Ιδού το δικό μου easter night incident :
Πατέρας, 93, κατεβαίνει μαζί με ολη την οικογένεια για να πάει στην Ανάσταση.
Παιδιά, εγγόνια, λαμπάδες, "κλείσατε τις πόρτες;", "άφησες το φως της εξώπορτας ανοιχτό;", γείτονες με ευχές, κουβέντες, τσιρίδες των παιδιών.
Ο παπάς λέει το Χριστός Ανέστη, φιλιά, αγκαλιές, ευχές.
Ωχ ! ο πατέρας δεν φοράει τις οδοντοστοιχίες του.
"Μα τις φόραγα πρίν φύγουμε από το σπίτι"
Σίγουρα ; Σίγουρα !
Επιστροφή στο σπίτι και αναζήτηση των οδοντοστοιχιών στον δρόμο, στο φως των αναστάσιμων λαμπάδων!
(Οι οδοντοστοιχίες περίμεναν ήσυχα - ήσυχα στο σπίτι... Αλτσχαϊμερ, μάλλον προχωρημένο στάδιο)
p.s.
Αν μοιάζει να κάνω πλάκα, συμπαθάτε με!
Ολα μαζί τα περιστατικά που ζούμε φτιάχνουν την άσχημη πραγματικότητα.
Ειδικά για τον Πατέρα που υπήρξε λεβέντης στα νιάτα του και δεν του άξιζε (ούτε σε κανένα άλλον βέβαια με αυτή την ασθένεια) αυτή η κατάληξη.
Ετικέτες personal
@ morgana
Κούκλα μου τι έπαθες!
Εχει γούστο των Φώτων να σε βρει να ψιλοκόβεις συκωταριά.