Παρασκευή, Δεκεμβρίου 29, 2006
Μια ADSL καλέ κύριε! Τι ζητάω!

Φανταστείτε έναν υπολογιστή που πλησιάζει να βγει στην σύνταξη.
Το 2000 που τον πήρα, φόραγε τα καλά του ακόμα (windows 98).
Έμπαινα στο Internet με μια κλασσική dial up γραμμή αλλά όλοι έτσι έμπαιναν τότε.
Χρησιμοποιούσα μια δανεική σύνδεση και βολευόμουνα μια χαρά.
Είχα και ένα παλιό Office και με εξυπηρετούσε σε μικρά κείμενα που έγραφα στο σπίτι.

Όμως πέρασαν τα χρόνια και από τότε που διατηρώ το blog τα πράγματα δυσκόλεψαν. Ο υπολογιστής τα δείχνει τα χρονάκια του, τα Win98 δεν είναι πια συμβατά με τις νέες εκδόσεις των e-mail μου και του beta blogger, το Office χρειάζεται επειγόντως αναβάθμιση και διορθωτή κειμένου.
Και να μην μιλήσουμε για το Internet, που φωνάζεις μια σελίδα, πας και φτιάχνεις καφέ και όταν επιστρέψεις, μπορεί να έχει εμφανιστεί.

Έτσι παραμένω αποκλεισμένη από το blog απογεύματα, Σαββατοκύριακα και αργίες. Μόνο τις εργάσιμες μέρες –όταν το boss δεν παρακολουθεί με γερακίσιο μάτι το monitor μου- μπορώ να μπαίνω από το γραφείο για να ποστάρω, να σχολιάζω ή να απαντώ στους φίλους που με επισκέπτονται.
Γι αυτό, αγαπητοί e-φίλοι, μην με παρεξηγείτε αν δεν σας επισκέπτομαι συχνά.
Να είστε σίγουροι ότι δεν σας έχω ξεχάσει!

Και όσο αφορά το hardware, τα πράγματα βολεύτηκαν. Για την σύνδεση του Internet ωστόσο, τώρα πια, έφτασε ο κόμπος στο χτένι και … ήμουν καλό κορίτσι όλη την χρονιά …

Που μας φέρνει στο:
Εμπρός λοιπόν καλέ μου Αι Βασίλη!
Φέρε μου το δώρο που επιθυμώ! Μια ADSL γραμμή ή οτιδήποτε άλλο μαγικό για να τρέχει γρήγορα το Internet!
Και ο καλός άγιος κάνει την επιθυμία μου πραγματικότητα! Αλλά επειδή εφ' ενός είναι πολυάσχολος, αφ' εταίρου τα έχει τα χρονάκια του, δεν είναι εξοικειωμένος με τις νέες τεχνολογίες και μου ζητάει να του διευκρινίσω ακριβώς τι είδους σύνδεση θέλω.

Που μας φέρνει στο:
Εμπρός λοιπόν καλά μου ποδαράκια!
Ξαμοληθείτε στα μαγαζιά για να ανακαλύψετε ποιου είδους σύνδεση θα φέρει την ανακούφιση στο μυαλό και το PC και στα νεύρα μου!
Εδώ έρχονται τα δύσκολα. Οι ευγενικοί υπάλληλοι των καταστημάτων που τις διαθέτουν, πηγμένοι στην δουλειά –και την ορθοστασία- των ημερών και προσπαθώντας να βοηθήσουν άλλους πέντε ταυτόχρονα που ζητούν το ίδιο και θέλουν επειγόντως να εξανεμίσουν τον 13ο μισθό τους, δεν είναι σε θέση να μου δώσουν τις πληροφορίες που θέλω και να μου λύσουν τις απορίες.
Hol, Forthnet, Vivodi, Telas και άλλοι, μαζί με ταχύτητες 768, 1.24 kilo και megaτέτοια, και router και modem χορεύουν στο μυαλό μου και δεν έχω ιδέα τι να διαλέξω.

Που μας φέρνει στο:
Εμπρός λοιπόν καλοί μου φίλοι!
Βοηθείστε την κατάσταση. Πείτε μου τι χρησιμοποιείτε εσείς –το θεωρώ μάλλον δεδομένο ότι οι περισσότεροι έχετε γρήγορη γραμμή-
Τι ταχύτητα, από ποιο προμηθευτή, με τι κόστος;
Και είναι πραγματικά πιο γρήγορη η σύνδεση;
Και αυτό συμβαίνει και τις ώρες αιχμής;
Και είναι ασφαλές για το PC να παραμένει 24 ώρες το 24ωρο on line;

Και προλαβαίνετε να κοιμηθείτε, ή ξενυχτάτε τα βράδια μέχρι τις μικρές ώρες;
Και ο/η σύντροφος σας δεν σας χώρισε όταν μένετε με τις ώρες στο φτηνό, γρήγορο και πάντα διαθέσιμο Internet σας;
Και μήπως εκτός από ταχύτητα, 24ωρη διαθεσιμότητα και ατελείωτο surfing… φτιάχνει και καφέ..;

Περιμένω την ευγενική σας βοήθεια!
Είμαι σίγουρη πως δεν θα με αφήσετε έτσι.

Που μας φέρνει στο:
Εμπρός λοιπόν καλό μου πορτοφόλι!
Γιατί βεβαίως, καλό είναι να πιστεύουμε στον Αι Βασίλη, αλλά…
Όχι, όχι, ο καημένος ο Άγιος -δυστυχώς- δεν λειτουργεί σαν πιστωτική κάρτα!
Οπότε...

Κ Α Λ Η Χ Ρ Ο Ν Ι Α ! !
 
posted by ralou at 3:45 μ.μ. | Permalink | 28 comments
Κυριακή, Δεκεμβρίου 24, 2006
Καλήν ημέραν Αρχοντες!

Τι σημαίνουν λοιπόν Χριστούγεννα και Πνεύμα των Χριστουγέννων;

Οσο ήμασταν παιδιά, τα Χριστούγεννα σήμαιναν Αι Βασίλης, παιχνίδια, δώρα, φωτεινές εικόνες, χριστουγεννιάτικο δέντρο, κάλαντα και διακοπές από το σχολείο.

Μεγαλώνοντας, σήμαιναν φωτεινές βιτρίνες, χαζά δωράκια για φίλους και γνωστούς, επιδαψίλευση του 13ου μισθού για γκάτζετς και καλλυντικά και γλέντια μέχρι πρωίας σε κάθε είδους μαγαζιά κατα τα γούστα του καθενός.

Μόλις έρχονται τα δικά μας παιδιά / ανίψια / βαφτιστήρια, σήμαιναν βόλτες στα Χριστουγενιάτικα παζάρια, λούτρινα αρκουδάκια, Barbie, τηλεκατευθυνόμενα, tredy ρουχαλάκια, βιβλία –που πετάγονταν μαζί με τις συσκευασίες των παιχνιδιών- και αγωνία για το ποια θεία/γιαγιά θα κρατήσει τα παιδιά για να βγούμε και εμείς λίγο έξω μέρες που είναι.

Οταν πια μεγαλώνουν λίγο τα παιδιά, σημαίνουν οικογενειακά ή φιλικά τραπεζώματα, μελομακάρονα, κουραμπιέδες, τριήμερες αποδράσεις, κινητό που δεν κλείνει ούτε ανήμερα τα Χριστούγεννα, επιλεγμένα δωράκια για τους εκλεκτούς μας και προβληματισμούς για το που πήγε το πνεύμα των Χριστουγέννων.

Καθώς τα χρόνια περνάνε, σημαίνουν παχυλά –κατά τις δυνατότητες μας- δωράκια σε εγγόνια που καταφθάνουν καλοντυμένα και έτοιμα να πουν μασημένα τα κάλαντα, με την προτροπή της μαμάς και να εισπράξουν το χρηματικό αντίτιμο με μια αμηχανία στο μάτι του είδους:
«Τι είναι αυτό; Που είναι το Μικρό μου πονυ / Καράβι των πειρατών / tredy κινητό / mp3 player / Fendi τσαντάκι / PS3 ;;;»

Μετά σιγά-σιγά σημαίνουν επιστροφή στα Θεία, και αντίδωρο στο χέρι νωρίς το πρωί των Χριστουγέννων, και «Αραγε, αυτή η κυρα Λένη θάχει πάει πιο νωρίς στην εκκλησία από μένα και θα μου έχει πάρει την γωνιακή καρέκλα, που έχει την καλύτερη θέα όταν ο παπα Γιάννης θα μιλήσει στο τέλος της λειτουργίας ;;»

Και παράλληλα αλλά και διαχρονικά..

«Γαλοπούλα με 11 ευρώ το κιλό, ή αρνί με 10 ή μωρό γουρουνάκι –μπλιάχ!- επίσης με 10 ευρώ το κιλό ή να πηγαίναμε στην ταβέρνα στους πρόποδες της Πάρνηθας –πιο φτηνά θα μας έρθει;»
Και
«Από το παζάρι ή από το γιγαντοκατάστημα με τα παιχνίδια, και να πάρω μαζί τα παιδιά και που θα παρκάρω και πόσα λεφτά;;»
Και
«Η Μαίρη δεν μου έκανε δώρο πέρυσι και να χαρίσω στον Πέτρο εκείνο το ουίσκι που περιμένει δυο χρόνια στο σπίτι κλειστό και μήπως να εξαφανιστώ και να περιμένω τις εκπτώσεις για να αγοράσω δώρα και να τα πασάρω ετεροχρονισμένα;;;»
Και
«Α στο καλό, φέτος είναι πανάκριβα τα παπούτσια και πώς θα πάω στο ρεβεγιον της Ελένης με το περσινό συνολάκι και η τσάντα από τον μελαψό νεαρό θα περάσει για original DKNY ή θα γίνω ρεζίλι και να τους πω ότι δεν κάνω φέτος δώρα αλλά καταθέτω τα χρήματα στο “Ταμείο για την Αρωγή Χειμαζομένων Καναρινιών Βορείων Προαστίων” όπως έκαναν πέρυσι ο Γιάννος και η Ελσα και τους τρέλαναν όλους;;;;»

Αγαπημένοι μου e-φίλοι, αλήθεια δεν ξέρω τι είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων.

Εφ όσον δεν με αφορά το θρησκευτικό περιεχόμενο τους, είχα πάντα την αίσθηση ότι είναι μια θεσμοθετημένη ευκαιρία για να μαλακώσει λίγο η ψυχή μας, να σκεφτούμε τους ανθρώπους γύρω μας, να επικοινωνήσουμε μέσα από το συλλογικό υποσυνείδητο με θετικές σκέψεις και αγάπη με όλο τον πλανήτη.

Καλά, ήμουν πολύ νέα όταν πραγματικά το πίστευα αυτό.


Στον καιρό του άκρατου καταναλωτισμού, προσωπικά μου αρκεί να φτιάξω λίγα εορταστικά γλυκά για να μυρίσει το σπίτι.

Να κρύψω ένα δάκρυ, όταν ακούω τα κάλαντα την παραμονή, με το πρώτο ζευγαράκι πιτσιρικάδων να μου τραγουδούν –φάλτσα τις πιο πολλές φορές- και μετά να απομακρύνονται μετρώντας τα χρήματα και διαφωνώντας για τη μοιρασιά!

Και βέβαια να φτιάξω μια μνημειώδη γεμιστή γαλοπούλα, που μπορεί να μην μας κάνει να μοιραστούμε θετικές σκέψεις και αγάπη με όλο τον πλανήτη, αλλά θα μας χαρίσει τερψιλαρύγγιες ηδονές και ενδεχομένως, στομαχικές διαταραχές την επομένη...


Χρόνια Πολλά!
Καλά Χριστούγεννα!

Να είστε χαρούμενοι και υγιείς!
 
posted by ralou at 8:39 μ.μ. | Permalink | 22 comments
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 21, 2006
cruelty to animals

Είμαι γατόφιλη, το ξέρετε!
Είμαι όμως και ζωόφιλη γενικά.
Σκυλιά, καναρίνια, χελωνάκια, χρυσόψαρα, κουνέλια, χαμστεράκια, ιγκουάνα και άλλα, ων ουκ έτσι τέλος, έχουν περάσει από τα αβρά χεράκια των ανιψιών μου.
Προς μέγιστη απελπισία μου βέβαια, όταν ανακάλυπτα ότι τα μεταχειρίζονταν σαν παιχνίδια και όχι σαν ζωντανά πλάσματα.
Την περασμένη βδομάδα είδα ένα φουκαριάρικο –και πανέμορφο- κουνέλι στα χέρια της Δανάης, της εξάχρονης ανιψιάς μου.
Είχε μάθει να το κρατάει από τα αυτιά, όπως της είχαν πει.
Υποτίθεται ότι έτσι πρέπει να πιάνει κανείς τα κουνέλια. Δεν ξέρω πάντως αν τα κουνέλια συμφωνούν μ' αυτό.
Η μικρή πάντως το τραβολόγαγε τριγύρω στο σπίτι κρατώντας το από τα αυτιά, πράγμα που δικαιολογεί απόλυτα τις γρατσουνιές που της χάρισε πάνω στην απελπισία του, στα χέρια της.
Το ίδιο συνέβαινε και με το ιγκουάνα που παρέδωσε το πνεύμα όταν το πέταξαν από τα χέρια τους την πρώτη φορά που το άγγιξαν και δεν το βρήκαν απαλό και ζεστό σαν μια γάτα.
Η με τα χελωνάκια που ταλαιπωρούνται σε τσέπες και σχολικές τσάντες όταν μεταφέρονται στο σχολείο εν είδει νέου παιχνιδιού.

Δεν κατηγορώ τα ίδια τα παιδιά. Έτσι έχουν μάθει, έτσι κάνουν.
Η ιδέα ότι τα ζώα είναι αντικείμενα προς χρήση είναι ριζωμένη στο μυαλό πολλών ενηλίκων και βέβαια το περνούν παιδιά τους.

Σκοπός μου δεν είναι να θέσω το θέμα των εκτρεφόμενων ζώων και των άθλιων συνθηκών της ζωής και του θανάτου τους. Μέρες που είναι σκέφτομαι στρατιές από γαλοπούλες, γουρουνάκια και άλλα ζώα να περιμένουν τον προδιαγεγραμμένο θάνατο τους προς τέρψη των ουρανίσκων μας
Αυτό όμως είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα, που θέλει διαφορετική προσέγγιση.

Με προβληματίζει κυρίως η χρήση των ζώων σαν παιχνίδια, μέσα διασκέδασης, διακοσμητικά αντικείμενα, καταναλωτικά αγαθά ή στοιχεία life style.
Το βλέπουμε καθημερινά να γίνεται γύρω μας και όσο διασκεδαστικό, διακοσμητικό ή χαριτωμένο κι αν το βρίσκουμε, δεν παύει να είναι δείγμα εξαιρετικής βαναυσότητας και έλλειψης σεβασμού, προς τα πλάσματα με τα οποία κληρονομήσαμε και μοιραζόμαστε τον πλανήτη από κοινού.

Κάθε μέρα βλέπουμε νέες περιπτώσεις ζώων που βασανίζονται στο βωμό της επιστήμης ή της διασκέδασης.
Η φίλη morgana μου έστειλε ένα link, όπου μπορεί κανείς να κονταροχτυπηθεί με την συνείδηση του βλέποντας κακοποιημένα ζώα πριν και μετά την χρήση τους σαν αντικείμενο διασκέδασης.

http://www.thepetitionsite.com/takeaction/175059730

Μπήκα σ αυτό το site και σοκαρίστηκα από τις εικόνες. Αφορά την βάναυση μεταχείριση των ταύρων, στις άκρως φολκλορικές ταυρομαχίες.
Υπέγραψα στην λίστα, ελπίζοντας να είναι αυτό μια μικρή σταγόνα στον ωκεανό της αντίδρασης που πρέπει να υπάρξει.
Στο κείμενο που τις συνοδεύει καταλογίζεται ευθύνη σε μεγάλη ζυθοποιία που σπονσονάρει τέτοια θεάματα. Ωστόσο, εγώ στο σχόλιο μου, αναφέρθηκα γενικά σε οποιονδήποτε σπόνσορα διαθέτει τα κονδύλια του με αυτό τον τρόπο.
Δεν είναι καιρός τώρα να αποδυναμωθεί κάθε τέτοια προσπάθεια από τους καλοθελητές, που θα ισχυρισθούν ότι πιθανόν να υπάρχει δάκτυλος του ανταγωνισμού της συγκεκριμένης εταιρείας

Σας παρακαλώ, ας μην εμπλακούμε σε συζητήσεις του ύφους:
"εδώ βασανίζονται παιδάκια σ΄ όλο τον κόσμο, τα ζώα θα κοιτάξουμε τώρα"
Η συνείδηση μας δεν είναι χώρος πεπερασμένος.
Έχει περιθώριο να ανησυχεί να προβληματίζεται και να αντιδρά και σε αυτό και σε πολλά άλλα θέματα.

Και αν πάλι σας φανεί ότι "πολύ κακό για το τίποτα" σχηματίστε στο μυαλό σας μια εικόνα: Να τρέχετε πανικόβλητοι σε μια αρένα με δίμετρα δόρατα καρφωμένα στην πλάτη σας!

Κάντε, λοιπόν, κλικ στο link και αν θέλετε υπογράψτε και σεις.
http://www.thepetitionsite.com/takeaction/175059730

Μακριά από μένα οι σοβινιστικές κορώνες, αλλά οι αρχαίοι Κρήτες μεταχειρίζονταν τους ταύρους τους απείρως πιο πολιτισμένα και ούτε τους τραυμάτιζαν, ούτε τους θανάτωναν προς χάριν παιδιάς.


Eχει κανείς αντίρρηση;

Ετικέτες

 
posted by ralou at 5:12 μ.μ. | Permalink | 25 comments
Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006
Το φιλαράκι της Ιφιγένειας
Μόλις διάβασα το ποστ της Ιφιγένειας -Τύπος Νυχτερινός- για τον Εκτορα

Δεν είμαι εγω αυτή που θα της δώσει τα εύσημα για τον καταπληκτικό τρόπο που γράφει.
Δείτε το και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματα σας.

Το να χάνεις ενα φιλαράκι -έστω κι αν είναι τεράποδο- είναι οδυνηρό. Κάτι ξέρω και εγω απ΄αυτά.
Το να μπορείς να μιλάς έτσι άμεσα για τα συναισθήματα σου όμως είναι μεγάλη υπόθεση!

Νερίνα εσύ θα καταλάβεις!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 1:43 μ.μ. | Permalink | 6 comments
Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006
Οταν κλείνουν τα φώτα.
"Μετά τη ψηφοφορία (12/12/2006) από την πλειοψηφία στη Βουλή της Αλβανίας, η χώρα δεν έχει πλέον την Ακαδημία των Επιστημόνων!
Αργά τη νύχτα, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο της κυβέρνησης(;) «Για την Ακαδημία των Επιστημόνων» με 75 ψήφους υπέρ(!) 2 κατά και 3 παρών! Σύσσωμη η αντιπολίτευση, απείχε της διαδικασίας, διαμαρτυρόμενη για το πρωτοφανές αυτό γεγονός.

Η επιστημονική, ακαδημαϊκή και εκπαιδευτική κοινότητα, εκλιπαρούσανε, θεωρώντας την πράξη αυτή ως έγκλημα κατά της επιστήμης, η κυβέρνηση ωστόσο επέμενε και κατάφερε τελικά, να κλειδώσει τις πόρτες τον Ερευνητικών Ινστιτούτων που ήταν υπό την Ακαδημία!
Οι βουλευτές του PBDNJ(Κόμμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα) Spiro Peçi και Leonard Solis ήταν αυτοί που ψήφισαν κατά του νομοσχεδίου και οι Leonard Demi(PD), Ymer Tola(PDK, Niko Nerenxi(PAA) δήλωσαν παρών!

Παρακαλώ πολύ, αν το γεγονός αυτό σε αγγίζει κι εσένα, είτε κάνε μια αναφορά είτε ανέβασε την είδηση στο δικό σου μπλογκ!
Έτσι, η φωνή της διαμαρτυρίας, θα δυναμώσει και θα κάνει τους παχύδερμους και αυταρχικούς κυβερνώντες στην Αλβανία, να σκεφτούνε καλά, πριν οριστικοποιήσουν την ειδεχθή τους πράξη."

To δημοσιεύω μετά από πρόσκληση του n.ago
Διαβάστε και τα σχόλια στο ποστ του εδω
 
posted by ralou at 7:35 μ.μ. | Permalink | 0 comments
Κυριακή, Δεκεμβρίου 10, 2006
Γιατι, σ' αγαπάω!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 9:04 μ.μ. | Permalink | 0 comments
Τρίτη, Δεκεμβρίου 05, 2006
Βόλτα στο κέντρο με αφορμή ένα δώρο.
Καλά το ξέρω! Ετεροχρονισμένο είναι!

Το Σάββατο έκανα μια βόλτα στο κέντρο για να περπατήσω λίγο και να δω βιτρίνες.
Μ' αρέσει να περπατάω στην Αθήνα αυτές τις ηλιόλουστες μέρες που έχει όμως και λίγο ψυχρό αεράκι να μου δροσίζει το κεφάλι. Δεν αντέχω την ζέστη.
Η βόλτα είχε δικαιολογία το περπάτημα -πόσο να διασκεδάσει κανείς περπατώντας επί τόπου σε ένα κυλιόμενο διάδρομο κάθε μέρα.
Στην ουσία ήθελα απλά να αγοράσω το δώρο του καλού μου που γιορτάζει στις 6 του μηνός.

Μετρό λοιπόν και μετά Ελευθερουδάκης για να του πάρω το βιβλίο που ήθελε καιρό τώρα.
Ένας εξαιρετικά ευγενικός και σαφής νεαρός – που παρεμπιπτόντως ήταν και κούκλος- με καθοδήγησε να το βρω. Πέντε λεπτά και 19,20 ευρώ αργότερα το κρατούσα στα χέρια με μπλε περιτύλιγμα και αφιέρωση στην πρώτη σελίδα.
Το "Θεώρημα του Παπαγάλου" του Ντενι Γκετζ.

Μετά βολτάρισα στο Σύνταγμα. Δεν το είχαν στολίσει ακόμα, τι γίνεται, περικοπές κάνουμε φέτος;

Μετά, Ερμού. Αυτός ο δρόμος έχει δύο ενδιαφέροντα πράγματα : Υπέροχα παπούτσια – το φετίχ μου- και απίθανους ημίαιμους να λιάζονται στα πεζοδρόμια.

Μετά, Αγίου Μάρκου και Ευαγγελιστρίας , για τις προμήθειες σε υφάσματα για ράψω εκείνο το μπουφανάκι.
Έχετε πάει ποτέ κατά κει;
Τα πιο απίθανα μαγαζιά με ότι θέλει κανείς. Όχι! Όχι επώνυμα μαγαζιά. Μόνο τα μαγαζιά του φτωχού με καλάθια στο δρόμο και μαγαζάτορες που κάθονται στην πόρτα και σε προσκαλούν φορτικά στα ενδότερα που έχει και άλλα χρώματα και άλλα σχέδια και άλλες ποιότητες και άλλα νούμερα.

Μετά, Αιόλου. Ο αγαπημένος δρόμος των παιδικών μου χρόνων. Εδώ αγόραζε η οικογένεια τα παπούτσια για μας τα παιδιά. Παλιά είχε πολλά τέτοια μαγαζιά, τώρα που είναι πεζόδρομος εκτός από τους Αφρικανούς μικροπωλητές που πουλάνε λαθραία μουσική, έχει διάφορα μοντερνίζοντα καφέ που σερβίρουν αναψυκτικά και ελαφρύ φαγητό.
Περνάω ανάμεσα σε συντροφιές νέων κοριτσιών που χαζεύουν τα ντιζαϊνάτα κινητά τους, μεσόκοπους που κάνουν χάζι, και καλοντυμένα πιτσιρίκια με τους γονείς που τρέχουν ανάμεσα στα τραπεζάκια.
Η δική μου στάση είναι πάντα στο ίδιο σημείο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ζαχαροπλαστείο "Ο Κρίνος" για λουκουμάδες. Self service πια αλλά πάντα με τα μαρμάρινα τραπεζάκια και το ουδέτερο ντεκόρ με τους καθρέφτες.
Α μην ξεχάσω! Αιόλου και Περικλέους υπάρχει ο κουλουράς με τα τελειότερα κουλούρια Θεσσαλονίκης στην Αθήνα.
Στην πλατεία Κοντζιά, μια εκδήλωση για παιδιά. Δεν πλησίασα πολύ, η εποχή που τράβαγα από το χέρι τον πατέρα να πάμε εκεί για το παζάρι με τα παιχνίδια έχει περάσει εδώ και απίστευτα πολλά χρόνια. Πορτοκαλιά μπαλόνια στον ουρανό και μουσική και πιτσιρίκια να τραβολογάνε μαμάδες.
Η υπόλοιπη Αιόλου, γεμάτη με μικροπωλητές, ζητιάνους και ακόμα πιο πολλούς ημίαιμους να λιάζονται.

Περνάω την Ομόνοια, και μετά από το αγαπημένο μου Λαύριο στην ομώνυμη πλατεία. Έχει κλείσει τώρα πια και τα υπέροχα γλυκά του ανήκουν μόνο στις γευστικές αναμνήσεις μου. Στη θέση του ένα ακόμα κατάστημα με προϊόντα αρτοποιίας που γεμίζουν την Αθήνα ελέω franchising.
Παίρνω το λεωφορείο της επιστροφής. Προτιμώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς στις μετακινήσεις μου. Η ιδέα να τριγυρίζω ψάχνοντας για πάρκινγκ επί είκοσι λεπτά μου χαλάει από μόνη της τη χαρά της βόλτας.
Μέσα στο λεωφορείο εξετάζω τα ψώνια μου.
Οι βόλτες αυτές δεν έχουν σκοπό τις αγορές.
Είναι περισσότερο αφορμές για να δω τον κόσμο. Να φορτώσω τα μάτια μου με εικόνες, έτσι ανακατεμένες, πολύχρωμες, αταίριαστες. Να χαθώ μέσα στον πολύ κόσμο και να ξεχαστώ.
Μόνο για εικόνες όμως. Δεν αντέχω το θόρυβο. Στα αυτιά μου η μουσική καλύπτει τον θόρυβο της πόλης και των σκέψεων μου.

Απολογισμός αγορών και εξόδων :
Βιβλίο € 19,20
Ένα μαντήλι από τον μελαψό νεαρό στην Κοντζιά € 2,00
Λουκουμάδες € 3,20 (δυο μερίδες για το σπίτι)
Δύο κιλά πορτοκάλια από τον πάγκο που με προτρέπει "carpe diem". Ε! τι να κάνω άρπαξα και εγώ λίγα φρούτα.
Μερικά χαζοπραγματάκια από τον πάγκο του "Ότι πάρεις 1 ευρώ"

Σύνολο € 30,00 περίπου.
Φτηνά την έβγαλα!
Τα πιο ψυχοθεραπευτικά 30 ευρώ που έχω χαλάσει ποτέ!

Και χτύπησα και ένα –καλά.. δύο- κουλουράκια στην Αιόλου!

Σε κανένα μήνα πάλι …













Ετικέτες

 
posted by ralou at 5:07 μ.μ. | Permalink | 27 comments
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006
O σιμιγδαλένιος χαλβάς της Αγγελικής
Η –πρώτη- συνταγή του μήνα.

Η θεία Αγγελική ήταν μια ωραία γυναίκα.
Με φωτεινό πρόσωπο, πλατύ χαμόγελο και ανεξάντλητη, αγαπησιάρικη, φιλόξενη διάθεση.
Γεννήθηκε στην Ηλεία όπου η οικογένεια του πατέρα ήλθαν πρόσφυγες από το Αϊβαλί και τα Μοσχονήσια στις αρχές του αιώνα. Πέρασε ωστόσο τα νεανικά της χρόνια στην Θεσσαλονίκη, σε συγγενική οικογένεια επίσης προσφύγων και παντρεύτηκε εκεί ένα θηριώδη μακεδόνα οικοδόμο.
Κάποια στιγμή, ήλθε στην Αθήνα και μεγάλωσε εδώ τους τρεις γιους της.

Όταν διάβασα την "Λωξάντρα" της Μαρίας Ιωαννίδου, ήξερα ακριβώς με ποιο πρόσωπο να την ταυτίσω στο μυαλό μου.

Η θεία Αγγελική ήταν μια γλυκιά γυναίκα, που ήταν υπέρβαρη και διαβητική και που πέθανε νωρίς στα 57 της από επιπλοκές του διαβήτη.
Όσο ζούσε στην Αθήνα, το σπίτι της ήταν πόλος έλξης του σογιού. Οι ονομαστικές γιορτές των ανδρών της οικογένειας ήταν αφορμή για τα μνημειώδη τραπέζια της όπου ετοίμαζε μονάχη της δεκάδες πιάτα, το ένα πιο νόστιμο από το άλλο.
Τα καλύτερα ωστόσο ήταν τα έκτακτα τραπέζια. Όταν πηγαίναμε απογεύματα Κυριακής κυρίως για καφέ, μας κράταγε μέχρι αργά και για φαγητό. Πρώτα καλούσε και τα άλλα δύο αδέλφια της με τα παιδιά τους και μετά με την μεγαλύτερη ευκολία και ευχαρίστηση, έμπαινε στην κουζίνα και ετοίμαζε φαγητό με ότι έβρισκε στα ντουλάπια της.
Έχοντας να θρέψει τρία αγόρια στην ανάπτυξη και ένα χειρώνακτα σύζυγο, όλο και κάτι της βρισκόταν για να μαγειρέψει.
Ομελέτες, κεφτεδάκια, σαλάτες, το υπόλοιπο του μεσημεριανού φαγητού, πατάτες τηγανητές, πρόχειρα τυροπιτάκια με φύλλο που άνοιγε επί τόπου, ετοιμάζονταν με ταχύτητα και μια ώρα μετά βρίσκονταν στο τραπέζι.
Στο χρόνο της αναμονής, εμείς τα πιτσιρίκια –μαζευόμαστε τουλάχιστον οκτώ αδελφοξάδελφα- παίζαμε στα υπνοδωμάτια κάνοντας σαματά στα ξύλινα πατώματα που είχαν και εκείνη ερχόταν κρατώντας πότε ένα κεφτεδάκι, πότε το πρώτο καυτό τυροπιτάκι για να τρατάρει όποιο στοματάκι έβρισκε πρώτο.
Ταυτόχρονα πεταγόταν και μέχρι το σαλόνι με την αλευρωμένη ποδιά της για να ακούσει το τελευταίο σκαμπρόζικο αστείο από τον θείο Γιώργο που είχε τεράστιο απόθεμα από αυτά.
Μετά καθόμαστε στο τραπέζι, εμείς τα παιδιά στην κουζίνα, γεμάτη ακόμα από τις μυρωδιές του φαγητού, με την όρεξη οξυμένη και τα μάγουλα κατακόκκινα από την ζέστη και το παιχνίδι.
Δεν υπήρχε άνθρωπος στο σόι που να μην λαχταρούσε τα έκτακτα τραπεζώματα της θείας Αγγελικής.
Με το που τελείωνε το φαγητό, οι υπόλοιπες γυναίκες της συντροφιάς μάζευαν τα πιάτα και ετοίμαζαν καφέδες για τους άντρες. Η ίδια χωνόταν πάλι στην κουζίνα για το κλου της βραδιάς που ήταν το επιδόρπιο.
Σιμιγδαλένιος χαλβάς.
Ένα εξαιρετικό κατασκεύασμα, μυρωδάτο και ζεστό, στολισμένο στην μεγάλη πιατέλα με σύννεφα κανέλας απόπάνω και κομματάκια ασπρισμένου αμύγδαλου μέσα. Δεν το φορμάριζε στις γνωστές φόρμες του κέικ. Με δύο κουτάλια έπιανε τον έτοιμο χαλβά και έφτιαχνε μικρά σχήματα σαν πέταλα λουλουδιού, που τα αράδιαζε προσεχτικά το ένα πλάι στο άλλο. Ο καθένας έπαιρνε τέτοια κομματάκια στο πιάτο του και η Αγγελική που είχε φτιάξει συγκεκριμένο αριθμό ανάλογα με τους καλεσμένους της, πρόσεχε μην, κάποιος πιο λαίμαργος, χαλάσει την διανομή.
Την συνταγή για τον χαλβά την έδινε πρόθυμα σε όποια από τις άλλες θείες την ήθελε, αλλά καμιά από αυτές –ούτε και η μαμά- κατάφερναν να τον πετύχουν όπως αυτή.
Φτιάξτε τον και σεις στα γρήγορα ένα χειμωνιάτικο βράδυ που λαχταράτε γλυκό. Οι μυρωδιές θα γεμίσουν το σπίτι και θα θερμάνουν τις καρδιές σας. Είναι πολύ απλός στην κατασκευή του

Ιδου η συνταγή.

Χαλβάς Σιμιγδαλένιος

¾ του ποτηριού λάδι
2 ποτήρια σιμιγδάλι χονδρό
2 ½ του ποτηριού ζάχαρη
4 ποτήρια νερό
Κανέλα τριμμένη και ελάχιστο γαρίφαλο τριμμένο
Μια χούφτα αμύγδαλα ασπρισμένα.

Βάλτε να βράσει το νερό, ρίξτε μέσα την ζάχαρη και ανακατέψτε μέχρι να διαλυθεί.
Σε άλλη κατσαρόλα ρίξτε το λάδι, αφήστε το να κάψει λίγο και ρίξτε το σιμιγδάλι. Ανακατέψτε συνέχεια μέχρι το σιμιγδάλι να πάρει σκούρο χρώμα. Όσο πιο πολύ καβουρδίζεται τόσο πιο έντονη γεύση θα πάρει.
Προσθέστε με μια κουτάλα το νερό με την ζάχαρη. Προσεκτικά! Αναβράζει τρελά λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας και οι πρώτες κουταλιές νερού θα το κάνουν να μοιάζει με Βεζούβιο σε ώρα δράσης. Ρίξτε και τα μπαχαρικά.
Η συνέχεια είναι το πιο ζόρικο σημείο της εκτέλεσης της συνταγής γιατί θέλει .. μπράτσα. Το υλικό στην κατσαρόλα γίνεται όλο και πιο βαρύ και κολλώδες γιατί στεγνώνει σιγά – σιγά. Πρέπει να το ανακατεύετε μέχρι να ξεκολλάει από τα τοιχώματα της κατσαρόλας, οπότε είναι έτοιμο.
Ρίξτε τα αμύγδαλα και φορμάρετε όσο είναι ζεστό. Αναποδογυρίστε σε πιατέλα, ρίξτε κι άλλη κανέλα από πάνω και είναι έτοιμο.

Στην μεταμοντέρνα εκδοχή μπορούν να παίξουν και άλλα μυριστικά όπως για παράδειγμα ελάχιστη τριμμένη μαστίχα.
Στην δική μου εκδοχή παίζει πάντα προσθήκη μιας ή δύο κουταλιών μελιού από πάνω για την μυρωδιά, όπως και η αντικατάσταση των αμυγδάλων με καρύδια, για χατίρι των καρυδοφάγων συζύγου και πατέρα.

Όμως δεν τελείωσα με την θεία Αγγελική.
Μόλις ετοιμαζόμασταν να φύγουμε πια, μαζί με τις χαιρετούρες και τα φιλιά, μας πάσαρε στο χέρι και ένα πλαστικό σακουλάκι με το "περίσσευμα" του χαλβά, προσεκτικά μοιρασμένο ανάλογα με τα άτομα της κάθε οικογένειας κάνοντας τα μάτια των περισσότερων να φωτίζονται από προσμονή για την συνέχεια της γευστικής απόλαυσης της βραδιάς, καμιά φορά και λαθραία στην μέση της νύχτας.

Όσο για τον λόγο που ο χαλβάς –αλλά και όλα τα γλυκά που έφτιαχνε η Αγγελική- ήταν πάντα πιο νόστιμος από αυτούς που έφτιαχναν οι υπόλοιπες.. Ε λοιπόν, πήρε το μυστικό στον τάφο της!
Αλλά εγώ που το έψαξα το πράγμα όταν άρχισα να φτιάχνω γλυκά στο σπίτι μου το ανακάλυψα όταν από λάθος πρόσθεσα ένα ακόμα υλικό στο μίγμα.

Και βέβαια θα σας το πω βρε κουτά!
Στα σχόλια, γιατί πάλι μου βγήκε μεγάλο το ποστ.

Ετικέτες

 
posted by ralou at 11:26 π.μ. | Permalink | 36 comments
usefull View My Public Stats on MyBlogLog.com