Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007
Γενέθλια –Ενας Χρόνος Βlogging

Πριν ένα χρόνο περίπου υπό την επήρεια ενός βαρβάτου συναχιού έγραψα το πρώτο μου πόστ σε αυτό το blog.

Άρα κάπου εδώ, λογαριάζω ότι είναι τα γενέθλια του.
Γεννημένο τις πρώτες μέρες του περυσινού χιονιού, κάτω από το ζώδιο του Αιγόκερω –ωχ! Τι το ήθελα αυτό; Προβλέπω να με διαγράφουν οι Brights από τους καταλόγους τους- γεννήθηκε και φέτος, ενός χρόνου πλέον, αρχίζει να περπατάει.

Πριν από την επαφή μου με την μπλογκόσφαιρα, παρακολουθούσα ανελλιπώς το
http://www.hungry.gr/ ένα site με συνταγές και όχι μόνον.
Ανάμεσα στους αρθρογράφους του υπήρχε η Μagica –Τίνα Σταύρου, της οποίας ήμουν ορκισμένη fan. Η κ. Τίνα Σταύρου έγραφε συνταγές και άρθρα στο φόρουμ του site για πολύ καιρό, αλλά κάποια στιγμή χάθηκε τελείως. Κάποιος ανέφερε ότι η αγαπημένη μας Μagica de Spell μαγείρευε και συζητούσε σε ένα πράγμα που λεγόταν blog. To έψαξα στο google και ω του θαύματος ανακάλυψα την Μagica, την μπλογκόσφαιρα και … τον Αθήναιο!
Τι να πω! Οι πρώτες αγάπες είναι πολύ δυνατές.
Με εφαλτήριο τα blogroll τους γνώρισα ένα σωρό απίστευτους ανθρώπους που έγραφαν καλά ή πολύ καλά ή χμ.. υπέροχα.
(παρένθεση: Σας έχω δώσει την εντύπωση ότι είμαι ένας πολύ καλός άνθρωπος ε; Τουλάχιστον έτσι μου λέτε στα σχόλια σας.
Ε λοιπόν δεν είναι έτσι. Σκουλήκι μαύρο είμαι!)
Διαβάζοντας τα κείμενα των άλλων ένοιωσα τη ζήλια να ανοίγει τρύπες στο κρανίο μου.
Σιγά τα κείμενα. Εγώ μπορούσα να γράψω καλύτερα, κομψότερα και για πιο ενδιαφέροντα πράγματα!
Έτσι ένα μεσημεράκι μετά την δουλειά, έκανα κλικ στο μαγικό κουμπάκι

"Νo blogger account? Sign up here!"
που μου έκλεινε το μάτι προκλητικά κάθε που ήθελα να αφήσω ένα σχόλιο κάπου.
Και έφτιαξα ένα blog.
Με έναν φευγάτο τίτλο (σε αμφιλεγόμενα αγγλικά) και την γάτα των παιδικών μου χρόνων για avatar , που όπως βλέπετε δεν την αποχωρίζομαι και ούτε θα την αποχωριστώ ποτέ – είμαι πλάσμα της συνήθειας-
Καλά λοιπόν, τώρα είχα το μπλόγκ αλλά… ιδέες για το τι θα έγραφα;
Έγραψα τρεις εισαγωγικές αράδες, και το άφησα να ξεκουραστεί ενώ παράλληλα με τον αέρα –και το password – του bloger έκανα τις πρώτες επισκέψεις μου στα πιο αγαπημένα μου.
Τα πρώτα σχόλια ήταν μνημειώδη!
Πίστευα ότι έπρεπε να καταπλήξω τα πλήθη με την καταπληκτική μου πένα.
Μόλις πάταγα το κουμπί publish your comment ρίγη συγκίνησης διέτρεχαν την ραχοκοκαλιά μου στην ιδέα ότι πια θα με διάβαζαν τόσοι πολλοί, ανάμεσα δε σε αυτούς και ο ίδιος ο Νίκος Δήμου αυτοπροσώπως! (Ααα! μικρή(;) και ανόητη!)
Μετά έριξα ένα δύο ποστς δικά μου. Το πρώτο με τον καταπληκτικό τίτλο "Η Τρίτη Γυναίκα του Βασιλιά" περιέγραφε θαυμαστά την ίωση του ανώτερου αναπνευστικού μου. Το δεύτερο υμνούσε την … Άνοιξη που είχε αρχίσει να μυρίσει νωρίς - νωρίς τον Μάρτη.
Την επόμενη της πρώτης δημοσίευσης ήμουν σίγουρη ότι θα είχαν μαζευτεί δεκάδες σχόλια και ετοίμαζα στο μυαλό μου την εναρκτήρια τελετή και τις ευχαριστίες στον θεό την οικογένεια μου και τον καλό μου που με στήριξαν σε αυτή την προσπάθεια.
Τρία τέσσερα ποστ αργότερα, όπου φυσικά κανένας δεν είχε σχολιάσει, έπεσα σε μαύρη μελαγχολία. "Η μοναξιά του bloger μπροστά στο comment less blog του" ήταν πραγματικά μια .. δραματική έκκληση στην τύχη, να βοηθήσει τον παραπαίοντα εγωισμό μου.
Και ω του θαύματος! Η Lucretia, ήταν η πρώτη που σχολίασε προτείνοντας μου εκτός από το προφανές να κάνω υπομονή, να εγγραφώ και στο monitor.
Πράγμα που έκανα αμέσως μόλις ξεπέρασα τα ρίγη συγκίνησης που ένοιωσα για την μεγάλη τιμή (Lucretia, το εννοώ αυτό, δεν είναι πλάκα).
Μετά, ήλθε η δεύτερη έκπληξη. Ο ίδιος ο Αθήναιος αυτοπροσώπως σχολίασε ένα ποστ για την κρίση ηλικίας που είχα γράψει. Φανταστείτε την υπερηφάνεια μου. Τώρα όλα θα πήγαιναν καλά και το όνειρο για την λογοτεχνική μου καταξίωση θα γινόταν πραγματικότητα.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.
Άρχισα να γνωρίζω πολύ κόσμο, να γράφω σχόλια λιγότερο πομπώδη, και ποστς λίγο πιο προσωπικά. Έγραψα για όλες τις γάτες της ζωής μου, κινδυνεύοντας να γίνω γραφική, σας σύστησα τον πορφυρογέννητο, πόσταρα συνταγές σαν αφορμή να μιλήσω για τους ανθρώπους μου και στέγασα τα φευγάτα κείμενα μου στο alter ego blog μου.
Επίσης, γνωρίστηκα με πολλούς νέους φίλους από το ποστ "Η λαϊκή αγορά του monitor"
(Σιγά μην δεν αναφερόμουν στο μοναδικό μου ποστ που συνέλεξε 11 linkblogs, και ανέβασε για μια μόνο μέρα το μέγεθος της γραμματοσειράς που εμφανιζόμουν στο monitor)
Συνήθως γράφω μια-δυο φορές την εβδομάδα και αυτό είναι το όριο μου.
Η πρόσβαση στο ΝΕΤ από το σπίτι είναι μια διαδικασία δύσκολη. Μέχρι να έλθει ελέω Vivodi, η νέα ADSL γραμμή που την περιμένω ως μάννα εξ ουρανού εδώ και 32 ημέρες, 18 ώρες και 43 λεπτά –ναι τα μετράω!-, αναγκαστικά μπαίνω από το γραφείο. Το καλοκαίρι που τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά, διάβασα πολλά μπλογκς, σχολίασα σε περισσότερα και η ανταπόκριση από τους φίλους ήταν μεγάλη. Από τον Νοέμβριο και ύστερα, τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν το boss δεν ξεκόλλαγε από δίπλα μου και βέβαια δεν μπορούσα να του δείχνω ότι σπαταλάω τον ακριβο(χμ..)πληρωμένο χρόνο μου για να σουλατσάρω στο ΝΕΤ.

Με την ευκαιρία, θέλω πραγματικά να ζητήσω συγνώμη σε όσους φίλους έβαλαν ένα σχόλιο στο blog και δεν ανταπέδωσα έστω και τυπικά μια επίσκεψη. Τους επισκέπτες μου τους φροντίζω, κερνάω καφέ και κουλουράκια τους νέους και δεν ξεχνάω ποτέ μα ποτέ να απαντήσω σε κάθε σχόλιο. Αλλά υπόσχομαι να επισκέπτομαι πιο συχνά όλους σας σε λίγο καιρό, αν βέβαια δεν θέσει βέτο ο καλός μου που για να συναινέσει για την ADSL με έβαλε να του ορκιστώ ότι δεν θα σπαταλάω περισσότερο από 1 ώρα κάθε βράδυ για σερφάρισμα.

Επίσης θα ανανεώσω το blogroll γιατί έτσι και πάθει κανένα crash ο δίσκος του γραφείου και χάσω τα favorites θα πάθω υστερία.

Τελειώνοντας, αυτό το ποστ και χωρίς πλάκα, πρέπει να ομολογήσω ότι η επαφή μου με την μπλογκόσφαιρα, με έκανε πιο αισιόδοξη για τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Οι e-φίλοι που σιγά γίνονται όλο και λιγότερο virtual, ανανέωσαν την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους και μου έκαναν το πολυτιμότερο δώρο.
Όπως λέω και στον τίτλο του blog
"Ονειρεύομαι να είμαι νέα και πάλι,
Να είμαι υγιής και πάλι,
Και να ξαναβρώ το χιούμορ μου "
Νέα και υγιής δεν πρόκειται βέβαια να γίνω ποτέ ξανά, αλλά να… φτάνει να επισκεφτώ τo blog του … της… (αλλά όχι! Δεν θέλω να αδικήσω κανένα και δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα) για να γίνω πάλι παιδί, να ξαναβρω το χιούμορ μου και να ξεσαλώσω σε ξένα μπλόγκ, εγώ μια σοβαρή και αξιοπρεπής blogger!

Ένα χρόνο και 80 κείμενα αργότερα λοιπόν, ο απολογισμός είναι παραπάνω από ικανοποιητικός.

Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους από τα βάθη της καρδιάς μου.
Επίσης ευχαριστώ
...τον Θεό που με αξίωσε να ζήσω αυτή την στιγμή,
...τον καλό μου που με ανέχθηκε,
...τον πατέρα, που τον έκανα θέμα και ρεζίλι,
...την μαμά που με έμαθε να μαγειρεύω,
...τον αδελφό μου που μου έδωσε τα ανίψια μου και υλικό για ποστς,
...τον πορφυρογέννητο και όλες τις γάτες μου, που μου έδωσαν ακόμα περισσότερο,

...τον υδραυλικό, μαραγκό και σιδερά που βοήθησαν στην ανακαίνιση,
...τον τεχνικό στο γραφείο που μου φτιάχνει τον υπολογιστή,
...την Ελένη, την Γεωργία, την Ξανθούλα,
...τον Στέλιο, τον Μπερτ, τον Θοδωρη ….
………


Γι αυτό φυσάω το ένα και μοναδικό κεράκι στην τούρτα και σηκώνω τα μάτια συγκινημένη!

Image hosted at bigoo

Ευχαριστώ! Ευχαριστώ!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 5:02 μ.μ. | Permalink | 37 comments
Δευτέρα, Ιανουαρίου 29, 2007
Rockin' and Blogin'
Δεν μου αρέσουν οι μεγάλες παρέες.
Ίσως γιατί έχω περάσει πια την ηλικία που έξοδος με παρέα, σήμαινε καφέ σε χώρους με έντονη μουσική και φασαρία.
Αγαπώ περισσότερο τις μικρές ήσυχες συντροφιές, που μπορείς να δεις κατάματα τον συνομιλητή σου και να ακούσεις καθαρά την φωνή του. Και που μπορείς να τον παρατηρείς εύκολα και να τον ανακαλύψεις, ιδιαίτερα αν είναι ένας νέος φίλος που δεν έχεις μιλήσει ποτέ ξανά μαζί του.

Όταν ήλθε η πρόσκληση της αγαπητής μου φίλης debby, για συνάντηση με ευκαιρία ταξιδιού της στην Αθήνα, δεν υπήρχε βέβαια περίπτωση να μην πάω.
Με καθυστέρηση -λόγω υποχρεώσεων με τον πατέρα- λοιπόν, βρέθηκα στο ραντεβού όπου είχαν συγκεντρωθεί 20-25 άτομα και με αμηχανία και τρόμο ζήτησα συγνώμη για την αργοπορία μου.
Οι συστάσεις ακόμα πιο αμήχανες με γνωστούς μου blogers (sofi k, aggelos x aggelos, zouri, Julia, argyrenia) και αρκετούς που δεν είχαν διασταυρωθεί οι δρόμοι μας παρά σε σχόλια σε ξένα blogs.
Να πω, ότι περίμενα να βρεθώ σε πιο οικείο περιβάλλον;
Ε καλά, εξυπακούεται.

Όμως με περισσότερους από 2500 blogers να συνωστίζονται στην Ελληνική μπλογκόσφαιρα τι πιθανότητες υπάρχουν να συναντήσεις τους δικούς σου γνωστούς μέσα σε 30 άτομα. Και βέβαια, από κάποια στιγμή και ύστερα, οι επαφές με άγνωστους ανθρώπους δεν είναι εύκολες, ιδιαίτερα κάτω από τους εκκωφαντικούς ήχους μουσικής –Hard Rock Café- και φασαρίας που παράγεται από 30 άτομα που συστήνονται, φιλιούνται σταυρωτά και κάνουν τις πρώτες διερευνητικές ερωτήσεις.
Βέβαια πολλοί έχουν συναντηθεί ξανά από παλιά, και υπήρχαν αρκετοί που γνωρίζονταν καλά.
Εκτός από την renata και την An-lu , εγώ δεν γνώριζα κανένα.
Όπως είπα οι επαφές σε τέτοια περιβάλλοντα δεν μου είναι εύκολες, γι αυτό είπα μέσα μου "μινγκλ βρε ηλίθια!" και έκανα τις μικρές μου προσπάθειες.
Αλλά… δεν τα καταφέρνω βρε παιδιά, δεν τα καταφέρνω!
Πολύς θόρυβος.
Πολλή δυνατή – και καλή - μουσική.
Πολλές επαναλήψεις της ίδια φράσης για να ακουστείς.
Έτσι όπως καθίσαμε μάλιστα σε δύο ξεχωριστά τραπέζια και έγιναν σύντομα πηγαδάκια με τους πιο γνωστούς, το πράγμα έγινε λίγο πιο δύσκολο.

Στο τέλος βρέθηκα παρέα με τον μοναδικό σύντροφο που δεν με έχει εγκαταλείψει ποτέ από την εφηβική μου ηλικία.

Τα τσιγάρα μου.
Ένας καλός αφοσιωμένος φίλος που σου κρατάει συντροφιά, απασχολεί τα χέρια σου, σου δίνει άλλοθι να κρύψεις το πρόσωπο σου και δημιουργεί ένα ζωτικό χώρο γύρω σου που οριοθετείται από το πακέτο και τον αναπτήρα δίπλα στο φλιτζάνι με το τσάι, σοφά τοποθετημένα κυκλικά πάνω στο τραπέζι.
Α ναι! Ένας καλός φίλος.

Μην με παρεξηγήσετε. Δεν αντιπαθώ τους ανθρώπους και δεν φοβάμαι καθόλου να γνωρίσω καινούριους.
Θέλω όμως να τους ΓΝΩΡΙΣΩ. Δυο τρεις ώρες όπως αυτές δεν μου δίνουν πιο πολλά από μια ευκαιρία να περάσει ευχάριστα ένα απόγευμα. Τίποτα περισσότερο.

Στην διάρκεια του απογεύματος η synas ρώτησε, αν τα πρόσωπα που βλέπαμε ταίριαζαν με την εικόνα που είχαμε στο μυαλό μας για αυτούς πριν τους γνωρίσουμε.
Καλά δεν ρώτησε ευθέως εμένα, αλλά βρήκα την ευκαιρία να δώσω την απάντηση μου προσπαθώντας να ενσωματωθώ στην παρέα.
Όχι, τα πρόσωπα δεν ταίριαζαν στην εικόνα που είχα για τους ανθρώπους που έβλεπα μπροστά μου για πρώτη φορά.
Ίσως μόνο το χαρούμενο πρόσωπο της Julia, και η ευγενική φυσιογνωμία της sofi k.
Για την προσωπικότητα του King-Οf-Τhe-Loonies πάλι, που κρατούσε την κεφαλή ενός από τα δύο τραπέζια, τι να πω. Σε κάποια άλλη συνάντηση, ίσως να βρω την ευκαιρία να την μελετήσω λίγο πιο αναλυτικά.[;)]

Και όχι μόνο την δική του!

Όσο για την αγαπημένη μου debby, σιγά μην σας πω πως μου φάνηκε, πρώτη φορά που συναντηθήκαμε!
Φιλενάδες είμαστε, έχουμε να πούμε από το meil…!
Ουουουου…!



Ετικέτες

 
posted by ralou at 5:05 μ.μ. | Permalink | 32 comments
Παρασκευή, Ιανουαρίου 26, 2007
H αγκαθερή αγκαλιά των ενοχών.
Παρασκευή σήμερα και ο πατέρας επιστρέφει στο σπίτι μετά από παραμονή εννέα ημερών στο νοσοκομείο.
Κατάσταση : Κλινήρης, με ανάγκη για κινησιοθεραπεία.
Ο γιατρός είπε : Η πτώση του νατρίου στο αίμα προκάλεσε πρώτα-πρώτα νευρολογικά προβλήματα και άλλες διαταραχές. Πιθανόν να υπερέβαλε σε κάποια δόση διουρητικών. Το νάτριο επανήλθε σε φυσιολογικά επίπεδα και τα αποτελέσματα όλων των υπόλοιπων εξετάσεων είναι πιο καλά ακόμα και από τα δικά μας.
Ο ίδιος είπε : Γιάννης ήρθα, Γιάννης έφυγα. Τίποτα δεν μου κάνανε. Δεν είμαι καλά! Παναγίτσα μου!
Η καλή Γεωργιανή κυρία που τον προσέχει είπε : Κύριο Νικο πολύ θυμώνει, δεν τελει φαει σουπα. Τι να κανω εγκω αφου ντεν εκει ντοντια!
Απώλειες : Χάσαμε τις οδοντοστοιχίες του πατέρα. Η κυρία που πήρε τον δίσκο με το φαγητό την Δευτέρα, τις πήρε κατά λάθος μαζί και πετάχτηκαν στα σκουπίδια.
Η προϊσταμένη είπε : τι να κάνουμε κυρία μου! Ξέρετε πόσοι χάνουν τα δόντια τους εδώ μέσα. –Υπάρχει οδοντίατρος τουλάχιστον για να του πάρει μέτρα για καινούργια; –Όχι βέβαια!
Φαντάζομαι κάδους με νοσοκομειακά απόβλητα και αποφάγια που μέσα τους αναπαύονται αμέριμνα δεκάδες ζεύγη οδοντοστοιχιών προς αμέτρητη απελπισία των ατυχών υπερηλίκων πρώην κατόχων τους..

Έβλεπα τον πατέρα κάθε απόγευμα μετά την δουλειά. Τις πιο πολλές φορές ακουμπισμένο στο δεξί πλευρό ακίνητο, να τρώει με το ζόρι κουταλιές ανάλατου πολτού φαγητού και γιαουρτιού. Στην αρχή πάλευα ανάμεσα στην οργή και την αγανάκτηση. Πίστευα ότι τα συμπτώματα που μας περιέγραφε λίγο πριν μπει στο νοσοκομείο ήταν το λιγότερο υπερβολικά.
Μετά άρχισα να μιλάω με τον γιατρό.
(Παρεμπιπτόντως εκτός από το χάος στις προμήθειες και την πλημμελή νοσηλεία των ασθενών από έλλειψη προσωπικού, οι γιατροί –νεαροί και νεαρές όλοι- ήταν η έκπληξη. Όχι μόνο τους βρίσκαμε για να τους μιλήσουμε αλλά εξηγούσαν με όσες λεπτομέρειες ζητούσαμε, οτιδήποτε αφορούσε τον πατέρα. Ήταν προσηνείς, χαμογελούσαν ευγενικά, ενώ δεν παρέλειπαν να καθησυχάζουν σε κάθε ευκαιρία τους ασθενείς. Επειδή έχω – και όλοι μας υποθέτω - απίστευτες εμπειρίες με νοσοκομειακούς γιατρούς, αυτοί εδώ στο Σισμανόγλειο ήταν φωτεινή εξαίρεση.)
Έλεγα λοιπόν, ότι μίλησα με τον γιατρό και μας είπε τις αιτίες της κατάπτωσης του πατέρα. Και τότε άρχισαν οι ενοχές.


Υπάρχουν κάποια συναισθήματα που λουπάρουν μερικές φορές στο μυαλό μας εφιαλτικά.

Αγαπάμε, νοιαζόμαστε, λαχταράμε για τους γονείς.
Μετά αγανακτούμε όταν τα πράγματα φτάνουν στα άκρα.
Κουραζόμαστε προσπαθώντας να χωρέσουμε την φροντίδα τους στα πιεστικά μας ωράρια.
Και στο τέλος αισθανόμαστε ενοχές γιατί πιθανόν δεν κάναμε αρκετά για αυτούς, γιατί δεν τους πιστέψαμε ότι υποφέρουν, γιατί αν είχαμε υποψιαστεί τι συνέβαινε θα τους είχαμε πιθανόν γλιτώσει από μερικές μέρες ταλαιπωρίας.
Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν αντίστοιχες εμπειρίες από άρρωστους γονείς με συμπεριφορές περίεργες, απαιτητικές και ψυχοφθόρες.
Και βέβαια η λογική υπαγορεύει να κρατάμε τις αποστάσεις, για να έχουμε το κουράγιο να ανταποκριθούμε σε περιπτώσεις πραγματικής ανάγκης.
Όμως – τουλάχιστον εγώ – δεν τα καταφέρνω πάντα.
Σήμερα, βρίσκομαι αγκαλιά με τις ενοχές μου και είναι γεμάτες αγκάθια.
Ξέρω ότι σε λίγες μέρες ο πατέρας θα είναι τελείως καλά και θα τσακώνεται μαζί μου για τα πολιτικά ανακοινώνοντας μου την διαπίστωση του ότι είμαι ηλίθια που δεν δέχομαι τις απόψεις του.
Η θα μου ζητάει να του βρω μια φωτογραφία που είχαμε τραβήξει 30 χρόνια πριν, ή να του κατεβάσω από το πατάρι όλο το αρχείο του για να ψάξει παλιές εξετάσεις με τα αποτελέσματα νατρίου στο αίμα του.



Και ξέρετε κάτι;
Θα το αποδέχομαι και θα το κάνω.

Γιατί είναι 94 χρονών πια.
Γιατί νοιώθω ενοχές.

Γιατί τελικά, ε ί ν α ι ο πατέρας μου.

Ετικέτες

 
posted by ralou at 2:02 μ.μ. | Permalink | 23 comments
Τρίτη, Ιανουαρίου 23, 2007
Η Δανάη μαθαίνει να με αγαπάει!
Δανάη.
Ετών επτά (αφού στο έχω ξαναπεί βρε θεία, τι με ξαναρωτάς;)
Μέτρια προς καλή μαθήτρια.
Σαματατζού, νευρική, δύσκολη και κούκλα!
Ανιψιά από αδελφό.
Αυτή λοιπόν η ζόρικη μικρή μαθαίνει να με αγαπάει με, χμ..., μικρή καθυστέρηση.

Η Δανάη ήταν πάντα ένα δύσκολο παιδί.
Προσκολλημένη στον πατέρα της από τους πρώτους μήνες της ζωής της, δεν επιθυμούσε δημόσιες σχέσεις με κανένα από μας.
Χάδια, φιλιά και αγκαλιές, ήταν απαγορευμένες μαζί της.
Στην παραμικρή προσπάθεια να την πλησιάσεις δάγκωνε, κλώτσαγε και ούρλιαζε. Ακόμα και η ίδια η μαμά της είχε τις ίδιες δυσκολίες.
Όχι όμως και ο πατέρας της. Στην αγκαλιά του καθόταν ήσυχη και χουρχούριζε σαν γάτα, κοιμόταν πάνω του, έτρωγε πάνω του και τον διεκδικούσε από οποιονδήποτε τολμούσε να τον πλησιάσει.

Έτσι, η Δανάη θέλει μόνο τον μπαμπά και τα ζώα της.
Παπάκια, χελωνάκια, κουνέλια, γάτες, σκυλάκια, χάμστερ, καναρίνια και άλλα ζώα έχουν δεινοπαθήσει στα χέρια της. Σας μίλησα για αυτή την συνήθεια της σε προηγούμενο ποστ.
Η μικρή δυστυχώς βασανίζει τα ζωάκια της, ασφαλώς χωρίς να το θέλει.
Μέσα στα πλαίσια της λογικής "Αναθρέφουμε μια Βασιλοπούλα", ξαπλώνει αναπαυτικά στο παραμυθένιο κρεβάτι της και τα θεωρεί υπηκόους της.

Ας είναι.
Το ξαναλέω. Δεν φταίει αυτή.

Με τα παιδιά, πάντα είχα την ικανότητα να δημιουργώ πολύ καλές σχέσεις.
Μπορώ –πάντα μπορούσα- να τα πλησιάζω, όχι όπως μια μαμά, αλλά σαν ένα πλάσμα όμοιο τους.
Έχω παίξει με κούκλες και αυτοκινητάκια, με καράβια πειρατών και πύργους της βασιλοπούλας, με game boy και game girl. Έχω διαβάσει και γράψει σε εφηβικά λευκώματα, εκείνα που κρύβονται από τα μάτια της μαμάς. Έχω συζητήσει για φιλίες και πρώιμες αγάπες και απογοητεύσεις. Έχω μιλήσει την γλώσσα των παιδιών σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις φάσεις τους.

Εκτός από την Δανάη.

Το αγρίμι της οικογένειας, με απομόνωνε συστηματικά από την ζωή της, εμένα, που ήμουν περήφανη για την ικανότητα μου να επικοινωνώ με τα παιδιά. Μοναδικό σημείο επαφής μας ήταν ο πορφυρογέννητος. Με τα που ερχόταν σπίτι η μικρή απαιτούσε να τον πάρει αγκαλιά για να παίξει μαζί του αλλά βέβαια ο Μέρλιν είναι εξ ίσου νευρικός με τους ξένους και δεν της κάνει το χατίρι.
Όσες φορές προσπαθούσα να την πλησιάσω, απλά έκανα τα πράγματα χειρότερα από πριν. Μια φορά μάλιστα που θεώρησε ότι δεν της έκανα το χατίρι σε κάτι που ζητούσε και της μίλησα άσχημα κατά την γνώμη της, φώναξε τον πατέρα της και του είπε:
"Μπαμπά! Για μάζεψε την αδελφή σου!"
Xμ… Spoiled brat..?
Μπα! Όλα έχουν στο τέλος το κουμπί τους. Αρκεί να το βρεις βέβαια!


Όταν η Δανάη, πήγε για πρώτη φορά στο σχολείο, βρέθηκε μπροστά σε αυτό, που ο αδελφός της ο Νικόλας, βίωνε σαν βασανιστήριο.
Παρ όλο που η ίδια δεν έχει κανένα μαθησιακό πρόβλημα, ωστόσο αντιγράφει τον Νικόλα, στην άρνηση του για το σχολείο.
Όταν την ρωτούσαμε πως πάει το σχολείο, και μόνο στο άκουσμα της λέξης σταύρωνε τα δαχτυλάκια της και … εξόρκιζε το κακό!
Είναι γεγονός ότι η μαμά της, μέσα στην κούραση μιας πολύ απαιτητικής δουλειάς και το μεγάλωμα δύο παιδιών, δεν έχει χρόνο να την κάνει να αγαπήσει το σχολείο.

Και να που επιτέλους το φετινό καλοκαίρι, κάτι φάνηκε να αλλάζει σε όλα.
Βοηθούσα τον Νικόλα στις εξετάσεις του Ιουνίου, την ίδια στιγμή που αυτή διάβαζε για τα τελευταία μαθήματα της χρονιάς. Η μαμά της φώναζε πάνω από το κεφάλι της και αυτή στριφογύριζε στην καρέκλα της. Στο διπλανό δωμάτιο ο Νικόλας και εγώ διαβάζαμε Αρχαία Ελληνικά σε χαμηλούς τόνους και με υπομονή, μπας και του μείνει κανένα κομμάτι μετάφρασης στο μυαλό.
Στο κοινό τους διάλειμμα από την μελέτη, όπως καθόμαστε όρθιοι στο μπαλκόνι, το ζόρικο μικρό μου, για πρώτη φορά στη ζωή της με πλησίασε, ακούμπησε το κεφαλάκι της στην μέση μου και με αγκάλιασε. Προφανώς άκουγε πως γινόταν η μελέτη με τον Νικόλα και εκτίμησε την έλλειψη φωνών και πίεσης. Η μαμά της που ξέρει πόσο πολύ στεναχωριέμαι για την μη επικοινωνία μας, μου έκανε νόημα να μην πω τίποτα. Στεκόμουν και απολάμβανα το θαύμα και … ε λοιπόν ναι! Ήμουν ευτυχισμένη!

Από τότε οι σχέσεις μας με την Δανάη έχουν αλλάξει. Όχι βέβαια ότένα από τα παλια κουνέλια της Δανάηςι γίναμε και κολλητές φιλενάδες, αλλά κάποια στιγμή εκεί που κάθομαι με τους μεγάλους, έρχεται και με σταθερό χεράκι με οδηγεί στο δωμάτιο της για να μου δείξει το καινούργιο κουνέλι της ή ένα τετράδιο που έχει απ' έξω μια γάτα που μοιάζει του Μέρλιν. Η με ρωτάει τι όνομα να βγάλει το χελωνάκι της, ή να μου δείξει φωτογραφίες της Μάγιας ή του πιπίνου του πάπιου της που ζει με τους παππούδες της στον Κάλαμο.

Είμαι βέβαιη τώρα πια, ότι οι σχέσεις μου με το μικρό μου, θα αποκατασταθούν πλήρως. Τα Χριστούγεννα που με είδε στο σπίτι του πατέρα μου, πήρε φόρα από μακριά με ανοιχτή την αγκαλιά για να έλθει και να με αγκαλιάσει, φωνάζοντας ένα χορταστικό "Θείαααααααααα!"

Και δήλωσε στην μαμά της ότι τώρα που μεγάλωσε και κάνει πιο δύσκολα μαθήματα στα Αγγλικά (η πρώτη της χρονιά είναι φέτος), ε.. πρέπει πια κι αυτή να πηγαίνει στην θεία Ρ. για της κάνει μάθημα.

Ιδιαίτερα τώρα που με την καινούργια χρονιά θα κάνουν το γράμμα G –ΓΚΙ το προφέρει-, και …


"είναι πολύ δύσκολο το άτιμο"

όπως δηλώνει κατά λέξη!




------------------------------------
Ολα τα παιδιά της ζωής μου

O Νικόλας ζωγραφίζει δράκους
Η Δανάη μαθαίνει να με αγαπάει
Η Μαργαρίτα ...
Ο Μάνος ...
Ο Αλέξανδρος ...
Ο Αλκης ...
Η Ρεγκίνα ...
Η Χριστίνα ...

Η Ralou...

Περισσότερες φωτό από τα ζωάκια της Δανάης αύριο!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 5:15 μ.μ. | Permalink | 26 comments
Δευτέρα, Ιανουαρίου 22, 2007
Ένα νησάκι για την Ralou !


O αγαπητός φίλος dodos, είχε την καλοσύνη να φιλοτεχνήσει αυτό το νησάκι για μένα.
Είναι ένα νησάκι αναρρωτήριο, ένα νησάκι για τις άυπνες νύχτες μου λόγω βρογχίτιδας.
Τον ευχαριστώ από καρδιάς και υπόσχομαι να το προσφέρω σε οποιονδήποτε το έχει ανάγκη για παρόμοιο σκοπό.

Ωστόσο, θα κρατήσω ζηλότυπα την υψηλή κυριότητα του, όχι γιατί με έπιασε ξαφνικά ανάγκη ιδιοκτησίας, αλλά γιατί τα δώρα των φίλων δεν τα αποχωρίζομαι ποτέ!

Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω και όλους εσάς που μου στείλατε meil με ευχές για περαστικά μαζί με πολύτιμες ρετσέτες για γιατροσόφια. Τα έκανα όλα και αρχίζω να αισθάνομαι καλύτερα!
Να 'στε καλά όλοι!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 10:23 π.μ. | Permalink | 18 comments
Πέμπτη, Ιανουαρίου 18, 2007
197 – 95 – 114 (updated !!)
Συνάντηση παλιών και νέων φίλων
ή
ένα ποστ που δεν ήταν γραφτό να το γράψω!

Η συνάντηση είχε προγραμματιστεί εδώ και μια εβδομάδα.
Δεν ήξερα ποιοι θα έρχονταν αλλά η πρόσκληση ερχόταν από την αγαπημένη μου Αn-lu και τίποτα δεν θα με κρατούσε από να την γνωρίσω από κοντά.
Πήρα λοιπόν τον βήχα μου αλαμπρατσέτα και εμφανίστηκα στο σημείο του ραντεβού για καφέ και κουβεντούλα με την Αn-lu, την Renata, την Loupa, & την Αλκμίδη μαζί και με έναν πιτσιρίκο, φτυστό ο Ντένις ο Τρομερός που τραμπαλιζόταν στις πλάτες των πολυθρόνων του καφέ! Επίσης γνωριστήκαμε και με τον Βίκτορα, το έτερο ήμισυ της γοργονοφιλενάδας.
Θα θελα να σας πω πολλά για την συνάντηση αλλά δεν μπορώ!
Από χθες το βράδυ στο μυαλό μου υπάρχουν μόνο τρεις αριθμοί:

197 – 95 – 114

Όχι δεν είναι οι σωματικές αναλογίες της πληθωρικής κυρίας Ντόλυ Πάρτον.
Κρατήστε τους στο μυαλό σας προς το παρόν και θα εξηγηθώ.

Λίγα λεπτά αφού χωριστήκαμε με ους υπόλοιπους και κατηφόριζα την Σταδίου με το πάσο μου μέσα στην ζεστή βραδιά, χτυπάει το κινητό.
Ο πατέρας!


Γνώριζε ότι θα αργούσα να γυρίσω. Του δίνω πάντα ραπόρτο για τις κινήσεις μου γιατί αν χάσω την καθημερινή επίσκεψη στο σπίτι του κάποια μέρα, το αντιλαμβάνεται σαν χτύπημα της μοίρας που δεν του έδωσε καλά σπλαχνικά παιδιά να τον φροντίσουν.
Ο πατέρας βέβαια είναι 94 χρονών φέτος, πάσχει από εκφυλισμούς στον εγκέφαλο λόγω γήρατος και υποφέρει από χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια που τον ταλαιπωρεί πολύ. Παρ' όλα αυτά δείχνει σχετικά καλοδιατηρημένος για την ηλικία του και τα σημάδια γεροντικής άνοιας είναι ελάχιστα.
Ζει στο διαμέρισμα πάνω από το δικό μου μαζί με μια καλή Γεωργιανή κυρία που τον φροντίζει.


Τις τελευταίες μέρες με τις ιώσεις που κυκλοφορούν τον απέτρεπα από το να κάνει την καθημερινή του βόλτα στο ΚΑΠΗ. Στον μικρό του χώρο μαζεύονται οι παππούδες της γειτονιάς για καφέ, τάβλι και χαρτιά και καπνίζουν στη ζούλα και κανένα τσιγαράκι, κρύβοντας την γόπα στην χούφτα τους. Η ατμόσφαιρα εκεί μέσα τώρα τον χειμώνα, είναι μια σούπα από ατμούς κάπνα και μικρόβια, τόσο πυκνή που κόβεται με το μαχαίρι. Και βέβαια οι ιώσεις θερίζουν.
Ο πατέρας με το επιβαρημένο αναπνευστικό του σύστημα, είναι ακόμα πιο ευάλωτος με αποτέλεσμα να κολλήσει αυτήν την ίωση που κυκλοφορεί και φέρνει υψηλό πυρετό, πόνους στα κόκαλα και γαστρεντερικές διαταραχές. Βέβαια έχει κάνει το αντιγριπικό του εμβόλιο με αποτέλεσμα να μην ανεβάζει πυρετό αλλά να έχει όλα τα υπόλοιπα συμπτώματα με πόνους και εμετούς.
Ακούω λοιπόν την φωνή του στο τηλέφωνο¨
"Έλα να με πας στο γιατρό. Πεθαίνω. Να κάνω ένα καρδιογράφημα!"
Του εξηγώ ότι είμαι στον δρόμο και χρειάζομαι περίπου μια ώρα για να φτάσω και του λέω να πάρει τηλέφωνο τον Αντυ για να τον πάει στο γιατρό.
Μου κλείνει το τηλέφωνο.
Ο αδελφός μου δεν τον κανακεύει όπως εγώ και δεν του αρέσει να τον συνοδεύει εκείνος.
Σημειώνω ότι τις δύο προηγούμενες μέρες είχα έλθει σε επαφή και με τους δύο γιατρούς, καρδιολόγο και πνευμονολόγο, και με είχαν διαβεβαιώσει ότι εκτός από τα συμπτώματα της γρίπης ήταν μια χαρά για την ηλικία του.
Δυο τετράγωνα πιο κάτω στην Σταδίου το τηλέφωνο ξαναχτυπάει.
"Ελα! Μίλησα με τον καρδιολόγο και μου είπε να μην ανησυχώ και να πάω για καρδιογράφημα σε δέκα μέρες. Αλλά δεν είμαι καλά!"
Τον διαβεβαιώνω ότι θα φτάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Στην Ομόνοια το τηλέφωνο ξαναχτυπάει.
"Έλα! Δεν είμαι καλά! Έλα να με πας στο νοσοκομείο."
Του ξαναλέω να φωνάξει τον Αντυ που είναι δυο βήματα από το σπίτι και μου ξανακλείνει το τηλέφωνο.
Στην στάση του λεωφορείου το τηλέφωνο ξαναχτυπά. Είναι ο καλός μου που ανησυχεί. Τον ακούει να βογκάει συνεχώς και να φωνάζει ότι πεθαίνει.
Τα βογκητά είναι το τελευταίο αξεσουάρ που προστέθηκε στο ρεπερτόριο του πατέρα για να μας δείχνει ότι δεν είναι καλά. Τα καταφέρνει να βογκάει σε κάθε εκπνοή. Συνεχώς όλο το εικοσιτετράωρο. Φυσικά αυτό τον εξαντλεί. και τον επιβαρύνει πολύ όχι μόνο ψυχολογικά. Προσπάθησα να το κάνω για τρία χρονομετρημένα λεπτά. Σας διαβεβαιώνω, είναι πολύ δύσκολο και εξαντλητικό.
Στην μέση της διαδρομής το τηλέφωνο χτυπάει άλλη μια φορά.
Η γεωργιανή κυρία μου λέει ότι ο πατέρας δεν είναι καλά.
"Πυρετό έχει;" ρωτάω
"Οκι, ντεν έκει!"
"Πίεση έχει;"
"Οκι, ντεν έκει!"
"Καλά, πονάει, τι να κάνουμε. Δώσε του ένα ντεπόν και έρχομαι!"
"Κύριο Νίκο ντεν έκανε πολλά τσίσα σήμερα, είπε να στο πω. Δεν έχει και όρεξη να φάει."
"Τι έφαγε σήμερα;"
"γάλα με φρυγκανιές το πρωί, μεσημέρι ρύζι με λεμόνι, απόγευμα φρούτο, βράδυ γιαούρτι με ψωμί"
Μια χαρά! Η κανονική του ποσότητα.
Φτάνω στο σπίτι. Ανεβαίνω στον πατέρα, Ο Αντυ είναι ήδη εκεί. Ο πατέρας ξαπλωμένος στο κρεβάτι βογκάει και επικαλείται εναλλάξ την μάνα του, την μάνα μου, την δεύτερη γυναίκα του και την παναγία για να βοηθήσουν.
Η γεωργιανή κυρία μου ψιθυρίζει πανικόβλητη στο αυτί.
"Ντεν έκανε πολλά τσίσα σήμερα!"
Ψάχνω πάνω του για σημάδια κατακράτησης υγρών. Δεν υπάρχουν. Απλά οι εμετοί και η διάρροια τον έχουν αφυδατώσει.
Τον παροτρύνουμε να σηκωθεί από το κρεβάτι για να πάμε στο νοσοκομείο. Έχουν ετοιμάσει βαλιτσάκι με πιζάμες, παντόφλες, ξυριστικά και τα συναφή βέβαιος ότι θα τον κρατήσουν μέσα. Αλλά μόλις ακούει ότι το πιθανότερο είναι να κάθεται σε μια καρέκλα τέσσερις-πέντε ώρες μέχρι να του βάλουν ένα θερμόμετρο και να του πάρουν μια πίεση και θα τον ξαποστείλουν το πρωί με εντολή να απευθυνθεί στον γιατρό του ΙΚΑ αλλάζει γνώμη. Για να μην μιλήσουμε για τους κινδύνους επιμόλυνσης από τους άλλους ασθενείς που θα βρίσκονται εκεί.
Του παίρνουμε ξανά την πίεση.
145 – 79 – 85
Συστολική – διαστολική – παλμοί καρδιάς

Είμαι έξαλλη! Νοιώθω ενοχές που είμαι έξαλλη. Γίνομαι έξαλλη που νοιώθω ενοχές και τανάπαλιν.
Φεύγω και τον αφήνω στα χέρια του Αντυ. Τουλάχιστον αυτός δεν τα ζει αυτά καθημερινά σαν και μένα και έχει την πολυτέλεια να έχει περισσότερη κατανόηση με τον καημένο γέρο που κάνει τσαλιμάκια για να έχει όλη την οικογένεια μαζεμένη κοντά του.
Τώρα που τα γράφω αυτά είναι ήδη 4 το πρωί. Όχι δεν κοιμήθηκα ακόμα και ούτε πρόκειται. Η βροχήτιδα που μου έφερε η ίωση μου προκαλεί παροξυσμό βήχα μόλις οριζοντιώσω το κορμί μου. Είναι η πέμπτη άγρυπνη βραδιά σήμερα που κοιμάμαι καθισμένη σε μια καρέκλα για λίγα λεπτά το εικοσιτετράωρο.
Μέσα στην ησυχία της νύχτας τον ακούω από πάνω να βογκάει στο κρεβάτι του και την φουκαριάρα την Γεωργιανή να προσπαθεί να του φτιάξει τα μαξιλάρια και τις κουβέρτες και να περιφέρει ξάγρυπνα και την δική της ίωση που την ταλαιπωρεί αυτές τις μέρες.
Αυτά λοιπόν!Και να που ερχόμαστε πάλι στους αρχικούς αριθμούς!
197 – 95 – 114
Που δεν είναι βέβαια οι σωματικές αναλογίες της πληθωρικής κυρίας Ντόλυ Πάρτον.
Πίεση συστολική - διαστολική – παλμοί καρδιάς

Τα δ ι κ ά μ ο υ!

Πήρα δύο διουρητικά χαπάκια για την πίεση.
Και επειδή, ουδέν κακόν αμιγές καλού :
Ευτυχώς που δεν μπορώ να κοιμηθώ, γιατί φανταστείτε πόσες επισκέψεις θα κάνω στην τουαλέτα σήμερα το βράδυ!

p.s.
Συγνώμη που σας έπρηξα με τα βάσανα μου. Αλλά όλες αυτές οι ώρες αγρύπνιας δεν πέρναγαν με τίποτα!



Update !!!

Τελικά μετά από δέκα οκτώ (18) τηλεφωνήματα στο κινητό μου, που άντεξα μετά από άλλη μια νύχτα χωρίς ίχνος ύπνου, φωνάξαμε το ασθενοφόρο για να πάει ο πατέρας στο νοσοκομείο.
Επειδή αυτό είναι ένα update, σας δίνω την short version:
Σπίτι – Σισμανόγλειο 25 λεπτά. Φώναζε "Παναγίτσα μου!" ασταμάτητα.
232 φορές. Τις μέτρησα, προσπαθώντας να ελέγξω την υστερία που αισθανόμουν να με καταλαμβάνει από στιγμή σε στιγμή. Όχι τίποτα άλλο, αλλά υπήρξε και μαχητικός άθεος σ όλη του τη ζωή!
Γιατροί : Τι έχει ο πατέρας σας κυρία μου, γιατί τον φέρατε; Δεν ξέρω! Μας κοροϊδεύετε! Τι έχει ο άνθρωπος!;
Τι αισθάνεστε κ. Νίκο; Πονάω –Παναγίτσα μου!- πονάω παντού.
Γιατροί : Ορίστε κυρία μου ο άνθρωπος πονάει
Εγώ : Παρακαλώ ξαναρωτήστε τον!
Γιατροί : Τι έχετε κ. Νίκο;
Ένα βάρος παιδάκι μου! Εδώ –Παναγίτσα μου!- στο στήθος
Γιατροί …
Εγώ : ξαναρωτήστε τον σας παρακαλώ
Γιατροί : κ. Νίκο πονάτε;
Όχι παιδάκι μου –Παναγίτσα μου!- Έχω κατάπτωση. Δεν μπορώ να σηκώσω το χέρι μου.
Πίεση, θερμοκρασία, αέρια αίματος, εξέταση για ακροαστικά :
Όλα τέλεια!
Αιματολογικές εξετάσεις : τέλειες
Βιοχημικές : ανεβασμένη γλυκόζη αίματος(Ζάχαρο) αλλά δικαιολογημένο λόγω ταλαιπωρίας. Ελαφρά διαταραγμένοι ηλεκτρολύτες , του έβαλαν ένα ορό νατρίου.
Στις δέκα το βράδυ -6 ώρες ορθοστασίας αργότερα- έσυρα τα πόδια μου (κυριολεκτικά) στο σπίτι. Χάιδεψα την κεφάλα του πορφυρογέννητου, χώθηκα στο ντους και περίμενα να περάσει άλλη μια άγρυπνη νύχτα.
Η βρογχίτιδα δεν λέει να περάσει.

Παναγίτσα μου! Παναγίτσα μου! Παναγίτσα μου!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 12:36 μ.μ. | Permalink | 38 comments
Παρασκευή, Ιανουαρίου 12, 2007
Ο Νικόλας ζωγραφίζει δράκους
Νικόλας.
Ετών 13 και μισό ("μην το ξεχνάς το μισό" μου λέει όταν τον ρωτάω). δράκος που θάθελε να ζωγραφίζει ο Νικόλας
Μέτριος προς κακός μαθητής (Δεύτερη Γυμνασίου με το ζόρι).
Λαμπρό μυαλό ωστόσο (και δυσλεξικός).
Ανιψιός από αδελφό.
Αυτός λοιπόν ο Νικόλας αρέσκεται να ζωγραφίζει δράκους!


Τετάρτες, όλη την σχολική χρονιά, βρίσκεται στο σπίτι μου για να τον βοηθήσω στα Αγγλικά.
Βγάζει με φασαρία τετράδια γόμες και μολύβια μαζί με το τελευταίο μίνι παιχνίδι από το Κιντερ αυγό.
Μου είχε υποσχεθεί μια ζωγραφιά, να την βάλω στην πόρτα του ψυγείου μου.
Την βγάζει και την αποθέτει μπροστά μου.

Μου έχει ετοιμάσει μια σελίδα με το παρακάτω σκίτσο.
Τι είναι αυτό παιδί μου!



Ο κόσμος του Νικόλα!


Τερατόμορφα πλάσματα με τεράστια δόντια και νύχια με κοιτούν από το χαρτί.
Το σκίτσο είναι ασπρόμαυρο και όχι ιδιαίτερα καλοφτιαγμένο, αλλά αυτό δικαιολογείται. Όπως δεν μπορεί να είναι καλλιγράφος εξ αιτίας της δυσλεξίας έτσι δεν μπορεί να ζωγραφίζει κομψά.
Όμως εμένα με απασχολεί περισσότερο η σύλληψη των τερατόμορφων πλασμάτων.
Δεν είμαι ειδικός, αλλά και ποιος δεν θα είχε θορυβηθεί με τα δημιουργήματα της φαντασίας του.
Καθόμαστε στο τραπέζι πρόσωπο με πρόσωπο και τον ρωτώ.
Με κοιτάει παραξενεμένος και μου απαντά ότι "όλα αυτά τα δόντια και τα νύχια είναι απαραίτητα για την επιβίωση των πλασμάτων στο περιβάλλον τους."
Κατά λέξιν!
Να αυτός ο δύτης είναι κάτοικος της Ατλαντίδας. Αυτοί έχουν πολύ υψηλό πολιτισμό αλλά ζουν μέσα στην θάλασσα. Κοίτα φοράει μια στολή κατάδυσης με ειδικό σχήμα για να γλιστράει στο νερό. Βλέπεις που το πρόσωπο του μοιάζει με ψαριού. Κανονικός άνθρωπος είναι αλλά η μάσκα έχει αυτό το σχήμα!
Και το τεράστιο όπλο τι ρόλο παίζει παιδί μου;
Μα δεν είναι όπλο, είναι φωτόσπαθο. Το χρησιμοποιεί για να βλέπει μέσα στα σκοτάδια του βυθού και να αμύνεται.
Έχει εχθρούς;
Όχι σημαντικούς, αλλά βλέπεις αυτό το ζώο δίπλα; Το κυνηγάει για φαγητό.
Αλλά κι αυτό είναι γεμάτο δόντια και νύχια.
Μα δεν βλέπεις το φυτό δίπλα του. Από αυτό τρέφεται αυτό το ζώο. Να βλέπεις που έχει τα ίδια χρώματα. Είναι καμουφλάζ για την ώρα που τρώει. Για να μην το αντιλαμβάνονται οι εχθροί του.
Ναι αλλά τα νύχια…
Βρε Ρ. –δεν με λέει ποτέ Θεία!- δεν βλέπεις πόσο σκληρό είναι το φυτό. Το ζώο πρέπει να μπορεί να το ξεσκίσει με τα νύχια του για να φάει το εσωτερικό που είναι μαλακό σαν κουνουπίδι!
Μάλιστα! Και ο άνθρωπος από την Ατλαντίδα τι κρατάει στα χέρια του; Αν αυτό δεν είναι όπλο …
Και βέβαια δεν είναι όπλο. Είναι σόναρ(!), συσκευή για να επικοινωνεί με τους υπόλοιπους. Να τώρα τους λέει ότι βρήκε τροφή και είναι έτοιμος να τους την πάει.
Αφού σκοτώσει πρώτα το ζώο ε;
Μα αφού τα εκτρέφουν αυτά τα ζώα για τροφή!
Χμ! και το πλάσμα που κρατάει από την αλυσίδα; Κι αυτό γεμάτο νύχια και δόντια είναι!
Ναι! Δεν καταλαβαίνεις ότι τα περισσότερα ζώα που ζουν σε παρόμοιο περιβάλλον μοιάζουν μεταξύ τους. Μερικά έχουν και τους ίδιους εχθρούς και χρειάζονται ίδια όπλα για να ζήσουν.

Έχει περάσει ήδη ένα εικοσάλεπτο που τον έχω μαντρωμένο απέναντι μου, απλά κοιτώντας τον στα μάτια όσο μιλάμε, και έχει ήδη αρχίσει να δείχνει σημάδια ανυπομονησίας.
Ωστόσο δεν φεύγει, κάνει λίγη ακόμα υπομονή.
Θέλει να πει κι άλλα, αλλά δεν τον βοηθάνε οι ερωτήσεις μου. Θέλει να μου περιγράψει τους απίστευτους κόσμους που έχει πλάσει στο μυαλό του. Με θαυμαστές εικόνες, με λογικές και εμπεριστατωμένες λεπτομέρειες που εξηγούν κάθε πλευρά της ζωής σε αυτούς.

Όπως είπα πριν, ο Νικόλας πάσχει από δυσλεξία. Μαζί με πάρα πολλά άλλα παιδιά που πάσχουν από αυτήν, φέρει την ρετσινιά του κακού μαθητή, και καθώς εδώ και 6-7 σχολικά χρόνια δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί του συμβαίνει αυτό, έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι χαζός!
Φυσικά το σχολείο και οι καθηγητές / δάσκαλοι του είναι ενήμεροι της ιδιαιτερότητας του και του φέροντα αναλόγως. Αλλά εκείνος, όταν περάσει η ευχαρίστηση, από το ότι δεν χρειάζεται να μελετάει συστηματικά, αρχίζει και αναρωτιέται μήπως είναι εντελώς άχρηστος.
Ενώ ταυτόχρονα έχει να ανταγωνιστεί μια μικρότερη, κούκλα αδελφούλα, καμάρι του πατέρα και απόλυτο κυρίαρχο του σπιτιού!

Κλείνει τα βιβλία των Αγγλικών.
Τα πετάει με μίσος στην τσάντα μαζί με στυλό, μολύβια γόμες και το τελευταίο μίνι παιχνίδι από το Κιντερ αυγό.

Πριν φύγει, βγάζει ξανά το βιβλίο της Γραμματικής από την τσάντα για να μου δείξει ένα ακόμα δράκο, μικροσκοπικό και κακότεχνο ανάμεσα στις ασκήσεις για τους τρεις τύπους υποθετικών προτάσεων.
Δεν είναι ο μόνος δράκος! ένας μικρούλης μοναχικός δράκος
Το βιβλίο βρίθει από τέτοια πλάσματα που ζουν μοναχικά ή σε παρέες στα περιθώρια των κειμένων.
Κι αυτός τα χαϊδεύει με τα μάτια και τα δάχτυλα, όσο προσπαθεί να διαβάσει και να μεταφράσει τα κείμενα με δυσκολία, σύντροφοι στις δυσκολίες της ανάγνωσης (..ζωής..;) που αντιμετωπίζει ένα δισλεξικό παιδί.

Το αγαπάω αυτό το πιτσιρίκι.
Έχει γλυκά μάτια με τεράστιες βλεφαρίδες και απαλή –ακόμα- φωνή.
Είναι μεγαλόσωμος με τεράστιες πλάτες, κατάλοιπο από χρόνια κολύμβησης, μέχρι πριν ένα δύο χρόνια που το σχολείο άρχισε να απαιτεί περισσότερες ώρες.
Είναι ένα απαλό αντράκι ακόμα, λίγο άχαρο όπως όλοι οι προέφηβοι.
Κάθε φορά που φεύγει από το σπίτι, τρέμω στην ιδέα ότι την επόμενη φορά που θα έρθει θα είναι πολύ μεγάλος για να με αφήνει να του χαϊδεύω τα μαλλιά και να με κοιτάει αθώα στα μάτια.
Σε λίγο θα συμβεί βέβαια κι αυτό.

Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή την στιγμή είναι να τον αγαπάω και να του το δείχνω.
Να προσπαθώ να του εξηγήσω πόσο λαμπερό είναι το διαφορετικό μυαλό του.
Να τον κάνω να καταλάβει ότι οι κόσμοι που φτιάχνει σε μια Α4 σελίδα με στυλό ή μολύβι –ποτέ με χρώματα- είναι απόδειξη ότι, κι αν ο κόσμος του, του φαίνεται άδικος τώρα, μπορεί κάποια μέρα, να τον φτιάξει αυτός όπως θέλει.

Με απαλά νύχια και βελούδινα δόντια σαν τα πλάσματα του.
Και με ένα φωτόσπαθο ίσως!



--------------------------------
Από τα προσεχώς...
Η Δανάη μαθαίνει να με αγαπάει
Η Μαργαρίτα …
Ο Μάνος …
Ο Αλκης …
Ο Αλέξανδρος …
Η Ρεγγίνα …
Η Χριστίνα …
Η Ralou …



Ετικέτες

 
posted by ralou at 12:30 π.μ. | Permalink | 27 comments
Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007
Το σπιτικό ψωμί της δεύτερης ευκαιρίας


(Η συνταγή του μήνα)

Φρεσκοψημένο, ζεστό και μοσχοβολιστό ψωμί από το φούρνο
του σπιτιού.
Να συνοδεύει ένα μικρό κομματάκι φέτας ή γραβιέρας.
Θέλετε να το κάνουμε πιο νόστιμο;
Ας του ρίξουμε λίγο καλό ελαιόλαδο, λίγη ρίγανη και αλατοπίπερο.
Η ας το βάλουμε παρέα με κομματάκια σαλάμι αέρος Λευκάδας, ή με μια κουταλιά τυροκαυτερή και λίγη ντομάτα –στον καιρό της-. Η μήπως λίγο θυμαρίσιο μέλι;
Τι άλλο; Αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι, οτιδήποτε είναι νόστιμο είναι επίσης ή αμαρτωλό ή παχυντικό, the sky is the limit!

Φτιάχνω ψωμί στο σπίτι εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Είναι το έξτρα κάτι τι, που προσθέτει στην χαρά ενός οικογενειακού, Κυριακάτικου, εορταστικού ή όχι τραπεζιού. Άσπρο και αφράτο, κιτρινωπό και πυκνό, με μαγιά ή προζύμι όπως και να είναι, προσθέτει μυρωδιές στην κουζίνα μου και διεγείρει την όρεξη και τους σιελογόνους αδένες των συνδαιτυμόνων μου.

Αλλά βέβαια, το ψωμί μου δεν ήταν πάντα τόσο αξιομνημόνευτο!
Τα πρώτα χρόνια έπασχε και αυτό από το γνωστό πρόβλημα του "αλεύρι-όσο-πάρει". Ίσως να έχω ξαναπεί πόσο με μπερδεύει αυτό στις συνταγές. Για να ξέρεις πόσο αλεύρι παίρνει μια συνταγή, πρέπει να ξέρεις και την υφή της ζύμης που πρέπει να προκύψει. Πράγμα που επιτυγχάνεται μόνο μετά από πολλές δοκιμές και άπειρα πιττοειδή και διόλου ορεκτικά κατασκευάσματα.

Αυτά γίνονταν, μέχρι που εμφανίστηκε η Κατερίνα στο σπίτι!

Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο της μαμάς, ο πατέρας, μόνος, συνταξιούχος μετά από σαράντα και βάλε χρόνια δουλειάς, στα 72 του, αποφάσισε να παντρευτεί ξανά.
Η Κατερίνα ήταν η δεύτερη σύζυγός του και η δεύτερη ευκαιρία στην ζωή του.

Κάθε φορά που πρέπει να μιλήσω για αυτήν και να την αναφέρω σαν μητριά μου, μου φαίνεται πολύ αστείο και λιγάκι άπρεπο. Η Κατερίνα δεν ήταν απλά η σύζυγος του πατέρα μου. Ήταν η φιλενάδα και ο άνθρωπός μου. Ήταν η γυναίκα που μου στάθηκε, με υπερασπίστηκε και με βοήθησε ίσως περισσότερο και από την μαμά!
Λαμπερή και χαρούμενη, ακούραστη και δυναμική, ξανάνιωσε τον πατέρα, που βρήκε στο πρόσωπο της μια άξια σύντροφο.
Μεγαλωμένη σε χωριό της Μεσσηνίας, γνωστή ράφτρα στην περιοχή μας αλλά και πανάξια μαγείρισσα, έφτιαξε για μας το πιο τέλειο σπιτικό ψωμί που είχαμε δοκιμάσει.
Με λίγο λάδι και γλυκάνισο –απαραίτητα συμπληρώματα για να γίνει τραγανό και ακόμα πιο νόστιμο-
Βέβαια και αυτή το ζύμωνε προσθέτοντας τα υλικά
με το μάτι αλλά κάποια φορά ζυγίσαμε τα υλικά πριν τα χρησιμοποιήσει και αφού έφτιαξε την ζύμη ζυγίσαμε όσα είχαν μείνει. Έτσι είχα ακριβώς τις σωστές αναλογίες.
Η Κατερίνα λοιπόν, έφτιαχνε τα ψωμιά της οικογένειας κάθε φορά που θέλαμε και εγώ απολάμβανα το αποτέλεσμα χωρίς κόπο.
Μέχρι τον θάνατο της μόλις δέκα χρόνια αργότερα.
Χτυπημένη από τον καρκίνο την είδαμε μέσα σε δύο τρία χρόνια να χάνει τις δυνάμεις και το μπρίο της μέσα στην δύνη των χημειοθεραπειών και των ακτινοθεραπειών, των επώδυνων εξετάσεων και της απώλειας της στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας που φέρουν όλα αυτά.
Όταν έκλεισε τα μάτια της, ο πατέρας έμεινε αναπάντεχα για δεύτερη φορά χήρος στα 82 του χρόνια και εμένα μου άφησε το κενό της απουσίας της μαζί με την υποχρέωση να φτιάχνω τα ψωμιά της οικογένειας.

Και να λοιπόν, σας παραδίδω την συνταγή:

Σπιτικό ψωμί
1 κιλό αλεύρι
540 γρ χλιαρό νερό
2 φακελάκια μαγιά ξηρή
ένα μικρό φλιτζανάκι λάδι
Αλάτι
Γλυκάνισο
Ελάχιστη ζάχαρη (προαιρετικά)

(Το αλεύρι ας είναι αυτό για όλες τις χρήσεις, ή ολικής άλεσης, ή σπυρωτό κίτρινο, ή ανακατεμένο με λεπτό σιμιγδάλι, ή μείγμα όλων των παραπάνω. Κάθε συνδυασμός δίνει διαφορετικό αλλά εξ ίσου νόστιμο ψωμί.)

Πρώτο βήμα
Διαλύουμε την μαγιά σε χλιαρό νερό. Βάζουμε το αλεύρι σε μπολ και ρίχνουμε το νερό με την μαγιά σε μια λακούβιτσα στην μέση. Προσθέτουμε αλάτι, ζάχαρη και γλυκάνισο. Με την βοήθεια ενός πιρουνιού, ανακατεύουμε λίγο αλεύρι με το υγρό. Σκεπάζουμε την λεκάνη με πανί και αφήνουμε σε ζεστό μέρος να φουσκώσει η μαγιά.
Προσοχή! Το νερό να μην καίει! Η μαγιά θέλει μόνο θαλπωρή όχι καυτό μπανάκι. Διαφορετικά θα τσουρουφλιστεί, και από τα νεύρα της δεν θα φουσκώσει!
Αν δεν έχετε κάποιο ζεστό μέρος για να γίνει η μαγιά ανάψτε τον φούρνο σε χαμηλή θερμοκρασία για 10 λεπτά και μετά σβήστε τον και βάλτε το μπολ μέσα. Θα χρειαστούν όχι περισσότερα από 20-30 λεπτά. Μετά η μαγιά θα έχει αφρίσει και φουσκώσει και θα είναι έτοιμη για τα περαιτέρω.
Δεύτερο βήμα
Προσθέτουμε το λάδι και ανακατεύουμε τα υλικά με ένα πιρούνι. Μην βάλετε μέσα τα χεράκια σας και κολλήσουν στο υγρό ζυμάρι. Όταν δέσουν τα υλικά, πάρτε λίγο λάδι στα χέρια και ζυμώστε λίγο μέχρι να γίνει ομοιογενές.
Εδώ οι απόψεις και τα γούστα διίστανται.
Όσο περισσότερο ζυμώσετε, τόσο περισσότερο αφράτο και με μικροσκοπικές φούσκες θα γίνει το ψωμί.
Αν ζυμώσετε απαλά και λίγο, το ψωμί θα έχει πιο τριφτή υφή και μπορεί να πετύχετε και τις "κλωστές" στων οποίων την αναγκαιότητα ορκίζεται και η κ. Βέφα!
Τέταρτο βήμα
(Δεν ξέχασα το τρίτο βήμα. Απλά είναι το πιο διασκεδαστικό και το αφήνω για το τέλος)
Βάζουμε την ζύμη σε ταψί και αφήνουμε να φουσκώσει ξανά. Πάλι σε θερμό μέρος, πάλι δοκιμάστε το τρυκ με τον ζεστό φούρνο.
Με την ποσότητα μαγιάς της συνταγής και ένα καλοθερμασμένο κρεβατάκι το ζυμάρι θα φουσκώσει σε 35-45 λεπτά.
Το φουρνίζετε στους 200 βαθμούς και σε περίπου 1 ώρα είναι έτοιμο.
Αν το προτιμάτε πιο τραγανό βγάλτε το από το ταψί και φουρνίστε το λίγο ακόμα πάνω στη σχάρα του φούρνου.

Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι χρυσαφένιο και μοσχοβολιστό.

Πάμε τώρα για το ..
Τρίτο βήμα
Ένα ψωμί είναι ένα ψωμί ότι σχήμα κι αν έχει. Αλλά αν έχει και γουστόζικο σχήμα τόσο το καλύτερο. Κουλούρες, καρβελάκια, μαργαρίτες, πλεξίδες, φρατζόλες αλλά και χριστόψωμα, διακοσμημένα με καρύδια ή κόκκινα αυγά το Πάσχα, στολίζουν το τραπέζι και μαρτυρούν την καλονοικοκυροσύνη και το μεράκι σας!
Μην ξεχάσετε να ρίξετε στην επιφάνεια που ζυμώνετε τα σχήματα λίγο σουσάμι ή μαυροκούκι για να κολλήσει καλά και να μην τριφτεί την ώρα που βγάζετε το ψωμί από το ταψί.
Επίσης, μπορείτε να λαδώσετε το ψωμί εξωτερικά πριν το βάλετε να φουσκώσει στο ταψί. Θα κάνει μια υπέροχη τραγανή κόρα.

Έτσι λοιπόν, με τις μυρωδιές να γεμίζουν το σπίτι, σκεφτείτε τι ταιριάζει καλύτερα να συνοδεύσει το ψωμί σας. Η απλά κόψτε μια γωνίτσα και γευτείτε το σκέτο.


Κι αν είναι αμαρτωλό ή παχυντικό, δεν πειράζει.
Μαζέψτε με το δάχτυλο το σουσάμι που έπεσε δίπλα στο πιάτο σας και αισθανθείτε σαν καλοχορτασμένα σπουργίτια μετά από τσιμπούσι δίπλα στο φούρνο της γειτονιάς, όπου η πονετική φουρνάρισσα τα ταΐζει με ότι έμεινε στον πάτο του πανεριού της!

Αν δεν είδατε ακόμα το ποστ του Αθήναιου για ελιόψωμο, κάντε τώρα.

Σε ενα από τα γνωστά εκπληκτικά του κείμενα θα διαφωτιστείτε πληρέστερα και εξόχως πιο γλαφυρά για την κατασκευή ψωμιού.

Εγω απλά υποκλίνομαι!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 4:30 μ.μ. | Permalink | 33 comments
Δευτέρα, Ιανουαρίου 01, 2007
Γιατί ...σ΄αγαπάω! --- volume #2 ---
Ονειρεύομαι την πρώτη νύχτα αυτού του χρόνου.
Και ποιός δεν έχει ανάγκη να ονειρευτεί κάπως αλλιώτικα τούτη τη νύχτα!

Σας παραπέμπω στο άλλο blog σήμερα. Στο alter ego μου.

Αυτό το ego που όπως έχω ξαναπεί, ονειρεύεται, φαντασιώνεται, ψευδαισθάνεται και ενίοτε... ψεύδεται!

Το συγκεκριμένο ποστ, είναι χωρίς σχόλια ακριβώς για να μην σας βάλω στον κόπο να αναρωτηθείτε τι από όλα.



ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΑΣ !



Ετικέτες

 
posted by ralou at 8:50 μ.μ. | Permalink | 11 comments
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com