Δευτέρα, Ιουλίου 28, 2008
Αι τέσσερις ορφαναί - Πράξη δεύτερη -


Εξ ευωνύμων : Καίτη και Ράνια

-Βρε Καιτούλα, πραγματικά το αποφάσισες να τον παντρευτείς τον τύπο!
-Ω ναί! Το αποφάσισα Ράνια μου...
-Μα είναι γέρος! Εξηντάρης...!
-Δεν πειράζει αδελφή... Το πήρα απόφαση...

φωτογραφίες από h.constantinos

Η Ράνια και η Καίτη, αδελφές, στα σαράντα κάτι τους, έχουν αράξει στα βραχάκια της Πειραϊκής, και χαζεύουν το ηλιοβασίλεμα.
Έρχονται εδώ καμιά φορά που θέλουν να τα πουν οι δυο τους, άμα δεν έχει κόσμο είναι όμορφα.
Η Ράνια είναι μεγαλοκοπέλα, ανύπαντρη, ο ένας της ξινίζει κι ο άλλος της βρωμάει, έχει και καλή δουλειά, περνάει καλά με φίλους και κάπως της κακοφαίνεται που η Καίτη η μικρή πάει να ξαναπαντρευτεί τον ηλικιωμένο!

-Ναι ναι, το αποφάσισα Ράνια μου...
Κοίτα να δεις, έπιασα τα σαράντα πια... άλλο αν δείχνω ακόμα τριαντάρα, ο μικρός μεγαλώνει μόνος του από τότε που ο μαλάκας ο πρώην μου πήρε την Ρωσίδα του πατέρα του και εξαφανίστηκε, χρειάζομαι ένα άντρα στη ζωή μου.
Τι που ο Μίμης είναι σιτεμένος, είναι καλοστεκούμενος, με τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, το εξοχικό, τα κτήματα στο χωριό και την δικιά του την επιχείρηση, μεγαλη περιουσία σου λέω. Ασε τις γνωριμίες που έχει στους λαϊφσταϊλάδες! Ε καλά, μου ρίχνει 20-25 χρόνια αλλά και τι έγινε. Σάμπως είναι για χόρταση, κάπως θα βολευτεί η κατάσταση. Να δεις το δαχτυλίδι που μου αγόρασε, αυτό δεν είναι μονόπετρο, ο βράχος του Γιβραλτάρ ο ίδιος είναι, 20 χιλιάρικα έδωσε, το έμαθα από σίγουρη πηγή. Θα μου το δώσει την Τρίτη μάλλον που έχει κλείσει τραπέζι στην "Αίγλη", είναι και λίγο φαντασμένος ο τύπος και πάει να με εντυπωσιάσει...
Α ρε κακομοίρη! Θυμάσαι ρε συ Ράνια που ζούσαν οι γονείς μας, ο μπαμπάς διευθυντής στην Τράπεζα, και τα πράγματα ήταν άνετα, θυμάσαι που τρώγαμε οικογενειακώς στα καλύτερα εστιατόρια, τούτος εδώ ούτε απ έξω δεν έχει περάσει, αχ, άλλες εποχές εκείνες, όμορφα χρόνια με τα σχολεία μας και τις σπουδές μας.
Αλλά ας όψεται ο αχαΐρευτος ο δικός μου που με πήρε από τα καλά μου και με έριξε στο φιλότιμο να ζούμε λέει οικολογικά και απλά, τι να πεις, κοριτσάκι στα 18 ήμουνα... τι ήξερα, έρωτας ήταν αυτός, σαν πρόβατο τον ακολούθησα και τα έσπασα με την οικογένεια.
Χθες σκεφτόμουν που θα ήμουνα σήμερα αν είχα πάρει εκείνο τον Ιάκωβο, ξέρεις τον γιο της φιλενάδας της μαμάς, λίγο ζαβός ήτανε αλλά από λεφτά μια χαρά.
Καλά δεν έχω παράπονο, την δουλειά μου στο υπουργείο την έχω, το σπίτι στο Παγκράτι το κληρονόμησα, έχω και μερικά λεφτά στην άκρη, τα βολεύω, αλλά βρε παιδί μου λαχτάρισα να βγω στα μαγαζιά όπως τότε που ήμασταν μικρές, θυμάσαι, και γυρίζαμε το Κολωνάκι, και γεμίζαμε τα χέρια με τσάντες από επώνυμα ρούχα και παπούτσια, αχ αυτές οι Celine γόβες...! Να μην μετράω τα ευρώ και τα όρια της πιστωτικής βρε αδελφέ, να μπαίνω στα μαγαζιά και να λέω δώσε κι αυτό κι αυτό κι αυτό και να μου κάνουν τεμενάδες οι πωλήτριες.
Το ξέρω ότι εσύ είσαι πιο ολιγαρκής, να περνάς καλά θέλεις μόνο, αλλά εγώ έχω και το παιδί μου τρώει όλο το χρόνο μου, θέλω να έχω και λίγο για τον εαυτό μου, ο Μίμης μου το είπε, ο μικρός θα έχει δική του κουβερνάντα, και το σπίτι οικιακή βοηθό, τίποτα δεν θα κάνω εγώ και η δουλειά δεν πάει να χαθεί, με τον κάθε βλάκα προϊστάμενο πάνω από το κεφάλι μου...
Και έχει και φίλους στη Μύκονο, με φαντάζεσαι με γυαλιστερό μπικίνι και παρεό... αχ! Τι καλά που φρόντισα και δεν πήρα κιλά... μια χαρά είναι το κορμί μου, εικοσάρες βάζω κάτω άμα γουστάρω.
Ε καλά, θα έχω και τον Μίμη μαζί, τι να κάνουμε, ξέρω όμως εγώ... θείος μου θα λέω ότι είναι όταν δεν είναι μπροστά, άμα θέλει η γυναίκα σε όλα βρίσκει λύσεις!
Πάντως για καλό και για κακό, ένα τσεκαπ θα τον βάλω να κάνει πριν τον γάμο να ξέρω που έχω να πορεύομαι.
Αλλά μετά θα γίνει ένας γάμος τρικούβερτος, όλη η κοσμική Αθήνα θα έρθει, και κανάλια και δημοσιογράφοι...
Να καλή ώρα έτσι θα είναι, ηλιοβασίλεμα σε νησί, και ένα νυφικό που έχω δει στη Λουκία, μούρλια... θα έχει και αεράκι και τα λουλούδια στα χρώματα όπως αυτά στον ουρανό, τριανταφυλλιά και ροζ όχι σαν τον πρώτο γάμο μου που παντρεύτηκα με το κοντό φουστανάκι στο δημαρχείο και μου έφερε και ανθοδέσμη από τα τριαντάφυλλα στην αυλή της μάνας του, διπλωμένα τα κοτσάνια σε αλουμινόχαρτο, μαζί με την μελίγκρα που είχαν απάνω τους... Οικολόγος ο βλάκας, όλο κάτι τέτοια έλεγε και έκανε, αχ! του χάρισα τα νιάτα μου και κέρδος μηδέν.
Και μου τα φόρεσε και με την Ρωσίδα, το έχω ξαναπεί, από τότε που ήρθαν αυτές χάσαμε τα αυγά και α πασχάλια...
Να δες! Κι αυτές εκεί δίπλα, ξένες είναι, τις βλέπεις, ρεμβάζουν κι μετά πάνε και παίρνουν τους άντρες μας...
Δεν βαριέσαι Ράνια μου... Θα τον πάρω τον Μίμη! Σου είπα...είναι καιρός να κοιτάξω κι εγώ τον εαυτό μου, γέρος ξεγέρος, εγώ θα εξασφαλιστώ, και ο μικρός βέβαια γιατί αν περιμένει από τον πατέρα του... φέξε μου και γλίστρησα!
Έτσι!
Βλέπω ότι δεν μιλάς... Μάλλον σε αιφνιδίασα ε;
Όλα μέσα στη ζωή είναι βρε! Τι νόμισες; Ότι η ζωή είναι ένα ηλιοβασίλεμα στην Πειραϊκή; Αυτά καλά είναι κορίτσι μου και τζάμπα όμως η ζωή θέλει άλλα
Θέλει θυσίες...
Θέλει παραχωρήσεις...
Αλλά θέλει και λεφτά...
Ε! Θέλει και σιτεμένους γαμπρούς που να στα παρέχουν...
Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι

Άντε πάμε τώρα!
Έβγαλε υγρασία και θα μου κατσαρώσει πάλι το μαλλί
Άντε πάμε, δεν αντέχω να βλέπω κι αυτές τις αλλοδαπές εκεί δίπλα
Που, από τότε που ήρθαν, όλοι οι μεσόκοποι βλάκες τρέχουν από πίσω τους...!
Άντε πάμε λέω...



Tις φωτό τις τράβηξε ο h.cοnstantinos.
Εγώ έπαιξα λίγο μαζί τους στο photoshop αλλά...
περάστε από το windscreen του,
να δείτε εκτός από την ιστορία των δύο άλλων αδελφών - εκ δεξιών-
και τις φωτό στο πρωτότυπο μεγαλείο τους

Δευτέρα, Ιούλιος 28, 2008
----------------------------------------------------------------------------------------

Αι τέσσερις ορφαναί - Πράξη πρώτη-

Εκ δεξιών: Νάνι και Ταμάρα

-Gatchobdevi dai-ko?
(Θα παντρευτείς λοιπόν αδελφούλα ;)
- Diach
(Ναι!)
- Magram ars mosmochoutsi ...!
(Μα είναι γέρος...!)
- Araousavs...
(Δεν πειράζει...)

φωτογραφίες από h.constantinos


Κυριακή βράδυ, η Νάνι και η Ταμάρα αφού έκαναν το ρεπό της εβδομάδας στο κέντρο της Αθήνας, αγόρασαν ρούχα από τους μικροπωλητές στα γύρω στενά, και επισκέφτηκαν το Γραφείο που τις έφερε λαθραία στην Ελλάδα. Δίπλωσαν τα ευρώ του μισθού τους σε μικρά πακετάκια μέσα σε ρούχα για παιδιά και αδέλφια και τα έστειλαν στην πατρίδα στους δικούς τους.
Μετά, γύρισαν πίσω στην Πειραϊκή και κάθισαν στα βραχάκια να τα πουν λίγο οι δύο τους πριν γυρίσουν στα σπίτια που δουλεύουν.
Γεωργιανές, απ΄τις στρατιές συμπατριωτισσών που κατακλύζουν τις πόλεις της Ελλάδας, αδελφές στα τριάντα κάτι τους, η Νάνι και η Ταμάρα είναι δύο ακόμα οικονομικές μετανάστριες, που εργάζονται λαθραία φροντίζοντας αυτούς τους παππούδες και γιαγιάδες, που τα παιδιά τους δεν έχουν τον χρόνο ή την διάθεση να ασχοληθούν μαζί τους.

- Νάνι-κο, πάει πια, το αποφάσισα.
Ναι το ξέρω ότι είναι γέρος, είναι και στριμμένος καμιά φορά και στα νεύρα του τρώω και καμία μαγκουριά, αλλά έχει και τα καλά του. Να σήμερα, έβγαλε το πορτοφόλι και μου έδωσε 20 ευρώ για να αγοράσω λέει ότι θέλω.
20 ευρώ είναι αυτά, και ο αδελφός μου στην πατρίδα έχει χρέη, επισκεύασαν το παλιό θερμοκήπιο και χρειάζονται ένα σωρό λεφτά, μαϊντανό και αρωματικά θα βάλει, τώρα έχει λίγη ζήτηση από Ρωσία...
Καλά, ο παππούς, μπορεί να μην είναι καλοστεκούμενος αλλά δεν είναι και κακός. Και τι μπορεί να κάνει στην ηλικία του; Μια νοσοκόμα μόνιμη θέλει για την υπόλοιπη ζωή του, που δεν είναι και πολλή...
Γιατί να μην τον παντρευτώ και σε μερικά χρόνια να μου μείνει και εμένα η σύνταξη; Και του έκανα και εξήγηση δηλαδή, παντρειά ξεπαντρειά τα λεφτά θα τα παίρνω κανονικά κάθε μήνα. Άσε που θα αποχτήσω και χαρτιά και θα μπορώ να δουλεύω νόμιμα στην Ελλάδα, μόλις τα τινάξει ο παππούς θα μπορώ να δουλέψω και αλλού στην Ευρώπη, σε λίγα χρόνια ο γιος μου θα μεγαλώσει, μαθαίνει γερμανικά τώρα και θέλει να πάει Γερμανία, έχει καλά μεροκάματα εκεί, αν μπορώ θα πάω κι εγώ μαζί του.
Ευτυχώς τα δικά του παιδιά δεν έχουν αντίρρηση, εκείνος ο γιος του, καλό παιδί, αν και πήγε να κάνει κάτι μια μέρα και του έκοψα την φόρα.
Δεν βαριέσαι Νανι-κο, χήρα δέκα χρόνια τώρα, άλλος άντρας δεν ακούμπησε ούτε το χέρι μου, τον τίμησα εδώ το Γκεόργκι μου, λεβέντης ήτανε και σε όλα του άξιος, ας όψεται το ατύχημα στο εργοστάσιο των παπούτσιων, μέσα σε δύο μέρες ξεψύχησε.
Και ξέρεις, ο παππούς μου τον θυμίζει πολλές φορές, όταν κάθεται και σκέφτεται τα δικά του, έχει κάτι στα μάτια του όπως ο Γκεόργκι μου, τότε στην πατρίδα, όταν αναλογιζόταν τι θα γίνει στο μέλλον...
Θα μου πεις, όσα χρόνια ο παππούς ζει, δεν θα μπορώ να πάω στην πατρίδα να δω το παιδί, γιατί..., και καλά, να πάω, πως θα ξαναγυρίσω όμως, ένα σωρό λεφτά στοιχίζει το ταξίδι ακόμα και με Ελληνικό διαβατήριο.
Δεν βαριέσαι, το παιδί είναι με τα πεθερικά μου, μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, είναι κι αυτές οι κάρτες πανάκριβες πανάθεμα τες αλλά τι να κάνουμε, μου λείπει το μικρό μου, ολόκληρος άντρας θα έχει γίνει τώρα ο Κόμπα μου, δεκαπεντάρισε, τρία χρόνια έχω να τον δω... πόσο ήμουν που με έκλεψε ο Γκεόργκι, 17- 18 χρονών, αμέσως τον κάναμε, που να φανταστώ ότι θα βρισκόμουν μετά τόσα χρόνια με τον Γκεόργκι πεθαμένο και τον μικρό στην άλλη μεριά του κόσμου...
Να βρε Νάνι-κο αυτά σκέφτομαι και η καρδιά μου μπερδεύεται, με έφερες σήμερα κι εδώ και βλέπω όλη τούτη την ομορφιά, λένε ότι η ομορφιά είναι στον κόσμο τζάμπα, αλλά... δεν ξέρω. Αν ίσως ο μικρός κοιτάει κι αυτός τον ήλιο που δύει,... μα είναι ο ίδιος ήλιος στην Γεωργία...; τότε τα μάτια μας συναντιόνται πάνω στην ίδια εικόνα... όταν το σκέφτομαι αυτό απορώ, να είμαστε τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα...
Ετσι λοιπόν αδελφούλα το αποφάσισα. Τι εδώ τι εκεί, η ζωή είναι η ίδια για μας τους φτωχούς, όπως όταν κοιτάς τον ήλιο που φεύγει, κι αν η ομορφιά είναι τζάμπα όλα τα άλλα πρέπει να τα πληρώσεις.
Με ευρώ και λάρι...
Με απουσίες...
Με χαμένα όνειρα...
Με χαμένους ανθρώπους...

Άντε πάμε τώρα... Νύχτωσε και ο παππούς θα αρχίσει να φωνάζει, μπορεί να θέλει να με παντρευτεί αλλά νοσοκόμα του θα είμαι πάντα...
Άντε πάμε, μαζεύτηκε και κόσμος, να δες αυτές τις δύο που κάτσανε απέναντι και πιάσανε την κουβέντα, Ελληνίδες είναι, τι ανάγκη έχουν αυτές, τα σπίτια τους, τους δικούς τους, τις δουλειές και τα λεφτά τους, όλα τόσο κοντά τους που να τα φτάνει το χέρι τους.
Άντε πάμε... Να! Βλέπω να έρχεται το λεωφορείο, έχω άλλα δέκα λεπτά διαδρομή πριν φτάσω στο σπίτι
Εισιτήρια έχεις; Ουφ ακρίβυναν κι αυτά...
Άντε...σε πίκρανα και σένα... τι να κάνουμε που μείναμε κι οι δύο ορφανές και ξενιτεμένες, έχω εγώ άλλο άνθρωπο να μιλήσω...

Chamishidopisha Nani-co...
(καληνύχτα Νανι μου)
Chamishidopisha...!


Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 8:00 π.μ. | Permalink | 15 comments
Πέμπτη, Ιουλίου 24, 2008
odd couples # 1
Felis catus και Mus musculus

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς!


Για μένα αυτό είναι ένα γατάκι. Τι πειράζει αν έχει μικρά στρογγυλά αυτάκια, ουρά μακριά και άρτιχη, μαύρες χάντρες για ματάκια;
Εγώ λέω ότι είναι το ομορφότερο γατάκι στον κόσμο!

Ελα μικρό μου, έλα να σε πλύνω!
Να εδώ πίσω από το αυτάκι και εδώ στο μουσούδι σου και στα πατουσάκια και στην πλάτη… Τι όμορφη πλάτη που έχεις!
Και πάχυνες για τα καλά τον τελευταίο καιρό, τι όμορφο που έγινες μικρό μου
Κάτσε, κάτσε δεν τελείωσα ακόμα!
Να και εδώ στο μπουτάκι σου…
Μα.. Μα είσαι τόσο όμορφο και γλυκό και τρυφερό και τσουπωμένο και … και … νόστιμο!
Μμμμ...!
Νόστιμο!
...
Νόστιμο;;;
ΝΟΣΤΙΜΟ!!!

Ει! Στάσου που πας;
Στάσου!!

ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΑΚΟΜΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!


Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 4:29 μ.μ. | Permalink | 15 comments
Δευτέρα, Ιουλίου 14, 2008
Το φουρνιστό σπανακόρυζο του κ. Τσελεμεντέ
Catch the ball αλλά και η συνταγή του μήνα.

Παραδοσιακά το καλοκαίρι διαβάζω περισσότερα βιβλία.
Κάτι οι διακοπές, κάτι οι μέρες άδειας, που ευνοούν το διάβασμα, κάτι η θερινή ραστώνη που αφήνει τις δουλειές του σπιτιού για αργότερα και παντού υπάρχουν μισοδιαβασμένα βιβλία που περιμένουν την σειρά τους αναποδογυρισμένα ανοιχτά πάνω σε τραπεζάκια και κομοδίνα. Επίσης είναι η εποχή που ξαναδιαβάζω τα αγαπημένα μου για πολλοστή φορά. Αν και έχω αντιληφθεί ότι όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο επιστρέφω στα παλιά παρά στα καινούργια.

Φέτος τα πράγματα έχουν πάρει την συνηθισμένη τους πορεία.
Στο τραπεζάκι, το "Πυθαγόρεια Εγκλήματα" του Τεύκτρου Μιχαηλίδη και ο "Αστερίξ και το Δώρο του Καίσαρα" –απαραίτη η ανάγνωση των περιπετειών του, άπαξ του έτους, εν μέσω θέρους!-
Δίπλα στον υπολογιστή το "Γκόλεμ 100" του Άλφρεντ Μπέστερ και το "Γκόλεμ" του Γκουστάβ Μεϊρινκ, με ελάχιστα κοινά εκτός απο τον τίτλο.
Κάτω από την Νερίνα t.c. το Valis του Φίλιπ Ντικ, της αρέσει να κοιμάται πάνω σε βιβλία, αν και συνήθως, πάνω σε κλασσικούς.
Την Κυριακή όπως παρατηρούσα όλα αυτά τα βιβλία θυμήθηκα την fyra που με είχε προσκαλέσει πριν μήνες σε εκείνο το παιχνίδι με τα βιβλία όπου πρέπει να πιάσεις αυτό που είναι πιο κοντά στο χέρι σου και να γράψεις από την σελίδα 123 την έκτη, την έβδομη και την όγδοη περίοδο.

Το πιο κοντινό μου βιβλίο είναι τα Σονέτα του κυρίου Σέξπιρ, λίγο να τεντώσω το χέρι μου θα φτάσω να το πιάσω. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα.
Η Νερίνα t.c. έχει κοιμηθεί μεν πάνω στο Valis αλλά χρησιμοποιήσει τα Σονέτα σαν προσκέφαλο. Και τολμώ να της χαλάσω την βολή; Δεν τολμώ
Έτσι λοιπόν Fyra, δεν θα σου γράψω σονέτο.
Κοιτάζω πάλι γύρω μου και πάνω στο τραπέζι της κουζίνας βλέπω ανοιχτό τον Τσελεμεντέ. Και ποιον Τσελεμεντέ...!;
Γραμμένο στην καθαρεύουσα παρακαλώ, ανατύπωση μιας από τις πρώτες εκδόσεις του βιβλίου.
Απλώνω το χέρι και το τραβάω κοντά μου.
Η σελίδα 123 λέει :
…Εις πλείστα μαγειρεία των οικογενειών η ύπαρξις φούρνου δεν είναι βεβαίως εύκολος.
Τούτου ένεκα κι η κατασκευή διαφόρων φαγητών και γλυκισμάτων τα οποία απαιτούν τοιούτον δεν είναι δυνατή.
Επίσης πολλά είδη απαιτούν και ψήσιμον το οποίον εις τους κοινούς φούρνους των αρτοποιών δεν επιτυγχάνει, καθ 'ότι χρειάζεται διαρκής επίβλεψις η οποία μόνο εν τω οίκω είναι κατορθωτή....

Στην συνέχεια ο γνωστός σεφ μας δίνει οδηγίες για την κατασκευή ενός φούρνου για το σπίτι, που ψήνει με κάρβουνα, και «η κατασκευή του είναι εύκολος καθώς αποτελείται από λαμαρίναν, όπως τα γνωστά μαγκάλια και φουφούδες»
Όλα βέβαια στην καθαρεύουσα –έχω την εντύπωση, όχι τελείως σωστή- και βέβαια με το υπέροχο πολυτονικό της σύστημα, με τις υπογεγραμμένες του, τις ψιλές και τις δασείες, τις οξείες και τις βαρείες του και όλα τα στολίδια του γραπτού λόγου που την συνοδεύουν!

Ωραία!
Αλλά, καθώς το μεσημέρι της Κυριακής δεν προβλέπει τίποτα άλλο από σιέστα και δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα της, ξεφυλλίζω λίγο τις σελίδες και το μάτι μου πέφτει στις συνταγές για λαδερά φαγητά.
Α! τώρα θυμήθηκα!
Η παλιά/νέα φίλη Εxofthalmi, μου ζήτησε την πρώτη φορά που ξαναμπήκε στο μπλογκ μετά από πολύ καιρό, μια συνταγή για ένα λαδερό φαγητό που το προτιμάει.
Την δική μου την απέχθεια για αυτά τα φαγητά την ξέρετε. Αλλά για χάρη της φιλενάδας αντιγράφω εδώ την συνταγή του κυρίου Τσελεμεντέ για νηστίσιμο λαδερό σπανακόρυζο, που έχει όμως και παραλλαγή με τυρί και αυγό.
Βέβαια τώρα που το σπανάκι είναι δυσεύρετο στην αγορά και αν βρεις καλό, στοιχίζει το βάρος του σε χρυσάφι –ή μάλλον σε πετρέλαιο!-, ποιο πολύ συμφέρει να το αγοράσει κανείς κατεψυγμένο, αλλά φαντάζομαι ότι θα τρίζουν τα κόκαλα του Σιφναίου μάγειρου στην ιδέα.
Πάμε λοιπόν να δούμε την συνταγή!

Σπανακόρυζον
Δόσεις:
1 ½ της οκάς σπανάκι τρυφερόν
¼ της οκάς εκ των αρωματικών χόρτων ήτοι άνηθον, μαϊδανόν, μυρώνια, κρεμμύδια φρέσκα κ.τ.λ.
¼ της οκάς όρυζαν
¼ της οκά λάδι
2-3 κρεμμύδια μέτρια, άλας, πιπέρι κ.τ.λ.
Προαιρετικώς, 1 αυγόν και ½ της οκάς ανθότυρον και τυρί κεφαλίσιο.

Εκτέλεσις:
Καθαρίζομεν και πλύνομεν καλώς το σπανάκι και τα λοιπά χόρτα και τα κόπτομεν μικρά (όπως π.χ. εις την σαλάταν), τα θέτομεν εντός καταλλήλου μέρους τα αλατίζομεν ολίγον, και τα αφήνομεν ούτω επί 15-20 λεπτά της ώρας, κατόπιν τα τρίβομεν ή ζημώνομεν ολίγον και στύβοντες αυτά καλώς ώστε να φύγει ο άχρηστος ζωμός των, τα θέτομεν εντός μεγάλης λεκάνης. Θέτομεν τότε το λάδι με τα κρεμμύδια ψιλά να ξανθίσουν εις την φωτιάν και τα ρίπτομεν επί των χόρτων, προσθέτομεν ακόμη ολίγον άλας και πιπέρι, τα ανακατεύομεν καλώς να αναμιχθούν με το λάδι. Θέτομεν 1/4 της οκάς όριζα εντός δύο ποτηρίων νερού και βράζομεν αύτην καλώς. Ανακατεύομεν την βρασμένη όριζα με το σπανάκι και τα λοιπά χόρτα και ρίπτομεν και ολίγον ακόμη λάδι.
Εαν δεν θέλομεν το σπανακόρυζον νηστίσιμον, προσθέτομεν ½ της οκάς τυρόν φέτα εκ προβείου γάλακτος και κεφαλίσιο, αμφότερα τριμμένα καθώς και 1 αυγό και τα ανακατεύομεν καλώς.
Στρώνομεν εις ταψί αναλόγου μεγέθους, θέτομεν το ταψί εντός φούρνου και ψήνομεν το σπανακόρυζο επί 45 λεπτά της ώρας.
Εάν δε διαθέτομεν φούρνον εις την οικία μας, στέλλομεν αυτό εις τον φούρνον της γειτονιάς και ζητούμε από τον αρτοποιόν να το ψήσει αναλόγως.


Λοιπόν, φίλη Exofthalmi, ιδού συνταγή αφιερωμένη σε σένα, λαδερή, με τις περγαμηνές της άρα και κατά τεκμήριο καλή.
Τι;
Αν δοκίμασα να το φτιάξω πριν το ποστάρω;
Κοίτα φιλενάδα!
Το μαγείρεψα
Βεβαίως την μη νηστίσιμη συνταγή –αλίμονο!-
Μέσα στο πυρεξάκι έμοιαζε πολύ ορεκτικό, και τα «εκ των αρωματικών χόρτων» μοσχοβολούσαν. Ο συνδυασμός με το αυγό και το τυρί έμοιαζε λίγο με την γέμιση της σπανακόπιτας και πρέπει να ομολογήσω ότι είναι ένα από τα ελάχιστα λαδερά φαγητά που προτιμώ.
Πάντως, ο Ν. μούγκριζε από ευχαρίστηση σε κάθε μπουκιά αν και ενδεχομένως δεν είναι ο κατάλληλος κριτής -είναι τόσο εύκολος στο να ικανοποιηθεί με τις μαγειρικές μου ο καλός μου...!-
Αν το δοκίμασα εγώ;
Λίγο, ναι.
Την πρώτη μέρα που ήταν ακόμα φρέσκο, τα περισσότερα φαγητά περισσεύουν και για την επόμενη, και τότε τα σνομπάρω επιδεικτικά.
Αν το βρήκα νόστιμο;
Καλό ήτανε, χμ... μήπως την επόμενη φορά να έβαζα και κανένα κιμαδάκι μέσα...΄
Μπα!
Ώρες είναι να έρθει στον ύπνο μου ο κύριος Τσελεμεντές και να με στοιχειώσει μαζί με τα δικά μου κουνούπια...

Οπότε μένει να το δοκιμάσεις και να μας πεις τη δική σου γνώμη.

Enjoy!

Άντε πάλι!
Μ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.
Και συνταγή και catch the ball.
Που εδώ που τα λέμε, το έπιασα το μπαλάκι, αλλά σε ποιόν να το πετάξω που ποιος θυμάται τα παλιά παιχνίδια στα μπλόγκς που σουλατσάρουν από σελίδα σε σελίδα και μετά χάνονται στην Λησμοσύνη σαν τα καθημερινά νέα μετά από μια βδομάδα. Άλλωστε, έχετε παίξει οι πιο πολλοί.

Τουλάχιστον φτιάξτε ένα σπανακόρυζο που είναι υγιεινό αν και -πρέπει να ομολογήσω- όχι τόσο επίκαιρο.

Αλλά εδώ τρώμε καρπούζια τον Φλεβάρη, στο σπανάκι τον Ιούλιο θα κολλήσουμε;


Οσοι δεν πεινάτε μ αυτή την ζέστη κάντε κλικ στο βιντεάκι για να δείτε πως μια αποφασισμένη γάτα μπορεί να σας κάνει τα νεύρα κουρέλια, μόνο και μόνο γιατί πεινάει!



Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 10:00 π.μ. | Permalink | 14 comments
Πέμπτη, Ιουλίου 10, 2008
O κ. Freud, και οι 10+1 ασημαντες λεπτομερειες για μενα (updated)
Όχι! Σήμερα δεν έχει περίληψη!

Τόσα πράγματα λέει ο σοφός ψυχαναλυτής, μην το κάνουμε το ποστ, δοκίμιο εκλαϊκευμένης ψυχανάλυσης!
Να το διαβάσετε. 1200 λέξεις.
Ο κ. Freud είναι στην διάθεση σας για οποιαδήποτε ερώτηση.
Πείτε την εδώ και θα φροντίσω προσωπικά να απαντηθεί!
Τι τα έχουμε τα conne ;!!!


[ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ
Αγαπημένος μου blogger, σε σχόλιο του χρησιμοποιεί την παρακάτω έκφραση για να περιγράψει τα προφανή.
Νομίζω ότι είναι εμπνευσμένη η διατύπωση και το λέω με πλήρη επίγνωση ότι ανήκω στην συγκεκριμένη κατηγορία!

"...τα εμπνευσμένα λογοτεχνικά αριστουργήματα νοικοκυρών σε εμμηνόπαυση..."
ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ]


Ασήμαντα πράγματα για τον εαυτό σου λέει...
Και δέκα κιόλας!
Μα ποιος πιστεύει ότι υπάρχουν ασήμαντα πράγματα που αφορούν τον εαυτό του;
Και ποιος πιστεύει ότι οτιδήποτε τον αφορά είναι ασήμαντο.

O κ. Freud, φίλος από τα παλιά, θα μπορούσε ίσως να εξηγήσει το γιατί.




Να! Πάρτε για παράδειγμα εμένα.

Δεν μου αρέσουν τα πολύχρωμα πράγματα, ρούχα, αντικείμενα, ζωγραφιές, τοπία, άνθρωποι. Προτιμώ τα μονόχρωμα, με ξεκουράζουν. (1)
Αγαπητό μου παιδί -αν ζούσε θα ήταν υπερεκατοντούτης, άρα δικαιολογείται να με αποκαλεί "παιδί"-
αυτό μας δηλώνει σαφώς ότι κατά βάθος είστε μονολιθικός άνθρωπος. Που δεν σου αρέσουν οι νεωτερισμοί και οι αλλαγές!
Μουα?
-Γερμανικά δεν ξέρω, τα Γαλλικά μου είναι φτωχά έως ανύπαρκτα αλλά ένας άνθρωπος του πνέυματος σίγουρα μιλά την γλώσσα αυτή. Εξ άλλου θέλω να τον εντυπωσιάσω-
Ουι, βου!

Υστέρα, φυλάω όλα τα πράγματα που έχουν ζήσει στα χέρια μου και δεν τα πετάω ποτέ, με αποτέλεσμα να συσσωρεύονται από παλιά ρούχα μέχρι τα σχολικά μου βιβλία και τετράδια και άλλα ων ουκ έστι τέλος... τι λέτε γι' αυτό (2)
Elementary, αγαπητό μου παιδί! Οι άνθρωποι που δεν πετάνε τίποτα είναι ανασφαλείς και φοβούνται να απογυμνωθούν από το παρελθόν τους, στιβάζοντας το στα ντουλάπια. Έτσι και εσείς!
Μουα?

Ουι, βου!
Σκέφτομαι ότι είναι μια λογική απάντηση και μαζεύω μια τουφίτσα από τις τρίχες της Νερίνας t.c. να την φυλάξω μην την χάσω.

Και τι έχετε να πείτε μεγάλε ψυχαναλυτά για το γεγονός ότι το αγαπημένο
μου παιδικό παιχνίδι ήταν μια κακάσχημη μικρή κούκλα που φορούσε παπούτσια -πράγμα σπάνιο για την εποχή- και άκουγε στο απίστευτο όνομα "Μουίτς" (3)
Α! μα, Ραλού, σίγουρα θα ήταν και η αγαπημένη της μαμάς σας. Και σίγουρα εκείνη θα την ονόμασε έτσι από τον ήρωα του θεάτρου σκιών που του έμοιαζε. Πάντα ήσασταν δεμένη με την μαμά και εκείνη μπορούσε να σας μανιπουλάρει κατά το δοκούν!
Μουα?

Ουι, βου!
Μαμααααά! Που είσαι μαμααααά

Θα μπορούσατε άραγε να εξηγήσετε αυτή την μανία μου να επικοινωνώ με το μέιλ, ενώ στο τηλέφωνο μιλάω επιγραμματικά και ανόρεχτα και η μόνιμη αγωνία μου είναι μην πέσω σε φλύαρους φίλους; (4)
Ακούστε Ραλού, οι άνθρωποι που επικοινωνούν γραπτά είναι συνήθως εκείνοι που είναι μεν δειλοί, αλλά έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Έτσι κι εσείς, χρησιμοποιείτε τις ευκολίες σας για να εντυπωσιάσετε τους ανθρώπους, αλλά όχι εκ του σύνεγγυς!
Μουα?

Ουι, βου!
Α! θα κάτσω και θα τα γράψω όλα αυτά στην φίλη μου την Φωτούλα. Σιγά μην πάρω τηλέφωνο. Κι αν κοιμάται, κι αν έχει δουλειά, κι αν διαβάζει τις μικρές; Πως θα εκτιμήσει σωστά αυτά που θέλω να της πω;

κ. Freud, να μην μιλήσω για τις πεταλούδες -μπλιάχ- και το πόσο τις φοβάμαι
και τις συχαίνομαι… (5)
Η αλήθεια είναι καλή μου ότι όλοι οι άνθρωποι πάσχουν λίγο ή πολύ από μια μορφή εντομοφοβίας! Εσείς αισθάνεστε ότι χάνετε τον έλεγχο από ένα πλάσμα που μπορεί να πετάει, πράγμα που δεν μπορείτε να κάνετε και η ίδια, αλλά και να σας ακουμπίσει χωρίς να το θέλετε, παραβιάζοντας τον προσωπικό σας χώρο τον οποίο περιχαρακώνετε στενά.
Μουα?

Ουι, βου!
Ααααα! Που βρέθηκε τώρα αυτό το ιπτάμενο τέρας μέσα στο σπίτι !!!

Ίσως αγαπητέ κ. Freud να μπορούσατε να μου εξηγήσετε για αυτή την εμμονή μου να μου αρέσουν οι άνδρες ψηλοί και ξανθοί, σαν εκπρόσωποι της Αρίας φυλής ένα πράγμα-με εξαίρεση βέβαια, τον θεμελιωτή της ιδέας ότι είναι ανώτερη που άλλωστε, ήταν κοντός και μελαχρινός- (6)
Εδώ τα πράγματα παιδί μου είναι πιο σοβαρά. Πρέπει να δουλέψουμε πολύ πάνω στο θέμα… Από ότι γνωρίζω ο άνθρωπος της ζωής σας πληροί μόνο μια από τις ιδιότητες που περιγράψατε. Ίσως απλά να αναζητάτε και έναν δεύτερο που να πληροί και τη δεύτερη.
Μουα?

Ουι, βου!
Παναγιά μου! Και ο Ν. διαβάζει όλα τα ποστ μου πρώτος πρώτος! Α! κ. Freud! Σε φουρτούνες θέλετε να με ρίξετε;

Και μιας και τα λέμε όλα εδώ αγαπητέ φίλε -ε! τόσα πράγματα καταλαβαίνει
για μένα, να μην αισθανθώ πια ότι είναι φίλος μου;- ποια είναι η γνώμη σας για το γεγονός ότι πολλές φορές στις παρέες με πιάνει μουγκαμάρα και άλλες με πιάνει λογοδιάρροια. Οι φίλοι μου πολύ έχουν προβληματιστεί μ αυτό. (7)
Είναι γεγονός Ραλού, ότι οι χμ… πληθωρικοί άνθρωποι, μετέρχονται πολλών διαφορετικών μεθόδων για να επιβάλουν την προσωπικότητα τους. Κρύβονται και δεν μιλούν όταν δίπλα τους κάθεται ένα εκπάγλου καλλονής πλάσμα, αλλά όταν αισθανθούν οικεία μιλούν πολύ για να συμπληρώσουν την απώλεια. Θεωρώ σκόπιμο να δουλέψετε στο μυαλό σας το θέμα, για να βρείτε μια λύση μόνη σας
Μουα?

Ουι, βου!
Ουφ! Με κατάλαβε! Το γνωστό θέμα! Ελα θείο Freud! Μην μου την λες κιόλας!

Πιστεύετε ότι αυτή η μανία μου με τις γάτες μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικώς. Έχω γίνει γραφική πια! (8)
Μα τι λέτε παιδί μου, αυτό είναι το ποιο αξιαγάπητο χαρακτηριστικό σας. Τις αγαπώ κι εγώ, να σας πω την ιστορία της γάτας μου της Γκρέτελ, που μια φορά, ενώ καθόταν…
Συγνώμη, αγαπητέ, αλλά δεν νομίζω ότι είστε ο κατάλληλος άνθρωπος να αναλύσει το θέμα. Είστε και σεις το ίδιο βαρεμένος!
Μουα?

Ουι, βου!
Ε μα τώρα! Ελα παππού μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου

Ωστόσο κ. Freud, πως θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε το ότι, ενώ είμαι κατά
βάθος καλός άνθρωπος καταφέρνω πολλές φορές γίνω το κόκκινο πανί μπροστά στη μύτη των άλλων. Για παράδειγμα, ενώ αγαπώ τους οικογενειακούς φίλους, έρχεται μια στιγμή που γίνομαι μαλλιοκούβαρα μαζί τους και το πράγμα πάει κατά διαόλου! (9)

Εδώ Ραλού η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αγαπητή μου, είτε αγαπάτε και θέλετε τους φίλους σας είτε τους διαγράφετε και δεν έχετε φίλους. Δεν νοείται να αγαπάτε τους ανθρώπους και μετά να τους αναστατώνετε. Διότι κι αυτοί θα σας ανταποδώσουν τα ίσα. Και ξέρουμε καλά ποιος θα είναι ο ουσιαστικά χαμένος σ αυτή την περίπτωση.
Μουα?

Ουι, βου!
Γαμημένη ψυχανάλυση! Βρε λες να έχει δίκιο; Χμ…

Και τι έχετε να πείτε για το γεγονός ότι δεν γουστάρω καθόλου, μα καθόλου τις γυναικοπαρέες που τις βρίσκω απίστευτα βαρετές. Και ότι έχω σχεδόν μόνο άνδρες φίλους. (10)
Ω! Ραλού, είστε σίγουρη ότι θέλετε να το διερευνήσουμε αυτό; Οι όσες γυναίκες φίλες έχετε, αυτή την στιγμή σίγουρα θα πληγωθούν και θα καταλήξουμε να συζητάμε πάλι το προηγούμενο θέμα μας. Να προσέχετε αυτούς τους φίλους που έχετε γιατί δεν μπορείτε πάντα να έχετε αυτούς που θέλετε
Μουα?

Ουι, βου!
Χμ… Καλαααααά!

Η συνεδρία είχε τελειώσει! Τον ευχαρίστησα ευγενικά.

Αγαπητέ κ. Freud, πολύτιμε φίλε, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω εκ βάθους καρδιάς, για την βοήθεια σας να κατανοήσω τα βαθύτερα κίνητρα των μικρών ανόητων συνηθειών μου. Δεν θα σας είχα βάλει στον κόπο αν δεν μου είχε ζητήσει να το κάνω η φίλη μου η ζουζούνα!
Έχει μιλήσει και αυτή για το θέμα και καλό θα ήταν να την επισκεφτείτε για να βγάλετε και από εκεί τα συμπεράσματα σας.

Αλήθεια, πως βλέπετε τον κόσμο στον 21ο αιώνα;

Ο κ. Freud χαμογέλασε καλοσυνάτα, καθάρισε τα γυαλιά του και ήπιε μια γουλιά αψέντι που του είχα σερβίρει -από το νόμιμο απόσταγμα καλέ! που δεν περιέχει περισσότερα από 10 mg θυϊόνη (thujone) – Προηγουμένως, τα είχα πιει κι εγώ τα ποτηράκια μου βέβαια. Πηγαίνει κανείς στον ψυχαναλυτή χωρίς όπλα;

Αγαπητό μου παιδί, είναι ευτυχές το γεγονός ότι δεν ζω πλέον στην εποχή σας...
Αφού αναρωτιέμαι πως εσείς, που είστε τόσο ονειροπαρμένη και εύθραυστη, επιβιώνετε σ' αυτόν τον κόσμο!

Ονειροπαρμένη και εύθραυστη! ! !
ΕΓΩ ονειροπαρμένη και εύθραυστη ! ! ! !
Μα τι κάνετε τώρα κ. Freud!
Δεν φτάνουν δέκα άχρηστα πράγματα για μένα που ξεφουρνίσαμε σήμερα!
Χρειάζεται και το + 1 !!!!
Ουφ!

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 3:03 μ.μ. | Permalink | 25 comments
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com