Δευτέρα, Απριλίου 30, 2007
April night blues

Σάββατο βράδυ, η καλύτερη νύχτα για σερφάρισμα, πέρασε χθες με μάχες με τους ιούς που προσπαθούσαν να καταλάβουν τον υπολογιστή μου.
Κατά τις τέσσερις η ώρα το πρωί, είχα κάνει πέντε φορές scan με διαφορετικά antivirus στα περίπου 285.000 αρχεία του, ζωή νάχουν, και όλα ορκίζονταν ότι ήταν φρέσκος και καθαρός σαν απριλιάτικο πρωινό.
Ταυτόχρονα κάθε 10 λεπτά ερχόταν και μια επίθεση από διαφορετικό worm/tojan/virus.
Το τι διάβασαν και πήραν από τον υπολογιστή μου, δεν θα το μάθω ποτέ.
Οι παλιές μου δουλειές μάλλον έχουν χτυπηθεί, δεν ανοίγουν με τίποτα.
Ακόμα και το αρχείο με όλα τα κείμενα που έχω ποστάρει στο μπλογκ έχει χαθεί.

Όταν μετά από αυτά έφτασα στην πλήρη απογοήτευση, η πρώτη ιδέα ήταν να τα παρατήσω.
Όλα
Μετά σκέφτηκα ότι υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα στην ζωή μου.
Ίσως απλά αυτό να ήταν η τρίχα που έγειρε την ζυγαριά.
Θέλω να βρεθώ ξανά εδώ





Και εδώ





Και εδώ.





Θέλω να δω λουλούδια και να φτιάξω μαγιάτικο στεφάνι αύριο.
Θέλω να κοιμάμαι περισσότερο από 3-4 ώρες τα βράδια

Μέχρι την Τετάρτη, που θα κάνω ιατρικό τσεκάπ, μετά από
ούτε ένα ούτε δύο αλλά τέσσερα χρόνια, παρακαλώ!

Ομολογώ ότι τρέμω για τα αποτελέσματα.
Πάντα φοβόμουν τις ασθένειες, όχι τον θάνατο, μόνο τις ασθένειες.
Η ιδέα ότι χάνει κανείς τελείως τον αυτοσεβασμό του στα χέρια γιατρών και νοσηλευτών, είναι μια ιδέα με την οποία δεν θα συμφιλιωθώ ποτέ.
Ξέρω ότι τα αποτελέσματα δεν θα είναι ικανοποιητικά.
Όχι, δεν κινδυνεύει άμεσα η ζωή μου, αλλά η ποιότητα της κινδυνεύει σίγουρα.
Μέχρι την επόμενη Τετάρτη θα ξέρω σε ποιο βαθμό.

Ίσως γι αυτό πανικοβλήθηκα τόσο με τους ιούς στον υπολογιστή.
Κάθε σκανάρισμα ήταν και ένα τσεκάπ για αυτόν.

Θα αποτραβηχτώ για μερικές μέρες.
Μετά θα είμαι πάλι εδώ.
Όπως κι αν έχουν εξελιχθεί τα πράγματα.
Το σίγουρο είναι ότι ο υπολογιστής θα έχει βρει την υγειά του.
Έστω και χωρίς μερικά ζωτικά αρχεία του.
Ίσως και εγώ το ίδιο.
Το ελπίζω.


Ετικέτες

 
posted by ralou at 10:41 π.μ. | Permalink | 43 comments
Κυριακή, Απριλίου 29, 2007
H Μαλίτσια, ένας malicious virus και η πανίδα του Η/Υ
--update--!!


Επίθεση από :
1. drive cleaner
2. amaena
Με δύο antivirus εγκατεστημένα ΝΟD32 και AGV και παρόλα αυτά στις τελευταίες δύο ώρες, έχουν χτυπήσει πάνω από 10 φορές.
Το σκανάρισμα δείχνει μνήμη και δίσκους καθαρούς.
Κάθε 10-15 λεπτά, ενα παράθυρο explorer ανοίγει και σβύνει την ίδια στιγμή. Δυο φορές βγήκε το μηνυμα :

Action canceled
Internet Explorer was unable to link to the Web page you requested. The page might be temporarily unavailable


και έτσι ανακάλυψα από τι προέρχεται, γιατί έμεινε στην οθόνη.

Nα ανησυχώ;

PLEASE HELP!
HELP! HELP! HELP!
--/update--


Λοιπόν, ιδού τι συνέβη:

Αφ' ενός διαθέτω ένα παλιό e-meil, που γεμίζει συστηματικά από spam, με viruses, trojans και worms.
Αφ' εταίρου διαθέτω ένα καλό σύζυγο που ως νεόκοπος σέρφερ, με φτωχές ωστόσο γνώσεις Αγγλικών, ψαχουλεύει συστηματικά και απερίσκεπτα ότι πέσει μπροστά του, στην διάρκεια των περιπλανήσεων του στο ΝΕΤ.

Βέβαια, αυτά τα δύο από μόνα τους δεν επιφέρουν επικίνδυνες καταστάσεις, αλλά αν συνδυαστούν τα αποτελέσματα είναι μοιραία.

Είχα δώσει τα κλειδιά του παλιού meil στον καλό μου για να εξασκείται στην αποστολή και λήψη μηνυμάτων. Σε μια από τις εισόδους του έπεσε πάνω σε spam meil που δεν είχα προλάβει να σβήσω. Ξέρετε, ένα από εκείνα τα meil που διαθέτουν εντυπωσιακές φράσεις στο Θέμα και άμα τα ανοίξεις είτε πέφτεις πάνω σε προτροπή να επενδύσεις πάνω σε ανύπαρκτες μετοχές, είτε σε προσφορές για Viagra, είτε στον αξιαγάπητο ιό I Love You και όχι μόνον.






Την τελευταία φορά το meil που εξερεύνησε, ήταν ένα από τα τελευταία.
Το antivirus πρόγραμμα που χρησιμοποιώ, παρόλο που είναι κόπια, εκτέλεσε στην εντέλεια την υποχρέωση του και προειδοποίησε με ένα popup window με το σαφέστατο μήνυμα:
"Alert! A malicious virus is trying to enter your computer"

Ο καλός μου το είδε βέβαια αλλά όπως είπα παραπάνω οι γνώσεις του στην Αγγλική είναι περιορισμένες. Και όχι μόνο αυτό! Αυτό το "malicious" του έφερε στο μυαλό την ζουμερή Μαλίτσια –Λάουρα Αντονιέλλι- των εφηβικών του φαντασιώσεων!
Στην ιδέα να εμφανιστεί η Μαλίτσια ολοζώντανη μπροστά του αγνόησε το "Alert!" και έτρεξε το exe που συνόδευε το meil σαν συνημμένο.
Το σοκ για το κοπιαρισμένο antivirus ήταν πολύ μεγάλο για να το αντέξει.
Μια δυο μέρες μετά όταν καθόμουν στον υπολογιστή, έβλεπα ένα στιγμιαίο φλας στην οθόνη.
Την πρώτη φορά νόμισα ότι ήταν η ιδέα μου.
Την δεύτερη το αγνόησα.
Την τρίτη αναρωτήθηκα μπας και έχουν τίποτα τα μάτια μου.
Μετά άρχισε ο υπολογιστής να σέρνεται σε ταχύτητα. Το ΝΕΤ επίσης.
Καθώς πρόσφατα τον είχα αναβαθμίσει και εφοδιάσει με νέο δίσκο και ένα μάτσο μνήμες, κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Αργά το βράδυ της Δευτέρας, έκανα ένα προληπτικό –χα χα!- scan.

To άφησα να τρέχει και όταν το ξανακοίταξα ανακάλυψα πανικόβλητη ότι εκτός από την μολυσμένη με ιό μνήμη, από κάτω ένα κατεβατό με αρχεία συστήματος μαζί με σχεδόν κάθε exe στον δίσκο, ήταν μαρκαρισμένο κόκκινο.
Δίπλα σε καθένα από τα αρχεία μια μεγάλη συλλογή από Trojans, worms και ιούς παρουσιάζονταν να εμπλουτίζουν την πανίδα του υπολογιστή μου.
Ήταν σαφώς ένα διαταραγμένο οικοσύστημα!Και γνωρίζετε πόσο δύσκολο είναι να επαναφέρεις ένα διαταραγμένο οικοσύστημα στην πρότερη φυσιολογική του κατάσταση!
[Ένα πολύ απλό παράδειγμα.
Π.χ. Σε ένα νησί υπάρχει έξαρση στην αναπαραγωγή ποντικών λόγω μεγάλης σοδειάς. Ρίχνεις πάνω του γάτες για να τους τσακώσουν. Οι γάτες ευημερούν από την πληθώρα τροφής, ο πληθυσμός τους ανεβαίνει ανεξέλεγκτα και επιτίθενται και στα οικιακά κοτόπουλα. Μετά ρίχνεις σκύλους για να τις περιορίσουν. Των οποίων ο πληθυσμός
επίσης ανεβαίνει επικίνδυνα για τους ίδιους λόγους και μετά αγριεύουν και επιτίθενται στα κοπάδια με τα αμνοερίφια.
Στο τέλος δεν ξέρεις πια τι να κάνεις, διότι οι σκύλοι δεν γίνονται και οβελίας, οπότε καλείς τις ειδικές δυνάμεις για να αναλάβουν δράση και να εξοντώσουν τους σκύλους.
Οι ειδικές δυνάμεις καταλαμβάνουν τα χωριά, τους αγρούς και τις κοιλάδες, εξολοθρεύουν μεν τους σκύλους και εσύ μετά ψάχνεις να βρεις τρόπο να ξεφορτωθείς τις ειδικές δυνάμεις που έχουν κατσικωθεί για τα καλά και κάνουν κουμάντο.
Είναι φαύλος κύκλος!
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία… ]
Για να γυρίσω στο πρόβλημα, επιστρατεύτηκαν φίλοι και γνωστοί για να βοηθήσουν. Προσωπικά χρησιμοποιώ υπολογιστές στην δουλειά μου εδώ και είκοσι χρόνια αλλά πάντα ως εργαλείο. Ποτέ δεν εντρύφησα στις εσωτερικές υποθέσεις τους που τις αφήνω στα χέρια των ειδικών. Άλλωστε ποιος είπε ότι για να είσαι π.χ. καλή μαγείρισσα, πρέπει να γνωρίζεις τις αρχές του ηλεκτρισμού που πυρώνει τις αντιστάσεις του φούρνου σου άμα φτιάχνεις μια μνημειώδη σπανακόπιτα;
Έτσι, ο υπολογιστής ήλθε στο γραφείο, ο καλός τεχνικός συνάδελφος έκανε backup των αρχείων μου –σιγά μην είχα κάνει εγώ- φορμάρισε τον δίσκο, έβαλε ξανά Windows, εγκατέστησε ξανά όλα τα προγράμματα που χρησιμοποιώ και δέχθηκε με υποτιμητικό
βλέμμα τις ευχαριστίες μου.
"Πόσες φορές θα σου πω να αγοράσεις ένα antivirus και να κάνεις συστηματικά backup και τις ενημερώσεις στους νέους ιούς ε;"
Άσε που την ίδια ακριβώς μέρα είχε κρασάρει και ο δίσκος του γραφείου και τρέχαμε και δεν φτάναμε!
Ευτυχώς ο server μας, κάνει αυτόματα backup σε όλους του δίσκους του δικτύου, γιατί διαφορετικά εδώ θα κλαίγανε μανούλες!

Επιτέλους, πήρα τρυφερά τον υπολογιστή μου, και μετανοημένη για την απερισκεψία μου να τον εκθέσω σε κινδύνους, τον έφερα στο σπίτι για να αναρρώσει.
Ο Ν. συνέδεσε τα καλώδια, και κάθισε στην θέση του για νέες περιπέτειες.

Καθόλου δεν είχε πτοηθεί από την όλη υπόθεση.
Του εξήγησα:
"Μalicious virus σημαίνει μπελάδες και να προσέχεις!"
Μου απάντησε:
"Καλά. Λες να μπορούμε να βρούμε την Μαλίτσια στο ΝΕΤ;"


Ετικέτες

 
posted by ralou at 3:20 π.μ. | Permalink | 19 comments
Κυριακή, Απριλίου 22, 2007
My feline paradise # 8

Αρθούρος ο φωτογενής

Το ποιο διασκεδαστικό πράγμα μόλις γνωρίζεις μια γάτα και αποφασίζεις –ή μάλλον αυτή αποφασίζει- να σε υιοθετήσει, είναι να την βαφτίσεις.
Και καθώς οι γάτες αποτελούν αγαπημένο αξεσουάρ της ζωής μου, οι πιθανότητες να με υιοθετήσει μια, αυξάνονται κατακόρυφα.
Τα τελευταία 15-20 χρόνια ζω πάντα με μια γάτα, μερικά από αυτά -τα πιο ευτυχισμένα- και με δύο.
Από τότε όμως που έφυγε η υπέροχη Σάνυ μου, η μαμά του Μέρλιν, ο τύπος δεν δέχεται καμιά άλλη γάτα στο σπίτι, πράγμα κατά βάθος μάλλον ευεργετικό, γιατί διαφορετικά ίσως να είχα και ογδόντα!
Ευτυχώς που υπάρχει και η δουλειά. Τα γραφεία της εταιρείας που εργάζομαι στεγάζονται σε μια γειτονιά με κατοικίες, στο ισόγειο διαμέρισμα μιας διώροφης πολυκατοικίας. Τριγύρω υπάρχουν κήποι και πρασιές με λουλούδια, είναι χάρμα να τα βλέπεις ιδιαίτερα αυτή την εποχή που όλα είναι ανθισμένα.
Και εκεί, ανάμεσα σε πασχαλιές και πυράκανθους, γιασεμιά, νυχτολούλουδα και γλυτσίνες, κάτω από ολάνθιστες νεραντζιές, ενδημεί το είδος της πανίδας που ονομάζεται γαλή η ημιοικόσιτος ή αλλιώς μισοεξημερωμένες πανέμορφες κυράτσες και κύριοι, που περιφέρουν την ανεμελιά και την ομορφάδα τους, με μόνο απώτερο σκοπό να πιάσουν στα δίχτυα τους θύματα σαν και εμένα, για την εξασφάλιση του επιούσιου.
Κάθε άνοιξη και φθινόπωρο όλο και εμφανίζονται new kids on the block συνοδευόμενα από την μαμά τους σε πρώτη φάση και μετά τον απογαλακτισμό σε μικρές παρεούλες αδελφών σε αναζήτηση θύματος.
Μια από αυτές τις παρεούλες έφερε στην ζωή μου αυτόν τον γάτο.



Αν κάνετε κλικ η ομορφάδα του φαίνεται σε όλο το μεγαλείο της


Όπως βλέπετε είναι ένας κοινός, κοινότατος κεραμιδόγατος που ωστόσο έχει τα πιο όμορφα ολοστρόγγυλα ματάκια που έχω δει σε γάτα καθώς και τόνους φωτογένειας που θα ζήλευε ακόμα και ο Μπράντ Πητ στο "Meet Joe Black"
Όταν πρωτοεμφανίστηκε στην γειτονία έσκασε μύτη από την πόρτα του γραφείου μαζί με δύο αδελφούλες.
Η πρώτη που ήταν η πιο φιλική από τους τρεις, συνηθισμένη γκρίζα τάμπυ, είχε τόσο λεπτή φωνή που όταν νιαούριζε νόμιζες ότι έτριζε κακολαδωμένη πόρτα. Την ονόμασα Τριζόνα, αλλά χάθηκε από την γειτονιά πολύ γρήγορα μαζί με την no name αδελφή της που δεν μπόρεσα ποτέ να πιάσω.
Το αγόρι που έμεινε, το πλησίασα σιγά-σιγά με το να τον ταΐζω και να περιμένω με άπειρη υπομονή να με εμπιστευτεί και να με αφήσει να τον αγγίξω. Πράγμα που έγινε κανένα μήνα και δύο πιασίματα της μέσης μου από το σκύψιμο, αργότερα.
Όπως βλέπετε είναι ένας εντελώς συνηθισμένος γάτος, πρασινομάτης και στρογγυλοπρόσωπος. Έχει τόση σχέση με την ομορφάδα του Μέρλιν όση και ο Βέγγος με τον προαναφερθέντα Μπράντ.
Το μόνο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι έχει στην άκρη της ουράς του ένα κομματάκι άσπρο χρώμα.
Έτσι όταν αναφερόμουν σ αυτόν, τον έλεγα Ασπρονούρη.
Όμως περνώντας ο καιρός το όνομα φαινόταν όλο και πιο δύσκολο να το προφέρω ειδικά όταν ήθελα να του φωνάξω "Αααα! Ασπρονούρη! Φύγε από το ροδακι της καρέκλας μου βρε ηλίθιο! Θα σε πατήσω"
Σιγά σιγά από παραφθορά του "ασπρονούρης" βγήκε το "Αρθούρος" που είναι πολύ πιο εύηχο και όλοι ησυχάσαμε.
Ο ίδιος αποδέχθηκε το όνομα του απόλυτα.
Αρκεί να φωνάξω το όνομα του και, είτε τρέχει στα πόδια μου, είτε αν είναι πιο μακριά τσακίζεται και πηδάει μαντράκια και παρτέρια και είναι δίπλα μου σε χρόνο ντε-τε!
Με το που εμφανίζεται βάζει σε ενέργεια το σχέδιο "Τώρα θα με ταΐσεις, διαφορετικά θα σου σπάσω τα νεύρα και τα τύμπανα από τα νιαουρίσματα" –έχει ιδιαίτερα δυνατή φωνή- και νιαουρίζει στριφογυρίζοντας ακούραστα, μέχρι να δει το μπολάκι.
Του βάζω φαγητό, -έχουμε ψυγείο στο γραφείο και του φέρνω από το σπίτι- τρώει και μετά εξερευνά το χώρο.
Σημειώστε ότι όλα αυτά γίνονται μετά τις 2 το μεσημέρι γιατί ο τύπος έχει καταλάβει ότι η γυναίκα του boss απεχθάνεται τις γάτες και συνήθως εκείνη την ώρα δεν είναι ποτέ εκεί.

Αφού ασχοληθεί με τα πάντα, μου ρίξει δύο κουτουλιές-α! δεν έχω παράπονο, τις δημόσιες σχέσεις του τις προσέχει πολύ- ο Αρθούρος αποχωρεί για νέες περιπέτειες στις γύρω γειτονιές.
Συνήθως προσπαθώ να μην δένομαι με τις γάτες, ιδιαίτερα τις αδέσποτες αφού είναι σίγουρο ότι αργά η γρήγορα θα εξαφανιστούν, ιδιαίτερα τα αρσενικά.
Αλλά ο Αρθούρος έχει κατακτήσει την καρδιά μου.
Ιδιαίτερα όταν τον φωνάζω και ακούει το όνομα του με τρελαίνει, καθώς η αυτού υψηλότητα ο Πορφυρογέννητος, με αγνοεί συστηματικά όταν τον φωνάζω με το όνομα του. Μπορεί να είναι ένας υπέροχος γάτος αλλά από ευφυΐα χμ... δεν...

Γνωρίζετε ότι οι αδέσποτες γάτες αυξάνονται και πληθύνονται με γεωμετρικό ρυθμό. Στην πράξη: 4-6 γατάκια κάθε γέννα επί τρεις φορές το χρόνο σημαίνει, αν υπολογίσουμε και τις απώλειες, 5 ώριμες θηλυκές γάτες έτοιμες να συνεχίσουν την διαιώνιση του είδους σε ένα χρόνο. Τον επόμενο χρόνο αυτές, μαζί με την μαμά τους που θα ζευγαρώσει ξανά. θα παράγουν 30 ώριμες θηλυκές γάτες συν οι ίδιες και η μαμά τους 36. Τον επόμενο χρόνο ο πληθυσμός θα έχει φτάσει τις 200 γάτες. Μόνο οι θηλυκές γιατί αν υπολογίσουμε και τα αγόρια μιλάμε για ένα καράβι γάτες.
Και όλα αυτά από μία μόνο θηλυκή γάτα και τον επικρατήσαντα τυχερό αρσενικό, που θα δει τα γονίδια του να διασπείρονται σε αυλές και ρούγες και εμείς θα αναρωτιόμαστε γιατί όλα τα γατιά σε αυτή την γειτονιά έχουν την άκρη της ουράς τους, άσπρη.

Για να γυρίσω στον Αρθούρο πιστεύω ότι αυτές οι κεραμιδόγατες, αναγκασμένες να ψάχνουν τροφή ανάμεσα σε τέτοιο ανταγωνισμό, αναπτύσσουν ιδιαίτερη ευφυΐα αφού χρησιμοποιούν τα μυαλό τους για πολύ περισσότερα πράγματα από το να αυτοθαυμάζονται.
Την οποία επιδεικνύουν, με περιστατικά όπως αυτό που ο Αρθούρος έμεινε κλεισμένος στον κάδο των σκουπιδιών για τρεις ώρες.
Άρχισε να διαμαρτύρεται φωνάζοντας και μόλις τον ανακαλύψαμε και τον ελευθερώσαμε πετάχτηκε πανικόβλητος, έτρεξε δυο τρία μέτρα μακριά, κοντοστάθηκε, μύρισε τον αέρα σαν λαγωνικό, με αναγνώρισε και γύρισε τρέχοντας στα πόδια μου για να νιαουρίσει ζητώντας φαγητό!

Έτσι λοιπόν ο Αρθούρος πήρε την θέση του στον γατοπαράδεισο μου και δικαιωματικά την θέση του στις γατοϊστορίες μου.
Για όσο καιρό μείνει κοντά μου θα ομορφαίνει τα απομεσήμερα μου, εκεί γύρω στην ώρα που η δουλειά κόβει και η κούραση έχει συσσωρευτεί.

Και σας διαβεβαιώνω ότι μου είναι απείρως πιο ευχάριστη η αγριοφωνάρα του που ζητάει φαΐ,
ΤΩΡΑ ΤΩΡΑ ΤΩΡΑ!
από τις αντίστοιχες των πελατών της εταιρείας, που ζητούν εκείνη την αναβάθμιση
ΤΩΡΑ ΤΩΡΑ ΤΩΡΑ!


Ετικέτες

 
posted by ralou at 11:18 μ.μ. | Permalink | 26 comments
Τρίτη, Απριλίου 17, 2007
Η Ελπινίκη είναι ερωτευμένη...



Και τι ξέρει από έρωτα η Ελπινίκη;
Μόλις δυο χρόνια πριν, πήγαινε στην έκτη δημοτικού με την μεγάλη δερμάτινη τσάντα της, την μπλε ποδιά και την λευκή ελαστική κορδέλα στα μαλλιά.
Μια καλή μαθήτρια επιμελής και προσεκτική στη συμπεριφορά της που πίστευε ακόμα ότι τα αγόρια είναι κάτι παράξενα ενοχλητικά πλάσματα που φωνάζουν και πέφτουν πάνω σου στο διάλειμμα και κοροϊδεύουν και φτύνουν στο πάτωμα.

Μετά, δύο χρόνια αργότερα που είχε μπει στη εφηβεία, φορούσε ακόμα στο Γυμνάσιο μπλε ποδιά και άσπρη κορδέλα στα μαλλιά αλλά άφηνε δίπλα στα αυτιά δύο τσουλούφια να κρέμονται κατσαρά, όπως η Μέμα Σταθοπούλου στις ταινίες.
Το γυμνάσιο της γειτονιάς ήταν μικτό ένα από τα πρώτα μικτά σχολεία που έγιναν μετά την μεταπολίτευση.
Και εκεί ερωτεύτηκε τρελά τον Τάσο, ένα χρόνο μεγαλύτερο που είχε χάσει χρονιά στο γυμνάσιο και ήταν συμμαθητές.
Ο έρωτας στο μυαλό της Ελπινίκης, ήταν η Μέμα Σταθοπούλου να περπατάει δίπλα στην θάλασσα με τον Θάνο Λειβαδίτη και στο τέλος του πλάνου να φιλιούνται διακριτικά ενώ ο φακός έκανε fade out.
Ήταν επίσης ζευγαράκια που πέρναγαν από την γειτονιά πιασμένα χέρι-χέρι ενώ οι γειτόνισσες κρυφοκοίταγαν και κουτσομπόλευαν.
Ο Τάσος από την άλλη καθόλου δεν την είχε προσέξει. Ο ίδιος με την αίγλη του μεγαλύτερου, δημοφιλής ανάμεσα στους συμμαθητές, έκανε παρέα με τα πιο εντυπωσιακά κορίτσια που είχαν περισσότερο θάρρος με τα αγόρια.
Και που έμοιαζαν φτυστά στην Μέμα Σταθοπούλου.
Η Ελπινίκη ήταν η πιο καλή μαθήτρια, το καμάρι των γονιών, των καθηγητών της και της γεροντοκόρης Θεολόγου στο σχολείο αφού είχε το μυαλό της συγκεντρωμένο στην μελέτη και δεν "κουνιόταν" όπως έκαναν οι άλλες.
Παρ όλα αυτά ήταν ολωσδιόλου απροετοίμαστη για τις αλλαγές της εφηβείας και μόλις αντίκρισε για πρώτη φορά τον Τάσο, ψηλό, μελαχρινό, όμορφο και ενδιαφέροντα, ένοιωσε να χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια της. Kαι έμοιαζε και του Θάνου Λείβαδίτη!



Ωστόσο η Ελπινίκη βιώνοντας το πρώτο της καρδιοχτύπι και πολύ δειλή για να εκδηλωθεί, περιοριζόταν να τον κοιτάει από μακριά, να αποτυπώνει τα χαρακτηριστικά του στα κρυφά όταν εκείνος δεν την έβλεπε και να ονειρεύεται. Οι μόνες ευκαιρίες για να είναι κοντά του ήταν στο σχολείο, στα διαλείμματα και στην εκκλησία τις Κυριακές.
Εκεί που ποτέ δεν είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για τα θεία, ξαφνικά προς μεγάλη ευχαρίστηση της μαμάς της, κάθε Κυριακή παρακολουθούσε την λειτουργία στην εκκλησία της ενορίας τους για δύο λόγους. Ο ένας ήταν ότι η οικογένεια του Τάσου έμενε σε ένα σπιτάκι πάνω στην διαδρομή από το σπίτι της στην εκκλησία –ευκαιρία να ρίξει μια κλεφτή ματιά-. Ο άλλος ήταν ότι και ο ίδιος παρουσιαζόταν συχνά στην λειτουργία παρέα με τον ξάδελφο και τους φίλους του, πιο πολύ σαν ευκαιρία για έξοδο από το σπίτι και κυριακάτικες βόλτες, παρά για τον ίδιο τον εκκλησιασμό.
Αχ! τι μεγάλη ευχαρίστηση να τον κρυφοκοιτάει την ώρα που έβγαινε από την εκκλησία με την άκρη του ματιού. Μερικά δευτερόλεπτα μόνο έφταναν για να χορτάσουν τις απλοϊκές ανάγκες της για όλη την ημέρα μέχρι την Δευτέρα που τον έβλεπε πάλι στο σχολείο.
Ούτε λόγος ότι γέμιζε τα τετράδια και τα βιβλία της με καρδούλες τρυπημένες με βέλη ζωγραφισμένα με μπλε και μαύρα στυλό και βέβαια τα αρχικά των ονομάτων τους δίπλα-δίπλα Τ+Ε=LOVE , μαζί και λουλούδια και αστεράκια.

Εκείνη την άνοιξη του '76, το Πάσχα έπεφτε αργά. Και η νύχτα της Ανάστασης ήταν ζεστή και μυρωδάτη. Η οικογένεια της Ελπινίκης μαζεύτηκε για την καθιερωμένη βόλτα μετά θεαμάτων στην αυλή της εκκλησίας, για να πάρουν το Άγιο Φως και να επιστρέψουν στα γρήγορα ένα τέταρτο αργότερα για την αναστάσιμη μαγειρίτσα της μαμάς. Με τα κεριά και τις λαμπάδες στα χέρια κατηφόρισαν τον δρόμο προς την πλατεία και η Ελπινίκη κρυφοέριξε μια ματιά στην αυλή του Τάσου περνώντας απ' έξω. Και η δική του οικογένεια με τις λαμπάδες και τα κεριά ετοιμαζόταν να πάει στην Ανάσταση. Οι μεγάλοι, γείτονες που γνωρίζονταν από παλιά, αντάλλαξαν ευχές και φιλιά όση ώρα εκείνη κοιτούσε με προσήλωση τις άκρες των παπουτσιών της. Γιατί μπορεί να ήθελε να κοιτάζει τον έρωτα της, αλλά όχι δεν τολμούσε ποτέ να τον κοιτάξει στα μάτια.
Καθώς οι δύο οικογένειες κατηφόρισαν μαζί προς την εκκλησία, η μικρή νόμιζε ότι κολυμπούσε σε ένα παχύρρευστο υγρό που τα ρεύματα του την οδηγούσαν όπου ήθελαν
Τα "Πως περπατάς σαν μεθυσμένη παιδί μου" και "σήκωσε το κεφάλι σου Νίκη" της μαμάς, που ανύποπτη για το τι συνέβαινε στην καρδούλα της, πετάγονταν αιχμηρά και ανυπόμονα, μόνο να χειροτερέψουν την κατάσταση μπορούσαν. Αισθανόταν να καίνε τα μάγουλα της και μαζί να παγώνουν από το νυχτερινό αεράκι καθώς ανέμιζαν οι τούφες δίπλα στα αυτιά της.
Ο Τάσος από την άλλη, πέντε-έξι βήματα πιο πέρα φάνηκε κάτι να καταλαβαίνει. Ίσως η πονηράδα και η αυταρέσκεια ενός 15χρονου να είναι τόσο αυξημένα που να ξετρυπώνουν το μυστικό μιας δειλής καρδούλας που χτυποβροντούσε κοντά του.




Η Ανάσταση έγινε, εκεί στην άκρη της πλατείας της εκκλησίας, έψαλαν όλοι μαζί το Χριστός Ανέστη, είπαν τις καθιερωμένες ευχές και "Χριστός Ανέστη" και "Αληθώς ο Κύριος" και "Καλό Πάσχα να έχετε με υγεία". Όλοι, μικροί μεγάλοι, αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν σταυρωτά.
Η Ελπινίκη στην σαστιμάρα της δεν κατάλαβε τίποτα από όλα αυτά. Μόνο όταν είδε το κεφάλι του Τάσου ένα μπόι πιο ψηλό από το δικό της να σκύβει προς το μέρος της με ένα μικρό κοροϊδευτικό χαμόγελο στα χείλη, αποσάστισε τελειωτικά.
Ένοιωσε την μυρωδιά της ΑκουαΒέλβα που φορούσε πάνω στο πρώιμα ξυρισμένο χνούδι του πάνω χείλους του, και την αφή του μάγουλου του πάνω στο δικό της. Ήταν οι μόνες αισθήσεις που λειτουργούσαν ακόμα, αφού ένα σύννεφο έκοβε την όραση της, μπούκωνε την ακοή της και στέγνωνε το στόμα της.
Ίσως να την άγγιξε με τα χείλη του, ίσως να της χαμογέλασε, ίσως να της είπε μια ευχή. Αργότερα δεν μπόρεσε να θυμηθεί τίποτα. Το μόνο που άκουσε τελικά ήταν οι κραυγές της μαμάς που τρομαγμένη προσπαθούσε να σβήσει την φωτιά που ακουμπούσε στην άκρη της τούφας δίπλα στα αυτιά της. Καθώς χανόταν στην στιγμή της παραζάλης της, η φλόγα της λαμπάδας την ακούμπησε και παραλίγο να γίνει μεγάλο κακό.
Η όσφρηση της έχασε την Ακουαβέλβα και γέμισε με μυρωδιά καμένου μαλλιού.
Η όραση της εντόπισε μόνο το αντικείμενο του έρωτά της να έχει διπλωθεί στα δύο από τα γέλια.
Η ακοή της γέμισε με παρατηρήσεις που δεν ήταν πιο προσεκτική.
Τα χέρια της πασπάτεψαν τα τραχιά αποκαΐδια από την καμένη μπούκλα της.
Και το στόμα της, εκτός από ξερό, είχε γίνει τώρα και πικρό.



Όταν γύρισε σπίτι, “Τι! Δεν θα κάτσεις στο τραπέζι μαζί μας;”, “Είμαι άρρωστη μαμα..”.
Με τα μάτια γεμάτα από την εικόνα του να γελάει μαζί της, κλείστηκε στο δωμάτιο της. Πήρε όλα τα βιβλία και τα τετράδια της και με τα καφτά δάκρυα να της μουσκεύουν τα μάγουλα, πρόσθεσε σε κάθε καρδούλα που είχε ζωγραφίσει, δύο σταγόνες εκεί που την πλήγωνε το βέλος. Με κόκκινο στυλό.

Η Ελπινίκη ποτέ, στα χρόνια που πέρασαν δεν κατάφερε να μιλήσει με τον Τάσο, πολύ περισσότερο να του μιλήσει για τα συναισθήματα της. Επίσης δεν εξομολογήθηκε ποτέ τον έρωτα της σε φίλες και συμμαθήτριες. Υπήρξε το πιο καλά κρυμμένο μυστικό της ζωής της.
Εν τω μεταξύ πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσε, σπούδασε, εργάστηκε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά.
Τον Τάσο τον έβλεπε που και που, μέχρι που τελείωσε το Λύκειο και μετά χάθηκαν. Άλλαξε γειτονιά και η οικογένεια του, χώρισαν οι δρόμοι τους.
Ερωτεύτηκε ξανά;
Κανείς δε ξέρει.
Σίγουρα δεν ερωτεύτηκε έτσι.




Φέτος παρακολούθησε την Ανάσταση για άλλη μια φορά μαζί με τον άντρα της και τους δύο γιους της, με τις λαμπάδες και τα κεριά στα χέρια, με τις ευχές και τα σταυροφιλήματα, και τα “Προσέχετε τα κεριά!”.
Όπως πάντα τέτοια μέρα εδώ και τριάντα χρόνια είχε μαζεμένα σε σφιχτή κοτσίδα τα μαλλιά της. Και στην γωνία της πλατείας κοντά στην εκκλησία ένοιωσε την ίδια ανατριχίλα που είχε νοιώσει τότε.
Όπως πάντα, τέτοια μέρα, εδώ και τριάντα χρόνια.

Ετικέτες

 
posted by ralou at 11:55 μ.μ. | Permalink | 22 comments
Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007
Αααααα...! Ποντίκιιιιιιι...! --updated--
Σάββατο πρωί είναι η ώρα που χαλαρώνουμε με τον καλό μου διαβάζοντας εφημερίδες.
Τίποτα δεν χαλάει αυτή την διαδικασία τόσα χρόνια τώρα.
Στα δύο πολυθρονάκια του καθιστικού που έχω στην κουζίνα, με τον καφέ και το τσιγάρο, διαβάζουμε και συχνά ανταλλάσσουμε εφημερίδες για να δείξει ο ένας στον άλλο ένα ενδιαφέρον άρθρο και να το συζητήσουμε
Είναι μια καλή ευχάριστη ώρα, ίσως η καλύτερη της εβδομάδας.
Με το μικρό πρόβλημα βέβαια, ακριβώς στο ότι έχουμε δύο πολυθρονάκια και στο σπίτι είμαστε τρεις
Άμα ο Μέρλιν προλάβει το ένα από τα δύο εγώ αναγκαστικά βολεύομαι στο σκαμπό. Ε τι να κάνουμε, τον έχουμε καλομαθημένο τον πορφυρογέννητο το ξέρετε.
Σήμερα ωστόσο τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο διαφορετικά.
Αμέσως μετά την πρώτη γουλιά καφέ θυμήθηκα ότι είχα υποσχεθεί στον πατέρα μερικά τυροπιττάκια για το κολατσιό του.
Η σοφή παροιμία «Μην τάξεις τ’ Άγιου κερί και του παιδιού κουλούρι» μπορεί εδώ να συμπληρωθεί: «και του Βούλγαρη τυροπιττάκι»
Έτσι σηκώθηκα από το σκαμπό –ναι ο Μερλιν είχε προλάβει την μια πολυθρόνα σήμερα- για να ετοιμάσω την ζύμη. Σέρνοντας τις παντόφλες και με το μάτι μισάνοιχτο ακόμα, πήγα στην κουζίνα και πλησίασα το ντουλάπι με τα λεκανάκια.
Θόρυβος! Αταίριαστος για την ώρα και το σημείο θόρυβος!
Ανοίγω το ντουλάπι και τον βλέπω.
Γκρίζος προς το μολυβί.
Μεγάλος όσο ένα πορτοκάλι, με στρογγυλά αυτάκια, κοντή ουρά και ολοστρόγγυλα μάτια, με κοιτάει δίπλα από το τάπερ με θράσος!
Στέκει ακίνητος και μάλλον αδιάφορος.
Μένω παγωμένη και φωνάζω «Νιιικοοο! Ελλλααααα!»
Κλείνω το πορτάκι του ντουλαπιού.
Ο κάλος μου πάνω στην νιρβάνα του Σαββατιάτικου πρωινού, μάλλον δεν είναι πρόθυμος να ανταποκριθεί στην εναγώνια πρόσκληση μου.
Αλλά το «Ααααααα! Ποντίκιιιιιιι........!!!» που ουρλιάζω αμέσως μετά είναι αρκετό να σηκώσει και πεθαμένους!
Ανασκουμπωνόμαστε.
Σκούπες σφουγγαρίστρες ανά χείρας και επιτελικό σχέδιο σύλληψης του απρόσκλητου επισκέπτη.
[Παρένθεση:
Μένω στο ισόγειο του πατρικού σπιτιού από επιλογή. Ο μικρός μου κήπος με τα δεντράκια του και η μπροστινή βεράντα ήταν και είναι ο λόγος που αγαπάω αυτό το σπίτι. Ένας από τους λόγους που διατηρώ γάτες τα τελευταία 20 χρόνια είναι γιατί τα ισόγεια σπίτια είναι εύκολο να αλωθούν από αυτά τα μικροσκοπικά θηλαστικά που είναι χαριτωμένα και γουστόζικα όταν τα βλέπεις σε φωτογραφίες, αλλά δεν είναι καθόλου επιθυμητοί συγκάτοικοι. Έτσι οι κατά καιρούς γάτες μου εκπλήρωναν στο ακαίρεο την μοναδική υποχρέωση που είχαν στο σπίτι. Να τα κρατάνε μακριά από τον ζωτικό μου χώρο!
Και η μοναδική γάτα που μου έχει απομείνει τώρα, είναι όπως καλά γνωρίζετε ο Πορφυρογέννητος.
Κλείνει η παρένθεση]
Έτσι λοιπόν με τις σκούπες και τις σφουγγαρίστρες ανά χείρας ετοιμάζουμε την μεγάλη επίθεση.



Σημειώστε ότι όλη αυτή την ώρα ο πόντικας ήταν κλεισμένος στο ντουλάπι με τα κατσαρολικά και τις λεκάνες. Επειδή τον είδαμε ψωμωμένο, για καλό και για κακό μέχρι να δούμε πως θα αντιμετωπίσουμε την εισβολή, έχω βάλει μπροστά το πορτάκι του ντουλαπιού και μια καρέκλα για να την κρατάει καλά κλειστή και τον τύπο μαντρωμένο. Και εκεί που συζητάμε τις τελευταίες λεπτομέρειες του σχεδίου ανακαλύπτουμε έντρομοι ότι όχι μόνο το έχει σκάσει από το ντουλάπι αλλά έχει βγει και σουλατσάρει πάνω στο μάρμαρο του πάγκου της κουζίνας! Δίπλα στα μπουκάλια με το λάδι, στο κουτί με το αλάτι και όλα τα μικροπράγματα που έχουν βρει την θέση τους πάνω του.
Πανικός!
Οι σκούπες δεν κάνουν τίποτα, οι σφουγγαρίστρες δεν τον φτάνουν, όλα τα πράγματα εκσφενδονίζονται τριγύρω, τα αντανακλαστικά του είναι απίστευτα γρήγορα, μας κοιτάει κοροϊδευτικά και πετάγεται προς την αντίθετη κατεύθυνση ένα δευτερόλεπτο πριν τον ακουμπήσει το κοντάρι της σκούπας!
Μέσα στον χαμό που επικρατεί ένα φλας ανάβει στο μυαλό μου.
Μα! Έχουμε γάτα!
Το καλύτερο φονικό όπλο από καταβολής κόσμου για την εξολόθρευση ποντικών!
Μα που είναι;
Γυρνάω τα μάτια μου προς την πολυθρόνα που είχε αράξει ο Μερλιν.
Στην θέση του βέβαια. Πάνω στην πολυθρόνα.
Έχει ξυπνήσει από τον σαματά που κάνουμε και κοιτάει –από μακριά- με πολύ ενδιαφέρον την κατάσταση.
Ξαπλωμένος!
Εν τω μεταξύ ο πόντικας έχει κάνει με απίστευτη ευκολία ένα εκπληκτικό σάλτο μορτάλε και έχει εκσφενδονιστεί στην άλλη άκρη της κουζίνας, στο πάτωμα.
Α! Τώρα το πεδίο είναι ελεύθερο, επί τέλους θα τον τσακώσουμε.
Χα! Λάθος!
Ο τύπος κάνει μια γενναία προσπάθεια περνάει μπροστά στην πολυθρόνα του Μερλιν –που εξακολουθεί να... ενδιαφέρεται ξαπλωμένος- και χώνεται στο μοναδικό σημείο των ντουλαπιών που οι μπάζες αφήνουν ένα κενό ενός εκατοστού
Το βλέπουμε να στριμώχνεται για δύο δευτερόλεπτα και μετά να χώνεται στο κενό ένα δευτερόλεπτο πριν φτάσει η σκούπα πάνω του.
...
Η μάχη έχει χαθεί.
Ο κενός χώρος κάτω από τα ντουλάπια είναι τέρα ινκογκνίτα. Και ο τύπος ανακάλυψε το μοναδικό σημείο πρόσβασης προς αυτή.
Καλά η μάχη είχε χαθεί αλλά όχι και ο πόλεμος!
Φάκα.
Αυτή που μοιάζει με κλουβάκι. Καλή γραβιέρα Κρήτης λίγο καψαλισμένη για να είναι πιο ορεκτική για δόλωμα. Ελπίζουμε, όταν υπάρξει πάλι ησυχία στο σπίτι ίσως το μεσημέρι στην καθιερωμένη σιέστα του Σαββάτου, ο τύπος να ξεθαρρέψει και να βγει για φαί.
Μετά αρχίζει ο γολγοθάς μου.
Όλα τα ντουλάπια αδειάζουν από τα πάντα!



Είναι απίστευτο τι μαζεύω στα ντουλάπια από σκεύη που έχω να χρησιμοποιήσω χρόνια. –Α! Εδώ ήταν αυτή η μηχανή του πουρέ που έψαχνα πριν τρία χρόνια και δεν κατάφερα να τη βρω ποτέ!-
Το μόνο καλό είναι ότι στα κάτω ντουλάπια δεν διατηρώ καθόλου τρόφιμα. Τα οποία βρίσκονται στην άλλη πλευρά της κουζίνας σε απολύτως ερμητικά κλεισμένα ντουλάπια. Τουλάχιστον ο πόντιξ θα λιμοκτονήσει και θα πάει σούμπιτος στην φάκα και στο δόλωμα.
Αλλά όλα τα περιεχόμενα των κάτω ντουλαπιών πρέπει να βγουν να πλυθούν και να χλωρινιαστούν πριν χρησιμοποιηθούν ξανά. Το ίδιο και τα ίδια τα ντουλάπια.
Έκλεισα τις πόρτες τριγύρω και ευχαρίστησα τον πατέρα, που έφτιαξε λαθραία αυτό το σπίτι με σχέδιο δικής του έμπνευσης, που, ναι μεν είναι ο εφιάλτης της διαρρύθμισης, αλλά τουλάχιστον μπορούν οι χώροι να απομονωθούν με ευκολία.
Ποια ευκολία δηλαδή, που περάσαμε το υπόλοιπο πρωινό ανοιξε-κλείσε τις πόρτες για να κυκλοφορούμε από δωμάτιο σε δωμάτιο!
Τελείωσα τα πλυσίματα το μεσημέρι και, κατά πλήρη παράβαση των συνηθειών μας φάγαμε φαγητό από ντιλιβερι.
Η μεσημεριανή σιέστα διόλου απολαυστική δεν ήταν ωστόσο, εν αναμονή του πολυπόθητου γκράπ! που θα επιβεβαίωνε την τελειωτική νίκη μας και την σύλληψη του παρείσακτου.



Οταν μετά πλησιάσαμε την φάκα την βρήκαμε ανοιχτή, και το δόλωμα φαγωμένο όλο. Μόνο σημείωμα προς τον σεφ δεν είχε αφήσει:
«Σας ευχαριστώ για το εξαίσιο γεύμα. Με τιμή, ο συγκάτοικος»
Και το χειρότερο δεν ήταν αυτό!
Α! Είχε ροκανίσει και την άκρη της φάκας ο άτιμος σε μια προσπάθεια ειρωνικής υπενθύμισης για το ποιος έχει το πάνω χέρι.
Έντρομη ανακάλυψα επίσης ότι όχι μόνο είχε βγει από την κρυψώνα του αλλά σουλατσάρισε και μέσα σε ό-λ-α τα κάτω ντουλάπια αφήνοντας ξεδιάντροπα, τα επισκεπτήρια του παντού. Αργά θυμηθήκαμε ότι τα ντουλάπια επικοινωνούν μεταξύ τους από τις τρύπες που υπάρχουν για να περνάνε οι σωλήνες και τα καλώδια των ηλεκτρικών συσκευών.
Άντε πάλι από την αρχή άδειασμα τεσσεράμισι τρεχόντων μέτρων ντουλαπιών, το περιεχόμενο των οποίων είχα την εξυπνάδα να μην πλύνω ξανά, μέχρι να δούμε πως θα εξελιχθεί η κατάσταση.
Στις εφτά το απόγευμα είχα αποθαρρυνθεί τελείως.
Στεκόμουν στον νεροχύτη όταν αισθάνθηκα μια απαλή κουτουλιά στο πόδι.
Ο Πορφυρογέννητος, γάτος σοβαρός και αξιοπρεπής, απαιτούσε το φαί του!
Συνειδητοποίησα ότι όλη την μέρα την είχε περάσει πάνω στην πολυθρόνα τ ο υ και κοιμόταν του καλού καιρού Μύρισε την χλωρίνη που τώρα πια είχε καλύψει τα πάντα και νιαούρισε δυσαρεστημένα.
Μόνο τέντωσε ένα αυτί σαν άκουσε ένα θόρυβο κάτω από τα ντουλάπια και με κοίταξε υποτιμητικά σαν να έλεγε:
«Πιάσαμε ποντίκια μου φαίνεται. Για φροντίστε λίγο την οικολογική ισορροπία του σπιτιού!»
Ααααα! Θα σε πνίξω βρε άθλιε γάτε και θα υιοθετήσω τον πόντικα. Μα το θεό.






Στις εννιά ανέβηκα στον Βούλγαρη για την καθιερωμένη επίσκεψη.
Ήταν μουτρωμένος.
-«Είχες πει ότι θα μου έφτιαχνες τυροπιττάκια σήμερα!»
-«Μπήκε ποντίκι στο σπίτι πατέρα, και τοσες ώρες προσπαθούσαμε να το πιάσουμε.» -«Καλά! Και μετά τις τόσες ώρες τι έκανες;»
Ααααα! Θα σε πνίξω βρε άθλιε πατέρα και θα γηροκομάω τον πόντικα. Μα το θεό.


Ώρα 12:00 το βράδυ.
Από την κουζίνα ακούω θορύβους. Θα διανυκτερεύσει στο σπίτι, είναι βέβαιο πια!
Σας παρακαλώ πολύ, αν ξέρετε κανένα τρόπο εξολόθρευσης πείτε μου!
Σας παρακαλώ.
Γιατί το βλέπω! Έτσι που πάει το πράγμα, εδώ θα μείνει μέχρι το τέλος του βίου του.
Η του δικού μου.
Όποιο έρθει πρώτο!!!

Τον πιάκαμε!
Τον πιάκαμε!


Ιδού και το μέσο σύλληψης, άδειο από τον ένοικο του. Είπα να μην τον φωτογραφίσω και θίξω την αξιοπρέπεια του. Η πατέντα με τα χαρτιά γύρω-γύρω μπήκε εξ αιτίας του Μέρλιν!
Ο άχρηστος ο γάτος μου πήγαινε στη φάκα και έριχνε το πορτάκι προσπαθώντας να κλέψει το σαλάμι που είχα βάλει για δόλωμα!!!!

Αργά το βράδυ την ώρα που έπνιγα τον πόνο μου στο σερφάρισμα, άκουσα το πολυπόθητο γκράπ!
Τρέξαμε στην κουζίνα και ω του θαύματος! Η φάκα είχε εκπληρώσει τον προορισμό της. Τον είχε συλλάβει.
Ήταν με-γά-λος! Πραγματικά μεγάλος. Όσο ένα γατάκι μιας εβδομάδας. Η ουρά του δεν χώραγε στη φάκα και είχε μείνει απ' έξω.
Τον κοίταξα και με κοίταξε.
Του αναγνώρισα ότι ήταν άξιος αντίπαλος και αποδέχθηκε την ήττα του αξιοπρεπώς.

Δεν είχαμε καμία πρόθεση να τον σκοτώσουμε.

Ο Ν. τον έβαλε μαζί με την φάκα σε μια νάιλον τσάντα και τον πήγαμε στην εξοχή.
Ανοίξαμε την φάκα, του ευχηθήκαμε καλό κατευόδιο και ο τύπος χάθηκε κάτω από τα σκίνα. Στον δρόμο της επιστροφής, αναρωτιόμαστε αν θα προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον!
Γεια χαρά Κούλη (από το ΠοντιΚούλης: νονά η νερίνα), καλή τύχη!
Καλές νέες περιπέτειες.
Τουλάχιστον εκεί που είσαι τώρα δεν υπάρχουν σπίτια να λαχταρίσεις τους ενοίκους του.
Αλλά αν υπάρχουν αληθινοί γάτοι που τριγυρίζουν… χμ …

Ετικέτες , ,

 
posted by ralou at 12:30 μ.μ. | Permalink | 50 comments
Τρίτη, Απριλίου 10, 2007
Moνόκερως

Η συνέχεια της ιστορίας του jason...

Ο jason, έγραψε την μισή ιστορία. Μετά κάλεσε εμένα -και όχι μόνο- να την συνεχίσουμε. Μου ζήτησε επίσης να την βάλω στο Alter ego, και υποθέτω ότι το ζήτησε γιατί προτιμάει τα πιο φευγάτα κείμενα που ποστάρω στο blog του Μέρλιν.

Aν θέλετε λοιπόν, κάντε κλικ στο ταμπελάκι, να την διαβάσετε...

Με την ευκαιρία να ευχηθώ Χρονια Πολλά σε όσους ξέχασα και σε όσους με ξέχασαν φέτος το Πάσχα ;)

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 11:35 π.μ. | Permalink | 4 comments
Τρίτη, Απριλίου 03, 2007
Symphony No. 6 in F major "Pastoral"

Καλή Ανοιξη! Καλό Πάσχα!

Καλή Ανοιξη! Καλό Πάσχα!

Καλή Ανοιξη! Καλό Πάσχα!

Καλή Ανοιξη! Καλό Πάσχα

Δυναμώστε λίγο τον ήχο και ακούστε έστω για ένα λεπτό.
Ειδικά όσοι δεν θα έχετε την χαρά να βρεθείτε στην εξοχή αυτές τις μέρες.
Και εγώ μαζί σας βέβαια.

Ο πορφυρογέννητος σας χαμογελάει από το κλαρί του
Χάρη στο φωτοσοπ έχει και παρέα!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 4:47 μ.μ. | Permalink | 32 comments
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com