Οι χαλεποί καιροί θέλουν υπομονή...
...περιμένουμε λοιπόν τον Αι Βασίλη...
... και φοράμε γιορτινά καμπανάκια στα μαλλιά μας μπας και δεν μας βρει ο Αγιος να μας δώσει τα δώρα του!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
2000 ΚΑΙ 9 ΕΥΧΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!
...absence...
Name: ralou
From: Athens, Greece
About me:
More..
- .
- ..
- ...
- ....
- .....
- ......
- ........
- .........
- .
- ..
- ...
- ....
- .....
- ......
- ........
- .........
- .
- ..
- ...
- ....
- .....
- ......
- ........
- .........
- Hate : heat
- Love : water
- My music : well...
- My books : tons of them
- Οταν η λωριδα ταχειας κυκλοφοριας ειναι κλειστη λο...
- Τα γοβάκια
- Hospital Tales απο την Νεα (πληρως) Βελτιωμένη, (π...
- Ολυμπιακοι Αγωνες 2012. Τελετη Εναρξης, ενα εργο Τ...
- Hospital tales απο την Νεα (ημι)Βελτιωμένη (ημι)Βι...
- Μια Κρεατόπιτα στα χερια του αποντος Μορφέα...
- Τσουρτσουλίτ Παλιαυλιστής 1914-2011
- ο τηγανητος γαυρος του ανανηψαντος πατερα Βουλγαρη!
- "Θυμάσαι;"... "Ναι πατέρα! Θυμάμαι!"
- 730 d / 17.520 h / 1.051.200 m / 63.072.000 s... a...
- o john black
- η advocatus diaboli
- η alienlover
- η amo
- η αργυρενια
- η ασιμένια
- η artanis
- η avra
- ο βασίλης
- η bebe
- ο city of pyrgos
- o cyrusgeo
- οι crazy tourists
- η debby
- η ελπιδα
- η ευα
- η exilio
- o gerasimos.gr
- η gypsy
- η γωγω
- o herk
- o icarus
- o iolithikos
- o jason
- η julia
- ο klearchos
- η krotkaya
- η leila
- η lemon
- η μαρινα
- η μαρινα(ξανα)
- η μαρινα(και ξανα)
- Μεθυσμενα Χρωματα
- Μεθυσμενα Μουσικα Χρωματα
- ονειρομαγειρέματα
- η renata
- η renata-old
- το peftasteri
- η sevarose
- η sofi
- o σπιτογατος
- o Σταυρος
- o Σταυρος-μορφές
- η strangeliz
- η tiger
- η τασούλα
- o tiverious
- η vasiliki
- white manba
- black manba
- φεγγαραγκαλιες
- o ψυχος
οι γατοϊστορίες μου (10)
my back yard cats
my next pillow cats
new cats on the... blog
the rag dolls
the norwegians
the angoras
the siameses
the persians
various breads
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 22, 2008
Τα Χριστούγεννα, στο τέλος της παιδικής ηλικίας
- Θα στολίσουμε φέτος Χριστουγεννιάτικο Δέντρο; 
- Ξέρω γω! Βαριέμαι, άντε να κατέβουν οι κούτες από το πατάρι, το δέντρο, τα φωτάκια, σκόνη, υπολείμματα από το περυσινό ψεύτικο χιόνι πάνω στο χαλί, ένα παλιό στεφάνι «Ευτυχισμένο το 2000», ξέρω γω, κάθε χρόνο τα ίδια, να στολίσουμε το σπίτι να ανάψουμε τα φωτάκια, χριστουγεννιάτικα γλυκά και γκρίνιες για το σε ποιο σπίτι της οικογένειας θα συγκεντρωθούμε.
Γμ/το! Πάλι αυτός ο κόμπος στο στήθος!
Καλά, είναι αυτό το πνεύμα των Χριστουγέννων;;!!
Ωστόσο κάτι πρέπει να αλλάξει, κάτι να δώσει μια νότα αλλαγής στη ζωή μας, ο χρόνος όσο περνούν τα χρόνια κυλάει πιο γρήγορα, κάτι πρέπει να τον καθυστερήσει λίγο, να δώσει ορόσημα και στιγμές να θυμόμαστε.
«Θυμάσαι τα Χριστούγεννα που είχαμε πάει στην Μενδενίτσα με την Καίτη και τον Αντώνη –ζούσε ακόμα τότε- που ξεχάσαμε να παραγγείλουμε γαλοπούλα στον χασάπη του χωριού και φάγαμε πατάτες τηγανιτές κι αυγά ανήμερα, την Δανάη ντυμένη χιονονιφάδα, την Χριστίνα αγγελάκι, τον Νικόλα βοσκό στη φάτνη, τα πρώτα μας Χριστούγεννα μαζί, οι δύο μας σινεμά σχεδόν μόνοι μας την παραμονή.
Πριν 10, 7, 3, 18, 25 χρόνια, πότε πέρασαν…
Γιορτή της αγάπης, χαζά κλισέ, θέλει η αγάπη γιορτή;
Και τι είναι η αγάπη, έτσι αόριστα που την μνημονεύουν. Θα αγαπήσουμε περισσότερο τους δικούς μας ανθρώπους, τους πολυαγαπημένους φίλους, τους γνωστούς, θα νοιαστούμε περισσότερο για τα παιδιά, για τους άρρωστους ανθρώπους, για τους φτωχούς και νεόπτωχους, για τις στρατιές Πακιστανών που συνταξιδεύω μαζί τους κάθε πρωί στο
λεωφορείο για την δουλειά, τα πιτσιρίκια με τα αγριεμένα μάτια που πετάνε πέτρες και όλοι γύρω μιλάνε για επανάσταση της νέας γενιάς –έλα! Πάλι κατάληψη, γλιτώνουμε και τα μαθήματα, μετά οι διακοπές των Χριστουγέννων-
Για μας που τα Χριστούγεννα δεν έχουν –καλώς ή κακώς- θρησκευτικό νόημα γιατί πρέπει να γιορτάσουμε την αγάπη;
Κάθε φορά κάνω την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου και κάθε φορά κολλάω στο ίδιο σημείο.
Θυμάμαι στο σχολείο που μάθαινα Αγγλικά τα “countables” και τα “uncountables” τα μετρήσιμα και τα μη μετρήσιμα ουσιαστικά.
Με πολλή Αγάπη Χρόνια πολλά
Πόση αγάπη, πόσα χρόνια. 10 δραχμές αγάπη, κάθε χρόνο, με τους τόκους να κεφαλαιοποιούνται, φέτος θα σ αγαπάω πιο πολύ από πέρυσι είναι και τα πανωτόκια, πόσο πολύ σε αγαπάω μετά από 20-25 χρόνια...
Ουφ!
Πολύ με μπερδεύει αυτή η ιστορία με την αγάπη.
Τέλος πάντων, το αποφάσισα να το κατεβάσω το δέντρο και τα στολίδια από το πατάρι, αφού η ιστορία με την αγάπη δεν μου κάθεται καλά, ας προσποιηθώ ότι Χριστούγεννα είναι δέντρα πλαστικά με 1200 κλαδιά, οικολογικά γιατί δεν κόβουμε φρέσκο έλατο –αναρωτιέμαι πόσα χρόνια θα μείνει στο περιβάλλον το οικολογικό μου δέντρο άμα το πετάξω μέχρι να αφομοιωθεί με αυτό-, το παλιό στεφάνι, τα σκονισμένα στολίδια του δέντρου, αγοράζω ένα στολίδι κάθε χρόνο και ξέρω, του 1999, πέθανε η Κατερίνα, του 2000, τότε που έσπασα το πόδι μου, του 2001, γκρίνιες με τον πατέρα, του 2003, η μικρούλα η Δανάη μου είπε «Θεία σ’ αγαπάω!», του 2004, χάσαμε την Γάτα μου, του 2005…, του 2006…, του 2007…, του 2008, πήρα μια γιρλάντα άσπρη φουντωτή, απαλή για αφράτη, έτσι θέλω να ζήσω την νέα χρονιά, λίγο πιο απαλά, λίγο λιγότερο αγκαθωτά, λίγο ...
Ας προσποιηθώ ότι Χριστούγεννα είναι να φτιάξω μελομακάρονα και κουραμπιέδες μικροσκοπικά μπαλάκια σε μέγεθος μπουκιάς με μέλι ή με ζάχαρη άχνη, τόσο μικρά όσο να ακουμπάνε στη γλώσσα σου και να προσφέρουν την γλυκιά ηδονή με μέτρο.
Κρεμάω στο δέντρο μου τα πρώτα στολίδια, λίγο σκονισμένα από πέρυσι όπως είπα, τις ασημένιες μπαλίτσες που διακόσμησα μόνη μου, τα διάφανα αγγελάκια, τις άσπρες κουκουνάρες, τα κρυσταλλάκια που τα αγόρασα χονδρική και τα έκανα στολίδια για το δέντρο με τα χέρια μου, α! να και δύο τρία στολίδια που δεν ταιριάζουν με το αυστηρό άσπρο-ασημί ύφος του δέντρου μου: μια μικροσκοπική μπαλίτσα πορτοκαλιά, μια μοβ καμπανούλα, δύο μικρά πλαστικά πουλάκια, στολίδια που επιβιώνουν δεκάδες χρόνια τώρα, από τότε που ήμουν παιδί και κάθε χρόνο τα βάζω πάντα-πάντα στο δέντρο σε μια γωνίτσα που δεν φαίνεται, η μαμά αγαπούσε πολύ την μοβ καμπανούλα, τα πουλάκια ένα ροζ ένα θαλασσί είμαστε εγώ και ο Αντυ, έτσι έλεγε η μαμά, η πορτοκαλιά μπαλίτσα ότι απέμεινε από ένα ολόκληρο τσαμπί με τέτοιες που έσπασαν μια μια. Και ένα διπλό φύλλο από γκυ πλαστικό κα λίγο στραπατσαρισμένο.
Και καθώς κοιτούσα αυτά τα παλιά στολίδια, το ένοιωσα ότι αυτός ο κόμπος στο στήθος μου έσπασε! Η μυρωδιά της μαμάς, τα στολίδια, η νονά που άφηνε το δώρο της δίπλα στο δέντρο, το ζεστό σπίτι, οι διακοπές από το σχολείο, οι αγιοβασίληδες, οι φάτνες, όλα αυτά γλυκά και ζεστά πράγματα...
Γιατί, τι είναι τα Χριστούγεννα;
Είναι η ευκαιρία να αποχτήσουν τα παιδιά αναμνήσεις για να τα ζεσταίνουν όταν γίνουν παγωμένοι ενήλικες.
Και σε αυτό τον τομέα κάνουν καλά την δουλειά τους.
Εύχομαι ολόψυχα, να βρείτε τον τρόπο να δώσετε τέτοιες γλυκές αναμνήσεις στα παιδιά σας. Όχι με καινούρια παιχνίδια και κινητά και φιρμάτα ρούχα και ότι άλλο κάνει τέλος πάντων τα παιδιά χαρούμενα σήμερα.
Δώστε τους αναμνήσεις αγάπης και ζεστασιάς, για τις χρησιμοποιήσουν όταν δεν θα βρίσκουν κανένα νόημα στα Χριστούγεννα
Θα τους χρειαστούν περισσότερο να είστε βέβαιοι...
Καλά Χριστούγεννα!
Εύχομαι να είστε Χαρούμενοι και Υγιείς!
Είμαι χωρίς Ιντερνετ αυτές τις μέρες στο σπίτι, όπου θα ξεκοκαλίζω κάτι υπόλοιπα αδείας που έχουν μείνει.
Φιλιά σε παλιούς και νέους φίλους κι αν ξέχασα κανένα από το Χριστουγεννιάτικο e-mail μου, συμπαθάτε με!
Θα τα πούμε πάλι πριν την Πρωτοχρονιά.
- Ξέρω γω! Βαριέμαι, άντε να κατέβουν οι κούτες από το πατάρι, το δέντρο, τα φωτάκια, σκόνη, υπολείμματα από το περυσινό ψεύτικο χιόνι πάνω στο χαλί, ένα παλιό στεφάνι «Ευτυχισμένο το 2000», ξέρω γω, κάθε χρόνο τα ίδια, να στολίσουμε το σπίτι να ανάψουμε τα φωτάκια, χριστουγεννιάτικα γλυκά και γκρίνιες για το σε ποιο σπίτι της οικογένειας θα συγκεντρωθούμε.
Γμ/το! Πάλι αυτός ο κόμπος στο στήθος!
Καλά, είναι αυτό το πνεύμα των Χριστουγέννων;;!!
Ωστόσο κάτι πρέπει να αλλάξει, κάτι να δώσει μια νότα αλλαγής στη ζωή μας, ο χρόνος όσο περνούν τα χρόνια κυλάει πιο γρήγορα, κάτι πρέπει να τον καθυστερήσει λίγο, να δώσει ορόσημα και στιγμές να θυμόμαστε.
«Θυμάσαι τα Χριστούγεννα που είχαμε πάει στην Μενδενίτσα με την Καίτη και τον Αντώνη –ζούσε ακόμα τότε- που ξεχάσαμε να παραγγείλουμε γαλοπούλα στον χασάπη του χωριού και φάγαμε πατάτες τηγανιτές κι αυγά ανήμερα, την Δανάη ντυμένη χιονονιφάδα, την Χριστίνα αγγελάκι, τον Νικόλα βοσκό στη φάτνη, τα πρώτα μας Χριστούγεννα μαζί, οι δύο μας σινεμά σχεδόν μόνοι μας την παραμονή.
Πριν 10, 7, 3, 18, 25 χρόνια, πότε πέρασαν…
Γιορτή της αγάπης, χαζά κλισέ, θέλει η αγάπη γιορτή;
Και τι είναι η αγάπη, έτσι αόριστα που την μνημονεύουν. Θα αγαπήσουμε περισσότερο τους δικούς μας ανθρώπους, τους πολυαγαπημένους φίλους, τους γνωστούς, θα νοιαστούμε περισσότερο για τα παιδιά, για τους άρρωστους ανθρώπους, για τους φτωχούς και νεόπτωχους, για τις στρατιές Πακιστανών που συνταξιδεύω μαζί τους κάθε πρωί στο
λεωφορείο για την δουλειά, τα πιτσιρίκια με τα αγριεμένα μάτια που πετάνε πέτρες και όλοι γύρω μιλάνε για επανάσταση της νέας γενιάς –έλα! Πάλι κατάληψη, γλιτώνουμε και τα μαθήματα, μετά οι διακοπές των Χριστουγέννων-Για μας που τα Χριστούγεννα δεν έχουν –καλώς ή κακώς- θρησκευτικό νόημα γιατί πρέπει να γιορτάσουμε την αγάπη;
Κάθε φορά κάνω την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου και κάθε φορά κολλάω στο ίδιο σημείο.
Θυμάμαι στο σχολείο που μάθαινα Αγγλικά τα “countables” και τα “uncountables” τα μετρήσιμα και τα μη μετρήσιμα ουσιαστικά.
Με πολλή Αγάπη Χρόνια πολλά
Πόση αγάπη, πόσα χρόνια. 10 δραχμές αγάπη, κάθε χρόνο, με τους τόκους να κεφαλαιοποιούνται, φέτος θα σ αγαπάω πιο πολύ από πέρυσι είναι και τα πανωτόκια, πόσο πολύ σε αγαπάω μετά από 20-25 χρόνια...
Ουφ!
Πολύ με μπερδεύει αυτή η ιστορία με την αγάπη.
Τέλος πάντων, το αποφάσισα να το κατεβάσω το δέντρο και τα στολίδια από το πατάρι, αφού η ιστορία με την αγάπη δεν μου κάθεται καλά, ας προσποιηθώ ότι Χριστούγεννα είναι δέντρα πλαστικά με 1200 κλαδιά, οικολογικά γιατί δεν κόβουμε φρέσκο έλατο –αναρωτιέμαι πόσα χρόνια θα μείνει στο περιβάλλον το οικολογικό μου δέντρο άμα το πετάξω μέχρι να αφομοιωθεί με αυτό-, το παλιό στεφάνι, τα σκονισμένα στολίδια του δέντρου, αγοράζω ένα στολίδι κάθε χρόνο και ξέρω, του 1999, πέθανε η Κατερίνα, του 2000, τότε που έσπασα το πόδι μου, του 2001, γκρίνιες με τον πατέρα, του 2003, η μικρούλα η Δανάη μου είπε «Θεία σ’ αγαπάω!», του 2004, χάσαμε την Γάτα μου, του 2005…, του 2006…, του 2007…, του 2008, πήρα μια γιρλάντα άσπρη φουντωτή, απαλή για αφράτη, έτσι θέλω να ζήσω την νέα χρονιά, λίγο πιο απαλά, λίγο λιγότερο αγκαθωτά, λίγο ...
Ας προσποιηθώ ότι Χριστούγεννα είναι να φτιάξω μελομακάρονα και κουραμπιέδες μικροσκοπικά μπαλάκια σε μέγεθος μπουκιάς με μέλι ή με ζάχαρη άχνη, τόσο μικρά όσο να ακουμπάνε στη γλώσσα σου και να προσφέρουν την γλυκιά ηδονή με μέτρο.
Κρεμάω στο δέντρο μου τα πρώτα στολίδια, λίγο σκονισμένα από πέρυσι όπως είπα, τις ασημένιες μπαλίτσες που διακόσμησα μόνη μου, τα διάφανα αγγελάκια, τις άσπρες κουκουνάρες, τα κρυσταλλάκια που τα αγόρασα χονδρική και τα έκανα στολίδια για το δέντρο με τα χέρια μου, α! να και δύο τρία στολίδια που δεν ταιριάζουν με το αυστηρό άσπρο-ασημί ύφος του δέντρου μου: μια μικροσκοπική μπαλίτσα πορτοκαλιά, μια μοβ καμπανούλα, δύο μικρά πλαστικά πουλάκια, στολίδια που επιβιώνουν δεκάδες χρόνια τώρα, από τότε που ήμουν παιδί και κάθε χρόνο τα βάζω πάντα-πάντα στο δέντρο σε μια γωνίτσα που δεν φαίνεται, η μαμά αγαπούσε πολύ την μοβ καμπανούλα, τα πουλάκια ένα ροζ ένα θαλασσί είμαστε εγώ και ο Αντυ, έτσι έλεγε η μαμά, η πορτοκαλιά μπαλίτσα ότι απέμεινε από ένα ολόκληρο τσαμπί με τέτοιες που έσπασαν μια μια. Και ένα διπλό φύλλο από γκυ πλαστικό κα λίγο στραπατσαρισμένο.
Και καθώς κοιτούσα αυτά τα παλιά στολίδια, το ένοιωσα ότι αυτός ο κόμπος στο στήθος μου έσπασε! Η μυρωδιά της μαμάς, τα στολίδια, η νονά που άφηνε το δώρο της δίπλα στο δέντρο, το ζεστό σπίτι, οι διακοπές από το σχολείο, οι αγιοβασίληδες, οι φάτνες, όλα αυτά γλυκά και ζεστά πράγματα...
Γιατί, τι είναι τα Χριστούγεννα;
Είναι η ευκαιρία να αποχτήσουν τα παιδιά αναμνήσεις για να τα ζεσταίνουν όταν γίνουν παγωμένοι ενήλικες.
Και σε αυτό τον τομέα κάνουν καλά την δουλειά τους.
Εύχομαι ολόψυχα, να βρείτε τον τρόπο να δώσετε τέτοιες γλυκές αναμνήσεις στα παιδιά σας. Όχι με καινούρια παιχνίδια και κινητά και φιρμάτα ρούχα και ότι άλλο κάνει τέλος πάντων τα παιδιά χαρούμενα σήμερα.
Δώστε τους αναμνήσεις αγάπης και ζεστασιάς, για τις χρησιμοποιήσουν όταν δεν θα βρίσκουν κανένα νόημα στα Χριστούγεννα
Θα τους χρειαστούν περισσότερο να είστε βέβαιοι...
Καλά Χριστούγεννα!
Εύχομαι να είστε Χαρούμενοι και Υγιείς!
Είμαι χωρίς Ιντερνετ αυτές τις μέρες στο σπίτι, όπου θα ξεκοκαλίζω κάτι υπόλοιπα αδείας που έχουν μείνει.
Φιλιά σε παλιούς και νέους φίλους κι αν ξέχασα κανένα από το Χριστουγεννιάτικο e-mail μου, συμπαθάτε με!
Θα τα πούμε πάλι πριν την Πρωτοχρονιά.
Ετικέτες Χριστούγεννα
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 15, 2008
new kid on the block ή το δις εξαμαρτειν...
Περίπου ένα χρόνο πριν είχα χάσει τον Μέρλιν και έγραφα:
"Η καρδιά μας δεν είναι χώρος πεπερασμένος.
Μπορεί να χωράει παλιές και νέες αγάπες χωρίς να κλέβει από καμιά.
Σύντομα πάλι μαζί..."
Δεν το πιστεύω! Σήμερα πάλι το ίδιο γράφω!
Θα επανέλθω
Ετικέτες cats and animals, freya
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 03, 2008
Ένα ενάρετο σοκολατένιο κέικ με κολασμένο ταμπεραμέντο
Αυτό το κέικ λοιπόν έχει την ιστορία του!
Είναι ένα κέικ ολωσδιόλου ενάρετο, ένα κέικ που σέβεται την νηστεία αλλά και την χολιστερινοφοβούμενη διατροφή μας!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Όταν ήμουν μικρή, δεν είχα αρχίσει ακόμα να μαγειρεύω μόνη μου, ωστόσο αγαπούσα πολύ να διαβάζω τσελεμεντέδες, να ψάχνω τα υλικά κάθε συνταγής και να προσπαθώ να βρω το θάρρος να φτιάξω κάτι μόνη μου.
Μέχρι τα εννιά μου, που το πήρα απόφαση και το έκανα.
Συνήθως αυτά τα εγχειρήματα τα υλοποιούσα τα απομεσήμερο της Κυριακής, όταν είχα τελειώσει με τα μαθήματα, είχε ησυχία στο σπίτι γιατί ο πατέρας κοιμόταν –το μοναδικό μεσημέρι της εβδομάδας που είχε αυτή την πολυτέλεια-, η μαμά εύρισκε την ευκαιρία να ξεπορτίσει στην γειτόνισσα για καφεδάκι και Άσσο Φίλτρο και ο Αντυ έπαιζε στον δρόμο μέχρι να σκοτεινιάσει.
Εγώ πάλι μόνη στο σπίτι άνοιγα την «Μεγάλη Μαγειρική του ‘60» το μπορντό δερματόδετο βιβλίο συνταγών της μαμάς και προσπαθούσα να φτιάξω κάτι, συνήθως ένα γλυκό. Αλλά συνήθως τα υλικά ήτανε λειψά. Δεν θυμάμαι εκείνες τις εποχές να είχαμε στο σπίτι πολλά τρόφιμα αποθηκευμένα να ξεχειλίζουν από τα ντουλάπια όπως τώρα και η μαμά αγόραζε ότι ήθελε, αυθημερόν, από το μπακάλικο της γειτονιάς.
Έτσι αυτοσχεδίαζα. Αν η συνταγή ήθελε αλεύρι, εγώ έβαζα όσο έβρισκα και μαζί και λίγο σιμιγδάλι για παράδειγμα, ή λίγο νισεστέ για να συμπληρωθεί η ποσότητα. Η ζάχαρη συμπληρωνόταν με την ζάχαρη άχνη που είχε μείνει από τους κουραμπιέδες ή μέλι, τα αυγά περιορίζονταν σε όσα είχαν μείνει στο ψυγείο, αντί για βούτυρο έμπαινε λάδι, για να μην μιλήσω τι αυτοσχεδιασμούς έκανα με μπέικιν πάουντερ, σόδες, μυριστικά, ξύσματα και χυμούς φρούτων.
Τέλος πάντων έφτιαχνα μια μικρή ποσότητα συνήθως από ένα χυλό με ότι έβρισκα και μετά τον έριχνα περήφανη σε μια μικρούλα αλουμινένια φόρμα που είχαμε στο σπίτι και τον έψηνα.
Περιττό βέβαια να πω ότι το «γλυκό» που έφτιαχνα τελικά περισσότερο έμοιαζε με στεγνό κουλούρι παρά με κέικ. Ξεροκούλουρο το έλεγαν στο σπίτι και γελούσαν με τα κατορθώματα μου, αλλά ο πατέρας το τιμούσε πάντα ακόμα κι αν έμοιαζε περισσότερο με τουβλάκι παρά με οτιδήποτε άλλο.
Καλός και στοργικός πατέρας που ήθελε να με παρηγορήσει ή φανατικός γλυκατζής που αρνιόταν να πετάξει οτιδήποτε γλυκό;
Ποτέ δεν κατάφερα να αποφασίσω ποιο από τα δύο.
Μετά πέρασαν τα χρόνια και έμαθα να μαγειρεύω και να κάνω γλυκά, πάντα με την ίδια αγάπη, αλλά βέβαια με τα σωστά υλικά. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, δεν έπαψα ποτέ να πειραματίζομαι στην κουζίνα, ευτυχώς με λιγότερο καταστρεπτικά αποτελέσματα.
Ο πατέρας πάντως εξακολουθεί να τα τιμάει.
Όλα αυτά τα χρόνια μαζεύω συστηματικά κάθε έντυπο με συνταγές φαγητών και γλυκών που πέφτει στα χέρια μου. Και πριν ένα δύο χρόνια ανακάλυψα την συνταγή για κέικ.
Τι διαφορετικό έχει;
Ακούστε! Έχει ελάχιστα υλικά! Δεν έχει βούτυρο, δεν έχει αυγά, μόνο αλεύρι λάδι και ζάχαρη!
Και βέβαια σοκολάτα.
Είναι ένα κέικ ενάρετο και απλό, μπορείτε να το φτιάξετε σε περιόδους νηστείας και χολιστερινοαπεξάρτησης. Εχει και σοκολάτα βεβαια. Εξ ου και κολασμένο!!
Την συνταγή την είχα δημοσιεύσει στο παλιό hungry.gr και εξ αιτίας του γνωρίστηκα και με την Κική-ονειρομαγειρέματα.
Τώρα η Κική, που είναι μια εξαιρετική μαγείρισσα και που αγάπησε αυτό το κέικ, την δημοσιεύει με τον δικό της τρόπο στο μαγειρικό blog της «Μικρή Κουζίνα» και θα χάσετε αν δεν περάσετε από εκεί μια βόλτα για να δείτε το κέικ –υπάρχει και υπέροχη φωτό, τόσο υπέροχη που σου έρχεται να βουτήξεις μια φέτα μέσα από την οθόνη- φτιαγμένο από τα χεράκια της.
Κάντε κλικ ΕΔΩ και… τώρα
Το ντεκόρ του ποστ, αύριο, γιατί το σκάνερ μου ασθενεί...
Είναι ένα κέικ ολωσδιόλου ενάρετο, ένα κέικ που σέβεται την νηστεία αλλά και την χολιστερινοφοβούμενη διατροφή μας!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Όταν ήμουν μικρή, δεν είχα αρχίσει ακόμα να μαγειρεύω μόνη μου, ωστόσο αγαπούσα πολύ να διαβάζω τσελεμεντέδες, να ψάχνω τα υλικά κάθε συνταγής και να προσπαθώ να βρω το θάρρος να φτιάξω κάτι μόνη μου.
Μέχρι τα εννιά μου, που το πήρα απόφαση και το έκανα.
Συνήθως αυτά τα εγχειρήματα τα υλοποιούσα τα απομεσήμερο της Κυριακής, όταν είχα τελειώσει με τα μαθήματα, είχε ησυχία στο σπίτι γιατί ο πατέρας κοιμόταν –το μοναδικό μεσημέρι της εβδομάδας που είχε αυτή την πολυτέλεια-, η μαμά εύρισκε την ευκαιρία να ξεπορτίσει στην γειτόνισσα για καφεδάκι και Άσσο Φίλτρο και ο Αντυ έπαιζε στον δρόμο μέχρι να σκοτεινιάσει.
Εγώ πάλι μόνη στο σπίτι άνοιγα την «Μεγάλη Μαγειρική του ‘60» το μπορντό δερματόδετο βιβλίο συνταγών της μαμάς και προσπαθούσα να φτιάξω κάτι, συνήθως ένα γλυκό. Αλλά συνήθως τα υλικά ήτανε λειψά. Δεν θυμάμαι εκείνες τις εποχές να είχαμε στο σπίτι πολλά τρόφιμα αποθηκευμένα να ξεχειλίζουν από τα ντουλάπια όπως τώρα και η μαμά αγόραζε ότι ήθελε, αυθημερόν, από το μπακάλικο της γειτονιάς.
Έτσι αυτοσχεδίαζα. Αν η συνταγή ήθελε αλεύρι, εγώ έβαζα όσο έβρισκα και μαζί και λίγο σιμιγδάλι για παράδειγμα, ή λίγο νισεστέ για να συμπληρωθεί η ποσότητα. Η ζάχαρη συμπληρωνόταν με την ζάχαρη άχνη που είχε μείνει από τους κουραμπιέδες ή μέλι, τα αυγά περιορίζονταν σε όσα είχαν μείνει στο ψυγείο, αντί για βούτυρο έμπαινε λάδι, για να μην μιλήσω τι αυτοσχεδιασμούς έκανα με μπέικιν πάουντερ, σόδες, μυριστικά, ξύσματα και χυμούς φρούτων.
Τέλος πάντων έφτιαχνα μια μικρή ποσότητα συνήθως από ένα χυλό με ότι έβρισκα και μετά τον έριχνα περήφανη σε μια μικρούλα αλουμινένια φόρμα που είχαμε στο σπίτι και τον έψηνα.
Περιττό βέβαια να πω ότι το «γλυκό» που έφτιαχνα τελικά περισσότερο έμοιαζε με στεγνό κουλούρι παρά με κέικ. Ξεροκούλουρο το έλεγαν στο σπίτι και γελούσαν με τα κατορθώματα μου, αλλά ο πατέρας το τιμούσε πάντα ακόμα κι αν έμοιαζε περισσότερο με τουβλάκι παρά με οτιδήποτε άλλο.
Καλός και στοργικός πατέρας που ήθελε να με παρηγορήσει ή φανατικός γλυκατζής που αρνιόταν να πετάξει οτιδήποτε γλυκό;
Ποτέ δεν κατάφερα να αποφασίσω ποιο από τα δύο.
Μετά πέρασαν τα χρόνια και έμαθα να μαγειρεύω και να κάνω γλυκά, πάντα με την ίδια αγάπη, αλλά βέβαια με τα σωστά υλικά. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, δεν έπαψα ποτέ να πειραματίζομαι στην κουζίνα, ευτυχώς με λιγότερο καταστρεπτικά αποτελέσματα.
Ο πατέρας πάντως εξακολουθεί να τα τιμάει.
Όλα αυτά τα χρόνια μαζεύω συστηματικά κάθε έντυπο με συνταγές φαγητών και γλυκών που πέφτει στα χέρια μου. Και πριν ένα δύο χρόνια ανακάλυψα την συνταγή για κέικ.
Τι διαφορετικό έχει;
Ακούστε! Έχει ελάχιστα υλικά! Δεν έχει βούτυρο, δεν έχει αυγά, μόνο αλεύρι λάδι και ζάχαρη!
Και βέβαια σοκολάτα.
Είναι ένα κέικ ενάρετο και απλό, μπορείτε να το φτιάξετε σε περιόδους νηστείας και χολιστερινοαπεξάρτησης. Εχει και σοκολάτα βεβαια. Εξ ου και κολασμένο!!
Την συνταγή την είχα δημοσιεύσει στο παλιό hungry.gr και εξ αιτίας του γνωρίστηκα και με την Κική-ονειρομαγειρέματα.
Τώρα η Κική, που είναι μια εξαιρετική μαγείρισσα και που αγάπησε αυτό το κέικ, την δημοσιεύει με τον δικό της τρόπο στο μαγειρικό blog της «Μικρή Κουζίνα» και θα χάσετε αν δεν περάσετε από εκεί μια βόλτα για να δείτε το κέικ –υπάρχει και υπέροχη φωτό, τόσο υπέροχη που σου έρχεται να βουτήξεις μια φέτα μέσα από την οθόνη- φτιαγμένο από τα χεράκια της.
Κάντε κλικ ΕΔΩ και… τώρα
Το ντεκόρ του ποστ, αύριο, γιατί το σκάνερ μου ασθενεί...
Ετικέτες recipies
