχθώ τις παραξενιές τους.

    Στο επίπεδο βέβαια που δεν απειλούν την σωματική ακεραιότητα των γύρω τους.
    Για την αισθητική... καλά θα κάνω μια υποχώρηση.
    ;)

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 2:25:00 μ.μ., Blogger jul

    Μου θύμησε πολλά το πόστ σου!
    Τα δικά μου σχολικά χρόνια...που ήταν τα χειρότερα της ζωής μου, γιατι οι γονείς μου με είχαν αναθρέψει σωστα!!Τραγικό έτσι?
    Δεν ήμουν το σπασικλάκι με τους καλούς βαθμούς αντιθέτως το σχολείο το μισούσα όπως και τώρα..απλά δεν ακολουθούσα το πλήθος...με ότι και να σημαίνει αυτό.
    Πιστευω πως οι γονείς καθορίζουν τι δρόμο θα πάρει ο χαρακτήρας του παιδιού...βέβαια είναι και οι εξωτερικοί παράγοντες, όπως τηλεώραση, παρέες...
    Μην ξαχνάς πως εμείς την λέξη κινητό ούτε καν την ξέραμε όταν πηγαίναμε σχολείο και τώρα τα παιδιά απο το δημοτικό έχουν όλα από ένα κινητό στο χέρι... Ειναι η μόδα που πρέπει να ακολουθήσουν για να μην μείνουν εκτός παρέας όπως λεει και ο diki.
    Ούτε και εγώ έχω παιδιά, αλλά όταν και αν αποκτήσω θα τους δώσω κάποια εφόδια, θα ξέρουν ποια ειναι τα όρια τους....γιατί τα σημερινά παιδιά χρειάζονται όρια που κανένας δεν τους θέτει...

    Sorry που πήδαγα από το ένα θέμα στο άλλο..προσπαθώ να απαντήσω από εχτές το μεσημέρι και όλο με διακόποτυν στο γραφειο......!!!!!

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 2:59:00 μ.μ., Blogger Εύα

    playmobil,οντας κοριτσι,πως νομιζεις οτι εμαθα να βλεπω ποδοσφαιρο;Αγκαλια με τον πατερα μου!και γουστερν και καρατε μαζι του.Και φυτα και ποτισματα απο αυτον..και να αλλαζω λαστιχα επισης μια και ηταν ταξιτζης.Τωρα βλεπω ποδοσφαιρο με το γιο της καλυτερης μου φιλης που εχει ηδη αρχισει να σκεφτεται οτι τα θηλυκα δεν ειναι ολα για τα μπαζα!Εκτος απο τη μαμα του φυσικα,χαχαχα!

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 3:44:00 μ.μ., Blogger An-Lu

    Άσχετο: το "φρέσκο" ποστάκι μου έιναι δώρο για σενα!!!

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 3:48:00 μ.μ., Blogger Φίλιππος

    Σωστα τα λες..
    Πρέπει να είναι οι πολυάσχολοι και αποξενωμένοι γονείς, η διάλυση της οικογένειας, οι ανύπαρκτοι παπούδες, συν η ολέθρια επιροή των media, υπεύθυνες για όλα αυτά.

    Φαντάσου να μεγαλώνεις και να έχεις για πρότυπο τους djs, πορτιέρηδες και μοντέλα, όπως προβάλουν τα περιοδικά και τα δελτία... Ρίξε μια ματιά σε ένα Nitro, σε ένα InStyle, κλπ για να σχηματίσεις εικόνα για τα ήθη των βλασταριών σήμερα...

    Μια πελώρια απαισιοδοξία...

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 3:50:00 μ.μ., Blogger An-Lu

    Έχω την εντύπωση ότι η αγάπη των σημερινών γονιών εκφράζεται με λάθος τρόπους, για παράδειγμα, δίνουν χρήματα εκεί που θα έπερπε να δίνουν το χρόνο τους ή δεν θέτουν τα παιδιά αντιμέτωπα με τις συνέπειες των πράξεών τους (η κακώς εννούμενη "προστασία"), έτσι ώστε να μάθουν που υπάρχουν τα όρια.

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 4:20:00 μ.μ., Blogger diki

    Εγώ ζω από κοντά (προσφάτως) τις εφηβικές ηλικίες (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) και πιστεύω πως η επιρροή των γονιών ΔΕΝ είναι τόσο μεγάλη. Μεγάλο ρόλο παίζει και το κακό reinforcement learning του σχολείου/κόσμου τους.

    Εξηγώ με παραδείγματα:

    Αν ένα κοριτσάκι αποστασιοποιείται από το γενικότερο ξεκώλλεμα (= being ξέκωλλο) των συνομήλικών της. Και ξαφνικά χάσει το αγοράκι που αγαπάει γιατί η άλλη η "πουτανίτσα" η φίλη της, τα έχει βγάλει όλα έξω και το καλό της αγοράκι ψάρωσε (ορμές είναι αυτές) και έτρεξε να γευτεί τους προκλητικούς και εύκολους καρπούς της, τότε τι μάθημα μαθαίνει η μικρή;

    Αν κάποιος διαβάζει πολλαπλάσιες ώρες και βλέπει τους πλούσιους ή αυτούς με γνωριμίες να επιβιώνουν με τις εναλλακτικές επιλογές της σημερινής παιδείας (βλ. Αγγλία, ιδιωτικές σχολές, πλάτες του μπαμπά, κτλ), τότε τι μάθημα μαθαίνει;

    Αν ο συνετός οδηγός παπιού (από τα 16 σας θυμίζω) χαρακτηρίζεται φλώρος και γίνεται αντικείμενο πικρόχολων σχολίων, ενώ ο αλήτης, ο αυθάδης, ο "σουζάκιας", με το ρέμπελο στυλάκι και τα σκισμένα τζιν (πριν γίνουν μόδα) τραβάει όλα τα βλέμματα, την προσοχή, την αποδοχή και την εκτίμηση των άλλων παιδιών, τότε τι μάθημα μαθαίνει;

    Πώς μπορεί ο γονέας, όχι μόνο να τα πάρει είδηση όλα αυτά, αλλά και να μεταπείσει το παιδί για τα λάθος συμπεράσματά του;

    Και είναι όντως λάθος;

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 5:22:00 μ.μ., Blogger ralou

    Aκριβώς playmobil
    Δηλαδή ναι μεν πρέπει να τους δείχνουμε το καλό παράδειγμα αλλά μάλλον η διαδικασία είναι χρονοβόρα και γι αυτό ανέφικτο να συμβεί!

    Εσύ Julia , θα άλλαζες τώρα συνειδητά την ανατροφή σου για να αισθανθείς πιο ευτυχισμένη στα παιδικά σου χρόνια; Τα δικά μου –ολότελα περιθωριακά χρόνια σας διαβεβαιώ- με έκαναν αυτό που είμαι και που δεν είμαι σήμερα. Δεν θα τa άλλαζα με τίποτα ! Κι αν το παιδί μου έπρεπε να πιεστεί και λίγο και να κάνει υποχωρήσεις και δεν αισθανθεί, τελικά, ολότελα αποδεκτό, πιστεύω ότι θα ήταν μικρή υποχώρηση απέναντι στο μελλοντικό καλό.

    Eva, αυτό ακουμπάει το δεύτερο σχόλιο του palymobil αλλά και της An-lu και έχει να κάνει και με τον χρόνο που έχουν ή δεν έχουν οι γονείς για να αφιερώσουν στα παιδιά τους και που συνήθως τον αναπληρώνουν απλά εξαγοράζοντας την απουσία τους. Βέβαια τα πιτσιρίκια βολεύονται με αυτή την κατάσταση που τους επιτρέπει ναι να ταιριάζουν με το σύνολο και να κρατούν τους γονείς όμηρους μέσα στις ενοχές τους.

    Κατά βάση συμφωνώ με τον diki. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να ενταχθούν στο περιβάλλον τους.
    Αλλά ποιος δημιουργεί και διαμορφώνει το περιβάλλον αυτό.
    Ποιος κάνει μόδα τα ξέκωλα και τις μαιμουδιές. Ποιος δίνει την ευκαιρία οι αξιοπρεπείς σπουδές να χάνουν, στα σημεία έστω, από τις ακριβοπληρωμένες και τις ευκολίες τους. Ποιος δίνει πρότυπα στα παιδιά, τους τύπους με τις ακριβές μηχανές.
    Τα μέσα προφανώς!
    Ως φερέφωνα όσων επιβάλλουν τον καταναλωτισμό σαν τον θεό της εποχής.
    Τα παιδιά καταναλώνουν πρότυπα που τους υπαγορεύονται και τότε μόνο αισθάνονται άνετα μέσα σε αυτά.
    Αλλά ποιος….ποιος λοιπόν το επιβάλει αυτό;
    Μα εμείς οι ίδιοι.
    Εμείς που δεν αρκούμαστε στα απαραίτητα αλλά στα πλαίσια του ευδαιμονισμού κυνηγάμε ένα επίπλαστο πλαστικό όνειρο και δεν παραλείπουμε να θέλουμε και τα παιδιά μας μαζί.
    Και δυστυχώς, πολλές φορές, σαν απλά αξεσουάρ του αυτού του ονείρου.

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 7:55:00 μ.μ., Blogger dodo

    Οι γονείς δεν προλαβαίνουν, έχουν άλλες προτεραιότητες.
    Το σχολείο έχει απωλέσει τον παιδαγωγικό του ρόλο- είναι πλέον μόνον αναμεταδότης πληροφοριών.

    Δηλαδή, η γενιά τών baby-boomers τα έχει κάνει σκ...Στην Ελλάδα, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Γαλλία, στη Γερμανία...

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 9:08:00 μ.μ., Blogger ralou

    ζαρατουστρα, παραλίγο να μου ξεφύγει το σχόλιο σου.
    Είμαι και εγω εξ ίσου απαισιόδοξη με σένα.
    Πραγματικά δεν βλέπω να μπορεί να γίνει κάτι. Τα μέσα ξεσαλώνουν στα μυαλά μικρών και μεγάλων και είμαι σίγουρη ότι όσες φωνές και να υψωθούν δεν θα γίνει τίποτα. Τα συμφέροντα είναι κολοσσιαία.

    playmobil, δεν είναι τυχαίο. Οι διαφημιστές χρησιμοποιούν ειδικους συνδιασμούς χρωμάτων και εικόνων για τις διαφημήσεις που απευθύνονται σε μικρά παιδιά για να τα προσελκύσουν. Αλλά και οι κανονικές διαφημίσεις με τα νευρικά μοντάζ, τα χρώματα και τις εναλλαγες εχουν φτιαχτεί για να μας μαστιγώνουν τις αισθήσεις να μας αδρανοποιούν και να πας περνανε μηνύματα και πρότυπα πολύ πιο εύκολα.
    Οσο για το τι πατέρας θα γίνεις, νομιζω ότι καλύτερα να θεωρήθεις γεροξεκούτης πατέρας και να περάσεις στο/στα παιδια σου μια πληρέστερη κουλτούρα παρά να είσαι ο dady cool που θα παρακολουθεί τα βλασταρια του να λικνίζονται στους ήχους λουμπεν καψουροτράγουδων!

    Ειχα ξεχάσει αυτόν τον όρο! Baby boomers. Νομίζω dodos ότι είναι η γενια για την οποία λέω παραπάνω. Το πλαστικό ευδαιμονιστικό ονειρό της απλά περιέχει και μερικά μωρα-αξεσουαρ.
    Πως, καλέ μου, να μην τα κανεί σκ...;

     
  • At Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006 12:45:00 π.μ., Blogger αθεόφοβος

    Από την αρχαιότητα η κάθε γενιά θεωρεί ότι η νεωτερή της έχει χαλάσει.
    Παρά το ότι είμαι έτη φωτός μακρυά από τα σχολικά μου χρόνια πιστεύω ότι η νέα γενιά την μόνη διαφορά που έχει από τις παλιώτερες είναι ότι δεν ζεί με τον φόβο που ζούσαν οι παλιώτερες.Και καζούρες υπήρχαν,και αλήτες υπήρχαν και στο σχολείο οι ανίκανοι καθηγητές δεινοπαθούσαν.Οι ικανοί όμως είχαν την αποδοχή των παιδιών και τους σεβόντουσαν.
    Προφανώς το σπιτι παίζει μεγάλο ρόλο στην αγωγή αλλά όσα λέτε για τις παροχές που έχουν τα παιδιά σήμερα μην ξεχνάτε το τι έχουμε εμείς σε σχέση με τους γονείς μας.
    Το εμεις δεν είχαμε κινητό μικροί ήταν φυσικό αφού δεν υπήρχαν!

     
  • At Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006 10:44:00 π.μ., Blogger jul

    Από τα παιδικά μου χρόνια ralou δεν θέλω να αλλάξω τίποτα... Όπως είπε και η Eva, ο μπάμπας μου που ήθελε αγόρι σαν τρελός, μου αγόραζε μόνο αυτοκινητάκια, έβλεπα μόνο αγορίστικες σειρές στην τηλεόραση και θυμάμαι ακόμα ένα ταξί με τηλεχ/ριο που μου είχε αγοράσει ο πατέρας μου και έκανα την ταξιτζού...
    Αλλά το μόνο πράγμα που θα ήθελα να ψιλοάλλαζα ίσως είναι τα σχολικά μου χρόνια... Μόνο αυτά δεν θέλω να θυμάμαι...

     
  • At Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006 12:44:00 μ.μ., Blogger Jason

    Σ' ευχαριστώ για το link, αν και το δικό σου κείμενο είναι πολύ πιο ευχάριστο ομολογουμένως...
    Φιλιά πολλά.

     
  • At Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14, 2006 10:42:00 π.μ., Blogger AVRA

    Εχεις θιξει ενα πολυ σοβαρο θεμα.

    Πανω κατω ολες οι αποψεις ειναι σωστες.Η σημερινη εποχη, οι γονεις που δεν εχουν οι ιδιοι υιοθετησει εναν σωστο τροπο ζωης,
    η ανυπαρκτη διαπαιδαγωγηση στα σχολεια κλπ.

    Αυτο που με προβληματιζει ειναι το παρον, οι γονεις του τωρα, εγω εσυ ο φιλος, ο γειτονας, ο ξαδερφος που εχουμε σημερα παιδια ηλικιας μικροτερα των 5 ετων και βλεπουμε αυτα που συμβαινουν με τους σημερινους εφηβους, θα μπορεσουμε να παμε κοντρα στο ρευμα?

    θα μπορεσουμε να κανουμε πραξη αυτα που υποστηριζουμε ή θα μας παρασυρει αυτη η ταση που επικρατει.

    Μην νομιζεις οτι ειναι ευκολο ακομη και αν ξερεις το σωστο.Πολλες φορες μπανεις στο τρυπακι που αναφερει ο DIKI .Να μην νιωσει το παιδι εκτος του περιβαλλοντος του, να ''ενταχθει''.

     
  • At Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14, 2006 1:15:00 μ.μ., Blogger ralou

    Όμως αθεόφοβε, δεν συμφωνείς ότι στην εποχή μας η κατάσταση έχει αγριέψει σε σύγκριση με τα δικά μας χρόνια.
    Οι καζούρες είναι πιο επιθετικές, οι αλήτες πιο φοβιστικοί και επικίνδυνοι οι καθηγητές πιο αδιάφοροι.
    Το ερώτημα είναι τι έχει αλλάξει την συμπεριφορά τους ως προς αυτό.
    Από την άλλη πλευρά αφήνεις το παιδί σου να ενταχθεί έτσι ή το ξεκόβεις για μην αντιγράφει τέτοιες ακραίες συμπεριφορές;

     
  • At Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14, 2006 1:21:00 μ.μ., Blogger ralou

    Αυτό ακριβώς εννοώ όταν λέω ότι καταλαβαίνω την θέση του diki. Γιατί, julia, το πρόβλημα είναι ακριβώς εκεί.
    Ο πατέρας σου, σου πρόσφερε το καλύτερο αλλά σε απέτρεψε υποθέτω να ακολουθήσεις τα πρότυπα τότε.
    Εσύ το βίωσες τραυματικά αυτό αλλά κοίτα με τι αγάπη μιλάς τώρα για τον πατέρα σου.
    Αυτό εννοούσα, αν θα άλλαζες.
    Το να είσαι περιθωριακή στα σχολικά χρόνια, με το να είσαι περισσότερο ενταγμένη τότε,
    με ότι συνεπάγεται αυτό σχετικά με τους κινδύνους που πιθανόν να διέτρεχες.

    jason
    :)

     
  • At Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14, 2006 1:33:00 μ.μ., Blogger ralou

    avra μου,
    Με προβληματίζει πολύ σοβαρά το θέμα και εμένα και να φανταστείς ότι δεν με ακουμπάει άμεσα.
    Εσεις που έχετε παιδιά σίγουρα έχετε να λύσετε ενα γρίφο,
    και μάλιστα εναν γρίφο που θα σημαδέψει το μέλλον τους.

    Σαν συμπέρασμα μπορώ να πω ότι οι γονείς πρέπει πρωτα από ολά να φροντίζουν τα παιδιά τους να παίρνουν βασικές αρχές όπως to να σέβονται τους άλλους αλλά κυριως τον εαυτό τους.
    Μετά, αν ακολουθήσουν τα υπόλοιπα παιδιά στις τρέλες της ηλικίας, υποθέτω θα είναι πιο ήπιο και πιο εφήμερο. Δεν θα τα κάνει να υιοθετήσουν αυτόν τον τρόπο ζωής καθως μεγαλωνουν.

    Αλλά βεβαια πως να το κάνουν αυτό όσοι από τους γονείς δεν διαθέτουν την υποτυπωδη παιδεία για αυτό.

    Δεν ξέρω!
    Το θέμα της προσωπικής παιδείας του καθενός που καταφέρνει και μεταφέρεται ή γίνεται απλά αντικείμενο μίμησης από τα πιτσιρίκια με απασχολεί πολύ αλλά δεν έχω απάντηση.

    Χρειάζεται παιδεία για να μεγαλώσεις παιδιά που θα αποκτήσουν παιδεία και απαίδευτοι γονεις φτιάχνουν συνήθως απαίδευτα παιδιά.

    Αρα φαυλος κύκλος.

     
  • At Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 15, 2006 1:33:00 π.μ., Blogger αθεόφοβος

    Η κάθε γενιά έχει τα δικά της προβλήματα και τελικά τα αντιμετωπίζει με μηχανισμούς άμυνας που δεν είναι ίσως κατανοητοί από τους μεγαλύτερους.
    Η νεανική παραβατικότητα που μας ενοχλεί δεν είναι περισσότερη από την παραβατικότητα των ενηλίκων,δυστυχώς ακολουθεί αλλά στα παιδιά μας φαίνεται πιό αποθητική.
    Η κάθε γενιά τελικά συμπεριφέρεται με τους κανόνες που βρίσκει στη κοινωνία που ζεί και για την οποία υπέυθυνοι είναι οι μεγαλύτεροι.

     
  • At Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18, 2006 1:29:00 μ.μ., Blogger ralou

    Τελικά αθεόφοβε συμφωνούμε ότι ανεξάρτητα από το πως αντιδρουν και πως το μετουσιώνουν τα παιδιά, το πρόβλημα δημιουργείται πάντα από τους μεγάλους.
    Οπότε ας μείνουμε στο ότι έχουμε τα παιδιά που μας αξίζουν.
    Τι φταίνε όμως κι αυτά τα φουκαριάρικα ;

     
  • At Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18, 2006 1:32:00 μ.μ., Blogger ralou

    Δεν προλαβαίνω playmobile!
    Τρέχω άγρια αυτές τις μέρες και που καιρός αλλά κυρίως μυαλό για γράψιμο.

    Αν και δεν απελπίζομαι!
    Φοβάμαι/ελπίζω ότι τα δικά μου προβλήματα θα τελειώσουν νωρίτερα από τα προβλήματα στα σχολεία.

    Προς μεγάλη ανακουφιση των μαθητών βεβαίως!
    Που βλέπουν τα καλοκαίρι να μεγαλώνει και να τελειώνει με τα κάλαντα!

     
  • At Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18, 2006 3:03:00 μ.μ., Blogger Marina

    Φταίνε οι γονείς που δεν ελέγχουν την εξέλιξη των παιδιών γιατί λείπουν στη δουλειά. Ετσι μεγαλώνουν εκείνα σε ξένα χέρια με οδηγό τα παιχνίδια στην τηλεόραση και τα λογείς τερατάκια Πόκεμον.
    Φταίνε και τα παιδιά που κολλάνε στα νέα πρότυπα καταναλωτισμού και δεν ζητάνε κάτι καλύτερο.
    Φταίνει οι ηλικιωένοι που φοβούνται τα πιτσιρίκια.
    Ομως
    Αν κρίνω απο τη δική μου εφηβεία που τρομοκρατούσαμε τους γείτονες με τις μηχανές, που κάναμε διάφορα στους καθηγητές μας, που δεν σεβόμασταν τίποτα, δεν βλέπω μεγάλες αλλαγές. Περισσότερη αποβλάκωση βλέπω και κόλλημα με το βλακόκουτο. Κατά τ΄άλλα. μία απο τα ίδια.

     
  • At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 19, 2006 1:54:00 μ.μ., Blogger ralou

    marina,
    Ισως επειδή δεν έχω δικά μου παιδιά να είμαι λιγότερο ανεκτική με τα παιδιά των άλλων.
    Πάντως κατανοώ το πρόβλημα και προσπαθώ να μην είμαι απόλυτη.
    Απλά εκείνες τις μέρες που έβλεπα τα πιτσιρίκια αγριεμένα τις πρώτες μέρες στο σχολείο, αγρίεψα και εγώ.
    Γράφτηκαν πολλές απόψεις εδώ που κάλυψαν το θέμα από πολλές πλευρές.
    Τώρα που το βλέπω πιο ψύχραιμα και υπό το πρίσμα των προβλημάτων που πρεπει να αντιμετωπίσω καταλαβαίνω ότι ίσως να υπερέβαλα και να είναι έτσι όπως τα λές.

    Πάντα τα παιδιά κάνανε διαολιές.
    Ισως εμείς(εγω) να μεγαλωσαμε τόσο που να μην τα ανεχόμαστε!

     
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com