Κυριακή, Ιουλίου 30, 2006
Άσκηση ύφους #2
ΤΑ..ΣΚΟΤΣΕΖΙΚΑ ΑΥΓΑ..ΤΗΣ..ΛΑΙΚΗΣ..ΣΥΝΟΙΚΙΑΣ..

Δεκαετία του 60.


Η γειτονιά μάλλον αραιοκατοικημένη με μικρά μονώροφα σπιτάκια φτιαγμένα λαθραία στα μικροσκοπικά, εκτός σχεδίου οικόπεδα της περιοχής.
Οι γονείς μου αγόρασαν ένα από αυτά τα οικόπεδα και έφτιαξαν το πρώτο τους σπίτι για να στεγάσουν την μελλοντική οικογένεια.
Για την μαμά έχω ξαναμιλήσει.
Γεννημένη από Γκάγκαρους γονείς, με ένα βιοτικό επίπεδο αρκετά ψηλότερο από τον τότε μέσο Αθηναίο, μετακόμισε με την πατρική οικογένεια, μετά τον πόλεμο, σε πιο βολική, για την αλλαγή της οικονομικής τους κατάστασης, περιοχή.
Έτσι η, φτωχή πλέον, πρώην αστή έγινε η γειτόνισσα της διπλανής πόρτας, όταν παντρεύτηκε τον πατέρα και έστησαν το σπιτικό τους εδώ. Κατάφερε ωστόσο να γίνει αγαπητή αλλά και σημείο αναφοράς ανάμεσα στις στρατιές των ντυμένων με λουλουδάτες ρόμπες νοικοκυρών.
Διαβατήριο γι αυτό ήταν ένα βιβλίο μαγειρικής.
Στο μικρό λαθραίο σπίτι που έφτιαξαν για να παντρευτούν, κουβάλησε και ένα τέτοιο βιβλίο σε τεύχη, άγνωστο πως βρέθηκε στην κατοχή της.
Κάποια στιγμή ένας τυπογράφος συγγενής, της έδεσε τα τεύχη σε βιβλίο.
Ένα πολυσέλιδο μεγάλου σχήματος, βαρύ βιβλίο, δερματόδετο σε γκρενά χρώμα και με χρυσά γράμματα στην ράχη που ο βιβλιοδέτης είχε γράψει:
"Μεγάλη Μαγειρική του 60" στο πάνω μέρος και
"Λιλή Βούλγαρη" (το όνομα της μαμάς) στο κάτω.
Δεν αρνούμαι ότι αργότερα αυτό το ίδιο βιβλίο αποτέλεσε το πρώτο που διάβασα (ξεφύλλισα) στην ζωή μου. Με εκπληκτικές έγχρωμες φωτογραφίες εδεσμάτων, εικόνες και σχέδια σύγχρονων σπιτιών αμερικάνικης αισθητικής που στα μάτια μου έμοιαζαν μαγικά, ως και κανόνες καλής συμπεριφοράς στο τραπέζι και θερμιδομετρητή.
Μέσα σε αυτό το βιβλίο μαγειρικής η μαμά ανακάλυψε μια συνταγή για το καλό φαγητό της οικογένειας, που το έφτιαχνε μόνο σε ειδικές περιπτώσεις όταν ήθελε να περιποιηθεί τους ξένους της.
Το πιάτο έγινε ξακουστό και ιδιαίτερα δημοφιλές για την διαφορετικότητα του, σε σχέση με το παραδοσιακό αρνάκι με πατάτες στον φούρνο, τόσο που οι γειτόνισσες και οι γυναίκες του σογιού την καλούσαν να τις βοηθήσει να το μαγειρεύουν στα δικά τους ειδικά τραπεζώματα.
Το φαγητό λεγόταν "Σκοτσέζικα αυγά" και ειλικρινά δεν καταλάβαινα τότε γιατί είχε αυτό το όνομα.
Ήταν μια μάλλον απλή συνταγή με αυγά τυλιγμένα σε κιμά που τα συνόδευε πάντα με τηγανιτές πατάτες και κόκκινη σάλτσα.
Για τις πατάτες διέθετε ένα ειδικό εργαλείο που της το είχαν φέρει τότε από την Αμερική και που στριφογυρίζοντας το μέσα στην σάρκα της πατάτας δημιουργούσε σχέδια σαν κοχλίες που διακοσμούσαν το φαγητό γύρω – γύρω στην καλή πιατέλα. Το υπόλοιπο που έμενε από την πατάτα γινόταν αντικείμενο τσακωμού με τον μικρότερο αδελφό μου είτε ωμό – έμοιαζε με μικροσκοπική σπηλιά με στοές και περάσματα!- είτε τηγανισμένο κι αυτό και προορισμένο για τα πιάτα των παιδιών στο γεύμα.

Ιδού λοιπόν η συνταγή για τα περίφημα Σκοτσέζικα Αυγά.

Για 8 αυγά ή οκτώ – μετριοπαθείς για τα γούστα μου - μερίδες

750 γρ. μοσχαρίσιο κιμά από σπάλα
10 αυγά
(από τα οποία, τα 8 βρασμένα σφικτά
και τα 2 όπως τάκανε η κότα)
1 και μισό πακέτο φρυγανιά τριμμένη.
Αλάτι και πιπέρι κατά το δοκούν

Σάλτσα ντομάτα

Τηγανητές πατάτες
(έστω και χωρίς το κοχλιοειδές σχήμα των παιδικών μου χρόνων)


Ανακατεύουμε τον κιμά με την φρυγανιά και το ένα αυγό και αλατοπιπερώνουμε.
Προσθέτουμε όσο νερό χρειαστεί για να μαλακώσει το μείγμα και το αφήνουμε να μείνει μισή ώρα στο ψυγείο.
Καθαρίζουμε τα υπόλοιπα οκτώ αυγά.
Χωρίζουμε την ζύμη σε οκτώ μπαλάκια και ανοίγουμε με το χέρι ένα ένα από αυτά.
Εδώ είναι απαραίτητη η προσθήκη και άλλου νερού για να ανοίγει το μείγμα εύκολα.
Τυλίγουμε ένα - ένα τα βρασμένα αυγά στον κιμά και πιέζουμε καλά για να μην μείνουν ανοίγματα και ανοίξει το αυγό στο τηγάνισμα.
Περνάμε τα τυλιγμένα αυγά από χτυπημένο αυγό και μετά από φρυγανιά και τηγανίζουμε σε βαθύ τηγάνι με αρκετό ελαιόλαδο.
Η συνταγή της μαμάς απαιτούσε, αφού τηγανιστούν τα αυγά να αναπαυθούν για πέντε λεπτά μέσα στην σάλτσα ντομάτας που σιγοβράζει "για να ρουφήξουν".
Όταν κρυώσουν λίγο τα κόβουμε στα τέσσερα και τα αραδιάζουμε στην καλή άσπρη πιατέλα. Βάζουμε και λίγη σάλτσα στο κέντρο κάθε αυγού για να ομορφύνει το πιάτο.
Επίσης η μαμά πρόσθετε και ψιλοκομμένο μαϊντανό σ΄ όλο το πιάτο για χρώμα.

Τι έκανε ένα τόσο απλό φαγητό να μας ξετρελαίνει όλους –οικογένεια και επισκέπτες- δεν ξέρω.
Υποθέτω ότι τώρα πια, ένα ρολό με κιμά και αυγά όλες έχουμε φτιάξει στο σπίτι. Το μόνο διαφορετικό είναι το πανάρισμα και το τηγάνισμα.

Πάντως στο σπίτι μου ακόμα και τώρα σε ενδοοικογενειακα γεύματα ή όταν θέλουμε να φάμε ένα κυριακάτικο παρηγορητικό φαγάκι, το προτιμάμε όλοι.
Ο πατέρας στα 93 του όταν τον ρωτάω "Τι πεθύμησες να φας, να το φτιάξω την Κυριακή" με κοιτάει για λίγο και μου λέει χαμογελώντας .
"Δεν φτιάχνεις κανένα Σκοτσέζικο!"

Α! ναι . Αυτό σημαίνει "food for the soul"

p.s.
Σε ένα ταξίδι μου στο Bath στην Αγγλία πολλά χρόνια πριν, μπαίνοντας σε ένα μικρό μαγαζί που πωλούσε snacks είδα έκπληκτη ένα μπολ γεμάτο με μικρά ολοστρόγγυλα μπαλάκια με μια ταμπελίτσα μπροστά που έλεγε "Scotch Eggs".
Τα δοκίμασα.
Δεν ξέρω. Έχω την εντύπωση ότι η μαμά τα έφτιαχνε πολύ νοστιμότερα από τους Εγγλέζους.
Για τους Σκοτσέζους δεν ξέρω.
Στο επόμενο ταξίδι !

Ετικέτες

 
posted by ralou at 5:15 μ.μ. | Permalink |


34 Comments:


  • At Κυριακή, Ιουλίου 30, 2006 6:30:00 μ.μ., Blogger An-Lu

    Αχ βρε ραλούκα!!!
    Εντελώς food for the soul!!!!
    Νομίζω ότι οι σκωτσέζοι τα κάνουν λίγο πιο άνοστα (ούτε κι εγώ τα έχω δοκιμάσει). Τα αγγλικά πάντως είναι σίγουρα άγευστα (μια δοκιμή με έπεισε!)
    Φιλούκια

     
  • At Κυριακή, Ιουλίου 30, 2006 8:01:00 μ.μ., Blogger diki

    Οι νέες κοπέλες δεν την έχουν σε εκτίμηση τη μαγειρική. Τηγανιτές πατάτες και goody's.

    Υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το να δοκιμάζεις νέες γεύσεις, παλιές αγαπημένες, σπιτικό φαγητό ή εξωτικά gourmet; Αναγκάστηκα κι εγώ να αρχίσω (σιγά-σιγά) να μαγειρεύω μόνος μου μήπως βρω την υγειά μου. Γιατί αν περιμένω από αυτές... :-)

    Χθες είχαμε πάει στους Διόσκουρους και τρώγαμε τηγανητά ψαράκια. Η μικρή μου έτρωγε και το ευχαριστιόταν. Και τα πάντα. Σπάνιο για έναν άνθρωπο να μην του 'βρωμάνε' τα μισά τουλάχιστον. Αμάν πια οι ανορεξικές νέες που χτυπάνε μισή τυρόπιτα από τα Everest μόνο και μόνο για να συνέλθουν από το αλκοόλ.

    Μπράβο ralou μου. Θα πάρω την an-lu και θα περάσουμε για σκωτσέζικο. Μήπως να γίνω κι εγώ di-ku να ταιριάζω μ'εσάς; :-}

     
  • At Κυριακή, Ιουλίου 30, 2006 9:14:00 μ.μ., Blogger tassoula

    πολυ ωραία περιγραφή.
    με έβαλες σε πειρασμό.
    θα το φτιάξω.φιλάκια.

     
  • At Κυριακή, Ιουλίου 30, 2006 10:06:00 μ.μ., Blogger ~~kindergarden teacher ~~

    μμμμμμμμμ..φαίνεται νοστιμόατο και εύκολο ...εγώ έχω αδυναμία στα αυγά οπως και αν μαγειρεύονται,..οπότε θα το φτιάξω σίγουρα!
    Ευχαριστούμε την μαμά και... εσένα φυσικά!

     
  • At Κυριακή, Ιουλίου 30, 2006 11:59:00 μ.μ., Blogger Debby

    Παρόλο που μου αρέσουν οι καινούργιες γευσεις είμαι σχεδόν σκράπα από μαγειρική.
    Μαγειρεύω από ανάγκη και όχι επειδή είναι μια ασχολία που μου αρέσει.
    Κάποια στιγμή ίσως το φτιάξω. Και ελπίζω να το πετύχω!

     
  • At Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006 12:33:00 π.μ., Blogger Loucretia

    Τι μου θυμισες τωρα, αυτο το εργαλειο για τις πατατες το ειχε φερει ο πατερας μου απο ενα ταξιδι του στην Αθηνα, ακομα θυμαμαι τα γελια μας οταν φτιαχναμε αυτες τις πατατες-σπιραλ, ασε που μας φαινοταν σαν εξωγηϊνη εφευρεση :-)

     
  • At Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006 8:25:00 π.μ., Blogger tassoula

    Καλημέρα.
    Αυτο το ποστ κάτι μου έκανε...

     
  • At Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006 12:33:00 μ.μ., Blogger ralou

    Δεν το περίμενα ότι η δεύερη άσκηση θα γινόταν έτσι θερμά δεκτή!

    Ειναι γεγονός ότι λατρέυω την μαγειρική και μαγειρεύω καλά όπως τουλάχιστον λένε οι άλλοι.
    Και βέβαια μακάρι να μπορούσατε όλοι να έλθετε σπίτι να σας μαγειρέψω. Εχω κάνει τραπέζια για τα οποία μαγείρευα τρεις και τέσσερεις μέρες χωρίς υπερβολή και στο τέλος ξέχναγα να παρουσιάσω και κάποιο από τα πιάτα.
    Αλήθεια.
    Βέβαια αυτά σε χρόνια πιο παλιά που οι αντοχές μου ήταν διαφορετικές.
    Πάντως ακόμα και σήμερα τρεις τέσσερεις φορές τον χρόνο μπαίνω στην διαδικασία ενός πολύ μεγάλου τραπεζώματος και μετά ζω μια βδομάδα με αντιφλεγμονώδη (η ρημάδα η μέση!)

    An-lu , γευσεις και μυρωδιές από τα παιδικά μας χρόνια μας ζεσταίνουν την καρδιά, οπότε πάρε τον di-ku και ελάτε μαζί για φαγητό στον μικρό μου κήπο!
    Και diki, σε διαβεβαιώ ότι απέχω πολύ από τις περι ου ο λόγος νέες σε πολλά επίπεδα. Μάλλον όμως το φχαριστιέμαι καλύτερα.

    tassoula και sevarose, γλυκές μανούλες και οι δύο, εσείς να έρθετε να τα μαγειρέψουμε μαζί. Πολύ θα γούσταρα γυναικοπαρέα με γέλια και αστεία μέσα σε μια κουζίνα και οι τρείς. Μην ενοχλείστε για τα παιδιά σας!
    Ο πορφυρογέννητος θα προσέχει και τις κουτσουνες και τον τζουτζουκο!

    Φιλενάδα debby, αφού μας χωρίζει η θάλασσα (αλήθεια ποιά;) δυστυχώς δεν μπορώ να σου κάνω μαθήματα μαγειρικής. Αν σας αρέσει όμως θα ποστάρω και άλλες συνταγές. Μπορεί να μην είμαι γκουρμέ αλλά ενα σπιτικό φαγάκι το φτιάχνω καλά.

     
  • At Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006 12:41:00 μ.μ., Blogger ralou

    ααα, το ήξερες και σύ lοucretia το μαγικό εργαλείο ε;
    H μαμά φυλαγε επτασφράγιστο μυστικό ότι μπορούσες να το βρείς και στην Αθήνα(το πωλούσαν μάλλον σε παρουσιάσεις στα σπίτια όπως τα ταπερ) και όταν βοηθούσε τις φίλες της δεν το άφηνε από τα μάτια και τα χέρια της λεπτό.

    Καλοκαιρινέ, καλως ήλθες!
    Στ΄αλήθεια δεν περίμενα ότι μια συνταγη θα σε έφερνε στο φτωχικό μου!
    Καλή επιτυχία !

     
  • At Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006 12:46:00 μ.μ., Blogger ralou

    Α! και μια και βλέπετε φωτο της οικογένειας (ο μικρός αδελφός μόνο λείπει) μπορείτε να δείτε από που πήρα το μικρόβιο με τις γάτες.
    Για παρατηρήστε τι υπάρχει στον δεξί ώμο της μαμάς που την έχει κάνει να γουρλώσει τα μάτια.

     
  • At Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006 3:11:00 μ.μ., Blogger Debby

    Ralou!! Δεν φαντάζεσαι πόσο καλοδεχούμενες είναι οι προτάσεις και οι συμβουλές μαγειρικής. Μπορεί να μην είμαι fan του είδους (του να μαγειρευω) όμως από την πείρα μου, οι συνταγές που πετυχαίνω είναι αυτές κυρίως στις οποίες ή είδα κάποιον να τις κάνει ή μου τις πρότεινε κάποιος! Απ' το βιβλίο δύσκολα. Εκεί παίζει και το ταλέντο και η φαντασία στην μαγειρική!

    Παράκληση!
    Αν είναι να μας προτείνεις και άλλες συνταγές πρέπει οπωσδήποτε να βάλεις ένα mail στο προφίλ σου!
    Αν τα θαλασσώσουμε που θα απευθυνθούμε???

    Ποια θάλασσα!??? Το Αιγαίο όλο φαντάζομαι!

     
  • At Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006 3:56:00 μ.μ., Blogger ralou

    debby,
    check your mail

     
  • At Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006 4:33:00 μ.μ., Blogger Stavros Katsaris

    Καλησπέρα και από μένα!
    Μαμαλάκης της εποχής η μαμά έτσι?
    Δεν λέω Βέφα γιατί δεν τη χωνεύω!

    Μπράβο μπράβο βλέπω ξεσηκώθηκε και η Τασούλα να το φτιάξει.

    μιαμ μιαμ πείνασα!

    Ωραίο κείμενο!

     
  • At Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006 5:04:00 μ.μ., Blogger ralou

    Σταύρο!
    Συνόδευστε το με το λικεράκι πεπόνι της τασούλας!
    Ταιριάζει στην νοσταλγική μου διάθεση!
    Αλλά φυλάξτε μου και μενα ενα σφηνάκι! Ειναι το αγαπημένο μου!

     
  • At Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006 5:34:00 μ.μ., Blogger tassoula

    i do!ε, δέχομαι θέλω να πω(για το μαγείρεμα).όσο για το λικέρ πεπόνι θα είναι έτοιμο σε 5 μέρες.αν βγεί καλό στην πρώτη συνάντηση θα σου φέρω.
    φιλιά

     
  • At Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006 7:49:00 μ.μ., Blogger ma.beez

    Μαγειρική με χρώμα εποχής και νοσταλγία, πώς να μην είναι νόστιμη;
    κι η φωτό....αμάν μου τρέχουνε τα σάλια.
    Ο ψιλοκομένος μαϊντανός-ντεκορ, γράφει. Πολύ προχωρημένη για την εποχή της η μαμά σου.

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006 12:29:00 π.μ., Blogger exilio

    Σε λατρεύω!!Μέστο μυαλό μου είσαι;Έψαχνα να βρώ συνταγές μπας και μάθω τίποτα ποτές μου(lol!).΄
    Λοιπόν,τρέχω την εκτυπώνω και αύριο,μεθαύριο πάω στη νόνα μου να μεγαλουργήσουμε!:))

    Θένκ γιου!

    υ.γ(καλά...τρομερή φωτό!)

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006 10:10:00 π.μ., Blogger tassoula

    ....καλό
    ....μήνα!-)))))))

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006 10:27:00 π.μ., Blogger dodo

    Μια δοκιμασμένη συνταγή γιά ένα νόστιμο πιάτο.
    Και μιά τρυφερή εισαγωγή γιά αναμνήσεις παιδικές και σχέσεις οικογενειακές.
    Στις σωστές πάντοτε δόσεις...

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006 12:29:00 μ.μ., Blogger ralou

    mamani, σσσσ! κλεμμένη είναι. Αλλά ελπίζω την άλλη βδομάδα που θα αποχτήσω την πρώτη μου ψηφιακή να βάλω κάποια άλλη που να ίναι δική μου όπως και το φαγάκι. Πάντως σε εμφάνιση είναι ακριβώς όπως στην φωτό!

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006 12:37:00 μ.μ., Blogger ralou

    Α αυτές οι μαμάδες, playmobil! Με τις καλύτερες προθέσεις χτίζουν σταθερά το χολιστερινικό μας μέλλον!

    Funky mouton, ετοιμάζουμε σχολική τάξη και εσύ και η debby θα είστε μαθήτριες! Θα είναι e-ταξη όμως. Ηδη ετοιμάζω mail που θα βάλω στο προφίλ του μπλογκ για να με ρωτάτε ότι θέλετε!
    Εχω πολύ καλή φήμη ως εκπαιδεύτρια, πολλά χρονια γαρ στο (κομπιουτερικό βέβαια όχι κουζινικό) κουρμπέτι!

    dodos δεν ξέρω αν έχεις επαφή με την μαγειρική οπότε θα κατάλαβες ότι το πιάτο αυτό είναι μάλλον απλό. Αυτό που το κάνει αγαπησιάρικο είναι ακριβώς η νοσταλγία.

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006 12:50:00 μ.μ., Blogger Jason

    Τώρα πείνασα... και δεν είναι ακόμα ώρα για φαγητό.

    Οι ασκήσεις ύφους βαίνουν άριστα.

    Αν συνεχίσεις έτσι, όταν γυρίσω θα είσαι ήδη στην κορυφή...

    Φιλιά πολλά, καλό καλοκαίρι.

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006 1:07:00 μ.μ., Blogger ralou

    jason ευχαριστώ και χαίρομαι που σ' αρέσουν.
    Βεβαίως το είδος του ποστ αυτό, με κειμενάκι και συνταγή είναι αντιγραφή από δύο από τους πρώτους bloggers που παρακολουθούσα και αγαπάω πολύ.
    Του Αθήναιου και της Μαgica.
    Βέβαια δεν πάω να συγκριθώ μαζί τους αλλά μ' αρέσει τόσο πολύ αυτή η φόρμα που θα την επαναλάβω!
    Φεύγεις ε;
    Εγώ θα την φάω και αυτή την βδομάδα στην δουλειά και μετά θα αραιώσω!
    Καλά να περάσεις!

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006 1:28:00 μ.μ., Blogger tassoula

    πότε θα σε δούμε απο κοντά?

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006 1:45:00 μ.μ., Blogger ralou

    tassoula,

    Καλό μήνα είπα;
    Δεν είπα η γαιδούρα!
    Καλό μήνα!

    Εγώ το έχω δέσει ότι μετά το αφιέρωμα θα βρεθούμε όλοι μαζί να τα πουμε.
    Να έχει φύγει και η πολλή ζέστη λίγο.
    Να έχει πάρει και κορμάρα λίγο χρώμα!
    (πρόσεξε, το "κορμάρα" έχει πολλές αναγνώσεις!)

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006 6:30:00 μ.μ., Blogger dodo

    ψιψίνα,
    παρακαλώ, μιλάς σε (άλλοτε) Cordon Bleu (καλά, εντάξει, αφαίρεσε κάτι)!

    Αλλά συμφωνώ μαζί σου, η νοσταλγία είναι το καλύτερο καρύκευμα!

     
  • At Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 1:27:00 μ.μ., Blogger ralou

    ουπς!
    sorry dodos

    Περιμένω τις δημιουργικές φαγητικές σου ενστάσεις !
    :)

     
  • At Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 1:45:00 μ.μ., Blogger An-Lu

    MMMMMMMMMMMMMM!
    οργάνωσε το τραπέζι και στείλε μέλια να καταφτάσουμε!!!!
    Για κρασί μη σκας! θα φέρω εγώ ντόπιο και βιολογικό!!!!

     
  • At Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 2:23:00 μ.μ., Blogger ralou

    Αμα θές εγω φτιάχνω το φαί το βάζω σε ταπεράκια και το φέρνω στην βεράντα σου.
    Για το κηπάκι μου δεν λέω!
    Καμαρούλα μια σταλιά 2Χ3.
    Και πιάνει και ένα τετραγωνικό ο πορφυρογέννητος όταν αράζει στα πλακάκια!

     
  • At Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 8:54:00 μ.μ., Blogger Σταυρούλα

    Ραλού. μεγαλούργησες πάλι. Νοστιμότατα φαίνονται! Άμα φτιάξεις στείλε κανένα με κούριερ! Μαγειρεύω καλά, αλλά όταν έχω διάθεση!

    Υ.Γ. Γκάγκαροι;

     
  • At Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 9:12:00 μ.μ., Blogger dodo

    Ο παιγνιοκινητός (playmobil) έχει αποκλειστικές πληροφορίες σχετικές με την διεθνή πολιτική επικαιρότητα!
    ΜΗ το χάσεις, γάτα!

     
  • At Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 10:13:00 π.μ., Blogger ralou

    renata,
    Το παρακάτω το ψάρεψα στο Internet

    "Γιατί οι "γνήσιοι" Αθηναίοι ονομάζονταν παλιότερα και Γκάγκαροι;

    Το γκάγκαρο ήταν ένα βαρύ ξύλο που το κρεμούσαν οι κάτοικοι της παλιάς Αθήνας με σκοινί από την πόρτα της αυλής τους ώστε να μην κλείνει μόνη της από το βάρος της. Αυτό το ξύλο έδωσε και το προσωνύμιο "Γκάγκαρος" στους γνήσιους Αθηναίους. Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας μάλιστα, με αυτόν τον όρο χαρακτηρίζονταν περιπαιχτικά οι αριστοκράτες της πόλης."

    Βέβαια οι παπούδες και η μαμά (ζουσαν τα πρωτα χρόνια στο Θησείο) δεν το χρησιμοποιούσαν συχνα σαν όρο, μάλλον δεν τους φαινόταν ευηχο!

    Οσο γι το φαγάκι, νομίζω ότι θα αγοράσω μια κατρέλα αυγά θα τα φτιάξω και θα σας στείλω ενα του καθενός δωράκι τα Χριστούγεννα :Ρ

    dodos
    Εχω ήδη δηλώσει ορκισμένη fan του!
    Σε λίγο νομίζω θα του κάνω και πρόταση γάμου ! !

     
  • At Τετάρτη, Αυγούστου 23, 2006 8:48:00 μ.μ., Blogger Marina

    ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.
    Ραλλού την πρώτη φορά που στην Αγγλία δοκίμασα σκωτσέζικα αυγά ξετρελλάθηκα..και τα έτρωγα συχνά..συχνότατα, τόσο που οι συμμαθήτριές μου κακάριζαν όταν πέρναγα!!!! Μου κάνανε και "πουλ-πούλ" κατά καιρούς..

    Κάτι άλλο τώρα.
    Απο πού κατάγονται οι Γκαγκαροι? Συγνώμη αλλά πρώτη φορά ακούω τη λέξη.

     
  • At Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 9:24:00 π.μ., Blogger ralou

    marina, καταλαβαίνω άπόλυτα!
    Το κακό είναι ότι τα άτιμα είναι εξόχως χολιστερινούχα. Φαντάσου ενα γεύμα που... δεν σταματάς βεβαια στο ένα και έτσι καταναλώνεις όλα τα αυγά που επιτρέπει ο γιατρός για δύο εβδομάδες!
    Οπως είπα όμως για μένα είναι food for the soul και πως να ρνηθείς στην φουκαριάρα την ψυχούλα σου λίγη χαρά!

    Στην απάντηση στην renata από πάνω θα βρεις την σημασία της λέξης οπως την ψάρεψα στο ΝΕΤ.
    ΧΧΧ

     
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com