της γειτονιάς μου. Στο ίδιο σχολείο που πήγα και εγώ πριν από πολλά χρόνια.Τα βλέπω να περνάνε βαριεστημένα με το σχολικό σακίδιο παλιό ή ολοκαίνουργιο, σέρνοντας παπούτσια χωρίς κορδόνια δύο νούμερα μεγαλύτερα, με τα μάτια μισόκλειστα και στο βλέμμα "μην του μιλάτε του παιδιού, μπορεί να σας δαγκώσει".
Τα βλέπω να περνάνε υπερκινητικά σε μικρές ή μεγάλες παρέες, να κάνουν άχαρες πλάκες μεταξύ τους με αδέξιες μισοαντρικές φωνές (τα αγόρια) ή με ακίσματα και χαζογελάκια (τα κορίτσια). Να σπρώχνονται να χτυπιούνται και να τρέχουν και όταν φτάνουν στο προαύλιο να μαζεύονται σε μεγάλα πηγαδάκια και να συζητάνε ότι άγνωστο και μυστηριώδες συζητάνε οι έφηβοι σήμερα.
Τα βλέπω να παρενοχλούν τους περαστκούς, ακόμα και ηλικιωμένους, που επιρεασμένοι από τα νέα για παιδικές συμμορίες που κατακλύζουν τα κανάλια μαζεύονται φοβισμένοι στην άκρη του δρόμου όταν περνάει η ορδή.
Τα βλέπω να καταστρέφουν με θαυμαστή και απενοχοποιημένη αδιαφορία τα λιγοστά φυτά που διαθέτει το σχολείο και ο πεζόδρομος απ΄ έξω. Με μεθοδικότητα και σιγουριά ένας δεκατετράχρονος κόβει τον κορμό της μπουκαμβίλιας, όχι ακριβώς για τον κόψει αλλά για να απασχολήσει τα χέρια του.
Τα βλέπω να υποδέχονται τους καθηγητές τους με γιουχαΐσματα, με κοροϊδίες και άναρθρες κραυγές, το ίδιο και τον ιερέα που θα κάνει αγιασμό.
Όλα μαζί, ένας όχλος φοβιστικός και ελαφρά ανεξέλεγκτος που βράζει έτοιμος να εκραγεί και να τινάξει μακριά από θρανία, μέχρι πλεονάσματα ορμονών.
Από τότε που ήμουν δεκατέσσερα έχει περάσει πάρα πολύς καιρός.
Δεν θυμάμαι να ήταν τόσο άγρια τα πράγματα , αλλά τα παιδιά αυτά είναι παιδιά συμμαθητών μου που μεγαλώσαμε και ζήσαμε σε παρόμοιες συνθήκες και αναρωτιέμαιπως επέτρεψαν να εξελιχθούν έτσι, τα δικά τους παιδιά.Τι κάνει τα τωρινά παιδιά να είναι τόσο άγρια και αδιάφορα. Τι τα κάνει τόσο ανώφελα σκληρά.
Γνωρίζω, ότι όλα τα παιδιά από καταβολής κόσμου, είναι σκληρά, ίσως απλά γιατί έτσι ανακαλύπτουν τον κόσμο και τα όρια τους ή ίσως γιατί δεν έχουν αναπτύξει ακόμα πρακτικές πολιτικής ορθότητας που τους επιβάλει η ενηλικίωση.
Σήμερα όμως παρατηρώ αυτό να γίνεται στον υπερθετικό βαθμό και να γίνεται αυτοσκοπός.
Που είναι οι γονείς τους να τα οδηγήσουν από πιο πολιτισμένα μονοπάτια στην ενηλικίωση. Ποιος δίνει στον έφηβο την δυνατότητα να θεωρεί δεδομένο ότι μπορεί να
παρενοχλήσει τους περαστικούς, να βρίσει τον καθηγητή του, να κοροϊδέψει τον αντιπρόσωπο της θρησκείας – στην οποία, κατά τεκμήριο, ανήκει- να καταστρέψει το περιβάλλον στο οποίο ζει και κινείται τα δώδεκα χρόνια της βασικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του. Τι κάνει αυτά τα παιδιά να θεωρούν ότι όλος ο κόσμος είναι δικός τους όχι για να τον κατακτήσουν και να τον κατανοήσουν αλλά απλά να τον καταναλώσουν;
Από την άλλη οι καθηγητές, πρόσωπα εξέχοντος κύρους στα δικά μου μαθητικά χρόνια, δείχνουν να έχουν συμβιβαστεί με την κατάσταση. Οι πιο πολλοί κάνουν την δουλειά τους χωρίς να δίνουν σημασία λες και έχουν παραδώσει τα όπλα και απλά ανέχονται την κατάσταση διεκπεραιώνοντας τις διδακτικές ώρες μέχρι να γυρίσουν σπίτι τους.
Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική. Άλλωστε δεν έχω δικά μου παιδιά για να έχω μέτρο σύγκρισης.
Μπορεί αυτοί οι συγκεκριμένοι γονείς να είναι πιο πολυάσχολοι σε σχέση με τους δικούς μας ή μπορεί να θεωρούν ότι τα παιδιά τους πρέπει να είναι πιο δυναμικά ή ότι η υπερβολική πειθαρχία θα τα κάνει άβουλα και δεν θα πετύχουν στην ζωή τους.
Δεν ξέρω.
Να το συζητήσουμε;
p.s.
Ο φίλος jason είναι ενας νέος άθρωπος πο έχει καταγράψει την δική του ματιά στο θέμα
Διαβάστε το
εδω
Αξίζει τον κόπο!
Καλημερα,
Φταίνε πολλα.Οι γρήγοροι ρυθμοι της ζωης , τα ΜΜΕ, οι γονείς.Είναι τα καινουρια πρότυπα , ειναι τοσα πολλά...!!