Παρασκευή, Ιουνίου 29, 2007
Prince Charming vs. Mr Right (updated)




Ο πρίγκιπας μου ή ο τέλειος άντρας για μένα;
Μην σκεφτείτε ποτέ, ότι είναι το ίδιο πράγμα.

Ο τέλειος άντρας είναι αυτός που μπορείς να ζήσεις και να πεθάνεις μαζί του.
Και που ευλογείς την τύχη σου που τον έφερε στο δρόμο σου.

Ο πρίγκιπας σου είναι ο άντρας που ονειρεύεσαι και αναζητάς, που εξιδανικεύεις και τον ντύνεις με την αίγλη του αψεγάδιαστου. Που τον θέλεις να συμπρωταγωνιστεί μαζί σου στα παραμύθια.
Και που ευλογείς την τύχη σου που δεν τον έφερε στο δρόμο σου, για να απομυθοποιηθεί άπαξ δια παντός!

Νωρίς νωρίς, το όνειρο μου για τον τέλειο άντρα, έγινε πραγματικότητα, με ένα τύπο που …
ήξερε να συζητάει, να ακούει και να με ακούει, μου έκανε αστεία δωράκια, ψαχνόταν διαρκώς για να καταλάβει τον εαυτό του και μένα, έκανε κοπάνα από την δουλειά του για να με συναντήσει, με πήγαινε ρομαντικές βόλτες, μου χάριζε δύο τριαντάφυλλα, με έκανε να νοιώθω ξεχωριστή λες και δεν υπήρχε άλλη γυναίκα στον κόσμο.
Και που φιλούσε υπέροχα, στις σκοτεινές γωνιές των δρόμων.

Μετά…
Έμαθε να αγαπάει τις γάτες για χατίρι μου.
Συνθηκολόγησε με την ιδέα ότι δεν είμαι καλή νοικοκυρά παρ όλο που προερχόταν από σπίτι αστραφτερό.
Ξεδίπλωσε την ευφυΐα του απαλά και υπόγεια, έτσι που να μην τρομάξει το υπερτροφικό μετεφηβικό εγώ μου.
Αποδέχτηκε την ιδέα να πηγαίνει και η τελευταία δραχμή των οικονομιών μου σε βιβλία.
Τιθάσευσε την ισχυρογνωμοσύνη του μπροστά στην δική μου ανάγκη για ενδελεχή ανάλυση των επιχειρημάτων.
Βοηθούσε να απαλλαγεί το μυαλό μου από την αγωνία, απενοχοποιώντας με και απομυθοποιώντας τις ενοχές που με βασανίζουν σχεδόν για τα πάντα.
Με ζήλευε τόσο, όσο να δείξει ότι με διεκδικούσε χωρίς να μου δένει το λουρί στο λαιμό.
Προτιμούσε την ίδια ακριβώς μουσική με μένα, τους ίδιους συγγραφείς με μένα, είχε τα ίδια γούστα με μένα σε όλα.
Αποζητούσε με λαχτάρα Κυριακάτικα πρωινά για να συζητήσει μαζί μου την άποψη μου επί παντός επιστητού, πίσω από μια στοίβα εφημερίδες.
Έφτιαχνε και για τους δυο μας το υπέργλυκο ελληνικό καφεδάκι που μ΄ αρέσει –μιάμιση κουταλιά καφές δυόμισι ζάχαρη, χωρίς καϊμάκι, που το αφαιρεί προσεκτικά με το κουταλάκι-
Κάνει πράγματα για μένα, με βοηθάει στο σπίτι σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, χωρίς να με κάνει να νοιώθω ανεπαρκής.
Διαβάζει πρώτος ότι γράφω και προσπαθεί να είναι ένας αντικειμενικός κριτής –Χμ… χωρίς ωστόσο να τα καταφέρνει πάντα-

Και ήταν πλάι μου, κάθε που περνούσα δύσκολες καταστάσεις, διακριτικά, σαν συμπαγής τοίχος που απλά στέκεται εκεί για να μπορέσεις να ακουμπήσεις πλάτη.

Αυτός όμως δεν ήταν ο πρίγκιπάς μου, αλλά ο υπέροχος, χειροπιαστός, αγαπημένος σύντροφος και σύζυγος μου. Ο Τέλειος Άντρας.

Τώρα ο πρίγκιπας μου…


Μαυρομάλλης, κρεμανταλάς ψηλέας, χαζοβιόλης.
Και να τον λένε Γιώργο!
Ε καλά!
Ήμουν και 13 χρονών τότε και έτσι ακριβώς ήτανε ο πρώτος μου έρωτας.

Ξανθός, ψηλός, καλοξυρισμένος, γαλανομάτης.
Και να μυρίζει Άκουα Βέλβα!
Χμ! σαν νεολαίο της Άριας φυλής ακούγεται.
Στα 18 ονειρευόμουν έναν τέτοιο.
Αλλά, γούστα είναι αυτά.

Μετά έβαλα νερό στο κρασί μου όσο αφορά τα χρώματα αλλά όχι και στο μπόι.
Κούκλος, ευφυής, οικονομικά ανεξάρτητος, γοητευτικός, προβληματισμένος, με κύρος. Με αυτή την σειρά.
Και να έχει μουστάκι!
Στα 25 οι απαιτήσεις μου έγιναν πιο υλικές.

Τώρα πετάμε το κούκλος και το οικονομικά ανεξάρτητος.
Πάντα ευφυής, γοητευτικός, κουλτουριάρης, με κομψούς τρόπους, κλωνοποιημένος κατά προτίμηση ώστε να μην υπάρχει μαμά, καλοξυρισμένος, κοντοκουρεμένος και –προς θεού- να μυρίζει πάντα σαν να βγήκε μόλις από το ντους.
Και να καπνίζει τσιμπούκι!
Είχα τριανταρίσει πια και οι απαιτήσεις μου έγιναν πιο εξειδικευμένες.

Τώρα πια, μεγαλώνοντας, ήρθε η ώρα, ο πρίγκιπας μου να γίνει πιο σχηματικός, και χωρίς καθόλου φυσικά χαρακτηριστικά. Από όλα όσα επιθυμούσα όλα τα χρόνια έμεινε μόνο :
Να είναι ευφυής.

Να λέω μια λέξη και να καταλαβαίνει χίλιες.
Να λέω χίλιες λέξεις και να διαλέγει την σωστή.
Και να μπορεί να επικοινωνεί.
Τίποτα άλλο.

Τελικά ποιος είναι ο πρίγκιπάς μας;
Μα η προβολή του ιδεατού, του ουτοπικού, αυτού που δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα, γιατί απλά δεν υπάρχει.
Η προβολή του τι θα θέλαμε να συμπληρώνει εμάς τις ίδιες, που αλλάζει κι αυτό μαζί με την πορεία της αυτογνωσίας μας όσο περνάνε τα χρόνια.

Τελικά ποιος είναι ο τέλειος άντρας;
Μα το χειροπιαστό, το καθημερινό, το διπλανό, αυτό που αγγίζεις κάθε πρωί πριν ανοίξεις τα μάτια σου και γίνεσαι ευτυχισμένη που υπάρχει εκεί να το αγγίξεις.


Και όπως λέει και η lupa :
"Αυτός που είναι τόσο σωστός για εσένα ακριβώς επειδή ήταν τόσο λάθος για τις άλλες"



Το μπαλάκι μου το πέταξε η
An-lu αλλά καθυστέρησα να το πιάσω, και τώρα πια οι πιο πολλές έχετε γράψει για το θέμα.
Θα ήθελα όμως πολύ να έβλεπα και τους άντρες να μιλούσαν για την Τέλεια Γυναίκα, ή την Fairy Princess τους ή ακόμα -αν θέλετε- την Καυτή Θεά τους.
Δεν ξέρω αν σας ενδιαφέρει, καλοί μου κύριοι, αλλά αν ναι, πολύ θα ήθελα να σας προσκαλέσω να το κάνετε.





update
Έκανα ένα πολύ σοβαρό λάθος σε αυτό το ποστ.
Διαβάζοντας το ξανά και βλέποντας τα σχόλια σας, κατάλαβα ότι μέσα στην λαχτάρα μου να μιλήσω για τον τέλειο άντρα παρέθεσα τα -αγαπημένα σε μένα- καλά χαρακτηριστικά του καλού μου, και μόνο.
Όμως αυτό που διαφοροποιεί τον πρίγκιπα μου από τον τέλειο σύντροφο μου είναι ακριβώς το ότι ο πρώτος είναι φανταστικός και ο δεύτερος πραγματικός.
Και ως πραγματικός, σαφώς δεν έχει μόνο καλά στοιχεία.
Αν ήταν έτσι, τότε θα ήταν ολωσδιόλου ψεύτικος.
Ο τέλειος άντρας για μένα λοιπόν,
μπορεί να αγαπάει τις γάτες αλλά υπήρξαν εποχές που δεν είχε διπλωματικές σχέσεις μαζί τους σε ...βαθμό παρεξήγησης.
Υπήρξαν εποχές που διαφωνήσαμε τόσο σφοδρά για κάποια θέματα που κάναμε να μιλήσουμε μέρες.
Υπήρξαν φορές που μαλώσαμε, ειρωνευτήκαμε ο ένας τον άλλο, κακιώσαμε, υποψιαστήκαμε, αγανακτήσαμε ο ένας με τον άλλο.
Υπήρξαν αιτίες για αμφισβήτηση, ακόμα και για απόρριψη, όταν τα πράγματα ξέφευγαν από τον έλεγχο.
Και πολλά άλλα, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά.

Όμως –εδώ άλλωστε είναι το θέμα- θεωρώ ότι είναι ο Τέλειος Άντρας γιατί, ακόμα και στους τσακωμούς και στις διαφωνίες, στις ειρωνείες, στις κακίες, στην αμφισβήτηση ακόμα και στην απόρριψη, ούτε μια στιγμή δεν ένοιωσα ότι είμαι μόνη μου.
Ακόμα και στις πιο κακές στιγμές ήξερα ότι αν ο ουρανός έπεφτε εκείνη την στιγμή στο κεφάλι μου, εκείνος θα βοηθούσε να γλιτώσω. Ακόμα και αν κινδύνευε το δικό του κεφάλι!

Και αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει τον Τέλειο Άντρα
Το ότι είναι πάντα εκεί.
Με τα καλά του και τα ανάποδα του...
Είναι πάντα εκεί
Ότι κι αν συμβεί!
Πράγμα που δεν θα έκανε ο Πρίγκιπας μου βέβαια!
Γιατί απλούστατα δεν θα τον άφηνα εγώ.
Ο τέλειος άντρας έχει πολύ σοβαρά πράγματα να κάνει στη ζωή μου.
Ο πρίγκιπας μου είναι ολωσδιόλου διακοσμητικός.

Μην τσαλακώσουμε και την πριγκιπική φορεσιά μας τώρα ;)


....................
Kαι το σίριαλ συνεχίζεται...!
Τούτο το ποστ το έχω δημοσιεύεσει ίσα με 63 φορές μέχρι τώρα!
Αλλά αυτή τη φορά αξίζει τον κόπο.

Ο h.constantinos εξέφρασε την επιθυμία να πιάσει το μπαλάκι.
Στο fatal car του; Αλλού; Δεν ξέρω! Αυτός ο φίλος δεν έχει ενα μπλογκ!
Αλυσσίδα έχει!

Η καινούργια μου φίλη zouzouna επίσης, μου ορκίζεται ότι εκτός από τα αγγουράκια και τα άλλα ζαρζαβατικά που καλλιεργεί στο επίσης καινούργιο μπλόγκ της θα έχει και πολλά ράμματα για την γούνα και του Τέλειου άντρα και του Πριγγκιπά της, οσονούπω.
Λοιπον zouzouna, catch και εσύ the ball κούκλα μου!

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 12:05 π.μ. | Permalink | 36 comments
Σάββατο, Ιουνίου 23, 2007
24 Ιουνίου 19..κάτι. Ουφ! άντε πάλι!

Ντρρρρριν!

Ω! καλώς ήλθατε, καλώς ήλθατε! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ πολύ! Να 'στε καλά.
Ναι και εγώ καλά είμαι, χε χε! Όσο μπορεί κανείς να είναι καλά ανήμερα στα γενέθλια του, μετά που θα καβατζάρει τα 25.
Περάστε, περάστε, στο βάθος είναι ο κήπος, καθίστε, έχει χώρο για όλους, και στις μπαμπού πολυθρόνες, και στις μεταλλικές και στις πλαστικές όπου θέλετε. Να, θα τραβήξω λίγο και τις γλάστρες, καθίστε και πλάι στη βρύση.
Σας αρέσει; μικρούλης είναι ο κήπος, αλλά όλοι οι καλοί χωράνε!
Και οι γείτονες φωνάζουν καμιά φορά άμα το παρακάνουμε με τις φωνές αλλά μια δυο φορές το χρόνο που έχουμε καλοκαιρινή γιορτή μας συγχωρούν. Φτιάχνω και κανένα γλυκάκι και το πηγαίνω για να τους καλοπιάσω, δεν βαριέσαι βολεύεται η κατάσταση.


Ζέστη ε; είμαστε και στο ισόγειο δεν φυσάει και πολύ εδώ. Να βάλω τον μεγάλο ανεμιστήρα σίγουρα κάτι θα φέρει.
Τι θα πιείτε; Έχουμε αναψυκτικά, χυμούς, βυσσινάδα σπιτική, παγωμένο τσάι, ποτάκια, ότι θέλετε. Έχω και άσπρο κρασί στο ψυγείο, όποιος προτιμάει.
Ευχαριστώ ευχαριστώ, επίσης στην υγειά σας, να τα εκατοστίσω; όχι όχι μου φτάνουν λίγα και καλά, να είμαι όσο πιο γερή γίνεται, να δουλεύει καλά το μυαλό μου, να έχω καλά τους αγαπημένους μου και τον πορφυρογέννητο, να με αγαπάνε οι φίλοι μου, να έχω τα βιβλία μου, δεν θέλω πολλά. Λεφτά, ταξίδια, διακοπές, γλέντια μέχρι πρωίας δεν τα θέλω, και που δεν τα έχω, δεν μου λείπουν.

Τι εννοείτε, που είναι ο πορφυρογέννητος. Δεν τον βλέπετε; Να εκεί στην αγαπημένη του θέση πάνω στο τοιχάκι, με το που αρχίζουν οι ζέστες πάντα εκεί αράζει, ίσως έχει λίγο ρεύμα και το βρίσκει πιο δροσερό το μέρος. Και βέβαια να τον ζουλίξετε! Δεν θα φύγει από την θέση του, το πολύ πολύ να γκρινιάξει λίγο για την τιμή των όπλων, αλλά μετά θα συνεχίσει την ξάπλα.





Λοιπόν, πάρτε και ένα γλυκάκι, μετά θα κόψουμε και τούρτα, έχω εδώ στο τραπεζάκι και γλυκά και πατατάκια και φυστικάκια, αλλά επειδή κάνει ζέστη, μια στιγμή να φέρω και δροσερά κομματάκια λαχανικών με το ντιπ που έφτιαξα το απόγευμα, από αυτό θα πάρω και εγώ, αχ! ξέρετε πρέπει να τρώω όσο πιο πολλά λαχανικά μπορώ τώρα και το ντιπ είναι ελαφρύ με ελάχιστα λιπαρά.


Μήπως θέλει κανείς καρπούζι;
Τα τελευταία 30 χρόνια πάντα τέτοια μέρα τρώμε το πρώτο καρπούζι. Ο πατέρας μου, το έφερνε δώρο στα γενέθλια μου και κόλλαγε και κορδέλες και ευχετήρια σημειώματα πάνω του σαν να ήταν δώρο, ήταν το οικογενειακό μας αστείο. Παλιότερα τα καρπούζια έβγαιναν αργότερα, τέλος Ιουνίου μόλις είχαν βγει τα πρώτα ήταν αλλιώς η αίσθηση. Τώρα που βγαίνουν από το τέλος Μάη, για να μην πω ότι υπάρχουν και όλο το χρόνο στα μεγάλα Σούπερ Μάρκετ, κρατιέμαι και δεν τα αγοράζω μέχρι να μου φέρει ο πατέρας το πρώτο στα γενέθλια μου. Φέτος βέβαια με την επιδείνωση της κατάστασης του φοβήθηκα ότι θα το ξεχνούσε, αλλά όχι! Μόνο μας έδωσε τα λεφτά και ζήτησε να το αγοράσουμε εμείς, δεν είχε το κουράγιο να το διαλέξει μόνος του από την λαϊκή. Τουλάχιστον το θυμήθηκε.



Μα τι λέτε! Σιγά καλέ, μην σας πω τα πόσα κλείνω! Ένα περισσότερο από πέρυσι και οι παλιοί τα ξέρουν καλά, από τότε που η τούρτα δεν έμοιαζε με καιγόμενο πευκοδάσος από τα πολλά κεράκια και μπορούσαν ακόμα να τα μετρήσουν.
Μπορώ όμως να σας πω ότι εικοσιπενταρίζω σε Αρειανά χρόνια και μπουσουλάω σε Νεπτούνεια, άμα θέλετε. Και ναι, παραδοσιακός Καρκίνος είμαι με ωροσκόπο… καλά δεν ξέρω, δεν πρόλαβα να ρωτήσω την μαμά πριν πεθάνει και τώρα κανείς δεν θυμάται την ακριβή ώρα γέννησης μου. Ξέρω πάντως ότι στο Αιγυπτιακό ωροσκόπιο είμαι γεννημένη κάτω από το ζώδιο του Νείλου, στο Κέλτικο στο hornbeam (σιδηρόξυλο), στο Ατζέκικο tecpatl (τσακμακόπετρα) και στο κινέζικο –αχ! ντρέπομαι να το πω- αλλά είμαι στο ζώδιο του Χοίρου της γης.
Όχι! Όχι καλέ, δεν τα πιστεύω όλα αυτά, έτσι κουβέντα να γίνεται, δεν βλέπετε πάνω δεξιά στο μπλόγκ το σηματάκι των Brights; Καλά, όχι ότι σώνει και καλά ήθελα να ανήκω σε μια ομάδα ανθρώπων, αλλά πολύ αστείο μου φάνηκε να είμαι μέλος μιας ομάδας που έχει 50.000 μέλη παγκοσμίως όλα κι όλα και που στο μόνο που συμφωνούμε είναι ότι στην ζωή μας, δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα μεταφυσικό.

Πάντως αν σας ενδιαφέρουν εσάς τα ζώδια, κάντε κλικ εδώ μέχρι να έρθει το φαγητό.
http://www.kakophone.com/kakorama/EN/index.php

Πεινάσατε;
Να παραγγείλουμε κάτι απ' έξω, δεν πρόλαβα να μαγειρέψω σήμερα, ήταν και αυτή η ζέστη, ξέρετε πόσο μισώ την ζέστη, το μοναδικό μου όνειρο είναι να μεταναστεύσω στην Λαπωνία αλλά χα χα! Κοίτα να δεις που σε λίγα χρόνια με το φαινόμενο του θερμοκηπίου και εκεί ζέστη θα κάνει και θα φυτρώσουν και νεραντζιές όπως στο πεζοδρόμιο μου και θα τρελαίνονται κι αυτές όπως οι δικές μου που φέτος άνθισαν τέσσερις φορές.







Εμπρός λοιπόν διαλέξτε τι θέλει ο καθένας, και σουβλάκια έχουμε και κρέπες και πίτσες –η πιτσαρία της γειτονιάς φτιάχνει υπέροχη πίτσα με γλυκάνισο στην ζύμη, παλιά κάτι φίλοι, μας επισκέπτονταν μόνο και μόνο για γευτούν αυτή την πίτσα, τώρα μεγάλωσαν και τους πέφτει βαριά στο στομάχι τους, μας ξέχασαν και εμάς-
Να εδώ έχω και τις μπύρες, δροσερές είναι από το ψυγείο, ποιος θέλει κόκα κόλα, έχουμε και light.


Α! ωραία, τελειώσατε όλοι βλέπω να τα μαζέψω, να φέρω την τούρτα.




Να κάνω μια ευχή πρώτα. Οχι ας μην το πω ευχή, να το πω επιθυμία που ελπίζω να γίνει πραγματικότητα. Τίποτα πρωτότυπο, υγεία, αγάπη, ηρεμία, όσο γίνεται, όσο μπορεί να γίνει. Νάναι ο επόμενος χρόνος λιγάκι καλύτερος από τον προηγούμενο.
Θα κάνω κι άλλη μια, ...δεν σας τη λέω.
Ετσι κι αλλιώς λίγες ελπίδες έχει.

Τι! Θα μου πείτε και το τραγουδάκι;
Ο καλός μου, κάλεσε κάτι απίστευτους τύπους να μου το τραγουδήσουν.
Ας κάνουμε κλικ να τους ακούσουμε!

Και όποιος θέλει ας το τραγουδήσει μαζί τους.

-Σσσσσς, οχι εσύ καλέ μου! όχι εσύ! μην γίνει όπως τότε που πήγες να τραγουδήσεις το Satisfaction και μας βάλαν τις φωνές οι γείτονες και ο Μέρλιν πήγε και χώθηκε μέσα στην ντουλάπα από την τρομάρα! -





Αγάπη μου! Εγώ άναψα τα κεράκια, εσύ φέρε σε παρακαλώ από την αποθήκη τον πυροσβεστήρα, μη μας βρει κανένα κακό!
Όχι! Δεν αγόρασα αυτά με τους αριθμούς.
Μην τα βγάλουμε όλα στη φόρα τώρα!
Οποιον τον νοιάζει ας κάτσει να τα μετρήσει.
Κι άλλωστε έχει σημασία;
Δεν έχει.
Έχει;


Οσο νοιώθω εγώ, χμ... 24!

Εστω και σε Αρειάνα χρόνια !...

--------------------------------
ευχαριστώ για τις e-cards
morgana,
debby,
zouzouna
loupa


Jason, το ποστ σου για το "μη με λησμόνει"
με χαρά το δέχομαι σαν δώρο και ευχαριστώ πολύ!
dodos, ευχαριστώ πολύ για την ζωγραφιά.

Με τρελάινει όταν οι άνθρωποι μπαίνουν στον κόπο για μένα, στο έχω ξαναπεί. :) :)


Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 1:04 π.μ. | Permalink | 34 comments
Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2007
No Use Crying Over Spilled Milk...
Οταν ένοιωσα την ανάγκη να βυθίσω στην λήθη και στο υπόγειο της σελίδας του blog μου, το προηγούμενο ποστ, μπήκα στο google και πληκτρολόγησα την λέξη forget στα images.
Με μεγάλη απορία είδα να εμφανίζονται δεκάδες φωτό αυτού του υπέροχου λουλουδιού, και βιάστηκα να κοπιάρω όσες δεν είχαν copy write για να εικονογραφήσω το νέο ποστ.


























Μετά παρατήρησα ότι, στην πραγματικότητα, το λουλούδι αυτό δεν λέγεται forget, αλλά forget me not.
Πράγμα που διόλου δεν με βόλευε για το σκοπό που το ήθελα.
Παρ όλα αυτά οι εικόνες ήταν τόσο όμορφες, που λυπήθηκα να τις πετάξω.

Άλλωστε, τι σημαίνει να ξεχνάμε;
Απλά να παραχώνουμε εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι μας πληγώνει, ότι δεν μπορούμε όσο και να προσπαθούμε να διώξουμε την εικόνα του.
Ποτέ το μυαλό μας δεν ξεχνάει πραγματικά, δεν νομίζω ότι έχει βρει κανείς την μέθοδο να διαγράφει οριστικά τις αναμνήσεις.
Εκτός από χμ… πολύ ριζικούς τρόπους που μάλλον είναι σκόπιμο και αυτούς να τους ξεχνάμε.

Η ζωή συνεχίζεται και καμιά φορά, πολύ θαυμαστά, μας πετάει στα πόδια μας δώρα απρόσμενα και καλοδεχούμενα, σαν να μας αποζημιώσει για τα δύσκολα της.

Έτσι λοιπόν, αυτό το ποστ θα γίνει, με τις φωτό, μακρινάρι, και το ποστ με τις χιονονιφάδες και τα μωρά, πήγε πιο κάτω, και έτσι δεν θα το βλέπω μπροστά μου κάθε που ανοίγω το blog.





Επί τη ευκαιρία να ζητήσω συγνώμη που δεν απάντησα στα σχόλια σας εκεί. Δεν αφήνω ποτέ αναπάντητα σχόλια και συμπαθάτε με για αυτή και μόνο την φορά.

Γιατί, ειλικρινά, δεν μπορούσα.


.

Ετικέτες

 
posted by ralou at 10:30 π.μ. | Permalink | 23 comments
Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2007
...μια χιονονιφάδα ή ένα αγγελάκι ή ένα βοσκό ή ένα προβατάκι...

Δεν τόλμησα να τον πάρω αγκαλιά!
Στ΄αλήθεια, δεν μπορώ να παίρνω αγκαλιά τα μωρά...

Βρισκόταν εκεί, ένα μέτρο μακρυά μου όλο το βράδυ, άλλα δεν τόλμησα να τον πιάσω στα χέρια μου.


Τεσσάρων μηνών πια, ο γιος της φίλης μου της Αλεξ, καθόταν στο θαλασσί ξαπλωστράκι του –πως τα λένε αυτά τα αναπαυτικά πραγματάκια που βάζουν μέσα τα μωρά; Δεν ξέρω ακριβώς-
Κοιτούσε όλους εμάς γύρω του, έβγαζε περίεργους ήχους από το στόμα του, που σίγουρα κάτι θα σήμαιναν αλλά κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει.
Εκτός βέβαια από την μαμά του που ανακοίνωνε με σιγουριά "Πεινάει", "Τον τρώνε τα ούλα του", "Χέστηκε", "Εσένα κοιτάει", "Χαίρεται που του μιλάς", "Σου χαμογελάει", "ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ !"
Δεν ξέρω πόσο σωστά ερμηνεύουν οι μαμάδες τις αντιδράσεις και τις ανάγκες των κανακάρηδων τους.
Άλλωστε έχουν μια ολόκληρη ζωή για να εντρυφήσουν στην μελέτη του θέματος και να γίνουν οι μεγαλύτεροι ειδικοί, μέχρι τα βλαστάρια τους να γίνουν περίπου 35 και να αρχίσουν να τους ψάχνουν μια καλή σύζυγο, για να τα παραδώσουν σε έμπιστα χέρια, μην κακοπέσουν.

Αλλά έφυγα από το θέμα -αυτά είναι γνωστά-
Το οποίο ήταν, το γιατί δεν μπορώ να παίρνω στην αγκαλιά μου τα μωρά.
Όπως προχθές που ήταν μια καλοκαιρινή βραδιά με καλή παρέα από τα παλιά, και ένα μωρό τεσσάρων μηνών, ήσυχο και καλόβολο, ένα μικρό πρίγκιπα όπως τον είχα ονοματίσει εγώ πριν λίγο καιρό που γεννήθηκε ή έναν πονηρό μαγκάκο κατά πως γουστάρει να τον αποκαλεί η μαμά και ο πατέρας του.
Τον έβλεπα να πλέει στον ζεστό αέρα της βεράντας του σπιτιού του, διακτινιζόμενος από χέρια σε χέρια, από αγκαλιά σε αγκαλιά, όρθιος, καθιστός, να πίνει το γάλα του και νεράκι από αστεία μπιμπερό, να αλλάζει ποδαράκια πάνω στο τραπέζι στην πρώτη προσπάθεια να εξερευνήσει το βάδισμα, να χοροπηδάει σε αγκαλιές, να ποζάρει για φωτογραφίες, να χαίρεται, να σκάει κάτι απίστευτα χαμόγελα, να γαργαλιέται, να κλωτσάει και να γρονθοκοπάει τον αέρα.
Αργότερα που έπεσε ο αέρας, κάτι μικροσκοπικές σταλίτσες ιδρώτα εμφανίστηκαν γύρω στο το μέτωπο του, τόσο μικροσκοπικές που τις έβλεπες σαν κόκκους χρυσόσκονης που αντανακλούσαν το φως της βεράντας.

Αλλά πάλι έφυγα από το θέμα.
Το οποίο ήταν, το γιατί δεν μπορώ να παίρνω στην αγκαλιά μου τα μωρά.
Δεν είναι που φοβάμαι μην μου πέσουν ή μήπως κάνω κάτι πάνω στην απειρία μου που να τα βλάψει.
Είναι που ...
Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια, παρακολουθούσα μια Χριστουγεννιάτικη γιορτή που η μικρή μου ανιψιά η Δανάη, θάταν τεσσάρων χρονών νομίζω τότε, ντυμένη χιονονιφάδα συμμετείχε στην παράσταση. Η μικρή, βγήκε στην σκηνή, πήγε και κάθισε άκρη άκρη ψάχνοντας την μαμά της, ξεχνώντας τα βήματα της και τα υπόλοιπα παιδάκια γύρω της, και δίπλα μου η μαμά της να της φωνάζει, "Σήκω Δανάη πήγαινε στον κύκλο μαζί με τα άλλα παιδάκια, κούνα και τα χεράκια όπως κάναμε στο σπίτι". Αλλά η Δανάη απλά την κοίταγε από την άκρη της σκηνής χωρίς να γουστάρει να συμμετάσχει στα δρώμενα.
Μέχρι που τελείωσε η παράσταση και μια μια η μαμάδες, ανάμεσα σ'αυτές και η μαμα της Δανάης, πλησίαζαν στη σκηνή και έπαιρναν από μια χιονονιφάδα ή αγγελάκι ή βοσκό ή προβατάκι ή αστεράκι. Καμιά φορά και δύο μαζί. Και όπως έβλεπα ένα – ένα τα αλλοπαρμένα πιτσιρίκια να αναχωρούν σε αγκαλιές μαμάδων και μπαμπάδων, είχα μια περίεργη αίσθηση, ότι δεν μπορεί, ίσως περισσέψει στο τέλος και για μένα ένα. Κοιτούσα μέσα στο σωρό και έλεγα Να! Αυτό, αυτό μπορεί να περισσέψει και να το πάρω εγώ. Να αυτό με τα κοτσιδάκια, ή αυτό το ασχημούλικο, ή αυτό το θλιμμένο, ή αυτό εκεί στην άκρη. Και αισθανόμουν κιόλας το βάρος του στην αγκαλιά μου, σαν θα το έπιανα και θα το κατέβαζα από την σκηνή στο έδαφος και θα άκουγα λογάκια και θα πάσαρα κουτάκια πορτοκαλάδας και νερού με ειδικό πώμα ασφαλείας και θα του φοραγα παλτουδάκια και κασκόλ και γαντάκια τόσο που θα χανόταν κάτω τους.
Και ένα ένα τα έπαιρναν οι μαμάδες και τα ασχημούλικα και τα θλιμμένα και τα πεινασμένα και αυτά με τα κοτσιδάκια και μετά τελείωσαν όλα, και δεν έμεινε ούτε μια μια χιονονιφάδα ή αγγελάκι ή βοσκός ή προβατάκι ή αστεράκι για μένα και για να πω την αλήθεια με πήραν τα κλάματα και ντρέπομαι γι αυτό, είμαι πια μεγάλη, το έχω ξεπεράσει, έχω διαχειριστεί αυτό το συναίσθημα της απώλειας, της έλλειψης ολοκλήρωσης, κάνω μια όμορφη ζωή τώρα, έχω χρόνο να διαβάζω, να περνάω τον χρόνο μου όπως θέλω, να γράφω, να παίζω, ακόμα και να αισθάνομαι πράγματα που πίστευα ότι δεν θα αισθανόμουν ποτέ ξανά.


Αλλά δεν μπορώ να πάρω στην αγκαλιά μου ένα μωρό.

Για να πω την αλήθεια, δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου.
Γιατί, καλά, το πήρα
και, το κανάκεψα
και, του γέλασα,
και, “ γκίλι γκίλι”
και, “αγκού αγκού”
και, κουκλί μου εσύ – και, μάτια μου – και, χαρά μου
και, τι ποδαράκι είναι αυτό – και, τι χεράκι,
και, κοίτα τι μυτάκι είναι αυτό;
και, τι μπουτάκι για φάγωμα;
και τι θες βρε συ ;
και, αχ! μου σφίγγει το χέρι
και.....



Αλλά έφυγα πάλι από το θέμα.
To οποίο ήταν, το γιατί δεν μπορώ να παίρνω στην αγκαλιά μου ένα μωρό.
Μα.. γιατί..
καλά, το παίρνω στην αγκαλιά μου...
και τα κάνω όλα αυτά...
Μετά όμως...
Πως...πως...πως;

Πως θα μπορέσω να το δώσω πίσω...


.

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 12:50 π.μ. | Permalink | 15 comments
Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007
Έκθεση Ιδεών: Το σύνδρομο της μιάμισης κόλλας αναφοράς


Όταν ήμουν στο σχολείο, οι χειρότερες εκθέσεις στην τάξη, ήταν οι δικές μου.

Τι να πω… μπροστά σε μια κόλλα αναφοράς που επάνω της είχε την φράση: "Τα πνευματικά αγαθά είναι καλύτερα από τα υλικά τα αγαθά" πάθαινα τον πλήρη πανικό, το απόλυτο κόλλημα και την μέγιστη υστερία. Συμπλήρωνα μετά βίας μιάμιση σελίδα κοινοτυπιών και τσιτάτων ατάκτως ερριμμένων και μετά έπεφτα σε ντουβάρι.
Σαν ευσυνείδητη μαθήτρια ωστόσο, μελετούσα συστηματικά βοηθήματα για την Έκθεση, που πρόσφεραν πληθώρα έτοιμων κονσερβαρισμένων κειμένων για να τα προσθέσει κανείς σε ανάλογα θέματα εκθέσεων, όπως και οδηγίες για την σύνταξη ενός σωστού προλόγου, κυρίου θέματος και επιλόγου.
Μπα!
Όταν ερχόταν η ώρα της κόλλας αναφοράς, το μπλακαουτ καιροφυλακτούσε και χτύπαγε αλύπητα.
Αντίθετα, έγραφα πάντα καλές αναλύσεις κειμένων, όπου χρειαζόταν αναλυτική λογική και φαντασία. Οι αναλύσεις αυτές πάντα διαβάζονταν στην τάξη και θεωρούνταν υποδειγματικές δουλειές. Το ίδιο και οι προφορικές.
Επίσης τα κατάφερνα αρκετά καλά όταν ερχόταν η ευλογημένη μέρα, μια φορά τον χρόνο, να γράψουμε έκθεση με "Θέμα Ελεύθερο". Αν και τα θέματα που διάλεγα ήταν μάλλον ρηξικέλευθα, αποτέλεσμα των ανησυχιών και των απόλυτων απόψεων της εφηβείας μου, κατάφερνα να τα αναπτύξω αρκετά καλά.
Όλα αυτά βέβαια παρά το γεγονός ότι διάβαζα μανιωδώς λογοτεχνία -"εξωσχολικά βιβλία" - πράγμα μάλλον όχι αποδεκτό για την εποχή εκείνη.
Η καθηγήτριες μου, των Φιλολογικών μαθημάτων, είχαν μπερδευτεί. Οι βαθμοί μου, μέσος όρος έκθεσης και ανάλυσης κειμένων, έπιαναν κάτι φτωχά 13αρια, απόδειξη ότι στην Έκθεση ποτέ δεν ξεπερνούσα την βάση.
Το κακό βέβαια ήταν ότι, όταν ήλθε η ώρα να γράψω στις Πανελλαδικές, ο μοναδικός βαθμός που είχε σημασία ήταν αυτός της Έκθεσης.
Το θέμα -αν θυμάμαι καλά αφορούσε την αστυφιλία- μου επέτρεψε να γράψω τις γνωστές δύο σελίδες -και αυτές με το ζόρι- και βαθμολογήθηκε με πέντε(5), συμπαρασύροντας τους αξιοπρεπείς υπόλοιπους βαθμούς μου σε ένα μέσο όρο που με έβγαζε εκτός συναγωνισμού.
Έτσι στα πόδια της πέθαναν οι ελπίδες μου για ανώτατη εκπαίδευση.

Από τότε πέρασε πολύς καιρός, έκανα άλλες σπουδές, ασχολήθηκα επαγγελματικά με πράγματα που μου άρεσαν και ταίριαζαν καλύτερα στην ψυχοσύνθεση μου – όπου χρειαζόταν περισσότερο η άσκηση της λογικής και λιγότερο του γραπτού λόγου.
Ταυτόχρονα έγραφα για προσωπική μου ευχαρίστηση, επί παντός επιστητού σε άπειρα τετράδια, σε μικροσκοπικά μπλοκάκια, στα περιθώρια και τα οπισθόφυλλα των βιβλίων, στο πίσω μέρος των Καρέλια που κάπνιζα ένα φεγγάρι.
Αλλά… χμ! όχι! Όχι σε κόλλες αναφοράς…

Μετά ήλθε το blog και έγραψα πολλά και διαφορετικά, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα.
Ωστόσο, το αγκάθι της Έκθεσης Ιδεών, ποτέ δεν έπαψε να μου τρυπάει τα πλευρά, -ως βασιλοπούλα που δεν την αφήνει να κοιμηθεί το ρεβίθι κάτω από εκατό παπλώματα- και η αδυναμία μου αυτή με στενοχωρούσε πάντα.

Λίγες μέρες πριν, ακολουθώντας προς τα πίσω ένα link από τα στατιστικά του blog έπεσα σε αυτή την διεύθυνση.


http://users.sch.gr/papangel/sch/lan/c05.ph.israil.htm


Πρόκειται για ενα "συνεργατικό δικτυακό τόπο με εκπαιδευτικό σκοπό και περιεχόμενο", που μέσα στο υλικό του περιλαμβάνει και βοηθήματα και υποδείγματα, που χρησιμεύουν στα παιδιά της Α, Β και Γ Λυκείου, για να παίρνουν ιδέες για την Έκθεση.

Καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν ανακάλυψα ότι ένα παλιό post μου και μερικά από τα σχόλια του, μαζί με τις φωτό που είχα δει σε post του μαύρου γάτου και μια παράγραφο από την Ελευθεροτυπία είχαν βρει την θέση τους κάτω από την επικεφαλίδα "υλικό για τις έννοιες: βασανιστήρια, πόλεμος, πατριωτισμός, εθνικισμός" στο site αυτό.

Το post είχε γραφτεί πέρυσι το καλοκαίρι που γίνονταν οι βομβαρδισμοί και τα επεισόδια μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, περιελάμβανε μια μικρή ιστορία από τις "Ιστορίες του κ. Κόϋνερ" του Μπρέχτ με τίτλο "Αγάπη για την Πατρίδα, Μίσος για τους Πατριδολάτρες" και ένα λιγόλογο δικό μου κείμενο.
Αλήθεια σας λέω!
Το δικό μου μικρό κειμενάκι, υπάρχει εκεί για να δώσει μια ιδέα για το θέμα, στα πιτσιρίκια που επισκέπτονται το site αυτό για να γράψουν την Έκθεση τους!
Την μέρα που το είδα, όρμησαν βιαστικά στη μνήμη μου, τα βάσανα που πέρασα σαν μαθήτρια με το μάθημα αυτό και δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Παρακαλώ να με πιστέψετε, δεν μπορώ να πω ότι ένοιωσα περήφανη ή κολακευμένη.
Πραγματικά, ακόμα και τώρα, που έχω εντρυφήσει κάμποσο στον γραπτό λόγο, αν μου έβαζαν να γράψω μια έκθεση, θα έγραφα την γνωστή μιάμιση σελίδα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε.

Αλλά να…
Αν κάπου υπάρχει μια μαθήτρια ή ένας μαθητής που παθαίνει μπλάκουτ και πανικό και βρίσκει ντουβάρι μετά από μιάμιση σελίδα κόλλας αναφοράς είναι απίστευτα γλυκό να σκέφτομαι ότι, ίσως, το ποστάκι αυτό του δώσει μια έστω και ελάχιστη έμπνευση, ή έστω και μια μικρούλα βοήθεια να ξεκολλήσει.

Και μιας και περνάγαμε και περνάμε εποχή εξετάσεων, εύχομαι σ όλα τα πιτσιρίκια να τα καταφέρνουν στο μάθημα αυτό καλύτερα από μένα.

Αλλά...

Ξέρετε κάτι μικρά μου...

Κι αν δεν τα καταφέρετε, δεν πειράζει.

Ας έχετε όλες τις γνώσεις και τις ιδέες στο μυαλό σας, ας τις καλλιεργείτε, ας τις σκέφτεστε, ας μπορείτε να διακρίνετε, να αναλύσετε και να ανασυνθέσετε όλα όσα παρατηρείτε γύρω σας. Αναπτύξτε αυτές τις ικανότητες στο μυαλό σας.
Το να μην μπορείτε να γράψετε κι όλας για αυτά δεν είναι η απόλυτη καταστροφή.

Αρκεί να μην συνδέσετε ποτέ την αποτυχία ή την επιτυχία στις εξετάσεις με την αποτυχία ή την επιτυχία στη ζωή. Ή την απόκτηση ενός πτυχίου με την πνευματική καταξίωση.

Η ζωή άλλωστε, ποτέ δεν θα σας βάλει μπροστά σε μια κόλλα αναφοράς.

Αλλά σίγουρα θα σας ζητήσει να χρησιμοποιήσετε τις ικανότητες αυτές για να επιβιώσετε.



Ετικέτες , ,

 
posted by ralou at 1:10 π.μ. | Permalink | 22 comments
Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007
...ο μπαμπάς μου με αγαπάη πιο πολή από την Βιβή...
Μαργαρίτα, 7 :




Ζωγραφιά δια χειρός Dodos


Μια ημέρα που εγω και ο μπαμπάς μου, πήγαμε στο μαγαζί να πάρουμε ένα παιχνίδι για τον ξαδελφό μου ο μπαμπάς μου έκανε πολύ ώρα για να διαλέξη το παιχνίδι και εγώ νευρίασα.
Και του λέω του μπαμπά μου.
Θέλω να πάρω και εγω ένα παιχνίδι και αργής επειδή θέλεις να πάρεις ένα παιχνίδι στον ξάδελφο μου.
Και μου λέει εκείνος.
Να σου πω, δεν γίνεται όποτε θέλεις εσεί να έχεις την ώρα να παίρνεις ένα παιχνίδι.
Και εγώ τον ρωτάω. Και γιατί δεν γίνεται να πέρνω όποτε θέλω εγω ένα παιχνίδι. Και εκείνος μου απάντησε.
Πρωιγούνται και άλλη, ο ξάδερφος σου, η Βιβή. Εσύ δεν έλεγες ότι θέλεις να έρθει η Βιβή στο σπίτι ; με άδεια χέρια θα φύγει μετά ;
Εγω δεν λέω αυτό λέω του μπαμπά μου.
Κάνεις πολλή ώρα για τον ξάδελφο μου και εγώ δεν μπορώ να διαλέξω ένα παιχνίδι για εμένα και για την Βιβή και η μαμά θα μας μαλώσει γιατί θα έχει φτιάξει σούπα και κρυωσε.
Και στο τέλος όμως διάλεξε ένα παιχνίδι για τον ξάδελφο μου και πηρα και εγω ένα παιχνίδι και πήραμε και ένα δώρο για την Βιβή.
Το δικό μου παιχνιδι ητανε πιο μεγάλο και η Βιβή θα πάρη το μικρό και αμα δεν το θέλει δεν πειράζη το θελω εγώ είναι μια φούστα και μια μπλούζα για την Μπάρμπι. Είναι ροζ και ρωτησα την μαμα και ειπε ότι της πάει της Μπάρμπης.
Όμως στο τέλος που φεβγαμε παρά λίγο να μας πατήσει ένα αυτοκίνητο και μας την είπε και από επάνω ενώ αυτός έφτεγε.
Στο τέλος φτάσαμε στο σπίτι μας ασφαλείς μα όμως η μαμά μας φώναζε και με το δίκιο της δηλαδή γιατί κιόλας ανησύχεισε μήπως έχουμε πάθει κάτι αλλά όλα ωραία και καλά και ήπαμε αυτό που παραλίγο να μας σειμβή με το αυτοκίνητο που πήγε να μας πατήσει. Η μαμά τρελάθικε και ξέχασε την σούπα.
Στο τέλος φάγαμε κημιθηκαμε και ξεχάσαμε όλα αυτά που είχαν σειμβη.
Όταν ηρθε η Βιβη το απογευμα και πήρε το δωρο της αλλά το δικο μου παιχνιδι ητανε πιο μεγάλο.
Άλλη φορά θα πηγενω με τον μπαμπά μου στο μαγαζί αμα δεν θέλουμε δωρο για άλλους και θα παίρνω το πιο καλό εγω γιατι ο μπαμπάς μου με αγαπάη πιο πολύ από ην Βιβή και τον ξάδελφό μου όσο αγαπάω εγω την Μπάρμπι.

Αντίγραφο από το ορίτζιναλ, γραμμένο με μολύβι πάνω σε μικρά κομμάτια χαρτιού, με την αυθεντική ορθογραφία και σύνταξη.
Το έγραψε ένα απόγευμα που ήμουν μαζί της και βέβαια η μαμά της όταν το είδε κόντεψε να πέσει κάτω από το μπαλκόνι.
Πριν η μαμά το κομματιάσει σε χαρτοπόλεμο από τα νεύρα της- ποιά μαμά θα άντεχε αυτό το "πρωιγούνται" ή αυτό το "κημιθηκαμε"- πρόλαβα και έσωσα το τεκμήριο του μόχθου μιας καλής μαθήτριας που όμως έχει πάρει διαζύγιο με την ορθογραφία –να δεις που αυτό το παιδί, παιδί δικό μου είναι-
Η Μαργαρίτα αγαπάει τον μπαμπά της και ο μπαμπάς της ξελιγώνεται.
Όταν βλέπεις ένα πληθωρικό άντρα 1.90 να τον τραβάει από το χέρι μια ντελικάτη σαμιαμίδα κόρη μέσα στα γιγαντιαία καταστήματα παιχνιδιών και αυτή να χτυπάει με πείσμα το ποδαράκι της στο πάτωμα αν δεν της κάνει τα χατίρια, σας βεβαιώνω δεν υπάρχει πιο αστείο θέαμα.


Και μάλιστα όταν πρόκειται για άνθρωπο που δεν χαρίζεται εύκολα στους άλλους.

Η καλύτερα, σε όλους τους άλλους εκτός από την κόρη του.

Ιδου και μερικά αποσπάσματα από το γραπτό της.










Πάνω πάνω έβαλα, με την άδεια του, μια από τις καλύτερες ζωγραφιές του
dodos τόσο ταιριαστή με τούτο το ποστ.
Κάντε κλικ στην εικόνα να δειτε σε μεγέθυνση πόσο υπεροχα είναι σχδιασμένη η πιτσιρίκα.

thanks dodos!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 4:33 μ.μ. | Permalink | 29 comments
Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007
C'mon! Don't be so damn serious Mr Prust!


Το julάκι μου είχε στείλει μια πρόσκληση για τις ερωτήσεις του κ. Προυστ.
Ο οποίος δεν τις συνέταξε βέβαια ο ίδιος, απλά τις απάντησε και μάλιστα σε δύο φάσεις της ζωής του, στα 13 και στα 20 του. Αποφεύγω τον πειρασμό να τις μεταφέρω εδώ αλλά μπορείτε να τις διαβάσετε σε αυτή την σελίδα.

Τις ίδιες μέρες είχα πρόσκληση και από την An-lu με άλλο σετ ερωτήσεων στο οποίο απάντησα, εν μέσω παράνοιας, περιμένοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου.
Ιδού λοιπόν όσες ήταν διαφορετικές. Τις απαντώ εδώ.
Εδώ κοτζάμ Προυστ και μπήκε στον κόπο δις, ποια είμαι εγώ να βαρεθώ να το κάνω!
Οι ερωτήσεις με πράσινα γράμματα είναι αυτές που έχω ήδη απαντήσει σε αυτό το ποστ.


1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Να είμαι ερωτευμένη.
Και να μην το έχω καταλάβει ακόμα!

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

"Θεία, πρέπει επί τέλους να κάνω και εγώ διακοπές! Τόσους μήνες στο σχολείο έχω αγχωθεί πολύ. Έχω ανάγκη από λίγη ξεκούραση"
Νικόλας, ανιψιός, 13, κακός μαθητής λόγω δυσλεξίας.
Τώρα που έχει βρει την δικαιολογία, οι καθηγητές του λένε, ότι αράζει σε τρεις καρέκλες στην τάξη λες και είναι στο καφενείο.

"Θεία, πότε θα τελειώσει το σχολείο; Έλεος πια!"
Δανάη, ανιψιά, 8, επίσης δυσλεξική.

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

5. Το βασικό ελάττωμά σας;

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Χμ! Δύσκολο. Είχα πάντα δυσκολία να ταυτιστώ με κάποιον.
Ίσως με λίγη Ζαν Ντ’ Αρκ.
Ακούω και κάτι φωνές τώρα τελευταία...

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

Να είναι ευφυής και να μην είναι αλαζών για αυτό.
Μόνο περήφανος.

12. … και σε μια γυναίκα;

Να είναι τόσο ευφυής που να την κάνει με ελαφρά πλάγια πηδηματάκια, όταν είμαι εγώ, με ένα ευφυή άντρα.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Αχ! Δεν συγκρατώ ποτέ ονόματα συνθετών –ντροπή μου!- μ’ αρέσουν τραγούδια, μάλλον μελωδίες και σπάνια γνωρίζω και τον δημιουργό ή τον εκτελεστή.
Να δεις… Ποιος έχει γράψει εκείνο που πάει κάπως… νανα νανα νανινανα νανι νανι νανα…
Ωπα! Τώρα ξεχνάω και τα λόγια!

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

Δεν σφυρίζω. Ουρλιάζω:
«βρε άθλιε, μην γλύφεις το σαπούνι και μην μου γρατζουνάς το πόδι»!

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Το Όνομα του Ρόδου του Έκο. Αν έπρεπε να σώσω ένα μόνο βιβλίο από την βιβλιοθήκη μου θα ήταν αυτό.
Χιλιάδες ΒΙΒΛΙΑ και δαιδαλώδεις βιβλιοθήκες, -τα ονειρεύομαι συνέχεια- Ιστορία, μυστήριο και ένας ευφυής -και γι αυτό σέξι- William of Baskerville, Φραγκισκανός μοναχός, εικονογραφημένος υπέροχα από τον Σον Κονερυ, όταν το βιβλίο έγινε ταινία.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;

Δεν με σημάδεψε καμία ταινία. Μερικές προσπάθησαν αλλά τους ξέφυγα!

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Alessandro Botticelli βρε παιδιά! Πέρασα ώρες στο Πράντο μια μέρα κοιτώντας αποκλειστικά και μόνο το: «The Story of Nastagio degli Onesti»
Όχι τόσο, τα της Καπέλα Σιστίνα

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;

για τα λουλούδια το άσπρο,
για τη θάλασσα το γκριζογάλανο της συννεφιάς,
για το βουνό, το τρελό ανακάτεμα των πράσινων
για το φαγητό το κόκκινο (βέβαια!),
για το σπίτι όσο το δυνατόν λιγότερα!!!
για τις γάτες το πορτοκαλί
για τα ρούχα το blue navy. Α πα πα ! πως αντέχει τα πορτοκαλιά, χειμώνα καλοκαίρι ο Μέρλιν!;!

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Κοκκορεύομαι ξεδιάντροπα για το επίπεδο αυτογνωσίας μου.
Λέω κοκορεύομαι, γιατί οι γύρω μου το αμφισβητούν.
Λέω ξεδιάντροπα, γιατί δεν με νοιάζει!

20. Το αγαπημένο σας ποτό;

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Που δεν είπα πράγματα που έπρεπε.
Που μια φορά και μόνο είπα πράγματα που δεν έπρεπε.
Για το ότι η αυτάρκεια μου δεν είναι...επαρκής καμιά φορά.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;


25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Έχει πλάκα να λες ψέματα. Το έχω ξαναπεί.
Λέω ψέματα όταν είμαι βέβαιη ότι ένα ανάλογο ψέμα δεν θα πείραζε εμένα.
Καλά... όχι ότι με πειράζει και πολύ να μου λένε ψέματα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει και πολλή σημασία.

26. Ποιο είναι το μότο σας;

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Θα ήθελα να μου πει αν τα ζώα πάνε στον Παράδεισο.
Κι αν ναι, πως θα κοίταγα στα μάτια τα αρνάκια που έχω φάει στη ζωή μου.
Και αν ναι, που διάτανο χωράνε όλα.
Και αν ναι, ο Κίτσος το σκαθαράκι που άφησα και ψόφησε στον ήλιο, ένα καλοκαίρι με έχει ποτέ συγχωρέσει!

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;


Είχα απαντήσει σε αυτό αλλά επειδή το "αυτόν τον καιρό", δεν σημαίνει ένα δύο μήνες και οι διαθέσεις μου αλλάζουν σαν τον καιρό στη Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ας πω ξανά:
Είμαι στην φάση "Too old to rock and roll, too young to die"




Ετικέτες

 
posted by ralou at 2:20 μ.μ. | Permalink | 25 comments
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com