Tρίτη μέρα των διακοπών
Ο Ν. πρέπει να επιστρέψει. Ο πατέρας του τον χρειάζεται σχεδόν καθημερινά τώρα.Τον χαιρετάω από μακρυά με σύμπλεγμα ενοχών που τον αφήνω να επιστρέψει μόνος. Γι αυτόν οι διακοπές κράτησαν μόνο δύο εικοσιτετράωρα.
Τώρα θα επιστρέψει και στις ελεύθερες ώρες του θα τις περνάει στον κήπο με τον πορφυρογέννητο στην απέναντι καρέκλα, με το βιβλίο και τα γυαλιά στο χέρι και ένα υπέργλυκο ελληνικό καφεδάκι δίπλα. Ο καλός μου είναι ολιγαρκής και ευτυχώς, γιατί φέτος και να ήθελε δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς.
Εγώ πάλι στο ορεινό χωριό είμαι έτοιμη να εκδράμω στο υγρό στοιχείο και αυτό είναι αρκετό για να κατευνάσει τις ενοχές μου.
Η παραλία λέγεται, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, Ασπρονέρι. Έχει σκούρο, λεπτό βοτσαλάκι στην άκρη και άμμο μέσα. Τέσσερα μέτρα από το νερό και πέντε μέτρα ψηλότερα περνάει ο εθνικός δρόμος. Από πάνω υψώνεται μια απότομη κάθετη λοφοπλαγιά κατάφυτη από πεύκα. Είναι τόσο κοντά στην θάλασσα που αντικατοπτρίζεται στο νερό και του δίνει ακριβώς το χρώμα του φυσητού γυαλιού.Κάνω τις βουτιές μου και όσες απλωτές μου επιτρέπει η ταλαιπωρημένη αυτόν τον καιρό μέση μου. Βγαίνω και καπνίζω το πρώτο τσιγάρο – σταθερή τελετουργία των θαλάσσιων λουτρών μου.
Ξαναβουτάω, η δεύτερη βουτιά είναι πάντα η καλύτερη.Η φίλη μου η Κατερίνα λιάζεται στην στεριά και ακουμπάει με λατρεία τα μάτια στο αγαπημένο γαλάζιο – Αχ βρε Αντώνη-
Παρακολουθώ μια μικρή διάφανη σαλούφα να λικνίζεται δίπλα μου. Το νερό είναι τόσο καθαρό που, μόλις την διακρίνω, από την σκιά που ρίχνει στον βυθό!
Προσπαθώντας να αποφύγω την στενή επαφή μαζί της, την παρατηρώ για ώρα και αρπάζω το πρώτο ηλιακό έγκαυμα.
Βγαίνω. Ο αναπτήρας μου αρνείται πεισματικά να ανάψει το δεύτερο τσιγάρο.
Να μια καλή ευκαιρία να το κόψω!
Καλά... λέμε τώρα και κανένα αστείο !Καλαμαράκια και μπύρα σε κοντινή ψαροταβέρνα. Αεράκι από την θάλασσα. Δυο πιτσιρίκες με λαμπρά θαλασσιά μάτια παίζουν δίπλα μας.
Κουβεντούλα, προσπαθώ να τραβήξω την Κατερίνα από τις σκέψεις που μυρμιγκιάζουν στο μυαλό της.
Δροσερό ντους στο σπίτι. Νυχτώνει. Το σετάκι κουκουβάγιες, τριζόνια, αστέρια μας συντροφεύει μαζί με απρόσμενα καλή παρέα που εμφανίζεται.
Άλλη μια μάχη με τα κουνούπια το βράδυ. Μυρωδιά από αντικουνουπικό...
Πόσο μεγάλη μπορεί να γίνει μια μέρα !!!
Τέταρη μέρα των διακοπών
Στο σπίτι της Κατερίνας, 10 το πρωί. Στον κήπο της
στο ορεινό χωριό.Δέντρα. Το αγιόκλημα μοσχοβολάει – δεν ήξερα ότι έχει τόσο έντονη μυρωδιά!- Φυσάει ενα ελαφρύ αεράκι, δροσιά. Ο ήλιος φιλτράρεται μέσα από τα φύλλα των δέντρων και φτιάχνει μικρές κίτρινες λιμνούλες στο χαρτί που γράφω.
Με σκιάζει μια κλέουσα ιτιά – περίεργα κλαδεμένη-, μια λεύκα με λίγα φύλλα, ένα νεαρό πλατάνι, μια μουριά, μια δαφνούλα, μια κερασιά, μια κυδωνιά δυο δεκάδες τριανταφυλλιές. Τα λουλούδια τους παρηκμασμένα, καλοκαιρινά, ξεβλαστωμένα, συμβάλουν ωστόσο στο χαρμάνι των αρωμάτων που με περιβάλει.
Μια αιώρα λικνίζεται μονάχη, την αφήσαμε ήσυχη σήμερα το πρωί.
Ακούω μακρινούς ήχους του βουνού. Σκυλιά, τζιτζίκια, φωνές από το γειτονικό σπίτι. Η ντοπιολαλιά είναι βαριά, τις πιο πολλές φορές με εμποδίζει να καταλάβω.
Το βράδυ θα δω αστέρια – χιλιάδες – και αστερισμούς και την θαμπάδα του γαλαξία.Θα ακούω μακρινές κανονιές από το σύστημα που διώχνει τα αγρίμια από τα αμπέλια. Οι κουκουβάγιες θα μας κοιτάνε από τον απέναντι στύλο του φράχτη, θα μας στέλνουν ένα λάλημα και μετά θα απομακρύνονται αθόρυβα σαν φαντάσματα.
Η παρέα επιμένει να πάμε στο μοναδικό μπαράκι λίγο έξω από το χωριό. Πάω με βαριά καρδιά για το
τι θα ακούσουμε.Α! Ένα μικρό θαύμα.
Ο ιδιοκτήτης είναι στην ηλικία μας,
Mας υποδέχεται με Cocaine και μας αποχαιρετά με Stairways to heaven.
Στο γυρισμό ακούω τριζόνια. Είναι διαφορετικά μέσα στην σιωπή της νύχτας στο βουνό.
Η μουσική τους με συνοδεύει καθώς ανεβαίνω τα σκαλοπάτια προς τον παράδεισο...
Πέμπτη μέρα των διακοπών
Αμπαλάρω τα υπάρχοντα μου και κλείνω την βαλίτσα. Μαζεύω βιβλία, κινητά, τα γυαλιά μου, χτένες και μικροπράγματα που είναι σκορπισμένα τριγύρω.
Αποχαιρετώ το δωμάτιο που με στέγασε τα δροσερά – χωρίς ανάγκη για air condition - βράδυα μου και τα κουνούπια που σε πείσμα φιδακίων, παστίλιων και αντικουνουπικών σιτρονέλας, διαθέτουν επαρκή ποσότητα από το
DNA μου από το αίμα που μου ρούφηξαν.Δεν τα κατηγορώ. Τα κύτταρα μου ανήκουν στην τροφική αλυσίδα – για μια φορά όχι στην κορυφή της!-
Ταξιδεύω με το αυτοκίνητο της φίλης μου σαν συνοδηγός. Το δεξί μου χέρι έχει ήδη καεί και διαθέτει ωραιότατο καρπουζί χρώμα.
Στον επαρχιακό δρόμο βγάζω το χέρι μου από το παράθυρο και το αφήνω να
πλανάρει στο ρεύμα αέρα που δημιουργεί το αεροδυναμικό σχήμα του οχήματος. Έτσι πρέπει να αισθάνονται τα πουλιά όταν πετάνε.Για να αποφύγουμε το μπουμπουνητό του αέρα στα αυτιά κλείνουμε τα παράθυρα στον εθνικό δρόμο. Ανοίγουμε το aircondition για να προετοιμαστούμε σιγά – σιγά για την ζωή στην πόλη. Αρχίζει η κίνηση. Τρελαμένοι οδηγοί κάνουν slalom ανάμεσα μας. Η μαμά της φίλης κάνει το σταυρό της και επικαλείται τα θεία για προστασία.
Φτάνουμε σπίτι. Η γνωστή μυρωδιά της γειτονιάς.
Ο καλός μου με περιμένει και μου βάζει στην αγκαλιά τον πορφυρογέννητο. Ρουφάω τις αγαπημένες μυρωδιές και των δυο τους. Με τον προτοκαλή στην αγκαλιά πλησιάζω την βιβλιοθήκη μου για να αγγιξω τα βιβλία μου. Προσπαθώ να να εξωραΐσω με καθημερινές χαρές κάθε στιγμή που με απομακρύνει από τις διακοπές.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Κάποιος μας προσφέρει μια ακόμα πιστωτική κάρτα εντελώς δωρεάν. Βάζω πλυντήριο. Ξεπαγώνω τα ψάρια για να φάμε το βράδυ. Αποκοιμιέμαι μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας κάτι που δεν θυμάμαι.
Έχω πια γυρίσει.
Καλώς σας βρήκα όλους!
Οι φωτό είναι από την νέα μου ψηφιακή Olympus M700 !
Ω ναι! Είναι υπέροχη, αλλά δεν την ξέρω καλά ακόμα.
Ουτε σύγκριση βέβαια με την παλιά καλή αναλογική μου Nikon FE, που σου επέτρεπε να κάνεις ότι θέλεις.
Με την καινούρια αιστανθηκα λίγο όμηρος της ...
Ετικέτες personal
Μικρό διάλειμμα, σύντομο...
Αλλά πολύ όμορφο!
Καλό χειμώνα, λένε τώρα (και με...τρομάζουν που δεν έχω ακόμη προλάβει να φύγω!)