Τρίτη, Ιουνίου 23, 2009
50 καράτια ποιότητας SI-2 (Small Inclusions – not flawless)
Λοιπόν… έφτασε η αποφράδα μέρα!
Τον τελευταίο χρόνο την περίμενα με τρόμο, την ξόρκιζα με ότι μαντζούνια και κατάρες μπορούσα, την αγνοούσα και έκανα ότι δεν θα έρθει ποτέ αλλά… εις μάτην
Η επέτειος των 50ων γενεθλίων μου είναι πια εδώ!
Μου λένε… έτσι είναι ο χρόνος, κυλάει και πίσω δεν γυρνάει.
Καλά… τα κλισέ καλά κρατούν το ίδιο και η αναπόφευκτη κατάθλιψη των γενεθλίων
Από τα περυσινά γενέθλια που ήμουν ακόμα φορτι σαμθινγκ -αλλά πολύ σαμθινγκ- και έκανα τον απολογισμό των δεκαετιών μου, πέρασε ένας χρόνος σκατένιος, που ωστόσο με έβαλε επιτέλους στην θέση μου και με έπεισε ότι γέρασα.
Μέχρι πέρυσι πίστευα ότι ήμουν ακόμα νέα.
Αλλά αρκετά!
Είπα φέτος να μην αρχίσω πάλι τις κλάψες και να ψάξω να βρω τα θετικά της ηλικίας αυτής
Λοιπόν στα 50 μπορείς πια να θεωρείς ότι δεν πρέπει να αποδείξεις τίποτα σε κανένα
Δεν αισθάνεσαι την ανάγκη να αποδείξεις ότι είσαι νέα, όμορφη, ποθητή, ερωτεύσιμη, γοητευτική.
Δεν χρειάζεται να αποδείξεις σε κανένα ότι είσαι επιτυχημένη, πλούσια, καταξιωμένη, πνευματώδης, υπέροχα ξεχωριστή
Δε χρειάζεσαι λούστρο στη ζωή σου, η διασκέδαση σου μπορεί να είναι απλοϊκή, οι διακοπές σου δεν χρειάζονται ξενύχτια και χορό μέχρι πρωίας, το αυτοκίνητο σου μεταχειρισμένο από τρίτο χέρι, τα ρούχα σου από τα κινέζικα, το σπίτι σου απλά βολικό για σένα και για κανένα άλλο.
Δεν χρειάζεσαι και τόσο πολύ τους ανθρώπους όπως παλιά, οι φίλοι είναι καλοί για κανένα κρασάκι ή για καμιά διήμερη βόλτα στα εξοχικά –όλοι τους έχουν εξοχικά πια, οι συγγενείς μακριά και αγαπημένοι, οι συνάδελφοι το ίδιο.

Γιατί στα 50 δεν έχει σημασία τίποτα από όλα αυτά.
Στα 50 θέλεις να μπορείς να κάθεσαι να ακούς ξανά και ξανά ένα αγαπημένο κομμάτι μουσικής σε διαφορετικές εκτελέσεις. Να διαβάζεις ένα αγαπημένο βιβλίο που το έχεις διαβάσει τόσες φορές που το ξέρεις απ’ έξω. Να καπνίζεις ένα τσιγάρο μικρό και ελαφρύ που το έστριψες μόνη σου. Να ακουμπάς μια γάτα λιωμένη από την ζέστη, να φτιάχνεις ντολμαδάκια χωρίς κιμά και να τρως καλοκαιρινές ντοματοσαλάτες και άλλα χορτοφαγικά και απενοχοποιημένα, να κάνεις βουτιές στη θάλασσα και να μην σε
πειράζουν κυτταρίτιδες, φλεβίτιδες και άλλα τέτοια άκρως αποκρουστικά και απευκταία μεν, παρόντα δε. Στα 50 μπορείς να κοτσάρεις τα πολυπόθητα και πολυαγαπημένα τατου σου χωρίς να σκέφτεσαι τι θα πουν οι άλλοι –αν και... όχι και χωρίς μια κρυφή λαχτάρα να τους σοκάρεις λιγουλάκι-

Λοιπόν έγινα 50 καρατίων γυναίκα!
Ενα εξαιρετικό διαμάντι με τα flaws του βεβαίως αλλά ποιός νοιάζεται!
Χρονια σου πολλά ralou!
Και μην ξεχνάς...
Αυριο είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου!

Κεραστείτε στον μπουφέ μας.




Φέτος δεν έχει τουρτα, μόνο ελαφρά γλυκάκια φρουτένια και χυμούς και σουμάδες.
(Προσθέτω ωστόσο και τη σοκολατένια τουρτα, ειδικά για την Ζουζούνα που μου το ζήτησε και δεν υπήρχε περίπτωση να μην της κάνω το χατίρι της φιλενάδας μου! ΧΧ )

Φέτος δεν κερνάμε σαμπάνιες και συνηθισμένο αλκοολ για λόγους υγείας.
Για τους καλούς φίλους που θα μείνουν τελευταίοι στην βεγκέρα έχω φυλάξει και λίγο αψέντι από το καλό, να το πιούμε αργά το βραδακι να ξεχάσουμε τα flaws των καρατιών μας


Εις υγείαν!!!


Α ναι! Σήμερα κλείνει τον ένα χρόνο της και η γατα μου η Φρέγια.
Για αυτη και τους φίλους της παραγγείλαμε ειδική τουρτα, γιατί αυτοι είναι νέοι κι δεν χρειάζεται να είναι κι τόσο αυστηροί με τις διατροφικές τους συνηθειες...
Ακόμα...

Τα δωρα των φίλων μου, που τους ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ πολύ
Οπως και όλους όσοι στείλατε ενα μήνυμα στο μέιλ ή ενα φωτοδωράκι από το Γατόσπιτο ή αλλού

Τα τελειότερα λευκά ρόδα, τα πολυαγαπημένα μου από την Γλαρένια!


Το βραβείο που μου έδωσε η ζουζούνα γιατί λέει, ότι αυτό είναι ενα ωραίο μπλόγκ. Χεκ χεκ, ευχαριστώ ζουζούνα αλλά έχω να γράψω εδω τόσο καιρό που μάλλον δεν θυμάται και πολύς κόσμος πως γράφω...


Aπο την αγαπημένη Νερινοφωτούλα! Με γάτα επάνω για να μην ξεχνιόμαστε!


Από την φίλη Μαντω του γατόσπιτου, ο Γιακουμής σε τσαντούλα δώρου για μένα...

... και σε καλαθάκι δώρου για την Φρέγια που πολύ τον γουστάρει αλλά χμ... μην του το πείτε... μόνο για one night stand, γιατί η καρδιά της είναι αλλού...

Της Ελισσάβετ και του Νίκου πάλι από το Γατόσπιτο που είναι και νιόπαντροι!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 11:58 μ.μ. | Permalink | 23 comments
Πέμπτη, Ιουνίου 18, 2009
my feline paradise # 10
Φρέγια η Ευγενική
.
Ααα! Μια δικέφαλη γάτα!!!



Όλος ο κόσμος που βλέπει αυτή την φωτό λέει πάντα το ίδιο.
Και κάνει βέβαια λάθος.
Να σας τους συστήσω
Εκ δεξιών (στην πάνω φωτό) ο Μαγιούλης, γάτος αειθαλής, τεράστιος και σεβάσμιος, 11χρονων
Εξ ευωνύμων η Φρέγια –που τότε είχε το πεζό όνομα Ζωγραφιά καθ’ ότι γεννήθηκε και διασώθηκε από επιδημία φόλας στην περιοχή του Ζωγράφου- νεαρή γατούλα μόλις 6 μηνών που την έδιναν για υιοθεσία.
Μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους παρ όλο που δεν έχουν καμία μα καμία συγγένεια. Και ήταν ερωτευμένοι ο ένας με την άλλη!


Θα μου πείτε, πως χωρίζεις ένα τέτοιο αγαπημένο ζευγάρι υιοθετώντας την.
Εεε χμ… το κάνεις με μεγάλη ευκολία, διότι ο Μαγιούλης είναι γάτος σπιτιού και αστείρωτος και η αγαπημένη του ίσα ίσα που ετοιμαζόταν να μπει σε ηλικία οίστρου, με όλες τις επιπλοκές που θα μπορούσε να έχει αυτό.
Αλλά η Φρέγια στην ηλικία των 6 μηνών πια, θεωρείτο ήδη μεγαλοκοπέλα ως προς την δυνατότητα να υιοθετηθεί αφού όσοι παίρνουν γάτα την προτιμούν 1-2 μηνών "για να την εκπαιδεύσουν"
Αυτό βέβαια, είναι τελείως παραπλανητικό, αφού οι γάτες εκπαιδεύουν εμάς και όχι το αντίθετο, αλλά από την άλλη πλευρά ευνόησε τη δική μου ευκαιρία να υιοθετήσω αυτό το όμορφο κορίτσι, που σχεδόν είχε μείνει στο ράφι.


Η νεαρή, πρώτα πήρε το νέο της όνομα, από μια Σκανδιναβική θεότητα που το άρμα της σέρνουν δύο γάτες και σημαίνει λευκή κυρία, είναι δε θεά της αγάπης και της ομορφιάς.
Μετά μεταφέρθηκε στο σπίτι μου χωρίς να βγάλει ούτε κιχ στην διαδρομή μέσα στο συρμάτινο κλουβάκι της, ήσυχη και καλόβολη όπως μας είχε διαβεβαιώσει η γατομαμά που την είχε στο σπίτι της.
Μπήκε και εξερεύνησε με τον δικό της τρόπο, όλο το σπίτι, συρόμενη κατά μήκος των τοίχων, χώθηκε και κρύφτηκε στις πιο απίθανες γωνιές έτσι που κάναμε ώρα για να την ανακαλύψουμε και βρήκε την θέση της στο γνωστό πολυθρονάκι του καθιστικού που είχε φιλοξενήσει όλες τις προηγούμενες γάτες μου... και όχι μόνο.


Αυτά όλα έγιναν το πρώτο εικοσιτετράωρο που την φέραμε στο σπίτι.
Από την άλλη μέρα βάλθηκε να μας αποδείξει ότι ακόμα και η πιο ευγενική και καλόβολη γάτα, γίνεται θεριό ανήμερο όταν μπαίνει σε οίστρο. Νιαούριζε από το βράδυ ως το πρωί και τανάπαλιν με ρυθμό πολυβόλου.
Στην αρχή χαμογελούσαμε ανεκτικά, μετά συνηθίσαμε και κάναμε υπομονή μέχρι να έρθει ο καιρός να την στειρώσουμε και να ησυχάσει και εκείνη και εμείς.
Η Φρέγια ωστόσο δεν έκανε καθόλου υπομονή και βάλθηκε να …

[ΠΡΟΣΟΧΗ : Παρακαλώ, οι μη γατόφιλοι να μην διαβάσουν την παρακάτω παράγραφο. Απευθύνεται μόνο σε όσους αγαπούν τόσο πολύ τις γάτες που να μην ενοχλούνται από καμία από τις διαολιές τους]
Βάλθηκε λοιπόν να … μαρκάρει με τα ούρα της όλα τα έπιπλα του σπιτιού με πρώτο και καλύτερο το κρεβάτι μας!!! … Στο διάστημα αυτό τα σεντόνια πλύθηκαν άπειρες φορές, τα καλύμματα των επίπλων επίσης, μπήκαν νάιλον υποστρώματα, απολυμάνθηκε δις το στρώμα του κρεβατιού και μετήλθαμε διαφόρων μεθόδων για αν την αποτρέψουμε από την κακή συνήθεια. Εις μάτην βέβαια!
Έτσι, αν η Φρέγια είχε και την παραμικρή πιθανότητα να διασπείρει τα γονίδια της την έχασε ακριβώς αυτή την στιγμή και για αυτούς τους λόγους.
Ησύχασε μετά την επέμβαση, αλλά ακόμα έχουμε τον νου μας, γιατί αυτό είναι το μόνο της ελάττωμα, κατά τα άλλα είναι τόσο καλή γάτα που αποφασίσαμε να το ανεχθούμε και… "ας έχει βρε αδελφέ και κάτι στραβό αυτή η γάτα. Όλα της καλά θα είναι;"
Μεγαλώνοντας η Φρέγια, (τώρα είναι σχεδόν ενός έτους και γιορτάζουμε τα γενέθλια μας την ίδια μέρα, τέλος Ιουνίου) μας έδειξε και τον ξεχωριστό και αξιαγάπητο χαρακτήρα της.


Αν πρέπει να τον περιγράψω με δύο λόγια πρέπει να πω ότι η Φρέγια μοιάζει με κάτι παραιτημένους αριστοκράτες που ξαπλώνουν σε λουι-κάτι καναπέδες, με ένα δαντελένιο μαντιλάκι να κρέμεται με χάρη από τα κρινοδάχτυλα τους.
Που δεν κουνάνε το χέρι τους να κάνουν οτιδήποτε, μόνο ξαπλώνουν και επιδεικνύουν την τρυφηλότητα που τους επιβάλει η ευγενική καταγωγή τους. Που είναι πολύ αδύναμοι για να κινηθούν και παρατηρούν τον κόσμο με μια παραιτημένη σνομπ μεγαλοψυχία, ταλαιπωρώντας τα δουλικά τους με εξωφρενικές απαιτήσεις.
Αυτό σε γατίσια συμπεριφορά, σημαίνει να ξαπλώνει η Φρέγια από καναπέ σε πολυθρόνα, και από χαλί σε μαξιλάρι και να σε έχει και σε εγρήγορση μην τυχόν και αποφασίσει να κάνει χμ… την ζημιά της, έτσι μόνο και μόνο για να παρατηρεί βαριεστημένα εμάς, να τρέχουμε πανικόβλητοι να τα μαζέψουμε!
Κατά τα άλλα είναι μια υπέροχη γάτα που φούντωσε για τα καλά μέσα στο καλοκαίρι και τώρα λιώνει στα πλακάκια σε αναζήτηση δροσιάς.
Ευθέως δεν μας ζητάει τίποτα, ίσως μόνο το καθημερινό της βούρτσισμα με την ειδική βούρτσα της και μάλιστα αυτό να γίνεται όταν είναι στην αγκαλιά μας για να βολεύεται καλύτερα. Λες και πάει στον προσωπικό της μασέρ ένα πράμα!
Και όχι μόνο βέβαια… ιδού την εδώ με τα παντοφλάκια της αμέσως μετά το πεντικιούρ που της κάναμε

Λοιπόν, αυτά για την ευγενική μου Φρέγια.
Είχα υποχρέωση να μιλήσω γι αυτήν όπως και για όλες τις γάτες που πέρασαν από τα χέρια μου. Απλά καθυστέρησα λίγο γιατί δεν μπορούσα να αντέξω ότι η Νερίνα t.c. δεν είναι πια η γάτα μου, εδώ και εφτά μήνες που το έσκασε και χάθηκε, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω της.

Επίσης σκέφτηκα ότι μετά από τόσο καιρό που το blog σκονίζεται από την απραξία, ίσως να ήταν καλό να το περάσω με μια Φρέγια μπας και μαζευτούν οι αράχνες…




Έλα Φρέγια κορίτσι μου

Κούνα το δαντελένιο μαντιλάκι σου να φύγουν οι παλιοαράχνες!
Ή έστω, την ουρά-ξεσκονιστήρι!



-----------------------------
H Φρέγια έχει ένα στέκι που αράζει με άλλες γάτες αλλά και με πολλές/ους τρελαμένες/ους γατομαμάδες και γατομπαμπάδες.
Ειναι το ΓΑΤΟΣΠΙΤΟ, όπου μπορείτε να παρακολουθήσετε τις περιπέτειες της κάνοντας κλικ ΕΔΩ


-

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 2:47 μ.μ. | Permalink | 15 comments
Πέμπτη, Ιουνίου 11, 2009
Η Αργυρούλα, ο Φρίξος, ο Γιακουμής, η Μπίλιω και άλλοι, έξω από την Μικρή Κουζίνα
Ωραία-ωραία κάθονταν η Αργυρούλα, ο Φρίξος και ο Γιακουμής στην αυλή του σπιτιού. Ξάπλωναν στο δροσερό πάτωμα, άραζαν κάτω από τα φυτά και τις γλάστρες, απολάμβαναν της προστασίας της καλής νοικοκυράς και μαγείρισσας που είχε μια Μικρή αλλά θαυματουργή Κουζίνα, γεμάτη λιχουδιές. Τις οποίες τιμούσαν ιδιαιτέρως. Έτσι περνούσαν οι τρεις τους ζωή και κότα, στο φιλόξενο σπιτικό. Η γατοπαρέα είχε κάνει στέκι της το μεγάλο παράθυρο από όπου παρακολουθούσαν την Μικρή Κουζίνα, την ώρα που ετοιμάζονταν τα φαγητά που θα δοκίμαζαν.

Αααα! Ήταν ένας Παράδεισος…
Όμως, είπα ζωή και κότα και θυμήθηκα ότι ο κάθε Παράδεισος έχει και το φίδι του, και αυτός δεν πάει πίσω… τι νομίζατε!
Σ΄ αυτό τον ευλογημένο κήπο, το φίδι είχε την μορφή και το μένος της Μπίλιως της κότας, μεγάλης κουτσομπόλας, που έστηνε αυτί στις κουβέντες της παρέας αφού την παρακολουθούσε και ακολουθούσε κατά πόδας.
Μετά έδινε και ραπόρτο στα άλλα ζώα της αυλής.
Έκανε μποτέ σήμερα η Αργυρούλα; ψουψουψου, το μάθαινε όλος ο κήπος.
Ήτανε νυσταγμένος σήμερα ο Φρίξος; ψουψουψου, η ρούγα ενημερωνόταν για τα νυχτοπερπατήματα του.
Ήτανε πεσμένος σήμερα ο Γιακουμής; Ψουψουψου, όλη η γειτονιά συζητούσε για τον έρωτα του με το Μαρικάκι στην διπλανή αυλή!

Ααα! Η Μπίλιω ήτανε μια πολύ κουτσομπόλα κότα!
Η παρέα των γάτων βέβαια δεν την άφηνε έτσι και πολλές φορές ο Φρίξος και ο Γιακουμής –παρ όλο που οι γάτοι όπως όλα τα αρσενικά αιλουροειδή είναι μονήρη πλάσματα στα κυνήγια τους- ορμούσανε μαζί με την Αργυρούλα στην Μπίλιω εν σώματι και τα κακαρίσματα ακούγονταν μέχρι την κάτω γειτονιά.
Τότε έβαζε τα μεγάλα μέσα η λεγάμενη και φώναζε τον Γρηγόρη τον συμβίο της και αρχηγό του χαρεμιού, να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά.
Από την άλλη μεριά ο Γρηγόρης, κόκορας όμορφος, καμαρωτός, μεγαλόψυχος, ευφυής και με μεγάλη πνευματική καλλιέργεια, έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και
παρευρισκόταν στην σκηνή όταν η παρέα των γατιών διαμαρτυρόταν και απειλούσε την Μπίλιω.
Αλλά ως εδώ. Δεν έπαιρνε σαφώς το μέρος της, μόνο με το κύρος του και μερικά αυστηρά κακαρίσματα, έπειθε τους πάντες να χαμηλώσουν τους τόνους και να σταθούν στο ύψος τους χωρίς ξεκατινιάσματα και υστερίες.
Η Μπίλιω πάλι σήκωνε ακατάδεχτα την μυτούλα της

και γύρναγε στις άλλες κότες του χαρεμιού που με ενωμένα τα κεφάλια μουρμουρίζανε κρυφά και εξύφαιναν το σχέδιο για κρεβατομουρμούρα μέχρι τελικής πτώσης.
Του Γρηγόρη...!
Θα μου πείτε… αφού οι εχθροπραξίες ήτανε τόσο συχνές και καμιά φορά και βίαιες, γιατί κανένας δεν αποφάσιζε να αποχωρήσει από τον κήπο της νοικοκυράς και μαγείρισσας με την Μικρή Κουζίνα;
Γιατί από ότι φαίνεται, το φαΐ της ήτανε τόσο μα τόσο νόστιμο, που κανένας δεν ήθελε να το στερηθεί.
Και η καλή νοικοκυρά και μαγείρισσα δεν τους χαλούσε χατίρι, όλο και κάτι περίσσευε γι αυτούς από το μπριάμι και τα γεμιστά αλλά και από το αρνάκι και τις άλλες νοστιμιές.
Γιατί, τι άλλο επιθυμεί μια τέτοια γυναίκα, από το να φτιάχνει τα υπέροχα φαγητά της στη Μικρή Κουζίνα της και να σκορπίζει γευστική αγαλλίαση αλλά και γεμάτες κοιλίτσες, σε όλα τα πλάσματα…

To κειμενάκι αυτό το έγραψα με αφορμή τις φωτόγραφίες που έχει τραβήξει και αναρτήσει η Κική στο μπλόγκ της Ονειρα με Θέα.

Εχω κλείσει τα σχόλια εδώ αλλά αν -λέω, ...αν - κάποιος επιθυμεί να σχολιάσει, μπορεί να το κάνει εδώ, στα Ονειρα με Θέα που φιλοξενείται

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 11:19 π.μ. | Permalink | 0 comments
Τρίτη, Ιουνίου 02, 2009
365 μέρες αργότερα
Το έχετε παρατηρήσει, είμαι σίγουρη, ότι όσο περνάνε τα χρόνια οι εφεδρείες μας λιγοστεύουν σιγά - σιγά και τελικά τελειώνουν.
.
Ξεκινάμε την ζωή μας με ολόκληρες στρατιές φρέσκων και πρόθυμων στρατευμένων στην υπηρεσία του μυαλού, που είναι στο πόδι από το πρωί μέχρι το βράδυ, να φυλάνε τα κάστρα του.
Μια εικόνα μου έρχεται, νεαροί φαντάροι, άπειροι είναι αλήθεια, να φυλάνε σκοπιές με ζέση, να προστατεύουν τείχη και αναχώματα, να διώχνουν τον εχθρό με ορμητικές εφόδους και υπομονετικές άμυνες. Και στα διαλείμματα να πίνουν αλκοόλ, να λένε σαχλαμάρες μεταξύ τους, να γεμίζουν το δισάκι τους με αναμνήσεις για να τις λένε στα παιδιά τους όταν γίνουν γέροι. Και ενώ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός, να τα κάνουν όλα αυτά σχεδόν με χαρά, βγάζοντας αυθάδικα την γλώσσα στην ζωή και τον θάνατο.
.

Ωστόσο όπως περνούν τα χρόνια, οι εφεδρείεςλιγοστεύουν. Για να κρατήσεις ένα κάστρο πρέπει να αποσύρεις μερικές δυνάμεις από αλλού, και είναι η ιδέα μου, ή οι φαντάροι είναι λίγο πιο κουρασμένοι τώρα; Έχουν στερέψει τα πολλά καλαμπούρια και τα ξενύχτια πριν τις μάχες; Τα πόδια σέρνονται λιγάκι; H ανάσα γίνεται πιο δύσκολη;
Μπορεί, αλλά ότι χάνουν σε ορμή το έχουν κερδίσει σε πείρα. Οι κινήσεις τους είναι υπολογισμένες καλύτερα, μεθοδεύουν τα πράγματα πιο έξυπνα και παρ όλο που αραιώνουν κάπως οι τάξεις τους έτσι όπως καλούνται να υπερασπίσουν περισσότερα όντας λιγότεροι, τα καταφέρνουν ακόμα καλά. Τα κάστρα παραμένουν αήττητα.
.
.

Όμως περνάει ακόμα περισσότερος καιρός, και οι απώλειες αρχίζουν να γίνονται αισθητές.
Ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι για να φυλάξεις ένα κάστρο, ένα άλλο πρέπει να μείνει με ένα ελάχιστο προσωπικό ασφαλείας.
Οι μεσόκοποι πια φαντάροι σου, αποτελεσματικοί ακόμα άλλα όχι και τόσο ανθεκτικοί κάνουν ότι μπορούν και κάθε αποκρουσμένη επίθεση σημαίνει όλο και περισσότερες απώλειες.

.
.
.
.
.
.

Ώσπου έρχεται μια μέρα που ανακαλύπτεις ότι οι δυνάμεις έχουν μείνει λειψές και αλίμονο αν δεχτείς επίθεση τότε. Ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος, σε βάζει να κάνεις σπασμωδικές κινήσεις. Μια γερή επίθεση μπορεί να σημαίνει την καταστροφή. Γι αυτό ανακαλείς όλες τις δυνάμεις επί τόπου, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Αλλά επειδή οι φαντάροι σου είναι φιλότιμοι, επιστρατεύουν όλες τις δυνάμεις τους, ρίχνονται με τα μούτρα στον εχθρό και τον απωθούν. Τουλάχιστον αυτό δίνει μια ανάταση σε όλους, ιδιαίτερα όταν ο εχθρός είναι από τους μεγαλύτερους, τους παλιότερους και τους πιο απεχθείς.

Όμως…
Όμως στην υπερπροσπάθεια αυτή αναλώνεις υποχρεωτικά όλες τις δυνάμεις σου, πληρώνεις τίμημα ακριβό, το ισοζύγιο καταστρέφεται, τελικά δεν είναι παρά μόνο μια νίκη.
Δεν προλαβαίνεις να τη χαρείς.
Όλα τα άλλα κάστρα αποψιλωμένα από τις δυνάμεις τους, αρχίζουν να καταρρέουν.
Χωρίς εφεδρείες δεν υπάρχει τίποτα να τα κρατήσει και υποκύπτουν ένα ένα στους εχθρούς. Εχθρούς ασήμαντους καμιά φορά και υποτιμημένους, κάποιους που είχες του χεριού σου παλιά και ίσως και κάποιούς που πριν από λίγο δεν θεωρούσες καν εχθρούς.
Και όταν αρχίζουν να πέφτουν ένα- ένα τα κάστρα σου δεν σε βοηθάει η τελευταία λαμπρή νίκη, το κύκνειο άσμα σου δείχνει άσκοπο, ο εχθρός που κατατρόπωσες ασήμαντος και λίγος.

.
365 μέρες αργότερα
Έχεις πια γεράσει…

Ετικέτες

 
posted by ralou at 2:30 μ.μ. | Permalink |
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com