Τετάρτη, Ιανουαρίου 20, 2010
οταν, τα γενεθλια ήταν τουρτα και χαρες και οχι κριση ηλικιας...


Η Zouzouna μας, λέει, δεν έχει φωτογραφίες γενεθλίων και από την βάφτιση της…


Μας ζήτησε λοιπόν να της αφιερώσουμε τις δικές μας, εν όψει των δικών της γενεθλίων.


Ευτυχώς στην οικογένεια μας, είχαμε την συνήθεια να μαζεύεται όλο το σόι στα γενέθλια των παιδιών και γινότανε γλεντάκι με φαγητά και κρασάκια και παιχνίδια που μοιράζανε σε όλα τα παιδιά που έρχονταν και βέβαια τούρτα ειδική παραγγελία από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς «Να τα εκατοστίσεις Ρουλίτσα»
Ωραία ήτανε, καλοκαιράκι, μόλις είχανε αρχίσει οι διακοπές του σχολείου, βλεπόμαστε και με τα πολυπληθή ξαδέλφια μου.

Το μόνο που με στεναχωρούσε πάντα, ήταν που κανείς δεν μου έφερνε δώρο. Έρχονταν με κάτι φοντανιέρες γεμάτες με φρουι γλασε, τυλιγμένες σε διάφανο σελοφάν, έτσι συνηθιζόταν τότε, ούτε λόγος για παιχνίδια ή βιβλία…


Εκτός από την πλαστική κούκλα που κρατάω αγκαλιά, σε μία από τις φωτογραφίες, και που μου χάρισε μια εξαδέλφη του πατέρα στα 3α γενέθλια μου. Η μαμά της έφτιαξε ένα φόρεμα από το ύφασμα ενός δικού της ρούχου, γιατί ήταν ολόγυμνη, και την επόμενη χρονιά την κρατούσα – ξέρω γω, για γούρι ίσως, μπας και σπάσει η ατελείωτη σειρά από φοντανιέρες-.


Φυσικά κανείς δεν διέθετε φωτογραφική μηχανή, σήμερα και ένα τρίχρονο ακόμα διαθέτει τουλάχιστον μία. Οι στιγμές μας, όμορφες και άσχημες, πολύχρωμες και μαυρόασπρες, επιβιώνουν μόνο σε γλυκές παιδικές αναμνήσεις.
Εκτός από την ημέρα των γενέθλιων. Τότε, ο πατέρας καλούσε έναν φωτογράφο και εκείνος ερχόταν με μια από εκείνες τις φωτογραφικές μηχανές με το τρίποδο, φορώντας μια μακριά λευκή ποδιά σαν των γιατρών, για να αποτυπώσει την γιορτή, το σόι, τους γείτονες, τους ευτυχείς γονείς, εμάς και την τούρτα.


Παρένθεση:

[H θεία Αθηνά που είχε δύο συνομήλικες με μένα κόρες και ανταγωνιζόταν με την μαμά για το πιο από τα κορίτσια του σογιού είναι το πιο όμορφο, έντυνε τις κόρες της με κάτι πανέμορφα φουστανάκια που τα ζήλευα απίστευτα και έδινε σαφείς σκηνοθετικές οδηγίες για να αναδείξουν την ομορφάδα τους καλύτερα από μένα.
Τότε η μαμά, μου έκανε νοήματα από μακριά «Σήκωσε το κεφάλι σου Ρούλα!» «Χαμογέλασε βρε κουτορνίθι!» «Ίσιωσε βρε συ το κορμί σου!»
Ο ανταγωνισμός πέρναγε και σε μας τα κορίτσια, αλλά επειδή ποτέ δεν τα πήγαινα καλά σ' αυτό το παιχνίδι, μπορείτε να δείτε το ύφος μου στην φωτογραφία των 5ων και 6ων γενέθλιων μου…]

Κείνει η παρένθεση

Ιδού λοιπόν οι φωτογραφίες αυτές, από τα τέταρτα, πέμπτα και έκτα γενέθλια μου, στο σαλόνι του σπιτιού, με το σόι σε πλήρη ανάπτυξη τριγύρω


Στα τέταρτα γενέθλια μου με την κούκλα αγκαλιά.
Η μαμά με τα καλά της και τις πέρλες της και μαλλί λάχανο από το κομμωτήριο αριστερά μου.
 



Γίνομαι 5 χρονών αλλα... το ύφος μου τα λέει όλα

Το φουστάνι της ξαδέλφης δεξιά, είναι πιο ωραίο από το δικό  μου...
Στην φωτο, ο πατέρας, δεύτερος από αριστερά και η μαμά με τον Αντυ μπροστά της δεξιά, δίπλα στην Μικρασιάτισσα γιαγιά μου






Στα 6 μου, στριμωγμένη ανάμεσα στον Αντυ δεξιά μου και στις ξαδέλφες αριστερά μου.
Το ύφος έμεινε κλαψιάρικο από τα προηγούμενα γενέθλια
 ;)





Ζουζούνα καλή μου, σου αφιερώνω αυτές τις φωτογραφίες και σου εύχομαι να τα εκατοστίσεις!


Και τώρα ετοιμάσου γιατί έρχεται κι άλλη μία
Από την βάφτιση μου!

Στην αφιερώνω κι αυτήν!
Πισω από τον παπαΓιώργη είναι η θεία, που μου χάρισε την κούκλα.
Η κοπελάρα με το βελούδινο φόρεμα είναι η νονά Βαρβάρα. Εφυγε πια...
Και ναι καλέ!
Το κλαψιάρικο αυτό μωρό, όταν μεγάλωσε έγινε η εεε...χμ... κουκλάρα η φιλενάδα σου!


Που βέβαια ακόμα κλαψιάρα είναι…


ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 12:40 μ.μ. | Permalink | 15 comments
Πέμπτη, Ιανουαρίου 07, 2010
τα μικρα γκρίζα κελια μαγειρευουν γιουβαρλακια
η πρώτη συνταγη της χρονιάς και όχι μόνον...


Απόγευμα

- Να βγάλω την αλυσίδα από τον λαιμό μου;
- Όχι, δεν χρειάζεται. Καθίστε ακίνητη όπως είστε!


Όπως ήμουν ξαπλωμένη, έβλεπα ένα κομμάτι γαλανού φωτεινού ουρανού πάνω από το κεφάλι μου κομμένο σε μπακλαβαδωτά κομμάτια από τα καΐτια μιας ηλιοροφής. Από τα πλάγια, σε πρώτο πλάνο, εμφανίζονται κλαδιά δέντρου γεμάτα ανοιξιάτικα λουλούδια ενώ στ αυτιά μου ζουζούνιζαν μέλισσες… Μα που βρέθηκαν μέλισσες σε εσωτερικό χώρο; Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και η αληθοφανής ζωγραφιά στο ταβάνι του ιατρείου –στο ισόγειο και με καμιά 10αριά ορόφους από πάνω-, υλοποιείται στην πραγματική της διάσταση, διακοπτόμενη από το ζουζούνισμα και τα μικρά περάσματα του αξονικού τομογράφου πάνω από το κεφάλι μου.
Σε μόλις πέντε λεπτά όλα έχουν τελειώσει, ένας γεροδεμένος νεαρός βοηθός ακτινολόγος, με βοηθάει να σηκωθώ από το κρεβάτι του μηχανήματος και με μια μονοκόμματη κίνηση του με τραβάει και βρίσκομαι όρθια χωρίς να το καταλάβω και χωρίς να πονέσει η μέση και η πλάτη μου. Αχ! Να σε είχα βρε πουλάκι μου τα πρωινά, που για να σηκωθώ από το κρεβάτι χρειάζομαι βίντσι!
Μου χαμογελάει με ένα χαμόγελο που προσπαθώ να καταλάβω αν είναι παρηγορητικό ή απλά κοροϊδευτικό, αλλά η εποχή που η φιλαρέσκεια μου θα είχε πέσει σε περισυλλογή, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Αύριο η απάντηση 7-9:30. μου λέει.



Νύχτα
Τα μικρά γκρίζα κελιά ησυχάζουν και ξεκουράζονται από τον κάματο της μέρας αφήνοντας μόνο τις εφεδρικές μονάδες να λειτουργούν
Αυτές, αισθάνονται το στρώμα με τα 1.200 ελατήρια να ανακουφίζουν μέση και πλάτη, μυρίζουν την γνώριμη ατμόσφαιρα του σπιτιού, αισθάνονται την γάτα που πηδάει στο κρεβάτι, ακούνε το χουρχούρισμα της και μακρινούς ήχους οικείους που δεν δημιουργούν συνθήκες συναγερμού.

Λοιπόν, αυτές οι εφεδρικές μονάδες είναι πολύ χρήσιμες.
Μπαίνουν στις κεντρικές αποθήκες, ελέγχουν τις νέες εισόδους δεδομένων, ανασκαλεύουν τα νέα, τα παλιά και τα πολύ παλιά και μετά ωραία-ωραία σαν καλοί βραβευμένοι και ακούραστοι Σεφ, μαγειρεύουν. Όνειρα.
Μια σημερινή εικόνα μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου, ένας ήχος τηλεφώνου χθεσινός, μια μυρωδιά σπιτικού φαγητού στο δρόμο εδώ και τρία χρόνια, ένα πρόσωπό φιλικό από τα παιδικά χρόνια και νάτο το στόρι!
Είσαι λέει στην πλατεία που σε λίγο θα γίνει το μετρό και μαγειρεύεις ας πούμε γιουβαρλάκια, ενώ ένας φίλος από τα παλιά σου τηλεφωνεί να του στείλεις με μέιλ ένα πιάτο, που πολύ του έχουν λείψει, λέει. Και συ κουνάς ένα θαλασσί πανί με λουλούδια δέντρου ανθισμένου ζωγραφισμένα πάνω του, να διώξεις τις μέλισσες, γιατί πολύ βουίζουν τάχα και σου έχουν πάρει τα αυτιά. Κοιτάς και βλέπεις ότι πάλι δεν φοράς παπούτσια και ο κόσμος γύρω σου σε κοιτάει και γελάει, την ώρα ακριβώς που οι πόρτες του μετρό ανοίγουν μπροστά σου.
Ανυπόδετη και με τα γιουβαρλάκια στο χέρι, προσπαθείς να χωθείς στο βαγόνι ενώ το τηλέφωνο κουδουνίζει συνέχεια. Μετά, το όνειρο παίρνει άλλες κατευθύνσεις και ακούς κάποιον να γελάει ή να κλαίει, κάποιον να βρίζει, κάποιον να κοροϊδεύει, κάποιον να σε παρηγορεί και συ να είσαι σε μόνιμη κατάσταση πανικού, τρόμου, επικείμενης καταστροφής.
Κι άλλα, κι άλλα, οι συνδυασμοί είναι άπειροι και οι εφεδρικές μονάδες των γκρίζων κελιών ατελείωτες και ακούραστες.
Οι ώρες περνούν, το σκοτάδι διαδέχεται το πρώτο φως και χτυπάει ο συναγερμός.

Μέρα
Οι εφεδρικές μονάδες δεν προλαβαίνουν να ολοκληρώσουν το έργο τους, αλλά τα μαζεύουν όπως-όπως και χώνονται ξανά στις γωνιές τους για να βγει πάλι το πλήθος των τακτικών γκρίζων και να πιάσει δουλειά.
Οι μόνιμοι εργάτες πάλι, ξυπνημένοι πριν την ώρα τους ανασκουμπώνονται άρον-άρον για τις καθημερινές εργασίες, λίγο βραδυκίνητοι είναι αλήθεια και σκουντούφληδες, αλλά εν τέλει αποτελεσματικοί.
Με την έναρξη των εργασιών τους βουίζουν πολυάσχολοι και φέρνουν στο φως τα επείγοντα θέματα της ημερήσιας διάταξης.
Όλες οι πληροφορίες κατακλύζουν τα πάντα, στήνονται από την αρχή σε λογικές στοίβες και οι μόνιμοι τις αναδομούν, βγάζουν συμπεράσματα, μερικές φορές λανθασμένα, άλλες κρυστάλλινα ακριβή.
Πράξεις και δράσεις, συναισθήματα ευκρινή και παραμορφωμένα, ανάγκες και λύσεις τους πλημμυρίζουν επίσης τον χώρο.
Προβλήματα σοβαρά και δευτερεύοντα αντιμετωπίζονται με χημικούς τρόπους που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν, αν και δέχονται με ευχαρίστηση και εξωτερική βοήθεια από ουσίες που τους προφέρονται –αρκεί βέβαια, να θυμηθείς να πάρεις εγκαίρως το χάπι σου-.
Τα όνειρα της νυχτερινής βάρδιας των εφεδρικών μονάδων που με τόση αφοσίωση δημιούργησαν την νύχτα, ξεφτίζουν σιγά-σιγά, σαν σημαίες σε ψαράδικα καΐκια που βολοδέρνουν όλη μέρα κι όλη νύχτα στην θάλασσα.
Σιγά-σιγά λειώνουν και συγχωνεύονται με την πραγματικότητα, αδύνατον να θυμηθείς το σχήμα και το χρώμα τους,
…ίσως μόνο μια γεύση από ξινό αυγολέμονο να μένει
ή… λίγο θαλασσί χρώμα
ή… ίσως ο ήχος του τηλεφώνου στ αυτιά σου,
ή… κάποιος τηλεφώνησε. Τι ήθελε…
ή… που βρισκόμουν…
και… πάει δεν θα προλάβω το μετρό…
και… να βγάλω τον κιμά από την κατάψυξη…
και… να λουστράρω τα μαύρα μποτάκια
και… 7-9:30 να πάρω την απάντηση της εξέτασης


Όλα ξεχνιούνται τελικά, δυστυχώς ανάμεσα τους και μερικοί από τους κόπους των πρωινών και μπορεί τελικά να μην θυμηθείς σε ποιον πρέπει να στείλεις εκείνο το μέιλ που είδες στον ύπνο σου, αλλά το πιο πιθανόν είναι να μην θυμηθείς επίσης να βγάλεις και τον κιμά από την κατάψυξη, οπότε πάλι για delivery μας βλέπω σήμερα.


Απόγευμα ξανά
Φοράω το καλό μου ταγέρ και το ταιριαστό μαντήλι και κοιτάγομαι στον καθρέφτη.
Μια μεσήλικας κυρία, αλλά όχι σιτεμένη είναι αλήθεια, μου χαμογελάει από μέσα με ένα χαμόγελο, που σχεδόν ποτέ πια δεν φτάνει μέχρι τα μάτια.
Σήμερα θα μάθω πόσα από τα γκρίζα κελιά, τακτικά και εφεδρείες είναι ακόμα στην διάθεση μου, πόσα κάηκαν μέσα σε ένα λεπτό την στιγμή που έλυνα ένα sudokou και το χέρι μου αρνιόταν να βάλει τον αριθμό 7 στην σωστή του θέση και τον έβαζε κάπου αλλού αγνοώντας την εντολή που έπαιρνε απ΄το μυαλό μου. Και η γλώσσα μου δεν μπορούσε να προφέρει τις φράσεις «Δεν είμαι καλά. Κάτι μου συμβαίνει». Και τα γόνατα μου δεν με κρατούσαν στην διαδρομή μέχρι το κρεβάτι. Και το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει από τον πόνο τον διαπεραστικό, τον πρωτόγνωρο.
Η νευρολόγος μου είπε με μία επίπεδη φωνή «Πρέπει να κάνετε αξονική, και κακώς καθυστερήσατε τόσες μέρες.»
Ήθελα να της πω κάτι για το σύστημα υγείας και τα ραντεβού στο ΙΚΑ αλλά δεν είχα καμία δικαιολογία για την δική μου ηθελημένη καθυστέρηση να επισκεφτώ γιατρό από τον φόβο των αποτελεσμάτων, οπότε το βούλωσα.
Ας είναι...
Στο ιατρικό εργαστήριο με τον αξονικό τομογράφο, ανέβηκα για δύο λεπτά, έδωσα το όνομα μου και πήρα το μεγάλο άσπρο φάκελο. Κάθισα σε ένα κάθισμα στην αίθουσα αναμονής και έβγαλα από μέσα την γνωμάτευση.
Με τα γυαλιά μου ξεχασμένα στο αυτοκίνητο, μια μεγάλη παράγραφος με λεπτομέρειες και περιγραφές ιατρικές απλωνόταν, ένας κάμπος από απολύτως δυσδιάκριτες μουντζούρες που τα πρεσβυωπικά μάτια μου αρνούνταν να ερμηνεύσουν.
Απομάκρυνα το χαρτί περίπου ένα μέτρο από το πρόσωπο μου και επιτέλους διάβασα την τελευταία γραμμή.
«Συμπέρασμα:
Εξέταση αρνητική για παθολογικά ευρήματα εκ του εγκεφάλου»
Με κάποιο τρόπο κατέβηκα τις σκάλες, βγήκα έξω και μπήκα ξανά στο αυτοκίνητο. Με κάποιο τρόπο είπα στον Ν. «όλα καλά» και γυρίσαμε στο σπίτι. Για το πως, θα σας γελάσω, δεν θυμάμαι τίποτα...


Πάντως με κάποιο τρόπο ήρθε...
Νύχτα
Απόψε οι εφεδρείες δεν βγαίνουν νωρίς για δουλειά.
Και είμαι εγώ η ίδια που δεν τις αφήνω.
Ελέγχω τα τακτικά μικρά γκρίζα κελιά μου ένα-ένα, μια ατέλειωτη σειρά, που κάθονται ήσυχα και περιμένουν την επιθεώρηση.
Ναι. Είναι όλα εκεί, ακμαία και δυνατά. Δεν κάηκε κανένα, τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά. Κάθονται τις θέσεις τους και τα ελέγχω διεξοδικά. Ευτυχώς είναι όλα εκεί. Φορτωμένα με τις ίδιες γνωστές πληροφορίες, να, αυτά λένε στα χέρια μου πως να χαϊδέψω το κεφάλι της Φρέγιας, κι αυτά να πάρω ανάσα, κι αυτά να θυμάμαι, κι αυτά να ξεχνάω, κι αυτά είναι που δεν υπακούν όταν θέλω να ξεχνάω, κι αυτά είναι όσα μου οργανώνουν τις κρίσεις πανικού, κι αυτά κάνουν πράξεις οικονομικές, κι αυτά που με παρακίνησαν να κάνω κάτι που μετάνιωσα φριχτά, κι αυτά εκεί στην γωνία είναι όσα πέταξαν ετσιθελικά τις πληροφορίες για τον κιμά στην κατάψυξη που έπρεπε να βγάλω και το ξέχασα, κι άλλα κι άλλα εκατομμύρια δισεκατομμυρίων μικρά γκρίζα κελιά, που κάνουν καλά την δουλειά τους.
Ακμαία και δυνατά.


Για μια στιγμή σκέφτομαι πόσο θα ήθελα κάποια από αυτά να είχαν καεί, αλλά επιλεκτικά, όσα διαθέτουν τις πληροφορίες που με πονάνε και με κάνουν να νιώθω πανικό ή πίκρα ή με εμποδίζουν να χαρώ.
Μετά όμως το μετανιώνω γιατί κι αυτά μαζί με τα άλλα, με κάνουν να ανασαίνω και να θυμάμαι και να αγαπώ τα γιουβαρλάκια και να απολαμβάνω την αφή από την γούνα τη γάτας
Γιατί... είμαστε αυτό που έχουν μαζέψει όλα αυτά τα μικρά γκρίζα κελιά μας όλα μας τα χρόνια και τα αγαπάμε ή τα μισούμε ή τρομάζουμε μ αυτά, αλλά τα χρειαζόμαστε για να μπορούμε να χαιρόμαστε και να μετανιώνουμε και να αγαπάμε και να μισούμε
Και να ζούμε.

Μέρα
Λοιπόν! Γιουβαρλάκια
Εχουμε και λέμε:
500 γρ κιμάς, ένα κρεμμύδι, ένα αυγό, μια δύο χούφτες ρύζι, και αχ! το ξέχασα... βάζουμε σκόρδο στα γιουβαρλάκια... δεν θυμάμαι...
Δεν βαριέσαι!
Πετάω τα στρογγυλά μπαλάκια μέσα στο νερό που βράζει μαζί με λίγη μαργαρίνη, ετοιμάζω το αυγολέμονο με ένα αυγό και τον χυμό ενός λεμονιού για το τέλος και σκέφτομαι ότι η ζωή συνεχίζεται, ακόμα κι αν της λείπει λιγάκι σκόρδο της συνταγής.
Η ίσως λίγο αγαπημένο αλατοπίπερο...


Καλή χρονιά σε όλους!
Ας είμαστε γεροί κι ας το εκτιμήσουμε αυτό, όσο το έχουμε!


Για την εικονογράφηση χρησιμοποίησα φωτογραφίες έργων του Γ.Γαΐτη
http://www.artopos.org/main-gr.html?artists/gaitis/gaitis2-gr.html&3
Την φωτογραφία με τα γιουβαρλάκια την πήρα από εδώ:
http://asteromases.com/

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 12:09 μ.μ. | Permalink | 10 comments
usefull View My Public Stats on MyBlogLog.com