Ετών επτά (αφού στο έχω ξαναπεί βρε θεία, τι με ξαναρωτάς;)
Μέτρια προς καλή μαθήτρια.
Σαματατζού, νευρική, δύσκολη και κούκλα!
Ανιψιά από αδελφό.
Αυτή λοιπόν η ζόρικη μικρή μαθαίνει να με αγαπάει με, χμ..., μικρή καθυστέρηση.
Η Δανάη ήταν πάντα ένα δύσκολο παιδί.
Προσκολλημένη στον πατέρα της από τους πρώτους μήνες της ζωής της, δεν επιθυμούσε δημόσιες σχέσεις με κανένα από μας.
Χάδια, φιλιά και αγκαλιές, ήταν απαγορευμένες μαζί της.
Στην παραμικρή προσπάθεια να την πλησιάσεις δάγκωνε, κλώτσαγε και ούρλιαζε. Ακόμα και η ίδια η μαμά της είχε τις ίδιες δυσκολίες.
Όχι όμως και ο πατέρας της. Στην αγκαλιά του καθόταν ήσυχη και χουρχούριζε σαν γάτα, κοιμόταν πάνω του, έτρωγε πάνω του και τον διεκδικούσε από οποιονδήποτε τολμούσε να τον πλησιάσει.
Έτσι, η Δανάη θέλει μόνο τον μπαμπά και τα ζώα της.
Παπάκια, χελωνάκια, κουνέλια, γάτες, σκυλάκια, χάμστερ,
καναρίνια και άλλα ζώα έχουν δεινοπαθήσει στα χέρια της. Σας μίλησα για αυτή την συνήθεια της σε προηγούμενο ποστ.Η μικρή δυστυχώς βασανίζει τα ζωάκια της, ασφαλώς χωρίς να το θέλει.
Μέσα στα πλαίσια της λογικής "Αναθρέφουμε μια Βασιλοπούλα", ξαπλώνει αναπαυτικά στο παραμυθένιο κρεβάτι της και τα θεωρεί υπηκόους της.
Ας είναι.
Το ξαναλέω. Δεν φταίει αυτή.
Με τα παιδιά, πάντα είχα την ικανότητα να δημιουργώ πολύ καλές σχέσεις.
Μπορώ –πάντα μπορούσα- να τα πλησιάζω, όχι όπως μια μαμά, αλλά σαν ένα πλάσμα όμοιο τους.
Έχω παίξει με κούκλες και αυτοκινητάκια, με καράβια πειρατών και πύργους της βασιλοπούλας, με game boy και game girl. Έχω διαβάσει και γράψει σε εφηβικά λευκώματα, εκείνα που κρύβονται από τα μάτια της μαμάς. Έχω συζητήσει για φιλίες και πρώιμες αγάπες και απογοητεύσεις. Έχω μιλήσει την γλώσσα των παιδιών σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις φάσεις τους.
Εκτός από την Δανάη.
Το αγρίμι της οικογένειας, με απομόνωνε συστηματικά από την ζωή της, εμένα, που ήμουν περήφανη για την ικανότητα μου να επικοινωνώ με τα παιδιά. Μοναδικό σημείο επαφής μας ήταν ο πορφυρογέννητος. Με τα που ερχόταν σπίτι η μικρή απαιτούσε να τον πάρει αγκαλιά για να παίξει μαζί του αλλά βέβαια ο Μέρλιν είναι εξ ίσου νευρικός με τους ξένους και δεν της κάνει το χατίρι.Όσες φορές προσπαθούσα να την πλησιάσω, απλά έκανα τα πράγματα χειρότερα από πριν. Μια φορά μάλιστα που θεώρησε ότι δεν της έκανα το χατίρι σε κάτι που ζητούσε και της μίλησα άσχημα κατά την γνώμη της, φώναξε τον πατέρα της και του είπε:
"Μπαμπά! Για μάζεψε την αδελφή σου!"
Xμ… Spoiled brat..?
Μπα! Όλα έχουν στο τέλος το κουμπί τους. Αρκεί να το βρεις βέβαια!
Όταν η Δανάη, πήγε για πρώτη φορά στο σχολείο, βρέθηκε μπροστά σε αυτό, που ο αδελφός της ο Νικόλας, βίωνε σαν βασανιστήριο.
Παρ όλο που η ίδια δεν έχει κανένα μαθησιακό πρόβλημα,
ωστόσο αντιγράφει τον Νικόλα, στην άρνηση του για το σχολείο.Όταν την ρωτούσαμε πως πάει το σχολείο, και μόνο στο άκουσμα της λέξης σταύρωνε τα δαχτυλάκια της και … εξόρκιζε το κακό!
Είναι γεγονός ότι η μαμά της, μέσα στην κούραση μιας πολύ απαιτητικής δουλειάς και το μεγάλωμα δύο παιδιών, δεν έχει χρόνο να την κάνει να αγαπήσει το σχολείο.
Και να που επιτέλους το φετινό καλοκαίρι, κάτι φάνηκε να αλλάζει σε όλα.Βοηθούσα τον Νικόλα στις εξετάσεις του Ιουνίου, την ίδια στιγμή που αυτή διάβαζε για τα τελευταία μαθήματα της χρονιάς. Η μαμά της φώναζε πάνω από το κεφάλι της και αυτή στριφογύριζε στην καρέκλα της. Στο διπλανό δωμάτιο ο Νικόλας και εγώ διαβάζαμε Αρχαία Ελληνικά σε χαμηλούς τόνους και με υπομονή, μπας και του μείνει κανένα κομμάτι μετάφρασης στο μυαλό.
Στο κοινό τους διάλειμμα από την μελέτη, όπως καθόμαστε όρθιοι στο μπαλκόνι, το ζόρικο μικρό μου, για πρώτη φορά στη ζωή της με πλησίασε, ακούμπησε το κεφαλάκι της στην μέση μου και με αγκάλιασε. Προφανώς άκουγε πως γινόταν η μελέτη με τον Νικόλα και εκτίμησε την έλλειψη φωνών και πίεσης. Η μαμά της που ξέρει πόσο πολύ στεναχωριέμαι για την μη επικοινωνία μας, μου έκανε νόημα να μην πω τίποτα. Στεκόμουν και απολάμβανα το θαύμα και … ε λοιπόν ναι! Ήμουν ευτυχισμένη!
Από τότε οι σχέσεις μας με την Δανάη έχουν αλλάξει. Όχι βέβαια ότ
ι γίναμε και κολλητές φιλενάδες, αλλά κάποια στιγμή εκεί που κάθομαι με τους μεγάλους, έρχεται και με σταθερό χεράκι με οδηγεί στο δωμάτιο της για να μου δείξει το καινούργιο κουνέλι της ή ένα τετράδιο που έχει απ' έξω μια γάτα που μοιάζει του Μέρλιν. Η με ρωτάει τι όνομα να βγάλει το χελωνάκι της, ή να μου δείξει φωτογραφίες της Μάγιας ή του πιπίνου του πάπιου της που ζει με τους παππούδες της στον Κάλαμο.Είμαι βέβαιη τώρα πια, ότι οι σχέσεις μου με το μικρό μου, θα αποκατασταθούν
πλήρως. Τα Χριστούγεννα που με είδε στο σπίτι του πατέρα μου, πήρε φόρα από μακριά με ανοιχτή την αγκαλιά για να έλθει και να με αγκαλιάσει, φωνάζοντας ένα χορταστικό "Θείαααααααααα!"Και δήλωσε στην μαμά της ότι τώρα που μεγάλωσε και κάνει πιο δύσκολα μαθήματα στα Αγγλικά (η πρώτη της χρονιά είναι φέτος), ε.. πρέπει πια κι αυτή να πηγαίνει στην θεία Ρ. για της κάνει μάθημα.
Ιδιαίτερα τώρα που με την καινούργια χρονιά θα κάνουν το γράμμα G –ΓΚΙ το προφέρει-, και …
"είναι πολύ δύσκολο το άτιμο"
όπως δηλώνει κατά λέξη!
------------------------------------
Ολα τα παιδιά της ζωής μου
O Νικόλας ζωγραφίζει δράκους
Η Δανάη μαθαίνει να με αγαπάει
Η Μαργαρίτα ...
Ο Μάνος ...
Ο Αλέξανδρος ...
Ο Αλκης ...
Η Ρεγκίνα ...
Η Χριστίνα ...
Η Ralou...
Περισσότερες φωτό από τα ζωάκια της Δανάης αύριο!
Ετικέτες people
ως γνωστο οι κορες εχουν αδυναμια στους μπαμπαδες και το αντιστροφο.
και ο τροπος που τα λενε, ο τροπος που γελανε, τα ναζια που κανουν, σε κανουν σκλαβο τους ....εχω ....΄΄παθει΄΄ κι εγω με την ανηψια μου.... 4χρονη ΄΄διαβολιτσα΄΄ που της εχω και μου εχει μεγαλη αδυναμια.
δεν ξερω αλλα κατι μου λεει ο το προηγουμενο σχολιο μου....σε πειραξε; μπορει να κανω και λαθος....συγχωρα με.