Κυριακή, Σεπτεμβρίου 23, 2007
new kid on the block


Η καρδιά μας δεν είναι χώρος πεπερασμένος.
Μπορεί να χωράει παλιές και νέες αγάπες χωρίς να κλέβει από καμιά.

Σύντομα πάλι μαζί...

Ετικέτες

 
posted by ralou at 10:25 μ.μ. | Permalink | 41 comments
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 20, 2007
goodbye my friend





Goodbye My Friend

Oh we never know where life will take us
I know it's just a ride on the wheel
And we never know when death will shake us
And we wonder how it will feel

So goodbye my friend
I know I'll never see you again
But the time together through all the years
Will take away these tears
It's okay now
Goodbye my friend

I've seen a lot things that make me crazy
And I guess I held on to you
We could've run away and left well maybe
But it wasn't time and we both knew

So goodbye my friend
I know I'll never see you again
But the love you gave me through all the years
Will take away these tears
I'm okay now
Goodbye my friend

Life's so fragile and love's so pure
We can't hold on but we try
We watch how quickly it disappears
And we never know why

But I'm okay now
Goodbye my friend
You can go now
Goodbye my friend



Μου λείπεις
Πριγκιπά μου!

 
posted by ralou at 4:00 μ.μ. | Permalink |
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 14, 2007
αντίο Μικρέ μου Πρίγκιπα............
Ο Μέρλιν δεν υπάρχει πια...

Πριν μια ώρα που γυρίσαμε από την δουλειά, οι γείτονες μας είπαν ότι είχε βρεθεί νεκρός στην γωνία του σπιτιού το πρωί της περασμένης Πέμπτης, της πρώτης μέρας που δεν εμφανίστηκε.

Βρέθηκε ένας γάτος μεγάλος και φουντωτός, τον είδα εγώ στην μέση του δρόμου/τι χρώμα ήταν/άσπρος, άσπρος ήτανε/σίγουρα άσπρος μήπως ήτανε κανελής ξανθωπός/ήτανε σκοτεινά ακόμα νομίζω άσπρος ήτανε/ήτανε φουντωτός με τεράστια ουρά;/δεν ξέρω δεν πρόσεξα/σε παρακαλώ θυμήσου, έχω τρελαθεί/ο Γιάννης θα ξέρει καλύτερα, αυτός τον μάζεψε και τον έβαλε στον κάδο/ποιος είναι ο Γιάννης, που είναι να πάω/εκεί στην γωνία είναι το σπίτι του.
.
.
.
.
.
.
Παρακαλώ! Τι χρώμα ήταν η γάτα που βρήκατε;

Ο άνθρωπος, μας κοίταξε παραξενεμένος μέχρι να καταλάβει τι του λέγαμε, με το φανελάκι είχε βγει στην πόρτα του.

Δίστασε λίγο.
Ο χρόνος μου έπαιξε ένα παιχνίδι όσο περίμενα με κομμένη ανάσα.
Αυτό ήταν το πιο μακρύ δευτερόλεπτο που έχω ζήσει στη ζωή μου.

Κιτρινωπός, ξανθός, τεράστιος, είπε.

Ο Νικόλας είχε την ψυχραιμία να ρωτήσει τι είχε συμβεί, ήταν χτυπημένος, είχε αίματα, ήταν παγωμένος...
Ο άνθρωπος αμήχανα του είπε ότι θυμόταν.
Ζητήσαμε συγνώμη, δεν ξέρω γιατί, φύγαμε.

Σαράντα μέτρα από το σπίτι μας. Τα μέτρησα. Εικοσιδύο βήματα.

Μετά έκλαψα δυνατά.
Με φωνές και λυγμούς.

Οι γείτονες βγήκαν να δουν τι έγινε.
Ίσως να φοβήθηκαν για τον πατέρα. Είναι τόσο μεγάλος, εύκολα βάζει κανείς το κακό στο μυαλό του.



Μα... μια γάτα ήταν...
Ελα, θα πάρεις άλλη, μην στεναχωριέσαι, μην κάνεις έτσι...!

Ναι!
Έχασα το κινητό μου και θα πάρω άλλο!

Τίποτα δεν καταλαβαίνετε!
Τίποτα!



Αντίο Μικρέ μου Πρίγκιπα...


Αυτό το μπλόγκ θα σιγήσει για λίγο, αλλά ο
Μέρλιν είναι σήμερα και στο Alter ego, στο δικό του μπλογκ.
Χωρίς σχόλια...



Ευχαριστώ,
dancer, sevarose, An-Lu, Kική, dodos, kostas_patra, just me, Ρενάτα, Crazy Tourist2, tassoula, jul, NIEMANDSROSE, H.Constantinos, Jason ,Αγριο ΚερασοΖouzouna, giagiaduck , amo, AVRA, Stavros Katsaris, aspasia, icarus, Angeliki

Ευχαριστώ που είσαστε κοντά μου.
Ευχαριστώ και όσους μου έστειλαν μέιλ και μηνύματα στο κινητό και τηλεφώνησαν.

Ευχαριστώ σε νερίνα, my next pillow cat, χωρίς εσένα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα.
23 δικά σου mail σε 6 μέρες -τα μέτρησα- με καλημέρες και βοήθεια και αγάπη και αστεία και ευχές και συμβουλές.

Θα λείψω για λίγο.
Η ίσως για πολύ.
Τώρα είναι δύσκολα τα πράγματα, το κεφάλι μου είναι ένα κούφιο κέλυφος.
Δεν μπορώ να γράψω.
Θα προσπαθήσω να συμμαζευτώ και μετά θα δούμε.
Σας φιλώ όλους...

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 9:38 μ.μ. | Permalink | 25 comments
Σάββατο, Σεπτεμβρίου 08, 2007
please my prince... come back home...(updated)

Παρασκευή 14/9/07 Χθες είχαμε την πρώτη φάρσα στο τηλέφωνο. Μας είπαν ότι ο Μέρλιν ήταν σκοτωμένος στην μέση του δρόμου στην άλλη άκρη της συνοικίας. Ο Νικόλας έφυγε σαν τρελός από την δουλειά του, να πάει να δει αλλά δεν τον βρήκε. Ούτε οι κάτοικοι εκεί είχαν δει τίποτα. Προφανώς κάποια πιτσιρίκια είχαν βρει καλή την ιδέα να μας κάνουν πλάκα χωρίς να νοιώθουν την αγωνία μας.
Απόψε δεν τον έψαξα στους δρόμους. Το κορμί μου με πρόδωσε μετά από την κούραση και τα ξενύχτια των ημερών και κοιμήθηκα χωρίς να το καταλάβω στον καναπέ από τις 9:00. Ξύπνησα το πρωί στις 5:00 έξαλλη με τον εαυτό μου.
Αλλά σήμερα το βράδυ θα συνεχίσω…
Τετάρτη 12/9/07 Εκτο 24ωρο -ένας αιώνας- χωρίς τον Μέρλιν
Τρίτη 11/9/07 Πέμπτο 24ωρο χωρίς τον Μέρλιν
Δευτέρα 10/9/07 Τέταρτο 24ωρο χωρίς τον Μέρλιν

update

Οι προσπάθειες να εντοπίσουμε τον Μέρλιν στην περιοχή μας δεν απέδωσαν, κάθε βράδυ περπαταμε στα στενά σε ακτίνα περίπου ενα χιλιόμετρο από το σπίτι αλλά είναι άφαντος.
Μας μένει η ελπίδα, κάποιος καλοπροαίρετος γατόφιλος να τον είδε έτσι φιλικό και όμορφο και να τον έχει μαζέψει.
Ενημερώσαμε τους κτηνίατρους της περιοχής μηπως κάποιος τους τον πάει.
Εχω γεμίσει την περιοχή με αφίσσες του.
Στο τέλος ρώτησα με πόνο ψυχής, μήπως τον είχαν μαζέψει νεκρό τα συνεργεία καθαριότητας του Δήμου αλλά μου είπαν ότι όχι.

Εχω στείλει παράκληση στην Ελευθεροτυπία και το "Ε" όπως και στην Καθημερινή να δημοσιεύσουν μια αγγελία στις στήλες τους για τα ζώα, για την απώλεια του Μέρλιν.
Άν ξέρετε και άλλες εφημερίδες με αντίστοιχες, στήλες παρακαλώ πολύ πέστε μου να στείλω και σ' αυτές.

Αν σκέφτεστε κανένα άλλο τρόπο να τον ψάξω, παρακαλώ πείτε μου.
Η τρελή που βλέπετε να περατάει στους δρόμους στα Δυτικά Προάστια 12:00-2:00 π.μ. είμαι εγώ. Παρακαλώ μην με κοιτάζετε καχύποτα, απλά ψάχνω να βρω τον αγαπημένο μου Μέρλιν. Ο τρελός, 2:00-4:00 π.μ. είναι ο καλός μου που κάνει το επόμενο -γερμανικό- νούμερο.

--------------------------------------------------------

"Βρε κορίτσι μου, ε! μην πάθεις και τίποτα τώρα για μια γάτα. Δεν είναι και άνθρωπος!"

Οι καλοπροαίρετοι φίλοι μου αντιδρούν έτσι μόλις ακούν ότι δεν τρώω, δεν κοιμάμαι και κλαίω από την Πέμπτη που έχει χαθεί ο Μέρλιν.

Πραγματικά μου φαίνεται τόσο περίεργο να το ακούω αυτό.
Οι πιο πολλοί άνθρωποι, ακόμα και οι πιο φιλοζωοι, ακόμα και αυτοί που διαθέτουν ένα ζωάκι συντροφιάς, βάζουν ένα όριο στο πόσο πολύ δένονται με αυτό και πόσο πολύ προσωποποιούν την σχέση τους μαζί του.
Δεν διαφωνώ με αυτό.
Είμαι φιλόζωη και σε όλη μου την ζωή ζούσα με γάτες. Εχω χάσει ένα σωρό από αυτές και πάντα έπαιρναν μαζί τους ενα κομμάτι από την καρδιά μου.
Αλλά όπως έχω ξαναπεί, όταν φεύγει ενα ζώο συντροφιάς, αφήνεις την ανάμνηση του στην καρδιά σου και παίρνεις αμέσως ένα νέο, όχι για να το αντικαταστήσει αλλά για να γεμίσει το κενό της δικής σου ανάγκης για επαφή με τα ζώα.

Ομως ο Μέρλιν είναι μια ξεχωριστή περίπτωση.
Ισως γιατί ήρθε στη ζωή μου αργά, όταν είχα χάσει κάθε ελπίδα να κάνω ένα παιδί και την πιθανότητα να υιοθετήσω ένα.
Τον Μέρλιν τον έβγαλα με τα ίδια μου τα χέρια από την κοιλιά της μάνας του –ήταν μικρή και άμαθη όταν τον γέννησε στο καλάθι δίπλα στο κρεββάτι μου-.
Τον κοίμισα μέσα στη χούφτα μου όταν η μαμά του έλειπε, τον μεγάλωσα πάνω στο κορμί μου, τον είδα να μπουσουλάει πριν μπορέσει να σταθεί στα πόδια του, να ανοίγει τις μπλε ματάρες του για πρωτη φορά, να μεγαλώνει, να ομορφαίνει, να κάνει τα πρώτα του εμβόλια, να γίνεται ενας μεγάλος πανέμορφος γάτος που ήμουν περήφανη για αυτόν.
Ακόμα και τώρα που είναι ενήλικος, δεν χορταίνω να τον κοιτάω, να τον φωτογραφίζω, να λέω πόσο υπέροχος είναι, να τον αγαπάω.



Σας φέρνουν στο νου κάτι όλα αυτά;
Ο Μέρλιν είναι απλά ότι πιο κοντινό σε παιδί μπορώ να αποκτήσω ποτέ.
Εσεις που έχετε τα δικά σας παιδιά, σκεφτείτε μια στιγμή ότι ο Μέρλιν δεν είναι ένας πορτοκαλής γάτος Αγκύρας, αλλά ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα στο σπίτι μου.

Εχετε τα τηλέφωνα του παιδίατρου κολλημένα δίπλα στο τηλέφωνο, εύκολα σε πρώτη ζήτηση;
Το ίδιο και εγώ για τον κτηνίατρο του Μέρλιν. Πρώτο πρώτο στη λίστα με τους δικούς μας γιατρούς. Μπορεί να ξεχνάω και να παραμελώ την υγεία μου, τις εξετάσεις μου, τα φάρμακά μου αλλά όχι και τα εμβόλια, τις εξετάσεις και τα φάρμακα του Μέρλιν.

Οταν είναι στο σπίτι τα παιδιά σας, κοιτάτε με την άκρη του ματιού σας που είναι και τι κάνουν κάθε στιγμή;
Το ίδιο και εγώ με τον Μέρλιν. Με μια αυτόματη κίνηση το μάτι μου τον εντοπίζει όταν μπαίνω στο σπίτι, πριν πέσω για ύπνο, όταν ξυπνάω, πριν φύγω για την δουλειά, σε κάθε στιγμή.

Οταν κοιτάτε τα παιδιά σας, τα καμαρώνετε, τα θεωρείτε τα πιο όμορφα, τα πιο έξυπνα, τα πιο καταπληκτικά παιδιά του κόσμου;
Το ίδιο και εγώ με τον Μέρλιν. Σαν γύφτικο σκεπάρνι κοκορεύομαι ότι έχω τον ομορφότερο γάτο του κόσμου, τον φωτογραφίζω, ποστάρω συνεχώς φωτογραφίες του, αναφέρομαι σ’ αυτόν σε κάθε ευκαιρία, τον αφήνω να γεμίζει την σκέψη και την καρδιά μου, τον φέρνω στη σκέψη μου σαν αντίδοτο όταν οι καταστάσεις είναι δύσκολες και τον παίρνω αγκαλιά και ακουμπάω το κεφάλι μου πάνω του, για μου να φύγει η ένταση και το άγχος.

Οταν τα αγγελούδια σας δεν γουστάρουν να φάνε φασολάκια τους ετοιμάζετε για το μεσημεριανό ξεχωριστά τηγανητές πατατούλες, μπριζολίτσα, μακαρονάδα; Και το απογευματάκι, δεν αρκούν δύο παραπονεμένα ματάκια για να τους αγοράσετε σουβλάκι/πίτσα/γαριδάκια, ξέρω γω, ίσως να πεταχτείτε με το αυτοκίνητο στην κοντινότερη Δωδώνη για παγωτάκι με γεύση τσιχλόφουσκα;
Το ίδιο και εγώ με τον Μέρλιν. Αν η κομψή του μυτούλα απορρίψει ένα είδος κονσέρβας, ανοίγουμε αμέσως άλλη –καινούργιο πιατάκι μην ανακατευτούν οι μυρωδιές- μέχρι να βρούμε αυτή που του κάνει κέφι κάθε φορά. Κι αν πάλι δεν έχει όρεξη για κονσέρβα, τον ταϊζουμε στο στόμα με κομματάκια από το δικό μας πιάτο - μερικές φορές η μοιρασιά είναι fifty-fifty-.

Οταν τα παιδιά σας τρομάζουν την νύχτα ή όταν θέλουν αγκαλιές και έρχονται και ξαπλώνουν ανάμεσα σας στο κρεβάτι ξεβολεύοντας σας, δεν ξαπλώνετε στην άκρη του κρεβατιου για να τους κάνετε χώρο;
Το ίδιο και εγω με τον Μέρλιν. Προτιμώ να τον αφήσω να κοιμηθεί με την βολή του και να κοιμηθώ την υπόλοιπη νύχτα με το ένα πόδι κρεμασμένο έξω από το κρεβάτι.

Ακόμα και όταν τα παιδιά σας μεγαλώνουν και είναι σε θέση να βγαίνουν μόνα τους ή να απομακρύνονται απο το σπίτι ή να φτιάχνουν τις δικές τους οικογένειες, να μπορούν να προστατέψουν τους εαυτούς τους μόνα τους τέλος πάντων, δεν ανησυχείτε, δεν τρέμετε για το τι τους συμβαίνει κάθε στιγμή;
Το ίδιο και εγώ για τον Μέρλιν. Ακόμα και αν δικαιούται να ξεπορτίσει κάποια φορά και να αλητέψει και να ζήσει την περιπέτεια για λίγο, ακόμα και να επιλέξει να μην επιστρέψει ποτέ ξανά στο σπίτι γιατί έτσι γουστάρει, εγω θα τρέμω και θα ανησυχώ και δεν θα τρώω και δεν θα κοιμάμαι και θα κλαίω από την αγωνία.

Ο Μέρλιν είναι το παιδί μου, μ'όλο που ο ίδιος δεν έχει πάρει χαμπάρι τον ρόλο του στη ζωή μου.
Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.



Ετσι λοιπόν, τώρα που ο Μέρλιν εξαφανίστηκε, ίσως να μπορείτε να καταλάβετε τι σημαίνει αυτό για μένα και πως το βιώνω.
Δεν είναι απλά “μια γάτα” ή “το γατί σου” ή απλά ένα αξεσουάρ της ζωής μου.
Ο Μέρλιν δεν είναι η γάτα της οικογένειας.
Είναι ένα πρόσωπο της οικογένειας.

Δεν ξέρω αν τα κατάφερα να σας εξηγήσω τι ρόλο παίζει αυτό το πλάσμα στη ζωή μου.
Ισως να το θεωρήσετε υπερβολικό, ίσως και γελοίο, που ο Μέρλιν έχει πάρει την θέση ενός παιδιού που δεν κατάφερα να αποχτήσω ποτέ.
Πιστεύω ότι μάλλον όσοι έχετε παιδιά, θα το θεωρήσετε υπερβολικό.
Και όσοι δεν έχετε, γελοίο.
Σκεφτείτε ωστόσο πόσο έντονη είναι η ανάγκη για ένα παιδί στους περισσότερους ανθρώπους –στις γυναίκες πιο πολύ- και κατανοήστε τους μηχανισμούς που ενεργοποιεί το μυαλό απέναντι σε αυτό το ένστικτο.

Σήμερα είναι Σάββατο και το πρωί ήπιαμε με τον Νικόλα τα καφεδάκια μας στον κήπο.
Ο Μέρλιν δεν ήταν εκεί να ανέβει στο τραπεζάκι για να διεκδικήσει την προσοχή μας ακουμπώντας ένα πορτοκαλί χεράκι στην εφημερίδα μπροστά μας.
Ούτε απαίτησε να σηκωθούμε από την δική του αγαπημένη καρέκλα για να αράξει.
Ούτε μου κουτούλισε το πόδι για να του βάλω να φάει.

Βράδιασε. Ειναι πιο δύσκολο τώρα.
Σε λίγο θα βγω πάλι στους δρόμους αναζητώντας τον.

Και ειλικρινά... δεν θέλω να γυρίσω στο σπίτι αν δεν τον βρω...



Δευτέρα 10/9/07 Τέταρτο 24ωρο χωρίς τον Μέρλιν
Τρίτη 11/9/07 Πέμπτο 24ωρο χωρίς τον Μέρλιν

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 9:26 μ.μ. | Permalink | 40 comments
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 07, 2007
ΤΡΕΛΟΚΟΡΙΤΣΟ Λ.Σ.3

Ενα Τρελοκόριτσο σήμερα, στο Alter Ego, περνάει ένα απόγευμα με τις απλές σκέψεις που κάνουμε όλοι μας όταν γυρνάμε από την δουλειά...

-------------------------------------------------------------
48 ώρες χωρίς τον Πορφυρογέννητο...
please, my Prince!
come back home...



Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 1:20 π.μ. | Permalink | 0 comments
Σάββατο, Σεπτεμβρίου 01, 2007
Η βίδρα και το νεροσκούληκο
Ο icarus μου έστειλε πρόσκληση να ποστάρω παιδικές φωτογραφίες στη θάλασσα.
Ηταν πριν από τα τραγικά γεγονότα αυτών των ημερών όταν κατέβασα τα κουτιά από το πατάρι και άρχισα να τις ψάχνω.
Δυο από αυτές, μαυρόασπρες βέβαια, ήταν ότι πρέπει.
Σήμερα, μπορεί να βγάζουμε χιλιάδες φωτογραφίες σε κάθε περίσταση της ζωής μας αλλά εκείνα τα χρόνια ήταν μάλλον σπάνιες και θυμάμαι ότι στις παραλίες κυκλοφορούσαν φωτογράφοι, αυτοί με την μηχανή πάνω στο τρίποδο, και φωτογράφιζαν όποιον ήθελε.
Μέσα στη μαυρίλα της εποχής, αποφάσισα να τις επιχρωματίσω και τις δύο, γιατί νομίζω ότι οι παιδικές φωτογραφίες πρέπει να είναι χρωματιστές.
Κι αν η ζωή μας είναι μαυρόασπρη μεγαλώνοντας, σίγουρα όταν ήμασταν παιδιά –την εποχή της αθωότητας- ήταν ή πρέπει να ήταν χρωματιστή.


Αγαπώ το νερό!
Δεν εννοώ την θάλασσα.
Η μάλλον, αγαπάω την θάλασσα επειδή είναι νερό.
Δεν τρελαίνομαι να κάθομαι να την αγναντεύω, μου αρκεί να χώνω το κεφάλι μου μέσα της.
Δεν μ’ αρέσουν τα πλεούμενα, να έχεις το νερό κάτω από τα πόδια σου και να μην μπορείς να χωθείς μέσα.
Παιχνίδια στην άμμο, πύργοι στο λιοπύρι και ηλιοθεραπείες δεν είναι για μένα. Η πιο αγαπημένη στιγμή είναι η πρώτη βουτιά που το δέρμα καυτό από τον ήλιο έρχεται σε επαφή με το δροσερό νερό.

Βέβαια, στα πέντε ή στα εννιά μου, δεν το σκεφτόμουν έτσι.
Εφτανε να πει ο πατέρας: Την Κυριακή πάμε στον Σχινιά ή στο Καβούρι, ή στην Λούτσα και εγώ ονειρευόμουν πλατσουρίσματα και βουτιές και τα δάχτυλα να παπουδιάζουν σαν φουσκωμένες σταφίδες.
Πέρασα τα πιο ευτυχισμένα παιδικά μου καλοκαίρια μέσα στη θάλασσα.
Μερικά από αυτά, τους τρεις μήνες που έκλειναν τα σχολεία, μετακομίζαμε –εκτός του πατέρα που δούλευε- σε κοντινή παραλιακή περιοχή, σε φτηνά ενοικιαζόμενα δωμάτια που το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να είναι κοντά στη θάλασσα.

Ο πατέρας ήταν δεινός κολυμβητής και εξακολουθεί να είναι ακόμα και τώρα μ’ όλο που οι δυνάμεις του τον προδίδουν.
Η μαμά πάλι δεν τα πήγαινε καλά με τη θάλασσα.
Με τον πατέρα και τον αδελφό μου την χαιρόμαστε και εκείνη αποκαλούσε εμένα και τον Αντυ τον αδελφό μου που μέναμε με τις ώρες στο νερό “η Βίδρα και το Νεροσκούληκο”.

Στα τέσσερα κολυμπούσα με το σωσίβιο στα ρηχά της Λούτσας μαζί με τον Αντυ.
Στα ρηχά η μαμά ήταν μαζί μας.

Στα πέντε έμαθα να κολυμπάω στο Καβούρι ακουμπώντας τα χέρια στον αμμώδη βυθό της ρηχής παραλίας, με την φιλενάδα μου την Αριστέα.
Η μαμά, αμμόλουτρα στην παραλία και τσιρίδες μην πάμε στα άπατα.

Στα έξι ο πατέρας με πήρε μαζί του να κολυμπάμε στα βαθιά.
Η μαμά τρελαινόταν από το φόβο της και κάθε φορά γινόταν καυγάς.

Στα εφτά μαζί με τον Αντυ στα πέντε του, μαθαίναμε βουτιές στα ρηχά στον Σχινιά με βατραχοπέδιλα και μάσκες.
Η μαμά έφτιαχνε -καρτερικά πια- εργόχειρα με το βελονάκι κάτω από την ομπρέλα.

Στα οχτώ βουτάγαμε οι τρεις μας στα τεράστια κύματα που έσκαγαν στην παραλία με τα μελτέμια στο Ζούμπερι.
Η μαμά δεν άντεχε να κοιτάει.

Στα εννιά ακολουθούσαμε τον πατέρα στα βαθιά και πιάναμε με βουτιές άμμο και κοχύλια από τον βυθό, τρία μέτρα κάτω από την επιφάνεια.
Η μαμά το είχε πάρει πια απόφαση.

Μέχρι τα δεκαεφτά μου, που ήταν η πρώτη φορά που δεν πήγα διακοπές για να πιάσω την πρώτη μου καλοκαιρινή δουλειά, η θάλασσα δεν έλειψε ποτέ από τα καλοκαίρια μου.
Μετά ήρθαν οι εξετάσεις και σπουδές και μόνιμη δουλειά, και ειλικρινά ήταν πολύ παράξενο να μένω μακριά από το νερό τα καλοκαίρια.

Αλλά η μαμά μάλλον ανακουφίστηκε.


Τώρα κολυμπάω μάλλον σπάνια, η μαμά δεν υπάρχει για να κοψοχολιάζεται με τις αποκοτιές μου, ο Αντυ δεν μπορεί πια να ξεπεράσει τον 14χρονο γιο του στις απλωτές και ο πατέρας κοιτάει την θάλασσα με παράπονο από την παραλία στηριγμένος στο μπαστούνι του.
Εχουμε πάλι μια βίδρα και ενα νεροσκούληκο στην οικογένεια, τα ανίψια μου που συνεχίζουν την οικογενειακή παράδοση στην αγάπη στη θάλασσα και το νερό.

Να! Αυτή η φωτό είναι από την τελευταία μας βουτιά στη θάλασσα τώρα στις διακοπές.
Κι αυτό είναι το χέρι μου που μαζεύει ακόμα κοχύλια από το βυθό.
Μ’ όλο που δεν είναι πια εννιά χρονών.





p.s.
Ειναι άκαιρο αυτό το ποστ;
Μπορεί.
Νομίζω ότι έχω πει ξανά ότι οι εκλογές δεν με αφορούν.
Αρνούμαι να μπω στο παιχνίδι και αν αυτό μοιάζει να είναι κυνικό...
Ε λοιπόν! Είναι!



ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ !!

Ασχετο..
Εχω σοβαρό πρόβλημα στο μέιλ μου (στο gmail)
Γι αυτό μη μου θυμώσετε!
ΚΑΝΕΝΑ δεν έχω ξεχάσει!




Ετικέτες , ,

 
posted by ralou at 4:04 π.μ. | Permalink | 30 comments
usefull View My Public Stats on MyBlogLog.com