Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006
H5N1




Είναι καιρός τώρα με την γρίπη των πτηνών που προβληματίζομαι με το θέμα. Σαν φανατικός καταναλωτής πουλερικών και προϊόντων τους βρίσκομαι μπροστά στο δίλημμα για την άφοβη κατανάλωση τους ή όχι.
Οι πληροφορίες που δέχομαι από τα μέσα πέρα από τις γνωστές κορώνες υπερβολής που το μόνο που κάνουν είναι να παραπλανούν στο βωμό του εντυπωσιασμού δεν βοηθούν καθόλου.
Κάθε μέρα βλέπουμε όλο και περισσότερους πεθαμένους κύκνους από όλα τα μέρη της Ευρώπης να συλλέγονται και να μεταφέρονται – αναξιοπρεπώς για το κάλος τους – σε σακούλες σκουπιδιών για τα περαιτέρω.

Και αναρωτιέμαι : Ποιος θα μας πει ποιος και πόσος είναι πραγματικά ο κίνδυνος .

Τα διαβατάρικα πουλιά που περνάνε αυτή την εποχή πάνω από την Ευρώπη και μεταφέρουν την νόσο πόσο μολύνουν με τα απορρίμματα τους την εξοχή και άρα τις καλλιέργειες, τον υδροφόρο ορίζοντα αλλά ακόμα και το χώμα που πατάμε;
Τι διάρκεια ζωής έχει ο ιός στο περιβάλλον έξω από το σώμα του νοσούντος ζώου;
Είναι αερόβιος; Τι μεταδοτικότητα έχει;

Αν υποθέσουμε ότι στα εκτροφεία πουλερικών έχουν τηρηθεί όλοι οι κανόνες υγιεινής και προστασίας που επιβλήθηκαν τον τελευταίο καιρό, τι γίνεται αν κάποια κοτόπουλα είχαν ήδη δεχθεί το ιό και τώρα είναι εγκλωβισμένα μαζί με τα υγιή μέσα στον ίδιο χώρο. Ή αν προλάβουν να προωθηθούν στην κατανάλωση πριν εκδηλώσουν την νόσο.
Πόσο χρόνο επώασης έχει ο ιός πριν εκδηλωθούν τα πρώτα συμπτώματα;

Όσο αφορά τα ίδια τα προϊόντα όλοι μας διαβεβαιώνουν ότι καλό βράσιμο / ψήσιμο εξασφαλίζει αποστείρωση , αλλά τι γίνεται με τα προϊόντα που περιέχουν ωμά αυγά : μαγιονέζα , κρέμες , γλυκά .

Δεν είμαι υποχόνδρια , απλά προσπαθώ να εκλογικεύσω τους φόβους μου για να μην πανικοβληθώ.

Μόλις τώρα εισέβαλε στο δωμάτιο ο Μέρλιν μετά από την μεσημεριανή βόλτα του και κάθισε στην διπλανή καρέκλα. Τον βλέπω να πλένει τα πορτοκαλιά πατουσάκια του με σχολαστικότητα και μετά με την ίδια προσοχή (και την ίδια γλώσσα) θα καθαρίσει ενδελεχώς και την υπόλοιπη γούνα του. Αυτήν την γούνα που σε λίγο θα ακουμπήσει στα χέρια και το πρόσωπο μου όταν θα τον πάρω αγκαλιά .

Τρέμω στην ιδέα ότι ο φόβος μιας ασθένειας υπάρχει περίπτωση να με κάνει να στερηθώ μια συνήθεια με την οποία μεγάλωσα και με την βοήθεια της οποίας επιβιώνω εδώ και χρόνια (ψυχοθεραπεία πρώτης γραμμής για όσους καταλαβαίνουν τι εννοώ).
Για να μην πω τι έπαθα όταν άκουσα για μια γατούλα που μολύνθηκε και πέθανε από τον ίδιο ιό.

Στην οικογένεια μου γενικά δεν παθαίνουμε αμόκ με κάτι τέτοια αλλά ήρθε αυτή η τελευταία είδηση και κάπως τάραξε τα νερά.

Όχι τίποτα άλλο αλλά τι να πω στην Μέρλιν που κοιτάει με πάθος το πληκτρολόγιο και ετοιμάζεται να το εξερευνήσει για χιλιοστή τεσσαρακοστή τρίτη φορά φέρνοντας το μουσούδι του στα 5 εκατοστά από το στόμα και την μύτη μου.

Τι να του πω ! το πολύ πολύ να του σκάσω ένα φιλάκι.
 
posted by ralou at 1:29 μ.μ. | Permalink |


3 Comments:


usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com