an almost dark cat

Πέμπτη, Μαΐου 29, 2008

Ιmmortality σε Τιμη Ευκαιριας

Ιmmorttallity σε Τιμη Ευκαιριας- Ο αρχικός τίτλος!!!
(Η να ξέρεις ορθογραφία ή να μην ξέρεις!)
Κάποιος μου έλεγε τις προάλλες :
Αφού δεν έχεις παιδιά και θέλεις να υπάρχει συνέχεια σου μετά τον θάνατο σου, φτιάξε κάτι που θα μείνει πίσω και θα σε θυμίζει.
Ζωγράφισε κάτι, γράψε ένα βιβλίο, κάνε ένα έργο που θα φέρει το όνομα σου.
(Ειχε προηγηθεί η γνωστή κλάψα -ξέρετε...-)

Κάθησα λοιπόν και σκέφτηκα:
Να ζωγραφίσω αποκλείεται! Ούτε μια ίσια γραμμή δεν μπορώ να φτιάξω.
Να γράψω ένα βιβλίο χμ...! το σκέφτομαι...
(Ελάτε καλέ, ένα αστείο είπα, μην μας πάρουν με τις λεμονόκουπες τώρα!)
Επίσης, εφ' όσον δεν έγινα ο ανταγωνιστής και μεγάλος εφιάλτης του Καλατράβα, όπως ονειρευόμουν, η περίπτωση να φτιάξω ένα έργο με προοπτική να μείνει στο χρόνο και να με θυμίζει δεν υπάρχει.
Και ξαφνικά! Ω του θαύματος!
Κυκλοφορεί μια νέα ιδέα να στείλουμε ένα χειρόγραφο ο καθένας στο http://autographcollectors.blogspot.com/
Μα τι ευκαιρία είναι αυτή! Να ο τρόπος να μείνω στην αιωνιότητα μαζί με την υπόλοιπη ομάδα των blogers! Επι τέλους θα αφήσω κάπου το στίγμα μου!
Σχεδόν έκλαψα από την χαρά μου.
Βέβαια κανείς δεν με κάλεσε προσωπικά να το κάνω, πράγμα που ωστόσο δεν με πτοεί καθώς το ποστ με το χειρόγραφο μου ευελπιστώ να συλλεγεί αυτόματα από το παραπάνω λινκ.
Επίσης υπάρχουν πολλοί που το θεώρησαν από παιδαριώδες μέχρι επικίνδυνο.
Ε λοιπόν, εγώ αντίθετα, πολύ το γουστάρω και γι αυτό στέλνω ένα μικρό χειρόγραφο.

(Ασε που στο ψάξιμο ανακάλυψα ανάμεσα στους χειρογράφοντες και τον παλιό καλό γουφασ, που πολύ μου είχε λείψει!
Εβαλα βιαστικά το enter-at-own-risk νέο blog του στα favorites με την υπόσχεση στον εαυτό μου να μην ξεχάσω να ρίξω κανένα σχόλιο για να έχω πάλι την χαρά να απολάυσω τις ιδιόρυθμες απαντήσεις του.)

Το τι θα έγραφα, με προβλημάτισε πολύ, έψαξα στους αγαπημένους μου συγγραφείς να βρω ένα τσιτάτο όμορφο, κατι τις χαϊκλασσάτο τέλος πάντων.
Στην αρχή κόλλησα σε ένα σονέτο του Shakespeare.
Μετά σκέφτηκα να σκανάρω απλά μια λίστα του Σούπερ Μάρκετ, ή μερικά από τα post it που γεμίζουν την οθόνη μου με σημειώσεις της δουλειάς, κάπου διάβασα ότι ο "in vitro" γραφικός χαρακτήρας δεν λέει και πολλά.
Αλλά μπα! Τι είδους αθανασία θα ήταν αυτή από μια λίστα με "τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, Καμπά"
Ηθελα κάτι εντελώς δικό μου και γι αυτό έγραψα αυτό που είχα πει μετά τον θάνατο του Μέρλιν και την είσοδο στην ζωή μας της Νερίνας t.c.
Ιδού:

Σημείωση προς τον μελλοντικό μελετητή των blogs της αρχής του 21ου αιώνα:
"Αγαπητέ μελετητή,υπέροχε μελετητή, καταπληκτικέ μελετητή.
Είμαστε πλάσματα πεπερασμένα και γι αυτό διψάμε για την αθανασία.
Μην με κρίνεις από τον ψιλοχάλια γραφικό χαρακτήρα μου, αλλά από την θεϊκή ιδιοσυγκρασία μου που θα διακρίνεις όταν διαβάσεις τα posts μου.
Αποθέωσε με στην εποχή σου για να ακουστεί και πάλι το όνομα μου όταν των άλλων θα ακούγεται από παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα.
Σ ευχαριστώ!
r."

Ουφ!

Ελπίζω το γλύψιμο να φτάνει...
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, έτσι δεν λένε;

p.s.
Εντάξει, ενταξει...!
Εχω μανία με την λέξη "πεπερασμενος". Τι να κάνω, πετριές είναι αυτές!

Ετικέτες laughing out loud

posted by ralou at 2:30 μ.μ.

| Permalink | 13 comments

Παρασκευή, Μαΐου 23, 2008

τρεις αληθειες και ενα ψεμα (και η αλήθεια για το ψέμα)

Η φίλη pharaona με προσκάλεσε να γράψω τρεις - τέσσερις φράσεις για μένα, από τις οποίες στην μία, λέω ψέματα.

Αποδέχτηκα την πρόσκληση και αν θέλετε προσπαθήστε να καταλάβετε ποια είναι.
Η σωστή απάντηση θα αποκαλυφθεί την άλλη εβδομάδα.
Όσοι μαντέψουν σωστά θα λάβουν δωράκι, φωτό της Νερίνας t.c. σε ώρα θερινής ραστώνης, για να μάθετε ακριβώς τι σημαίνει ¨αράζω το καλοκαίρι" από την πρώτη διδάξασα.

Όσοι δεν μαντέψουν σωστά, δεν πειράζει, θα λάβουν δωράκι φωτό της Νερίνας t.c. πάλι αλλά στην φάση που δείχνει το γκρεμλινίσιο πρόσωπό της.

Όσοι δεν μπορούν να αποφασίσουν, αλλά έχουν όρεξη για παιχνίδια, ας ψάξουν για τα κλου, που έχω αφήσει στο κείμενο και που οδηγούν στην σωστή απάντηση.

Πάμε λοιπόν!

1. Έχω περπατήσει περίπου 20 χιλιόμετρα χωρίς στάση τρεις φορές μέσα σε μια εβδομάδα κάτω από καυτό ήλιο με 35-40 βαθμούς, ένα καλοκαίρι.

Αγαπώ το περπάτημα και μισώ την ζέστη. Όμως εκείνο το καλοκαίρι που ήμουν ακόμα πολύ πολύ νέα, βρεθήκαμε για διακοπές σε απομονωμένο χωριό. Το λεωφορείο περνούσε Τρίτη, Σάββατο και Κυριακή και περπατούσαμε μέρα παρά μέρα αυτή την απόσταση για προμήθειες και διασκέδαση.
Ουπς!
Πρώτο πρώτο φάτσα φόρα το ψέμα!
Το είχα βάλει στο ποστ κάτω από την φωτό του παλιού μου VW γραμμένο με άσπρα γράμματα πάνω σε άσπρο φόντο!
Αν σύρει κανείς το ποντίκι που αντιστρέφει τα χρώματα του κειμένου θα το δει.
Το μεταφέρω και εδώ:

Ορίστε!
Κρύβω την απάντηση εδώ για όποιον μπορεί να την ανακαλύψει.
Το ψέμα είναι το νο.1
Λατρεύω την πεζοπορία. Με ανακουφίζει να περπατάω, έχω μια αίσθηση ελευθερίας όταν το κάνω.Το ψέμα προκύπτει από το γεγονός ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα το έκανα αυτό κάτω από καυτό ήλιο. Ενώ με δροσερό καιρό μπορώ να περπατήσω ασταμάτητα 2-3 ώρες, μόλις η θερμοκρασία ανέβει πάνω από 25 βαθμούς καταρρέω κυριολεκτικά, στα 100 μέτρα περπάτημα!

2. Η μουσική με έχει σώσει από το να μπλέξω με ουσίες και άλλα στραβά στην εφηβεία μου

Pink Floyd, βέβαια!
Το αγαπημένο μου άλμπουμ "Atom Heart mother". To άκουγα ολόκληρο με τα ακουστικά στα αυτιά, πριν κοιμηθώ κάθε βράδυ για πάνω από δύο χρόνια. Παραδόξως, όταν άκουσε αυτή την μουσική η μαμά, πίστεψε ότι σίγουρα κάπου θα έχω μπλέξει!
Αυτό είναι αλήθεια. Στα 17 μου ανακάλυψα την θεϊκή μουσική τους που με ταξίδευε.
Ίσως γράψω γι αυτό κάποτε.

3. Από όλα τα ζώα πιο πολύ φοβάμαι τις πεταλούδες

Τις φοβάμαι και τις συχαίνομαι Με τα τεράστια φτερά τους νομίζω ότι θα κάτσουν στο πρόσωπο μου και θα μου αφήσουν πάνω μου εκείνη την γυαλιστερή σκόνη που έχουν.
Όταν ήμουν μικρή, τα αγόρια της γειτονιάς είχαν βρει ένα καλό τρόπο να με τρομοκρατούν όταν θεωρούσαν ότι γινόμουν τελείως σπασικλάκι!
Κι αυτό είναι αλήθεια. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ενώ μπορώ από τα οικόσιτα ζώα να πλησιάσω και την πιο άγρια γάτα ή τον πιο μοβόρο σκύλο ή το πιο κακιασμένο κουνέλι ή την πιο υστερική κότα ή το πιο σχιζοφρενές καναρίνι, δεν ανέχομαι τις πεταλούδες! Η απόλυτη τρομακτική εμπειρία μου ήταν στην Ρόδο που φωλιάζουν εκείνες οι κοκκινωπές. Και είχαμε μαζί μας και έναν τύπο που συνέχεια τις τρόμαζε για να πετανε -ή μήπως το έκανε για να τρομάζω εγώ;
Για τα άγρια ζώα πάλι δεν μπορώ να πω.
Αν και, πιστεύω ότι αν βρισκόμουν μπροστά σε μια τίγρη ας πούμε ή μια λέαινα, μάλλον θα προσπαθούσα να την χαϊδέψω το σαγόνι για να δω αν χουρχουρίζει!

4. Έχω κάνει κόντρες με το αυτοκίνητο προσπερνώντας με το αρχαίο VW μου καινούρια αυτοκίνητα ΚΑΙ με άντρες οδηγούς

Για να επιβιώσω στον δρόμο αποφάσισα ότι πρέπει να οδηγώ σαν άντρας. Έτσι εκεί στα τέλη της 10ετίας του 80 πηγαίνοντας στην Σχολή που ήταν στην Λ. Συγγρού έκανα παλικαριές στην Χαμοστέρνας. Ήταν αστείο να βλέπω τις εκφράσεις των άλλων οδηγών που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες οδηγούς με την γνωστή ατάκα που καθορίζει σαφώς ποιος είναι ο χώρος που πρέπει να βρίσκεται μια γυναίκα και ποιος ο σκοπός της ζωής της.
"Άντε μωρή να πλύνεις κα'να πιάτο!"
Και αυτό αλήθεια είναι. Αν προσέξετε λέω ότι αυτό γινόταν την δεκαετία του 80 που αφ ενός το VW μου δεν ήταν σ αυτό το χάλι , αφ εταίρου τότε δεν κυκλοφορούσαν τα σύγχρονα μοντέλα που λίγο να χαϊδέψεις το γκάζι αντιδρούν σαν νευρικές παρθένες!
Το αυτοκίνητο αυτό είναι βαρύ με 1600αρα μηχανή. Η αίσθηση είναι σαν να οδηγείς φορτηγό. Δεν είχε τις φοβερές επιταχύνσεις αλλά άμα έφτανε τις στροφές του εκεί που έπρεπε δεν το έπιανε τίποτα!
Δυστυχώς το αγαπημένο μου VW δεν υπάρχει πια. Το έκλεψαν πριν λίγο καιρό και μάλλον πάει για παλιοσίδερα...

Ορίστε!
Κρύβω την απάντηση εδώ για όποιον μπορεί να την ανακαλύψει.
Το ψέμα είναι το νο.1
Λατρεύω την πεζοπορία. Με ανακουφίζει να περπατάω, έχω μια αίσθηση ελευθερίας όταν το κάνω.
Το ψέμα προκύπτει από το γεγονός ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα το έκανα αυτό κάτω από καυτό ήλιο. Ενώ με δροσερό καιρό μπορώ να περπατήσω ασταμάτητα 2-3 ώρες, μόλις η θερμοκρασία ανέβει πάνω από 25 βαθμούς καταρρέω κυριολεκτικά, στα 100 μέτρα περπάτημα!

Και αν θέλετε -και δεν βαριέστε- Φωτούλα, panagiota, γλαρένια βάλτε μας και εμάς στο ίδιο τριπάκι.
Ούφ! Παραλίγο να προσκαλέω και εσένα just me, είχα ξεχάσει πόσο μισείς τα μπλογκοπαίχνιδα. Αν όμως έχεις όρεξη...

Οπότε, η μονή που παίρνει δωράκι την αραχτή Νερίνα t.c. είναι η αγαπημένη μου ρενάτα.
Εσείς, pharaona, γοργονάκι, debby, γλαρένια, kaveire, anamella, panagiota παίρνετε την μουφλούζα Νερίνα t.c.
Οσο για σας άπιστοι Θωμάδες dancer & exofthami, τι να σας κάνω; Μάλλον θα σας στείλω και τις δύο φωτό να διαλέξετε μόνοι σας :ppp.
Στα meil σας!
thanks!

Ετικέτες catch the ball

posted by ralou at 5:33 μ.μ.

| Permalink | 25 comments

Δευτέρα, Μαΐου 19, 2008

Το κοκκινιστό του παθιασμένου ερασιτέχνη

Η χμ.. –σχεδόν- συνταγή του μήνα

Όταν ο φίλος μου gabby d. ερασιτέχνης μάγειρος μεν,

μεγάλος εραστής του φαγητού δε, μας προσκάλεσε στο σπίτι του για κοκκινιστό, που θεωρεί ένα από τα πιο πετυχημένα πιάτα του, βάλθηκα να ψάξω λίγο την κατάσταση και να τον τεστάρω.
Το κοκκινιστό του δεν το είχα δοκιμάσει ξανά και θεώρησα καλό να του στείλω μερικές διευκρινιστικές ερωτήσεις για το αριστούργημα του.
Τις οποίες απάντησε αν και όχι με απόλυτη προθυμία…

Ιδού οι ερωτήσεις μου και οι απαντήσεις του και διευκρινιστικά σχολιάκια:
Τις ρετουσάρισα βέβαια λίγο γιατί έχει την κακή συνήθεια να γράφει grenglish ΚΑΙ κεφαλαία!

Το κοκκινιστό το φτιάχνεις:
Με φρέσκια ντομάτα ή κονκασέ από το κουτάκι;
Μόνο φρέσκια, αν κουτί, ποτέ τσίγκινο, μόνο χάρτινο. Η καλύτερη προσέγγιση όμως είναι και χυμός και φρέσκια ντομάτα και ντοματάκι κομμάτια –κονκασε- (Αυτό μην το πεις πουθενά)
Με μοσχάρι, αρνάκι, χοιρινό, κουνέλι, κοτόπουλο ή… γιαλαντζί με μανιτάρια -Χα! σου βάζω ιδέες ε;-
Μόνο μοσχάρι αλλά δεν σου λέω ποιο κομμάτι. Δεν είναι νουά, ούτε σπάλα
Ίσως να λες για το εσωτερικό του φιλέτου που οι επαΐοντες ονομάζουν τρυφερά "Βασιλοπούλα"
Και η βασιλοπούλα είναι μεν τρυφερή αλλά είναι και ανιαρή!
Το τοπ κομμάτι είναι βέβαια το ποντίκι, ακόμα καλύτερα το κότσι.
Χωρίς καθόλου λίπος αλλά με εκείνες τις ζελατινοειδοειδείς φλέβες μέσα στο κρέας που δίνουν συνοχή στην υφή και παράγουν θεϊκή σάλτσα.

... καμία απάντηση. Το μυστικό παραμένει κρυφό...

Σε χύτρα ταχύτητας ή απλή;
Ποτέ σε χύτρα. Η χύτρα γ@μει τις ουσίες και το κρέας.
(παρένθεση: για χάρη της πιστότητας του κείμενου, που ο d. επιμένει σ αυτήν, συγχωρήστε με που γράφω και τα «γαλλικά» του)
Με μπόλικο κρεμμύδι και σκόρδο ή μόνο σκόρδο;
Στην παστιτσάδα, εκδοχή που αγαπώ, μπαίνουν 4 κρεμμύδια μεγάλα –σαν στιφάδο μυρίζει- και φυσικά 2-3 σκελίδες σκόρδο.
Η σαλτσούλα πυκνή ή ζουμερή;
Γίνεται πυκνή και πολλή.
Με ρύζι, μακαρόνια, τηγανητές πατάτες, πουρέ, ή… διπλομαγειρεμένες πατάτες πρώτα στο microwave και μετά στο τηγάνι -Χα! σου ξαναβάζω ιδέες ε;-
Μόνο χοντρό μακαρόνι. Κατά προτίμηση φρέσκο.
Αν το τυρί είναι μυζήθρα από το χωριό, τότε καλά, αλλιώτικα μόνο παρμεζάνα REGGIANO όχι PADANO.
-ομολογώ ότι δεν γνωρίζω την διαφορά-.
Όμως δεν ξέρεις ακόμα ένα μεγάλο μυστικό.

Τσιγαρίζεις το κρέας χωρίς βούτυρο, μόνο με λαδάκι και όταν πάρει χρώμα από όλες τις μεριές τότε ρίχνεις κρεμμύδια και σκόρδα, που τα έχεις κάνει αλοιφή στο μπλέντερ και παίρνουν χρώμα.
Μετά βάζεις δύο γαρύφαλλα και αλατοπίπερο, τα σβήνεις όλα με κρασί και το αφήνεις να εξατμιστεί για να μείνει μόνο η μυρωδιά.
Αν κόκκινο κρασί, μόνο Νεμέα, από την καινούρια χρονιά και τότε στο τέλος μυρίζει όπως το δάσος μετά από βροχή.
Αν άσπρο, μόνο Μοσχοφίλερο, που αν είναι Νεμέα ή Μαντινεία, στο τέλος μυρίζει φρούτα.
Αν θέλω να ρίξω την γκόμενα (…) τότε μπουρμπόν 24 ετών από το φυλαγμένο, το καλό. Στο τέλος μυρίζει κανέλα.
Εξαίσιο...

Και τα δύο μεγάλα μυστικά, αν τα πεις θα σε φάω!
Πριν το σκεπάσεις για να βράσει σε χαμηλή φωτιά, ρίχνεις μια μεγάλη κουταλιά Balsamico (Μόνο του Παπαδημητρίου αξίζει, τα Modena κτλ κτλ, είναι π@π@ρι@)
Α! μα στις λεπτομέρειες κρίνονται οι χρυσοί σκούφοι φίλε μου !
Τα σκουφιά είναι για τις αδελφές. Όταν βλέπω τα πιάτα που σερβίρουν με μια κουτσουλιά στη μέση με φυλλαράκια για ντεκόρ λυπάμαι.
Είναι δυνατόν να πληρώνουμε 60 ευρώ γι αυτά;
Θέλεις και τα υπόλοιπα;
Όταν μαγειρεύω έχω κάνει μπάνιο πριν, έχω ξυριστεί, έχω βάλει τάλκ και λίγη pacorabane και έχω δίπλα μου ένα κομμάτι καλή γραβιέρα και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Τα εργαλεία της κουζίνας είναι πεντακάθαρα και μουσική συνήθως βάζω τα Βραδεμβούργεια του Bach. Θέλω να είμαι μόνος και όταν τελειώσει η διαδικασία είναι σαν να έχει γίνει πόλεμος στην κουζίνα.
Είναι καλύτερο και από sex!

Και.. pacorabane ε; Δεν λένε ότι δεν μπαίνουν αρώματα στην κουζίνα για να μην επηρεάζονται τα οσφρητικά κύτταρα αλλοιώνοντας της μυρωδιές του φαγητού;
Εκείνο δε με τα Βραδεμβούργια με έστειλε κανονικά. Θα το δοκιμάσω να δω πως πάει με την κρεμμυδίλα!
Μόνο πράσινο σαπούνι επιτρέπεται βρε!
Δοκιμάζουν και μυρίζουν μόνο όσοι δεν έχουν φαντασία.
Το πράσινο σαπούνι είναι τρίπλα για να φεύγει η πολλή κρεμυδίλα.
Πολύ το γουστάρω επίσης όλο αυτό με τα αρώματα των κρασιών, και την άποψη σου για τους σκούφους βέβαια. Αλλά και εκείνο το κόκκινο κρασί με γραβιέρα -γιατί είχα την εντύπωση πως το τυρί πάει με άσπρο κρασί;-
Και σιγά μην χαλάσω δυο μπουκάλια κρασί για το κοκκινιστό.
Το καλύτερο όμως για το τυρί - άντε πάλι θα στο πω - είναι μ ό ν ο Αsti Spumante. Δοκίμασε το. Την πρώτη φορά που το δοκίμασα και οίδα το φως, ήμουνα στο Ντουόμο στη Φλωρεντία. Για να καταλάβεις για τι μιλάμε, μόλις το ήπια είδα με άλλο μάτι τον τρούλο του Μπρουνέλεσκι
Άντε πάλι! Έμαθες την μυστική συνταγή που όλες οι μαμάδες θα σκότωναν για να την βρουν!
Τα κατέγραψα όλα αλλά, αν για σας τους νεόκοπους μάγειρες αυτά είναι μυστικά, για μας τις ξεσκολισμένες μαγείρισσες –αλλά, φευ! Όχι και ζαχαροπλάστισσες- … ε! δεν είναι και από εκείνα που παραδίδονται από Βαλέραινα σε Βαλέραινα!
Επίσης κάτι που δεν ανέφερες είναι η μαρινάτα
Εγώ που προτιμώ το βοδινό κρέας από το μοσχαρίσιο -πιο κρεατένια και κρουστή γεύση- χρησιμοποιώ μαρινάτες για να το μαλακώσω.
Επίσης και για το μοσχαρίσιο αν είναι πολύ φρέσκο και δεν έχει σιτέψει επαρκώς. Λοιπόν ιδού:
Αν λεμονάτο, γιαούρτι μαζί με μουστάρδα και διάφορα άκοπα πιπέρια αποβραδίς στο ψυγείο
Αν κοκκινιστό, γιαούρτι σκέτο και πιπέρια. Εδώ παίζει και ακτινίδιο λιωμένο.
Και στις δύο περιπτώσεις λίγο ελαιόλαδο.
Η οξύτητα γιαουρτιού, ακτινίδιου και μουστάρδας μαλακώνουν τις ίνες.
Πριν το περάσεις από το σοτάρισμα το σκουπίζεις καλά με χαρτί κουζίνας, αλλά αν έχει μείνει λίγη μαρινάτα την προσθέτεις στο κρέας αφού το σβήσεις με το κρασί. Σημείωσε ότι το γιαούρτι ουσιαστικά εξαφανίζεται, διαλύεται μέσα στην σάλτσα.
Όσο αφορά τα μπαχαρικά, (απαραίτητα στο κοκκινιστό) ενώ πολλοί ορκίζονται στα κανελο γαρίφαλα, το καλοκαίρι -αν έχεις το κουράγιο να μαγειρέψεις τέτοια φαγητά- άσε το σκέτο με μπόλικη φρέσκια ντομάτα και λίγη ζάχαρη γιατί οι ράτσες ντομάτας που κυκλοφορούν τώρα είναι υπόξινες και βέβαια όχι Balsamico!
… κανένα σχόλιο. Αχ! Ερασιτέχνες…

Δεν σου είπα όμως το δεύτερο μυστικό:
Το μαγείρεμα θέλει αγάπη και έμπνευση…
gubby d.
Φίλε d. Ας μη πέφτουμε σε κλισέ!
Το μαγείρεμα θέλει μόνο αγάπη.
...για το φαγητό!
ρ.

Ετικέτες friends, recipies

posted by ralou at 5:10 μ.μ.

| Permalink | 12 comments

Τρίτη, Μαΐου 13, 2008

Γλωσσοκοπάνες ή Epiphyllum cactus

Σαν παιδάκι 10 χρονών...

Έτσι είχα κρεμαστεί στο μπαλκόνι της ζουζούνας Κυριακή βράδυ με δροσιά, σε ένα σπίτι τόσο ανθρώπινο και ζεστό και με μια υπέροχη βεράντα γεμάτη γλάστρες με θέα τον Λυκαβηττό.
Οι αντοχές μας κονταροχτυπήθηκαν με ένα ελαφρά ψυχρό ανοιξιάτικο αεράκι και το νίκησαν κατά κράτος.
Γλυκάκια διάφορα και νόστιμα. Κέικ και με λεμόνι και με πορτοκάλι και με σοκολάτα, χειροποίητο γαλατομπούρεκο, ελαφρύς καφές –ακριβώς όπως μου αρέσει. Αλλά και μικρούτσικες φρυγανιές με δύο δροσερά dip και λαχανικά και υπέροχη πιπερόπιτα. Ένα καθωσπρέπει απογευματινό μπουφεδάκι με καφέ και συμπάθεια.
Λουλούδια. Μερικές γαρδένιες που ο πατέρας της ζουζούνας μας χάρισε ευγενικά, περικοκλάδες, κάκτοι και γλωσσοκοπάνες –το κακτοειδές καλέ!- υπέροχα ανθισμένες.
Αναπαυτικές πολυθρόνες, κεράκια αναμμένα στο τραπέζι –μισό κουτί σπίρτα έκαψε για να τα ανάψει όλα- και τα μπλε φλιτζανάκια του καφέ που κλασσικά διαθέτει ένα παλιό καλό αστικό σπίτι.

Αυτό ήταν το σκηνικό.

Μαζί με την ζουζούνα και την φαραώνα, το απολαύσαμε, εμείς οι τρεις κάπως χμ!... ώριμες bloggers.
Την ζουζούνα την γνωρίζω ένα χρόνο τώρα και πολλές φορές έχω πει πόσο την εκτιμώ και την αγαπάω. Είναι το ανθρώπινο αντίστοιχο των αντικαταθλιπτικών.
Είναι τόσο πληθωρική ιδιοσυγκρασία που στήνει, διαλύει, και ανασυνθέτει μια παρέα σε ότι σχήμα θέλει.
Την faraona, την γνώρισα πρόσφατα μάλλον τυχαία αλλά γοητεύτηκα τόσο πολύ από τα καλλιτεχνήματα της που ήθελα πολύ να την γνωρίσω από κοντά.
Θα ήθελα να πω πολλά γι αυτήν αλλά δεν θέλω. Μου ξύπνησε αναμνήσεις από τα παλιά, και ζωντάνεψε μπροστά μου μια ολόκληρη εποχή.
Έτσι πέρασε ένα υπέροχο βράδυ με τον τρόπο που πρέπει να περνάμε όλα τα βράδια μας: Με ανθρώπους που τους νοιώθουμε οικείους, που μιλάμε την ίδια γλώσσα, που μας κάνουν να αισθανόμαστε αναπαυτικά και ήρεμα.

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν τα βεγγαλικά που έλαμψαν στον ουρανό ακριβώς απέναντι από την ωραία βεράντα!
Και εδώ κολλάει το 10χρονο παιδάκι, που σαν τέτοιο κρεμάστηκα στα κάγκελα της βεράντας.
Η γνωστή ομάδα ποδοσφαίρου της Λ. Αλεξάνδρας, γιόρταζε το τέλος μιας εποχής, αφήνοντας οριστικά το ιστορικό της γήπεδο και γιόρταζε με τον πιο φαντασμαγορικό τρόπο το γεγονός.

Έτσι λοιπόν, με τον ουρανίσκο να γεύεται την τελευταία μπουκιά του κέικ με πορτοκάλι, με την μυρωδιά της γαρδένιας στα ρουθούνια, τον ουρανό να γεμίζει με φώτα και την πονεμένη μέση μου αναπαυτικά ακουμπισμένη στις πολυθρόνες, απόλαυσα την βραδιά.

Να σαι καλά βρε φιλενάδα!
Πάντα τέτοια!
Φαντάζεσαι να βρεθούμε και στα μέρη της faraonas ένα καλοκαιρινό βραδάκι;
Η στα δικά μου, αλλά χειμώνα, το σπίτι μου είναι ολωσδιόλου χειμωνιάτικο.