Πέμπτη, Μαΐου 31, 2007
Οχι μόνο λουλούδια ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ
Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: inf0@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515).



Ετικέτες

 
posted by ralou at 11:50 μ.μ. | Permalink |
Οι δύο βασιλιάδες

Δύο βασιλιάδες ζουν, πεθαίνουν και μετανοιώνουν σήμερα στο
Alter ego.
Με αυτή τη σειρά.


Ετικέτες

 
posted by ralou at 12:02 π.μ. | Permalink | 0 comments
Παρασκευή, Μαΐου 25, 2007
Oι αγκινάρες της μοναξιάς
H συνταγή του μήνα


Ο κυρ-Νίκος δούλεψε συνολικά στην ζωή του 55 χρόνια. Τα τελευταία 35 από αυτά, σε υφαντουργείο της Φιλαδέλφειας διπλοβάρδια από τις 6 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ.
Από μικρό παιδάκι στα χωράφια της Ηλείας, όπου πρόσφυγες από την Μικρασία είχαν έλθει οι δικοί του μέχρι την ηλικία των 68 που βγήκε στην σύνταξη.
Το καλοκαίρι του '80, έκανε τα χαρτιά του και αρχές Δεκεμβρίου του ήρθε η πρώτη σύνταξη στο σπίτι. Μόλις είχε τελειώσει και το πανωσήκωμα που έκανε στο αυθαίρετο σπίτι αφού το "δήλωσε και το έσωσε" .
Στο πλευρό του, η κυρα-Λιλή, μάζεψε τα τελευταία μπάζα από την οικοδομή που είχαν μείνει στο οικόπεδο και φώναξε μόνη της το 166 σφαδάζοντας από τους πόνους. Μπήκε στο νοσοκομείο, υποβλήθηκε σε μια, καινούργια τότε, εξέταση που λεγόταν "Αξονική Τομογραφία" η οποία διέγνωσε πλέγμα καρκινωμάτων στο συκώτι, με μεταστάσεις σε όλο το κορμί της και σε 42 μέρες πέθανε χωρίς να επιστρέψει ποτέ στον νεόχτιστο πρώτο όροφο.
Ο κυρ Νίκος λοιπόν στα 67 του, βρέθηκε μόνος του στο σπίτι με δύο παιδιά (ο μικρότερος αδελφός μου και εγώ) αρκετά μεγάλα αλλά όχι τόσο που να έχουν σταθεί στα πόδια τους καλά. Για λίγο καιρό ξαναγύρισε στη δουλειά. Το σπίτι δεν τον χώραγε, δεν είχε τίποτα να κάνει και ο πόνος φαινόταν πιο δυνατός μέσα στο νεόχτιστο που εκείνη δεν πρόλαβε να χαρεί ούτε μία μέρα.
Ένα χρόνο μετά οι δυνάμεις του τον άφησαν και αναγκάστηκε να σταματήσει.
Και τότε ένοιωσε την μοναξιά πιο έντονα από ποτέ.
Στην αρχή, ξαναγύρισε στον Σύλλογο των Αντιστασιακών και ασχολήθηκε ενεργά, αλλά αυτό του κάλυπτε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο του.
Μια από τις πρώτες δουλειές που είχε κάνει στη ζωή του ήταν βοηθός φούρναρη, και αυτή ήταν η μοναδική επαφή του με την μαγειρική.
Καλοφαγάς με ειδικά και περίεργα γούστα, ωστόσο, αποφάσισε να πάρει στα χέρια του την υπόθεση, αφού τον χρόνο που πέρασε το φαγητό της οικογένειας ήταν υπόθεση που εξυπηρετούνταν εκ των ενόντων με πρόχειρες και διόλου ικανοποιητικές λύσεις.
Η επιτυχία του εγχειρήματος ήταν απίστευτη.
Σε ελάχιστο χρόνο έμαθε να φτιάχνει μαγειρευτά φαγητά και ψητά στο φούρνο, να ετοιμάζει ψωμί για τα Σαββατοκύριακα και να σκαρώνει γλυκά ταψιού (τα αγαπημένα του).
Η μαμά, μαγείρευε αρκετά καλά, αλλά το αδύνατο σημείο της ήταν τα λαδερά φαγητά. Τα έφτιαχνε υδαρή, καθόλου χυλωμένα και ομολογώ διόλου ορεκτικά και εμφανίσιμα. Είναι ένας από τους λόγους που τα φαγητά αυτά, παρ όλο που αποτελούσαν βασικό στοιχείο της οικογενειακής διατροφής, δεν τα αγάπησα ποτέ.
Ένα από τα πιο μισητά φαγητά, ήταν για μένα οι αγκινάρες. Ο πατέρας ωστόσο, κατάφερε το ακατόρθωτο. Όταν έφτιαξε αυτό το φαγητό για πρώτη φορά, και δοκιμάσαμε, γίναμε φανατικοί λάτρεις του και από τότε το μαγείρευε συστηματικά μια φορά την εβδομάδα από νωρίς την Άνοιξη που έβγαιναν οι πρώτες πανάκριβες αγκινάρες μέχρι τον Ιούνιο που πωλούνταν στην λαϊκή με το δέμα πάμφθηνα.
Τις αγόραζε την Δευτέρα στην λαϊκή της γειτονιάς. Το απόγευμα καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας, και καθάριζε σιγά σιγά όλα τα απαραίτητα χορταρικά και μυριστικά. Αγκινάρες, φρέσκα κρεμμυδάκια, άνηθο, μάραθο, καρότα, πράσα. Ένας από τους λόγους που αντιπαθούσαμε τις αγκινάρες της μαμάς σε σχέση με του πατέρα είναι ότι εκείνος, τις καθάριζε πάρα πολύ βαθιά αφήνοντας μόνο την συμπαγή καρδιά τους ενώ εκείνη άφηνε μερικά φυλλαράκια που της φαίνονταν τρυφερά αλλά δεν ήταν πάντα. Ίσως το έκανε για να μην λιώσουν στο μαγείρεμα ή ίσως για να φτουρήσουν καλύτερα.
Έτσι λοιπόν μάθαμε και εγώ και ο Αντυ να τρώμε αγκινάρες και τώρα πια τις αγοράζω και τις μαγειρεύω με το που θα σκάσουν μύτη στη λαϊκή την Άνοιξη.
Ιδού η συνταγή:

Οι Αγκινάρες Της Μοναξιάς
Την ονομάζω έτσι αφού ήταν το πρώτο εγχείρημα του πατέρα στην μαγειρική, όταν έμεινε μόνος και δικαιολογημένα αυτό για το οποίο ήταν πιο περήφανος
6 αγκινάρες
4-5 καρότα
4-5 μέτριες πατάτες
1 ξερό κρεμμύδι
1 ματσάκι φρέσκα κρεμμυδάκια
1 πράσο
μισό ματσάκι άνηθο ή αν είστε τυχεροί και βρείτε, μάραθο.
Ελαιόλαδο, αλάτι και μπόλικο πιπέρι.


Καθαρίστε καλά τις αγκινάρες από τα φύλλα και τα κοτσάνια. Όσο πιο βαθιά τόσο το καλύτερο. Στα Σούπερ Μάρκετ υπάρχουν έτοιμες καθαρισμένες κατεψυγμένες αγκινάρες αλλά δεν τις συνιστώ. Πολλές φορές έχουν σκληρά κομμάτια ή ίνες που καταστρέφουν τη υφή του φαγητού.
Κόψτε πατάτες και καρότα σε κυβάκια.
Ψιλοκόψτε τα κρεμμύδια και το πράσο και σοτάρετε τα.
Προσθέστε τα καρότα και τις πατάτες λίγο νερό και μαγειρέψτε τα για μισή ώρα.
Ρίξτε τις αγκινάρες και τον ψιλοκομμένο άνηθο /μάραθο και ανακατέψτε προσεκτικά.
Σε μισή ώρα –στη χύτρα ταχύτητας που χρησιμοποιώ εγώ- θα είναι έτοιμο.
Απλά πράγματα!
Ωστόσο αν θέλετε το φαγητό χυλωμένο όπως το προτιμάμε εμείς, μόλις γίνει, απλά ανακατέψτε καλά για να λιώσουν ελάχιστα οι πατάτες.
Ο πατέρας συνήθιζε να αυγοκόβει τις αγκινάρες (1 αυγό και χυμός ενός λεμονιού) αλλά μπορείτε απλά να προσθέσετε το λεμόνι μόνο του στο τέλος.
Μπορείτε επίσης να προσθέσετε ένα κύβο λαχανικών –ο κυρ Νίκος ανατριχιάζει και μόνο στην ιδέα να προσθέσει κάτι τόσο… ύποπτο στα φαγητά του- αλλά είναι γεγονός ότι προσφέρει γεύση πιο δυνατή.


Να λοιπόν ένα φαγάκι συνηθισμένο, λαδερό και νόστιμο.
Όπως πιθανόν έχετε καταλάβει, οι συνταγές που ποστάρω εδώ δεν κομίζουν γλαύκα στην Αθήνα.
Πιο πολύ είναι ευκαιρίες για να μιλήσω για τους ανθρώπους μου.
Επίσης γράφω συνήθως χιουμοριστικά, πράγμα που δεν μου προέκυψε καθόλου σε αυτό το ποστ.
Η αιτία είναι το ότι δυστυχώς, ο κυρ Νίκος, που στα 94 του δεν μαγειρεύει πια, έχει μερικώς αποκοπεί από το περιβάλλον λόγω Αλτσχάιμερ και αυτή την εποχή βιώνει και βιώνουμε κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Στις οποίες βέβαια, πρωταγωνιστεί ένας εκφυλισμένος εγκέφαλος και όχι ο λεβεντάνθρωπος που πάντα υπήρξε ο πατέρας.
.
Και που μια πιρουνιά γλυκές αγγινάρες, δεν σβήνουν την πικρή τους γεύση στο τέλος.

Το ποστ αυτό είναι χαρισμένο στην just me που μετά την υποχρεωτική χορτοφαγία μου, μου είχε ζητήσει να την κεράσω μια μαρουλοσαλάτα.
Επειδή όμως, μπορεί να πειθαρχώ στις εντολές του γιατρού για περιορισμό των πρωτεϊνών, ωστόσο δεν θα βοσκήσω ωμά λαχανικά π ο τ έ, είπα να την κεράσω ένα πράσινο λαδερό φαγάκι, υγιεινό και απενοχοποιημένο.
Κάπου είχα διαβάσει ότι οι αγκινάρες δεν συνοδεύονται από κρασί –κάτι που είχε να κάνει με τις τανίνες του κρασιού που διαταράσσουν την γεύση, ξέρω 'γω, δεν είμαι και ειδική στο θέμα-. Αλλά το έψαξα το πράγμα και πολλά sites στο ΝΕΤ λένε ότι οι αγκινάρες συνοδεύονται από λευκό Sauvignon και αφού το λένε αυτοί, ποια είμαι εγώ να το αμφισβητήσω;
Στην υγειά σου λοιπόν φιλενάδα!

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 11:10 μ.μ. | Permalink | 14 comments
Πέμπτη, Μαΐου 17, 2007
Νεράιδα κόρη, Μάγισσας μάνας

fairy tale

Ενα μελαχρινό κοριτσάκι μου έδωσε την έμπνευση.
Που όταν το γνωρίσω προσωπικά, θα δεθώ και εγω από τα σκούρα μάτια του.
Η ίσως να το έχω πάθει κι όλας...

Στο alter ego

Ετικέτες

 
posted by ralou at 4:26 μ.μ. | Permalink | 0 comments
Δευτέρα, Μαΐου 14, 2007
The Matrix re-χαπακώνεται...


Εφτά το βράδυ.
Μπαίνω στο γραφείο του γιατρού στον τρίτο όροφο.
Ο προθάλαμος είναι σκοτεινός, μέσα στα γκρίζα και μολυβιά του χρώματα.
Ο χώρος υποδοχής το ίδιο. Φωτιστικά δέσμης φωτίζουν επιλεκτικά το τραπεζάκι μα τα περιοδικά και ένα γλυπτό ακαθόριστης τεχνοτροπίας με τρομακτική φάτσα.
Είμαι μόνη μου. Τους υπόλοιπους ασθενείς έχει ήδη καταπιεί η μαύρη λακαρισμένη πόρτα του ιατρείου.
Πλησιάζω.
Η πόρτα ανοίγει μόνη της.
Στο εσωτερικό, η ίδια μισοσκότεινη ατμόσφαιρα με τα φωτιστικά δέσμης να φωτίζουν τον γιατρό καθισμένο στην πολυθρόνα του. Το ίδιο και άλλη μία απέναντι του.
Κάθομαι.
Με κοιτάει με παγωμένη έκφραση στο πρόσωπο.
Μικρή παύση.
Πλέουμε μαζί στον χώρο και τον χρόνο για μερικά δευτερόλεπτα.
Με κοιτάει(;) πίσω από τα μαύρα μοδάτα γυαλιά του.
"Έχετε δύο επιλογές κα. Βούλγαρη" μου λέει αινιγματικά.
Ανοίγει το χέρι του και βλέπω πάνω του δύο μικρά αντικείμενα.
Είναι δύο κάψουλες, διαφανείς και λαμπερές.Μια μπλε του κοβάλτιου και μία κόκκινη.
"Διαλέξτε", μου λέει.
μπλε κάψουλα θα σας χαρίσει την Λησμοσύνη"
κόκκινη κάψουλα θα σας χαρίσει την Μνημοσύνη"
Έχω μπερδευτεί.
"Γιατρέ ήλθα για τα αποτελέσματα των εξετάσεων και την τελική αξιολόγηση. Τι βρέθηκε τελικά Την γλυτώνω ή δεν την γλυτώνω".
Με κοιτάει ξανά αινιγματικά.
"Α! Ειστε σίγουρη ότι θέλετε να μάθετε; Διαλέξτε λοιπόν την κόκκινη κάψουλα. Είναι στο χέρι σας. Προσέξτε όμως γιατί δεν υπάρχει επιστροφή".
Με κόβει κρύος ιδρώτας. Αλλά απλώνω το χέρι και παίρνω το λαμπερό διαφανές κόκκινο πραγματάκι. Το καταπίνω χωρίς νερό με κίνδυνο να μου κολλήσει στον λαιμό. Είμαι αποφασισμένη.
"Είμαι έτοιμη" του λέω. "Ακούω".
Το δωμάτιο στριφογυρίζει για μερικά δευτερόλεπτα. Το σκηνικό αλλάζει και βρισκόμαστε σ’ ένα κενό ολόλευκο χώρο με μια γιγαντοοθόνη πλάσμα. Τρομακτικές εναλλαγές χρωμάτων πάνω της με ζαλίζουν και με αποπροσανατολίζουν.
"Που είμαστε", ρωτάω αδύναμα.
"Είμαστε μέσα στον οργανισμό σας κυρία μου" μου απαντάει.
"Βλέπετε εδώ την αιμοσφαιρίνη σας, εδώ τα λευκά αιμοσφαίρια σας που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό.
Εδώ ο εχθρός υπάρχει αλλά είναι σε καραντίνα. Εδώ έχει καταλάβει ένα δύο οχυρά σημεία
".
"Μα αυτός δεν είναι ο εχθρός! Αυτές είναι οι στρατιές του Αννίβα!" ψιθυρίζω έντρομη.
"Μην πανικοβάλλεστε. Οι υμέτερες δυνάμεις, προς το παρόν ανθίστανται σθεναρά.
Προς το παρόν όμως
!"
"Μάλιστα... Ενισχύσεις μπορούμε να βρούμε;"
"Ενισχύσεις... χμ...
Ας προχωρήσουμε στο επόμενο επίπεδο
."
Η σκηνή ξανα στριφογυρίζει και βρισκόμαστε σε ένα κενό μαύρο χώρο. Στην ατμόσφαιρα κινούνται ακαθόριστες γκρίζες και άσπρες σκιές κομμένες σε στρογγυλούς δίσκους.
"Τι είναι αυτό", ρωτάω
"Εσείς είσαστε αγαπητή. Εκ των έσω! Κάθε δίσκος παρουσιάζει μια φέτα του εαυτού σας. Κάθε σκιά μας δίνει πληροφορίες για σας, που εσείς δεν μπορείτε ούτε να δείτε ούτε να ερμηνεύσετε ποτέ".
"Μα αυτό μοιάζει με παράνομη λήψη των προσωπικών μου δεδομένων!" τσιρίζω αγανακτισμένη.
"Τώρα που διαλέξατε να γνωρίζετε, θα τα μάθετε όλα. Στο Matrix της τέλειας υγείας σας υπάρχουν τόσα πολλά ψευδή στοιχεία και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να τα ανακαλύψουμε και να σας τα αποκαλύψουμε".
"Και τι βλέπετε λοιπόν εσείς, και μπορείτε να ερμηνεύσετε τα στοιχεία ερήμην μου ε; Έχω σοβαρό πρόβλημα;"
"Σοβαρό πρόβλημα ... χμ...
Ας ανεβούμε και στο τρίτο επίπεδο
".
Ξανά στριφογυρίζει η σκηνή και βρισκόμαστε στην κορυφή του πιο ψηλού ουρανοξύστη της πόλης. Στα πόδια μας η πόλη μέσα στην θολούρα της αφέγγαρης νύχτας να λαμπυρίζει με τα φώτα της. Είμαστε τόσο ψηλά που στο βάθος στον ορίζοντα διακρίνεται το τελευταίο φως της μέρας. Πολύχρωμα σχέδια σχηματίζονται στον ουρανό πάνω από το βουνό. Ομόκεντροι ανώμαλοι κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν σαν αμοιβάδα σε ώρα σεξουαλικού οργασμού. Τα χρώματα αλλάζουν, μπλε, φωτεινό μωβ, κίτρινο και ένα κόκκινο ρουμπινί σε ένα μικρό σημείο, που αλλάζει σε φωτεινό άσπρο και πάλι κόκκινο.
"Μα που είμαστε" ξαναρωτάω.
"Εδώ βλέπετε τις μαγνητικές δυνάμεις που περιβάλουν την ύπαρξη σας".
"Κάτι σαν την αύρα μου;" Ρωτάω με αφέλεια.
Με κοιτάει υποτιμητικά και συνεχίζει.
"Αυτό το κόκκινο το βλέπετε;"
"Ναι, είναι τίποτα κακό;"
"Κακό ... χμ...
Ας επιστρέψουμε τώρα
".
Η σκηνή ξανά στριφογυρίζει. Αααα! Αν συνεχιστεί αυτό είναι σίγουρο ότι θα βγάλω τα μεσημεριανά γιουβαρλάκια πάνω στο γκρι δερμάτινο πανωφόρι του, που φτάνει μέχρι το πάτωμα.
Είμαστε ξανά στις φωτισμένες πολυθρόνες στο γραφείο του.
Με κοιτάζει αινιγματικά. Μου χαμογελάει.
Μου χαμογελάει !;;;!
Ωχ! Κάθε φορά που χαμογελάει προσθέτει ένα εικοσάευρω στην αμοιβή του.
"Μην χαμογελάτε!" του λέω έντρομη, ψαχουλεύοντας το πορτοφόλι μου διακριτικά.
"Τώρα ήλθε η ώρα της αλήθειας αγαπητή μου κ. Βούλγαρη, ή καλύτερα Reo. Ναι έτσι θα είναι το όνομα σας από εδώ και πέρα.
Αγαπητή Reo, είσαι η Εκλεκτή
!"
Ωχ! Το ρίξαμε στον ενικό. Κακό σημάδι.
"Εσύ και μόνο εσύ μπορείς να κατατροπώσεις τον εχθρό. Πρέπει να μπεις σε εντατικό πρόγραμμα άσκησης και υγιεινής διατροφής. Ο εχθρός είναι ανελέητος, έχει καταλάβει τα πιο καλά οχυρά. Παρακολουθεί κάθε κίνηση σου και ύπουλα βρίσκει τα αδύνατα σημεία. Μόνο εσύ μπορείς να τον νικήσεις. Μόνο εσύ μπορείς να γλυτώσεις το σύστημα σου από το Matrix της καλής υγείας. Μόνο αν πονέσεις, αν πεινάσεις, αν ασκηθείς, θα είσαι έτοιμη να τον αντιμετωπίσεις και να τον νικήσεις. Και εγώ αγαπητή Reo, θα σε προπονήσω για να το πετύχεις.
Μπορείς! Είσαι δυνατή. Είσαι η Εκλεκτή
!!!"
Πριν προλάβω να σηκωθώ από την πολυθρόνα με έχει τραβήξει σε μια πόρτα που υπήρχε πίσω από το γραφείο του. Στο μισοσκόταδο δεν την είχα παρατηρήσει ποτέ.
Το διπλανό δωμάτιο ήταν ηλιόλουστο με μεγάλα παράθυρα. "Μα πόσες ώρες βρίσκομαι στο ιατρείο του;" σκέφτηκα.
"Μην παραξενεύεσαι Reo! Το Matrix της καλής σου υγείας δουλεύει και καμιά φορά υπέρ σου. Να τώρα θέλει να σου ανεβάσει το ηθικό με την ηλιοφάνεια".
Προσπάθησα να του πω ότι μισώ την ηλιοφάνεια και με το που μπαίνει το καλοκαίρι με πιάνει κατάθλιψη, αλλά ποια είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τις επιλογές του Matrix της καλής μου υγείας!!
Αισθάνομαι ανάλαφρη. Η γιαπωνέζικη στολή σε σκούρο μολυβί χρώμα έχει αντικαταστήσει το μπλου τζιν και το πουκαμισάκι που φόραγα. Είναι όμορφη και μου πάει εξαιρετικά. Το Matrix της καλής μου υγείας με φιλοδωρεί με μια δόση φιλαρέσκειας
Το ίδιο είδος ρούχων φοράει και ο γιατρός. Άσπρα όμως που παραπέμπουν σαφώς σε ιατρική ρόμπα.
Ξαφνικά τον βλέπω να μου ορμάει.
Πηδάω ψηλά και φτάνω στο ταβάνι με μια μόνο κίνηση. Εκείνος περνάει δίπλα μου. Σαν σε χορευτική φιγούρα τον προσπερνώ σε αργή κίνηση και προσγειώνομαι με ευκολία στην απέναντι πλευρά του αχανούς φωτεινού χώρου
Ξανά! Ξανά! Ξανά!
Κάθε φορά προλαβαίνω και τον αποφεύγω με ευκολία απίστευτη.
Η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη. Στον αέρα δίπλα μου πετάνε μαζί μου, φρέσκα λαχανικά και μαρούλια και ελαιόλαδο και φρούτα και ψάρια. Με τα φρούτα και τα ψάρια δεν έχω πρόβλημα, αλλά αυτά τα λαχανικά ιδιαίτερα τα πράσινα με κάνουν και ανατριχιάζω όταν αγγίζουν το δέρμα μου.
Έχω ιδρώσει πια. Οι σταγόνες τρέχουν από πάνω μου και πετάγονται στον αέρα σε αργή κίνηση και αυτές, δημιουργώντας μικροσκοπικά ουράνια τόξα στην ατμόσφαιρα.
Όταν η αδρεναλίνη χτυπάει τίλτ, κλείνω τα μάτια σε πνευματικό οργασμό και...
Όταν τα ανοίγω τον βλέπω να με κοιτάει από την απέναντι πολυθρόνα ξανά.
"Αυτό θα κάνεις κάθε μέρα, μιάμιση ώρα την φορά! Άσκηση, μέχρι τελικής πτώσεως το ακούς! Και υγιεινή διατροφή. Μαρούλια, φασολάκια, σπανάκι, μπάμιες, σέσκουλα, μαϊντανό, ραδίκια, ζοχούς, αμπελοφάσουλα! Μόνο τέτοια θα τρως!"
"Θεέ μου! Είναι όλα π ρ ά σ ι ν α !!!!"
"Και ότι πετάει και κολυμπάει!"
"Θεέ μου! Όχι ότι β ο σ κ ά ε ι ;!!!!"
Ξαφνικά τα φώτα σβήνουν και όταν ανάβουν ξανά, βλέπω επιτέλους την γνώριμη εικόνα του ιατρείου του. Το γραφείο με το μπλοκ των συνταγών και τις σφραγίδες, την ασώματη κεφαλή της Υγείας με το μπλαζέ ύφος, τα παλιά πόστερ με τις απεικονίσεις ανθρώπινων οργάνων που νοσούν βαριά, το διακοσμητικό τόξο και βέλη, από αυτά που πουλάνε οι Πακιστσνοί στα φανάρια, κρεμασμένο στον απέναντι τοίχο.
Επίσης το κομπιουτεράκι που έχει μπροστά του και μανιωδώς κοπανάει νούμερα επαναλαμβάνοντας το πλήκτρο «συν» ξανά και ξανά.
Δυστυχώς το Matrix της καλής μου υγείας δεν με προφυλάσσει από την πανταχούσα, που αλαφρώνει το κεφάλι μου, με την ελαφριά ζάλη της υπέρτασης και το πορτοφόλι μου από τα 3/5 του περιεχομένου του.
"Και για εκείνο το κόκκινο σημείο που γινόταν άσπρο και πάλι κόκκινο στο κεφάλι μου γιατρέ τι θα κάνουμε;"
"Άσκηση και υγιεινή διατροφή είπαμε! Και σε τρεις μήνες να επαναλάβουμε την μαγνητική. Μάλλον μετά τον Αύγουστο γιατί θα λείψω σε διακοπές".

Περπατώ στον δρόμο για το σπίτι.
Το βράδυ έχει προχωρήσει αρκετά.
Κάνει ζέστη. Και τι μου ήρθε να φορέσω το μακρύ μαύρο πανωφόρι που φτάνει μέχρι το πάτωμα;
Φτάνω στο σπίτι.
Ψάχνω τα κλειδιά μου στην μία τσέπη.
Μια χούφτα πολύχρωμα χάπια και ένα χαρτάκι γεμίζουν την χούφτα μου.
Αγωγή:
2 το πρωί, τρία το μεσημέρι, τρία το βράδυ,
Συμπληρώματα διατροφής:
Ένα το πρωί δυο το μεσημέρι ένα το βράδυ.
Σύνολο 12 χάπια. Τουλάχιστον, είναι μόνο χάπια...
Βάζω το χέρι στην άλλη τσέπη.
Ένα λαμπερό πραγματάκι εμφανίζεται στην παλάμη μου.

Μπλε, μπλε του κοβάλτιου. (Η δεύτερη κάψουλα που για καλό και για κακό είχα βουτήξει από το γραφείο του την ώρα που μέτραγε σχολαστικά τα χαρτονομίσματα.)
Αλλά είμαι η Εκλεκτή. Είμαι αυτή που κάνει την διαφορά. Είμαι η Reo!
Χμ...
Καταπίνω την κάψουλα βιαστικά, χωρίς νερό.

Τα κλειδιά άφαντα.
Χτυπάω το κουδούνι.
Παίρνω τον πορφυρογέννητο αγκαλιά και γεμίζει το πουκάμισο μου πορτοκαλιές απαλές τριχούλες.
Ο καλός μου ρωτάει με αγωνία: Τι έγινε;
"Όλα καλά! Σε τρεις μήνες θα επαναλάβω την μαγνητική.
Αλλά όχι τον Αύγουστο.
Ο γιατρός θα λείπει σε διακοπές
..."


Ειχα γράψει ξανά σε ένα από τα πρώτα ποστ πέρισυ για τον γιατρό μου.
Λιγότερο χιουμοριστικά βέβαια,
αλλά είναι αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής μου.
Σαν κακό σπυρί ενα πράγμα!

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 12:59 π.μ. | Permalink | 39 comments
Τετάρτη, Μαΐου 09, 2007
Περιμένοντας τα αποτελέσματα…με χιούμορ
Σας έχει συμβεί και σας;
Στις δύσκολες στιγμές, το πρώτο που χάνουμε είναι το χιούμορ μας!
Περιμένοντας τα αποτελέσματα του ιατρικού ελέγχου που υπέβαλα στον εαυτό μου και υπό το πρίσμα των αποκαλύψεων – χαστουκιών που περιμένω, γλιστράω σε μια, προσωρινή ελπίζω, κατάθλιψη.
Οι τελευταίες δύο βδομάδες έκαναν περίπου τρία χρόνια να περάσουν.
Αρωγός πολύτιμος, εκτός από την οικογένεια μου, εσείς οι e-φίλοι μου και μόνο!
Το τετράφυλλο τριφύλλι από τη νερίνα και τις πριγκίπισσες της , το κρυστάλλινο βάζο με λουλούδια του dodos, τα σταυρωμένα δαχτυλάκια και ουρά της An-lu στο κινητό μου, το βιβλίο της debby, η επίσκεψη του h.constaninou με όλη του την κομπανία, αλλά και οι ευχές που μου αφήσατε όλοι εσείς, ρενάτα, jul, κική, tassoula, mamani μου, sevarose, tiger και Γιώτα καινούργιες φίλες, nychtolouloudo, just me, φίλε μου jason, strangeliz, amo, μαυρογατούλη, ζαρατούστρα, lupa, sofi k.


A! μην ξεχάσω και τον αγαπημένο της Ελληνικής μπλογόσφαιρας David Santos. Άλλη μια φορά εμφανίστηκε και με θαύμασε για την καλή δουλειά μου. Λαγοπόδαρο μου εσύ!!!
(Μετάφραση για να το καταλάβει:
A! do not forget and the love Greek mplogosfajras David Santos. Other a time emfanistike and me it admired for my good work. Lagopodaro my you!!!)

Μέσα στην μαυρίλα, είδα σήμερα τυχαία, γιατί δεν σερφάρω αυτές τις μέρες, το μπαλάκι που μου πέταξε η An-lu να απαντήσω σε ούτε μία ούτε δύο, αλλά σε 29 παρακαλώ ερωτήσεις.
Τις κοπιάρισα στο Word και άρχισα να γελάω σιγά σιγά.
Τι παράξενα που δουλεύει το μυαλό μας καμιά φορά.
Άλλωστε πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και ύστερα του χούι του!
Δεν μπορώ εύκολα να αντισταθώ σε μια τέτοια πρόσκληση.
Όταν έφτασα στην 29 απάντηση, ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά είχε κολλήσει στο μούτρο μου.
Ευχαριστώ σε γοργόνα μου για την ευκαιρία που μου έδωσες.
Ευχαριστώ όλους σας μπλογκοφίλοι μου!
Ευτυχώς που έχω και εσάς γιατί, στους μη virtual φίλους μου, χμ… μάλλον δεν ίδρωσε το αυτί!

Ιδού λοιπόν οι ερωτήσεις και οι δικές μου απαντήσεις:

1. Πετάει ο γάιδαρος;

Όχι μόνο πετάει, αλλά μαζεύει και μίλια!
2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Καλά αυτό είναι εύκολο! Ο Μέρλιν βέβαια που ρουθουνίζει σαν τραίνο δίπλα στο αυτί μου για να τον ταΐσω δέκα λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Και τι εννοεί η ερώτηση "το πρωί"; Και στις 2:00 και στις 4:30 …
3. Η μεγαλύτερη μαλακία που έχετε πει σε κάποιον και την έχει πιστέψει;
Στον πατέρα: "Τι είναι αυτό το μπλόγκ παιδί μου;", είπα: "Ένα μέρος που σοβαροί άνθρωποι, περνάνε εποικοδομητικά τον χρόνο τους".
4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Τεμπελιάζω σωματικά, τρέχω μαραθώνιους πνευματικά.
5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Ανασφαλής του κερατά αλλά το παίζω cool.
6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα λάθη των άλλων. Το αντίθετο στα δικά μου.
7. Ποια είναι η πρωτεύουσα του Λιχτενστάιν;
Το Ουζουμπούρου, η πόλη των παγετώνων. Πληθυσμός 20.000 ψυχές και 200.000 γαϊδούρια. Αναλογία 10 γαϊδούρια ανά κάτοικο. Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το έτος 1034. Sight Seeing: Μην παραλείψετε να επισκεφτείτε το περίφημο μουσείο με την μεγαλύτερη στον κόσμο συλλογή σε καπίστρια. Ως γνωστόν το Λιχτενστάιν είναι η χώρα με την πρώτη παραγωγή διεθνώς σε γαϊδούρια.
8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Σήμερα συγκεκριμένα, η κυρία που πήγε στην τουαλέτα, έχασε την σειρά της στον γιατρό, την πήρα εγώ και δεν περίμενα άλλη μισή ώρα για εξέταση.
9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Λόντρα βέβαια. 7 μέρες, χωρίς παρέα. Ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια έλιωσαν από το περπάτημα. Μια μαϊμού στο Zoo μου έκλεισε μάτι. Νόμισα ότι με αγάπησε το κέρινο ομοίωμα του Χάρισον Φορντ στης Μαντάμ Τισσώ. Δοκίμασα την μοναδική προσφορά των Άγγλων στην παγκόσμια γαστρονομία: Fish and chips!
10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς ;
Ούρσουλα Λε Γκεν, Ούρσουλα Λε γκεν (α! το έγραψα ξανά), Φίλιπ Ντικ.
11. Αγαπημένη ταινία;
Πάλι θα τα λέμε; Μαίρη, Τζακ, Φον Τραμπ, φιδίσια μάτια, ορχήστρα, οδύσσεια (όχι αυτή "ενός ξεριζωμένου"!)
12. Αγαπημένη trashιά;
Δεν γουστάρω τρασιές. Δεν γουστάρω τρασιές. Δεν γουστάρω τρασιές. (Α! καλά ! Κι αυτό το ξαναείπα)
13. Χειρότερο τραγούδι όλων των εποχών;
Το τραγούδι των τίτλων σε εκείνο το σίριαλ με την Παπαχαραλάμπους να κάνει την γυφτοπούλα. Όταν το άκουσα για 1543η φορά με πήγαν με υστερική κρίση στα επείγοντα.
14. Τι νοσταλγείτε πιο πολύ απ’ όλα;
Την πρώτη βουτιά στην θάλασσα το καλοκαίρι. Κάθε χρόνο!
15. Κανένα σοκαριστικό μυστικό έχετε;
Αμέ! Αλλά μόνο να το υπαινίσσομαι μπορώ. Αν το πω, θα δημιουργηθούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις και θα κλάψουνε μανούλες.
16. Μόνο αυτό; Ποιο;
Ε! πόσα πια; Δεν είμαι και η Λουκρητία Βοργία! Ούτε καν η Μιμή Ντενίση!
17. Που αναφέρεται ο Βαν Γκογκ ως Βαν Νταμ;
Εκεί που έλεγαν για το πόσο ευλύγιστος είναι ο Βαν Νταμ! Μια μέρα γύρισε και δάγκωσε το αυτί του!!!
18. Το αγαπημένο σας πτηνό;
Ο συχωρεμένος ο Κίτσος το λιλιπούτειο σκαθαράκι, που είχαμε στο κλουβί όταν ήμουν μικρή.
Τον λάτρευα.
Τον ξέχασα στον ήλιο μια καυτή μέρα και τα τίναξε.
Επανέρχεται ξανά και ξανά στα όνειρα μου με την μορφή του Μαχάτμα Γκάντι και με επιπλήττει σκαιά!
Αχ!

19. Αγαπημένος τρόπος θανάτου;
Έρχεται ο Μπραντ Πητ, και μου λέει ότι θα παρατήσει την Τζολύ και θα κάνουμε μαζί αντί Μπραντζολίνα, Μπραντρουλίνα!!! Μετά, ένα σκούρο σύννεφο μου καλύπτει τα μάτια και το επόμενο που βλέπω είναι ο Άγιος Πέτρος να έχει χάσει το πορτ κλε του!
20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Coca light άνευ αλκοόλ.
Και νερό βέβαια, αυτό εξυπακούεται!
Πολύ νερό και παγωμένο.
Μου παίρνει όλη την ημέρα για να καταναλώσω 4 λίτρα.
Και όλη την νύχτα για να τα αποβάλω!

21. Το αγαπημένο σας φαγητό;
Πρωτεΐνη! Ζωική Πρωτεΐνη! Πολλή ζωική πρωτεΐνη!
22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Να είμαι στο λεωφορείο, με 38 βαθμούς και στο νεαρό/η που είναι όρθιος/α μπροστά μου κρατώντας την χειρολαβή, να του/της έχει κόψει η ΕΥΔΑΠ το νερό στο σπίτι.
23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να ζουλάω τον Μέρλιν και αυτός να μου γρατζουνάει τα χέρια.
Μετά να τον μαλώνω τάχα: "Βρέ άθλιε! Πάλι έκανες τα χέρια μου ριγέ!"
24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Μην κοπεί το νερό στο σπίτι. Μην δεν βρέξει.
Η Λειψυδρία!

25. Μεγαλύτερο ψέμα;
Είμαι έξυπνη, όμορφη και μετριόφρων!
26. Ποιο είναι το μότο σας;
"Αν κάτι είναι να πάει άσχημα, θα πάει!
Αν είναι να πάει καλά, πάλι άσχημα θα πάει."
Δεν το λέω εγώ.
Ο μεγάλος Μέρφυ το λέει.

27. Πώς θα επιθυμούσατε να ζήσετε;
Στο νερό. Μέσα στο νερό!
28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Αφού είσαι παντοδύναμος, μπορείς να φτιάξεις κάποιον πιο δυνατό από σένα;
Αλλά αφού ούτε αυτό δεν είναι δικό μου, θα έλεγα:
Μήπως να έβγαινες στη σύνταξη; Η εμμηνόπαυση δεν είναι καλός σύμβουλος γλυκιά μου! Και έχεις τόσο κόσμο στα χέρια σου!

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Βρίσκομαι στον αστερισμό του "Περίμενε"
Τον βλέπετε στον εαρινό ουρανό μετά τις 3 τα ξημερώματα, εκεί δίπλα στο δίδυμο αστέρι του "Καλά και όχι τόσο Kαλά" και τον αστερισμό του "Καλά να πάθεις βρε ηλίθια που δεν πρόσεχες"


Δεν πετάω το μπαλάκι σε κανένα!
Μην μου το ξαναπετάξει στο κεφάλι και έχουμε άλλα!
Άντε, και σε λίγες μέρες θα το βάλω στο μαγνητικό κουτί για έλεγχο κι αυτό!
Το κεφάλι, όχι το μπαλάκι!
Είμαστε για τέτοια τώρα;


Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 3:36 μ.μ. | Permalink | 28 comments
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com