Παρασκευή, Νοεμβρίου 16, 2007
The attack of the Ιnfluenza Αrmy
..Εμείς..................................................................Εκείνοι



H μάχη έχει αρχίσει!
Τα στρατά παρατεταγμένα απέναντι δίνουν τις μάχες μια μια μέχρι να φανεί ποιος θα κερδίσει τον πόλεμο.
Από την μια μεριά ΕΚΕΙΝΟΙ.
Πολύπλοκοι, σε άπειρες παραλλαγές, αιμοβόροι και αιμοκατακτητές.
Μας πολιορκούν από παντού, κυκλοφορούν ανενόχλητοι στον αέρα που αναπνέουμε και κάνουν πάρτι σε γραφεία κλειστά με αιρκοντίσιον ζεστού αέρα και κάπνα μέχρι την μέση του δωματίου. Ταξιδεύουν σε σφοδρά φταρνίσματα και επίμονους βήχες και μετά εισβάλουν στα κορμιά μας, καταλαμβάνουν τα οχυρά και κάνουν ότι έχει διδάξει η φύση τα πλάσματα της να κάνουν:
Αναπαράγονται. Δημιουργώντας καινούριους στρατούς για να καταλάβουν κι άλλους ανθρώπους και να συνεχίσουν την ζωή τους.

Από την άλλη μεριά ΕΜΕΙΣ με τα όπλα μας.
Εσωτερικά, μικρά λευκά μαλλιαρά πραγματάκια μάχονται τον εχθρό εκ των έσω.
Ο αγώνας είναι αμφίρροπος.
Πόσο υγιεινή διατροφή κάνατε όλο τον χρόνο;
Πόσο νεράκι καταναλώσατε, πόσα τσιγάρα δεν καπνίσατε, πόσες φορές γυμναστήκατε, πόσο καλά κοιμηθήκατε σε βάρος της κραιπάλης και του σερφαρίσματος στο ΝΕΤ τις μεταμεσονύκτιες ώρες;
Αν τα κάνατε όλα αυτά τα μικρά άσπρα μαλλιαρά πραγματάκια στο αίμα σας είναι δυνατά και ακμαία και οι πιθανότητες να κατατροπώσουν τον εχθρό με τις λιγότερες απώλειες είναι πολύ αυξημένες.
Ωστόσο οι ενισχύσεις είναι μερικές φορές απαραίτητες.


Εσείς πόσα πορτοκάλια φάγατε σήμερα;
Έλεγε η παλιά διαφήμιση και τώρα είναι η ώρα να αποδείξετε πόσο της δίνατε σημασία και μάθατε να θωρακίζετε τον οργανισμό σας με βιταμίνη C.
Τσάγια, βότανα, μαντζούνια, έμπλαστρα, κομπρέσες, βεντούζες και άλλα ων ουκ έτσι τέλος, καλό είναι να ταλαιπωρήσουν άλλη μια φορά τα κορμάκια μας για το καλό τους, μαζί και αντιπυρετικά και αντιβιοτικά αν το κρίνει ο γιατρός σε περιπτώσεις που το ανοσοποιητικό μας είναι για κλάματα.


Τελικά βέβαια ο πόλεμος θα κερδιθεί, οι εχθροί θα υποχωρήσουν και θα βρουν τον…επόμενο τυχερό για να συνεχίσουν την ζωή τους.
Αλλά θα έχουμε πληρώσει το τίμημα.
Θα νοιώθουμε σαν να μας έχει χτυπήσει μια ολόκληρη ομάδα κικ μπόξερς, θα έχουμε αφυδατωθεί, θα έχουμε καταναλώσει ένα ολόκληρο δέντρο σε χαρτομάντιλα –Χμ… αλήθεια, τα χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα ανακυκλώνονται; - και θα αισθανόμαστε τους πνεύμονες σαν ξένο σώμα μέσα μας από τον βήχα.

Επίσης θα ορκιζόμαστε ότι του χρόνου θα φροντίσουμε να είμαστε πιο δυνατοί στην επίθεση του εχθρού κάνοντας καλή διατροφή και καταναλώνοντας πολύ νερό και μη καπνίζοντας και μη χαραμίζοντας τον ύπνο μας με κραιπάλες και σερφαρίσματα στο ΝΕΤ τις μεταμεσονύκτιες ώρες.
Και καταναλώνοντας πορτοκάλια για την λήψη της απαραίτητης βιταμίνης C.

Προσοχή πορτοκάλια είπα, δεν είπα πορτοκάλι!
Όπως έλεγε η παλιά διαφήμιση:
Ένα, δεν φτάνει!



Έτσι οι πιο αισιόδοξοι θα είναι σίγουροι ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα του χρόνου, αλλά θα έχουν ξεχάσει ότι ο εχθρός απλά υποχώρησε και νέες στρατιές θα ξαμοληθούν κατά πάνω μας σε περίπου ένα μήνα και η μάχη θα αρχίσει πάλι από την αρχή.

Τι;
Αν προλαβαίνουμε να οχυρωθούμε;
Αμ δε που προλαβαίνουμε !

-------------------------
Πέντε μέρες στο μαύρο μου το χάλι!
Τα μικρά μαλλιαρά λευκά πραγματάκια μάχονται ηρωικά.
Ελπίζω σύντομα πια, να νικήσουν!
Γκουχ, γκουχ!
Αψου!

Ουφ!


Ετικέτες

 
posted by ralou at 1:59 μ.μ. | Permalink | 26 comments
Παρασκευή, Νοεμβρίου 09, 2007
Τα πράγματα που αγαπώ #2
Γυαλιά ηλίου

Ίσως το έχετε καταλάβει πόσο μισώ την ηλιοφάνεια.


Ακόμα και τον χειμώνα που η θαλπωρή του είναι κάτι που αναζητάει κανείς, εμένα μου πληγώνει τα μάτια μου και μου φέρνει, το λιγότερο, εκνευρισμό και το κίτρινο φως του ήλιου, μοιάζει να κόβει κομμάτια κόλασης πάνω σε σκιασμένες περιοχές του περιβάλλοντος.


-Ε! καλά, το ξέρω πόσο απαραίτητος είναι για την ζωή-.
Αυτό που έχω εγώ ανάγκη, είναι ένα μικροσκοπικό συννεφάκι στον ουρανό που να με ακολουθεί κρύβοντας τον ήλιο όπου κι αν πηγαίνω, αφήνοντας τον να λάμπει ελεύθερος πάνω από όλους εσάς που τον αγαπάτε!
Αλλά επειδή αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει, μου μένει η λύση της ομπρέλας για τον ήλιο.
Τα παλιά χρόνια οι ηλικιωμένες κυρίες κρατούσαν ομπρέλα το καλοκαίρι, συνήθεια από
το παρασόλι που κρατούσαν όταν αυτές ήταν νέες για να προστατεύει αλαβάστρινα προσωπάκια.
Επίσης παλιά έβλεπα τους παπάδες να κρατούν ομπρέλα το καλοκαίρι, ίσως για να προστατευτούν από την ζέστη σκούρων ράσων με μακριά μανίκια.
Έτσι περιμένω να γεράσω λίγο για να κρατώ λουλουδάτες ομπρέλες το καλοκαίρι, χωρίς να φαίνεται παράξενο στα πιτσιρίκια στο δρόμο, ή κι αν φαίνεται να μην έχει πια καμία απολύτως σημασία για μένα.
Γιατί παπάς δεν γίνομαι με τίποτα!

Προς το παρόν μπορώ να προστατεύω μόνο τα μάτια με γυαλιά ηλίου.
Εδώ και πολλά χρόνια κυκλοφορώ με σκούρα γυαλιά ηλίου ακόμα και τον χειμώνα, ακόμα και αυτές τις συννεφιασμένες μέρες χωρίς βροχή που το φως είναι άσπρο και δυνατό.
Είναι οι ασπίδες μου απέναντι στην ηλιοφάνεια -και όχι μόνο-.
Μπορεί βγαίνοντας από το σπίτι να ξεχάσω να βάλω στην τσάντα μου κινητό, κλειδιά, ατζέντα ακόμα και πορτοφόλι, αλλά γυαλιά ηλίου –μερικές φορές και δύο ζευγάρια- δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω.
Τα φοράω από το πρωί μέχρι και αργά το απόγευμα λίγο μετά την δύση του ηλίου.
Δεν τα αποχωρίζομαι ποτέ και συνήθως μέσα σε κλειστούς χώρους κάνουν χρήση στέκας για τα μαλλιά, ενώ δεν είναι σπάνιο να τα ξεχάσω εκεί και να κυκλοφορήσω μετά έξω με το ένα ζευγάρι στο κεφάλι και το δεύτερο στα μάτια!
Δεν βλέπω τα γυαλιά ηλίου σαν αξεσουάρ και κάποια από τα ζευγάρια που έχω είναι παλιομοδίτικα, πάντα βέβαια με φακούς καλούς και πάντα προστατευμένα σε θήκες για να μην φθείρονται.
Αλλά όπως είπα δεν πρόκειται για αξεσουάρ αλλά για είδος πρώτης ανάγκης, που αν εκπληρώνει τον σκοπό του, αυτό μου είναι αρκετό..

Ιδού λοιπόν η συλλογή μου από γυαλιά ηλίου

Το μαύρο μασκοειδές ζευγάρι, είναι ειδική παραγγελία για την εποχή που έπαιρνα φάρμακα που δημιουργούσαν φωτοευαισθησία. Είναι γεγονός ότι είναι κακάσχημα αλλά είναι και εξαιρετικά αναπαυτικά αφού προστατεύουν τελείως τα μάτια από το ηλιακό φως.
Τελευταία την συλλογή συμπλήρωσε και ένα ζευγάρι οράσεως καθώς τα χρόνια πρόσθεσαν στην όραση μου μια μικρή –προς το παρόν – δόση πρεσβυωπικού αστιγματισμού.
Και για να πω την αλήθεια αυτό το τελευταίο είναι και το αγαπημένο μου.


Χωρίς αυτό, τώρα πια, οι σειρές του γραπτού κειμένου μοιάζουν δυστυχώς με θολά σκουλήκια που περιφέρονται ανέμελα και σείομενα σε άσπρο χαρτί.


Και όσο να ναι, ταιριάζουν καλύτερα και με την εικόνα της ηλικιωμένης με την λουλουδάτη ομπρέλα, μέσα στον ήλιο του καλοκαιριού!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 1:23 μ.μ. | Permalink | 20 comments
Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007
μικρά λευκά αντικείμενα διαμέτρου λίγων χιλιοστών…

Στο Alter ego σήμερα…
Τελικά πόσο βαθιά είναι ο πάτος του πηγαδιού…;

Ετικέτες

 
posted by ralou at 11:59 π.μ. | Permalink |
Πέμπτη, Νοεμβρίου 01, 2007
Τα πράγματα που αγαπώ #1
Ε λοιπόν το παραδέχομαι!

Έχω μια εμμονή με τα αντικείμενα που υπάρχουν στην ζωή μου.
Είμαι κατ εξοχήν συλλεκτικό ον και στο σπίτι συσσωρεύονται πράγματα που είτε είναι άχρηστα είτε είναι φθαρμένα και παροπλισμένα είτε μου θυμίζουν κάτι και δεν μπορώ να τα αποχωριστώ με τίποτα.
Τι σημαίνει αυτό;
Παραφράζοντας το γνωστό «μια γυναίκα μπορεί να έχει πολλά κοσμήματα αλλά ποτέ δεν έχει αρκετά κοσμήματα» στο σπίτι ένας άνθρωπος σαν και εμένα μπορεί να έχει πολλά ντουλάπια αλλά δεν έχει ποτέ αρκετά ντουλάπια.
Σε τακτά χρονικά διαστήματα, σχεδιάζω νέα ντουλάπια για κάθε ελεύθερη γωνιά του σπιτιού και με το που τα κατασκευάζουμε είναι ήδη γεμάτα!

Οι φίλοι με κοροϊδεύουν γι αυτό και μου κάνουν συνήθως την γνωστή ερώτηση:
Αν πρέπει να πάρεις ένα μόνο αντικείμενο από το σπίτι και όλα τα άλλα να τα χάσεις ποιο θα ήταν αυτό;
Και στην σκέψη μόνο με πιάνει απελπισία, αν δε αυτό αφορά μόνο τα βιβλία μου, εκεί με πιάνει πανικός.
Τούτες τις μέρες που κυκλοφορεί στα μπλόγκς το παιχνίδι με τα αγαπημένα αντικείμενα, μ΄ όλο που κανένας δεν με προσκάλεσε, κάθισα και σκέφτηκα ποια από τα αντικείμενα του σπιτιού είναι τα πιο αγαπημένα –εκτός από «όλα» βέβαια-

Σας τα περιγράφω, σε δόσεις.
Σιγά μην έφτανε ενα ποστ για όλα τα πράγματα που αγαπώ!

Volume#1 Βιβλία

Όλη η βιβλιοθήκη, ασφαλώς!
Τα βιβλία είναι τα πιο αγαπημένα αντικείμενα του σπιτιού.
Απόκτησα το πρώτο μου, το «Κάστρο» του Κρόνιν όταν ήμουν στο Δημοτικό και άκουγα μονίμως γκρίνιες, όταν διάβαζα αυτό και τα άλλα «εξωσχολικά» βιβλία, σε βάρος των σχολικών.

Το έπιπλο της βιβλιοθήκης σχεδιάστηκε πριν από οτιδήποτε άλλο όταν ανακαινίζαμε το σπίτι είκοσι χρόνια πριν και η διαρρύθμιση έγινε με αυτή σαν δεδομένο.
Παρ όλο που κατασκευάστηκε αρκετά χρόνια μετά, δίνοντας επιτέλους στα βιβλία που στοιβάζονταν σε κάθε ελεύθερη επιφάνεια, την θέση τους, θεωρώ ότι είναι το πιο υπέροχο πράγμα που έχω στο σπίτι μου.
Βέβαια έπαθε κι αυτή το ίδιο που παθαίνουν τα ντουλάπια μου όταν κατασκευάζονται. Γέμισε ασφυκτικά αμέσως, με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να κάνω σχέδια για μία ακόμα ή ίσως και δύο –και μία στην κουζίνα ίσως, ή ακόμα και στο μπάνιο χμ.. the sky is the limit!-

Ιδού λοιπόν η αγαπημένη μου βιβλιοθήκη.




Πιάνει τον ένα τοιχο του καθιστικού, την έχω σχεδιάσει μόνη μου και έχω περάσει ώρες με τον κυρ Γιάννη, τον μαραγκό που την κατασκεύασε, μέχρι να καταλάβει πως ακριβώς ήθελα και την τελευταία της γωνίτσα.
Τα βιβλία που περιέχει έχουν συλλεχθεί σε διάστημα μεγαλύτερο των 20 χρόνων, και όλα έχουν διαβαστεί το λιγότερο δύο φορές. Είναι βιβλία διαφόρων ειδών από παιδική λογοτεχνία μέχρι επιστημονική φαντασία και από Ιστορία -η εμμονή του καλού μου- μέχρι μια καλή συλλογη από κόμιξ -η δική μου νεανική εμμονή-
Τα περισσότερα βιβλία Ιστορίας ωστόσο, βρίσκονται δίπλα, στο σύνθετο, που δεν φαίνεται στην φωτό και που αντί να φιλοξενεί βαζάκια και διακοσμητικά, κάνει και αυτό χρέη βιβλιοθήκης.

.
.
Και ιδού το βιβλίο που θα έσωζα αν έπρεπε να σώσω από αυτήν μόνο ένα. Από το πόσο σπασμένη είναι η ράχη του μπορείτε να καταλάβετε πόσες φορές το έχω διαβάσει!
("Το όνομα του Ρόδου", Ουμπέρτο Εκο)

Εννοώ, χμ…! θα το έσωζα και μετά σίγουρα θα με κλείνανε σε κανένα... φρενοκομείο, που θα είχα χάσει όλα τα υπόλοιπα!
.
.


.
..
.
Καλό Μήνα!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 11:45 μ.μ. | Permalink | 20 comments
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com