Name: ralou
From: Athens, Greece
About me:
More..
| Permalink |
At Πέμπτη, Απριλίου 27, 2006 3:22:00 μ.μ., 
ralou
Καλώς ήλθες μαύρε γάτε!
Οσο αφορά την στιγμή του θανάτου προσωπικά την σκέφτομαι σαν ενα κλείσιμο του διακόπτη.
Την μια στιγμή Φως
την άλλη στιγμή Οχι Φως
Τον απειροελάχιστο χρόνο ανάμεσα στην "μια στιγμή" και στην "άλλη στιγμη" έχω επιλέξει να τον σπαταλήσω (και μόνον αυτόν) για να στοχαστώ πάνω στην ύπαρξη της μετα θάνατον ζωής.
Εννοείς το De Ρerum Νatura
του Titus Lucretius Carus ;
At Παρασκευή, Απριλίου 28, 2006 12:21:00 μ.μ., ralou
@ morgana
Κουκλα μου αυτό εύχομαι και εγώ!
@ alombar42
Καλως ήρθες alombar42!
Νομίζω ότι το χειρότερο κακό είναι η αναμονη του.
Κιαν έχουμε βρει τρόπους να ξωρκίζουμε τον θάνατο πως να αποφύγουμε την έλλειψη αξιοπρέπειας που μας επιβάλλεται όταν η αναμονη του γίνεται μακρόχρονη και επίπονη;!
@ marina
Αχ marina! μακάρι να είναι πάντα έτσι. Εγώ φοβάμαι το πρίν τον ύπνο.
@ lemon
Μια στιγμούλα μόνο lemon ! Μιά μονο στιγμούλα και μετα το απόλυτο σκοτάδι. Η καλύτερα το απόλυτο τίποτα!
@ all
Ουφ! μαύρισα πάλι σήμερα.
Το παθαίνω εύκολα αμα μιλάω για τα πριν τον θάνατο.
Θέλω να ξαναδώ χρώματα!
Πάω στο photoshop να προμηθευτώ μερικά.
At Παρασκευή, Απριλίου 28, 2006 1:01:00 μ.μ., Μαύρος Γάτος
Καλημέρα ξανά! Τώρα να πω , να το φορτώσω στον για Δαίμονα του Blogger ή σε κανένα καρά-Alzheimer
Σ;(((((
Ναι, το De Rerum Natura του Λουκρήτιου εννοούσα φυσικά... Να φανταστείς, ένα απόσπασμα το έχω μεταφράσει κιόλας, ναι, εγώ ο ίδιος.... το παραθέτω για εξιλεασμό:
«Τι θλιβερό θέαμα…Η ανθρωπότητα κείτονταν συντριμμένη στην γη, κάτω από το φοβερό βάρος της θρησκείας [opressa gravi sub religione], που τρομοκρατούσε τους θνητούς από τους ουρανούς, δείχνοντάς τους το φρικτό της πρόσωπο. Κι ήταν ένας Έλληνας ο πρώτος θνητός που τόλμησε να υψώσει τα μάτια για να αντιταχθεί στον τρόμο, αυτός, που δεν τον φόβιζαν ούτε η φήμη των Θεών, ούτε το χτύπημα του κεραυνού, ούτε η απειλή της θύελλας από τον ζοφερό ουρανό, αλλά αντίθετα, με θυμωμένο ενθουσιασμό θέρμαιναν την ατρόμητη καρδιά του. Πρώτος αυτός παραβίασε τις σφραγισμένες καστρόπορτες της φύσης [naturae primus portarum claustra cupiret]. Κι έτσι η θέληση και η σοφία του νίκησαν, και τον οδήγησαν μακριά, πέρα από τα φλεγόμενα τείχη του κόσμου. Περιπλανήθηκε στο άμετρο Όλον, και γύρισε νικητής, να μας αποκαλύψει τι μπορεί να υπάρξει, τι όχι, σε ποιους νόμους υπακούει το καθετί, ποια τα όριά του, από πού πηγάζουν, στα βάθη του Χρόνου. Κι έτσι τώρα, κάτω από τα πόδια μας συντρίβεται νικημένη η Θρησκεία, κι εμάς μας στέλνει η νίκη του στον ουρανό. Είναι πολύ δύσκολο σε Λατινικό στίχο να εξιστορήσω τις σκοτεινές ανακαλύψεις των Ελλήνων, γιατί ο αδέξιός μας λόγος πρέπει να βρει παράξενους όρους, για να ταιριάσουν στην παραξενιά του πράγματος…»
At Παρασκευή, Απριλίου 28, 2006 1:46:00 μ.μ., ralou
@ μαυρος γατος
Θερμά ευχαριστώ σε!
Οχι δεν το είχα διαβάσει.
Σε μια αγγλική μετάφραση το είχα βρει αλλά αποθαρρύνθηκα από την έκταση του.
Δεν εντρυφώ συστηματικά στην ποίηση, δεν μ' αρέσει ο φορμαλισμός που πολλές φορές την αποδυναμώνει, αλλά αυτό (ίσως γιατί είναι στην ουσία περιγραφικό αλλά προφανώς και κυρίως για το περιεχόμενο)με τρέλανε!
Καλώς την ψιψίνα
Σ;))))))))))))))
Ένας μικρός αντίλογος στον Επίκουρο (δεν τον σκέφτηκα εγώ), είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι ο Θάνατος, αλλά η μετάβαση. Η στιγμή του Θανάτου.
κατά τα άλλα, άπαιχτος ο Θείος Επίκουρος.
Έχεις διαβάσει το ποίημα που τού αφιέρωσε ο Οβίδιος, το De Rerum Natura;
Καλησπέρα