Κυριακή, Ιουλίου 30, 2006
Άσκηση ύφους #2
ΤΑ..ΣΚΟΤΣΕΖΙΚΑ ΑΥΓΑ..ΤΗΣ..ΛΑΙΚΗΣ..ΣΥΝΟΙΚΙΑΣ..

Δεκαετία του 60.


Η γειτονιά μάλλον αραιοκατοικημένη με μικρά μονώροφα σπιτάκια φτιαγμένα λαθραία στα μικροσκοπικά, εκτός σχεδίου οικόπεδα της περιοχής.
Οι γονείς μου αγόρασαν ένα από αυτά τα οικόπεδα και έφτιαξαν το πρώτο τους σπίτι για να στεγάσουν την μελλοντική οικογένεια.
Για την μαμά έχω ξαναμιλήσει.
Γεννημένη από Γκάγκαρους γονείς, με ένα βιοτικό επίπεδο αρκετά ψηλότερο από τον τότε μέσο Αθηναίο, μετακόμισε με την πατρική οικογένεια, μετά τον πόλεμο, σε πιο βολική, για την αλλαγή της οικονομικής τους κατάστασης, περιοχή.
Έτσι η, φτωχή πλέον, πρώην αστή έγινε η γειτόνισσα της διπλανής πόρτας, όταν παντρεύτηκε τον πατέρα και έστησαν το σπιτικό τους εδώ. Κατάφερε ωστόσο να γίνει αγαπητή αλλά και σημείο αναφοράς ανάμεσα στις στρατιές των ντυμένων με λουλουδάτες ρόμπες νοικοκυρών.
Διαβατήριο γι αυτό ήταν ένα βιβλίο μαγειρικής.
Στο μικρό λαθραίο σπίτι που έφτιαξαν για να παντρευτούν, κουβάλησε και ένα τέτοιο βιβλίο σε τεύχη, άγνωστο πως βρέθηκε στην κατοχή της.
Κάποια στιγμή ένας τυπογράφος συγγενής, της έδεσε τα τεύχη σε βιβλίο.
Ένα πολυσέλιδο μεγάλου σχήματος, βαρύ βιβλίο, δερματόδετο σε γκρενά χρώμα και με χρυσά γράμματα στην ράχη που ο βιβλιοδέτης είχε γράψει:
"Μεγάλη Μαγειρική του 60" στο πάνω μέρος και
"Λιλή Βούλγαρη" (το όνομα της μαμάς) στο κάτω.
Δεν αρνούμαι ότι αργότερα αυτό το ίδιο βιβλίο αποτέλεσε το πρώτο που διάβασα (ξεφύλλισα) στην ζωή μου. Με εκπληκτικές έγχρωμες φωτογραφίες εδεσμάτων, εικόνες και σχέδια σύγχρονων σπιτιών αμερικάνικης αισθητικής που στα μάτια μου έμοιαζαν μαγικά, ως και κανόνες καλής συμπεριφοράς στο τραπέζι και θερμιδομετρητή.
Μέσα σε αυτό το βιβλίο μαγειρικής η μαμά ανακάλυψε μια συνταγή για το καλό φαγητό της οικογένειας, που το έφτιαχνε μόνο σε ειδικές περιπτώσεις όταν ήθελε να περιποιηθεί τους ξένους της.
Το πιάτο έγινε ξακουστό και ιδιαίτερα δημοφιλές για την διαφορετικότητα του, σε σχέση με το παραδοσιακό αρνάκι με πατάτες στον φούρνο, τόσο που οι γειτόνισσες και οι γυναίκες του σογιού την καλούσαν να τις βοηθήσει να το μαγειρεύουν στα δικά τους ειδικά τραπεζώματα.
Το φαγητό λεγόταν "Σκοτσέζικα αυγά" και ειλικρινά δεν καταλάβαινα τότε γιατί είχε αυτό το όνομα.
Ήταν μια μάλλον απλή συνταγή με αυγά τυλιγμένα σε κιμά που τα συνόδευε πάντα με τηγανιτές πατάτες και κόκκινη σάλτσα.
Για τις πατάτες διέθετε ένα ειδικό εργαλείο που της το είχαν φέρει τότε από την Αμερική και που στριφογυρίζοντας το μέσα στην σάρκα της πατάτας δημιουργούσε σχέδια σαν κοχλίες που διακοσμούσαν το φαγητό γύρω – γύρω στην καλή πιατέλα. Το υπόλοιπο που έμενε από την πατάτα γινόταν αντικείμενο τσακωμού με τον μικρότερο αδελφό μου είτε ωμό – έμοιαζε με μικροσκοπική σπηλιά με στοές και περάσματα!- είτε τηγανισμένο κι αυτό και προορισμένο για τα πιάτα των παιδιών στο γεύμα.

Ιδού λοιπόν η συνταγή για τα περίφημα Σκοτσέζικα Αυγά.

Για 8 αυγά ή οκτώ – μετριοπαθείς για τα γούστα μου - μερίδες

750 γρ. μοσχαρίσιο κιμά από σπάλα
10 αυγά
(από τα οποία, τα 8 βρασμένα σφικτά
και τα 2 όπως τάκανε η κότα)
1 και μισό πακέτο φρυγανιά τριμμένη.
Αλάτι και πιπέρι κατά το δοκούν

Σάλτσα ντομάτα

Τηγανητές πατάτες
(έστω και χωρίς το κοχλιοειδές σχήμα των παιδικών μου χρόνων)


Ανακατεύουμε τον κιμά με την φρυγανιά και το ένα αυγό και αλατοπιπερώνουμε.
Προσθέτουμε όσο νερό χρειαστεί για να μαλακώσει το μείγμα και το αφήνουμε να μείνει μισή ώρα στο ψυγείο.
Καθαρίζουμε τα υπόλοιπα οκτώ αυγά.
Χωρίζουμε την ζύμη σε οκτώ μπαλάκια και ανοίγουμε με το χέρι ένα ένα από αυτά.
Εδώ είναι απαραίτητη η προσθήκη και άλλου νερού για να ανοίγει το μείγμα εύκολα.
Τυλίγουμε ένα - ένα τα βρασμένα αυγά στον κιμά και πιέζουμε καλά για να μην μείνουν ανοίγματα και ανοίξει το αυγό στο τηγάνισμα.
Περνάμε τα τυλιγμένα αυγά από χτυπημένο αυγό και μετά από φρυγανιά και τηγανίζουμε σε βαθύ τηγάνι με αρκετό ελαιόλαδο.
Η συνταγή της μαμάς απαιτούσε, αφού τηγανιστούν τα αυγά να αναπαυθούν για πέντε λεπτά μέσα στην σάλτσα ντομάτας που σιγοβράζει "για να ρουφήξουν".
Όταν κρυώσουν λίγο τα κόβουμε στα τέσσερα και τα αραδιάζουμε στην καλή άσπρη πιατέλα. Βάζουμε και λίγη σάλτσα στο κέντρο κάθε αυγού για να ομορφύνει το πιάτο.
Επίσης η μαμά πρόσθετε και ψιλοκομμένο μαϊντανό σ΄ όλο το πιάτο για χρώμα.

Τι έκανε ένα τόσο απλό φαγητό να μας ξετρελαίνει όλους –οικογένεια και επισκέπτες- δεν ξέρω.
Υποθέτω ότι τώρα πια, ένα ρολό με κιμά και αυγά όλες έχουμε φτιάξει στο σπίτι. Το μόνο διαφορετικό είναι το πανάρισμα και το τηγάνισμα.

Πάντως στο σπίτι μου ακόμα και τώρα σε ενδοοικογενειακα γεύματα ή όταν θέλουμε να φάμε ένα κυριακάτικο παρηγορητικό φαγάκι, το προτιμάμε όλοι.
Ο πατέρας στα 93 του όταν τον ρωτάω "Τι πεθύμησες να φας, να το φτιάξω την Κυριακή" με κοιτάει για λίγο και μου λέει χαμογελώντας .
"Δεν φτιάχνεις κανένα Σκοτσέζικο!"

Α! ναι . Αυτό σημαίνει "food for the soul"

p.s.
Σε ένα ταξίδι μου στο Bath στην Αγγλία πολλά χρόνια πριν, μπαίνοντας σε ένα μικρό μαγαζί που πωλούσε snacks είδα έκπληκτη ένα μπολ γεμάτο με μικρά ολοστρόγγυλα μπαλάκια με μια ταμπελίτσα μπροστά που έλεγε "Scotch Eggs".
Τα δοκίμασα.
Δεν ξέρω. Έχω την εντύπωση ότι η μαμά τα έφτιαχνε πολύ νοστιμότερα από τους Εγγλέζους.
Για τους Σκοτσέζους δεν ξέρω.
Στο επόμενο ταξίδι !

Ετικέτες

 
posted by ralou at 5:15 μ.μ. | Permalink | 34 comments
Τετάρτη, Ιουλίου 26, 2006
Άσκηση ύφους #1


Στην αρχή έριξα μπουκάλια με μηνύματα στην θάλασσα
και γύρισαν πίσω κλειστά.

Μετά
έστησα δόκανα και παγίδες στις λόχμες
έριξα κιούρτους και αγκίστρια μεσοπέλαγα
άπλωσα δίχτυα και ξόβεργες στις καστανιές

Και μετά κάτι πέτυχα!

Ένοιωσα το κοντανάσαιμα, το σπαρτάρισμα και το φτερούγισμα του πιασμένου.
Τον ιδρώτα, την λαχτάρα και την απόγνωση του.
Είχε έρθει ο καιρός.
Κοίταξα να δω.
Ανάμεσα σε ξόβεργες και δίχτυα, σε κιούρτους και αγκίστρια σε δόκανα και παγίδες …
ήμουν ε γ ώ

Και το ελάφι, το ψάρι και το πουλί έτρεχαν κολυμπούσαν και πέταγαν δίπλα μου αδιάφορα σαν να μην υπήρχα.

Μόνο καμιά φορά μου έριχναν κανένα βλέμμα
συμπόνιας ελπίζω …
περιφρόνησης φοβάμαι …

Και μ' άφηναν να ζω και να ζένομαι με τον καημό μου…

Ετικέτες

 
posted by ralou at 2:19 μ.μ. | Permalink | 32 comments
Κυριακή, Ιουλίου 23, 2006
Μία πολύ μικρή ιστορία του κ. Κόϋνερ
Αγάπη για την Πατρίδα
Μίσος για τους πατριδολάτρες

Ο κ. Κόϋνερ δε τόκρινε απαραίτητο να ζει σε μια χώρα. Ελεγε: παντού μπορώ να πεινάσω. Κάποτε όμως έλαχε να περνάει από μία πόλη που την είχε κυριέψει ο εχθρός της χώρας στην οποία ζούσε τότε. Τον πλησίασε τότε ενας αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατέβει από το πεζοδρόμιο. Ο κ. Κόϋνερ κατέβηκε και διαπίστωσε ξαφνικά ότι είχε αγαναχτήσει ενάντια σ΄ αυτόν τον άνθρωπο, και μάλιστα όχι μόνο ενάντια στον άνθρωπο μα προπαντός ενάντια στην χώρα που ανοίκε ο άνθρωπος αυτός, τόσο, που ευχήθηκε να γίνει ενας σεισμός και να την καταπιεί.
Γιατί ρώτησε ο κ. Κ. έγινα εθνικιστής εκείνη την στιγμή; Γιατι συνάντησα εναν εθνικιστή.
Μα γι αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε την βλακεία. Γιατί κάνει βλάκες αυτούς που την συναντούν.

Μπέρτολντ Μπρέχτ
Ιστορίες του κ. Κόϋνερ
Η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής

Μετάφραση Πέτρος Μαρκαρης

(Γιατί αλήθεια τρόμαξα, από τις φωτό σ’ αυτό το ποστ του Μαύρου Γάτου!)
.
.
.
.
.
Σήμερα, ο Σταυρος Κάτσαρης, μου κάνει την τιμή να με φιλοξενεί στο λουλουδιασμένο blog του. Το θέμα είναι άσχετο, αλλά μερικές φορές, σε δύσκολες στιγμές εχουμε ανάγκη να κοιτάμε την ζωή μας και να χαιρόμαστε τουλάχιστον για αυτά που μας έχει εξασφαλίσει η τύχη ή ... όποιος άλλος θέλετε!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 8:22 π.μ. | Permalink | 21 comments
Τετάρτη, Ιουλίου 19, 2006
Καλοκαιρινή ραστώνη

Αχ! τι κακό πράγμα αυτή η καλοκαιρινή ραστώνη!






σκηνές
από την ταινία
προσεχώς

(αρκετά προσεχώς όμως)

πι. ες.

Πως τα καταφέρνετε και γράφετε τρία ποστ την ημέρα βρε θηρία;

Εμένα κολλάει το μυαλό μου με την ζέστη!

Ουφ !

Ετικέτες

 
posted by ralou at 3:16 μ.μ. | Permalink | 23 comments
Τετάρτη, Ιουλίου 12, 2006
Χρονος



σκηνές

απο την ταινία

προσεχώς

Ετικέτες

 
posted by ralou at 2:55 μ.μ. | Permalink | 20 comments
Κυριακή, Ιουλίου 09, 2006
Το zuzounaki κυοφορεί ! !
Την Αλεξ την γνωρίζω εδώ και χρόνια.


Περάσαμε μαζί πολύ καιρό δίπλα-δίπλα στο γραφείο σε πολύ καλές και πολύ-πολύ κακές στιγμές.
Εκείνη, γραφίστας, με βοήθησε να μάθω το Photoshop, εγώ, προγραμματίστρια, την βοήθησα να ψαρέψει στα θολά νερά του HTML.
Και οι δυο μαζί φτιάξαμε μερικά από τα πρώτα ελληνικά sites στο Internet (τότε στη μέση των '90) αλλά βέβαια τα δικά μου ποτέ δεν συναγωνίστηκαν την ποιότητα των δικών της!


Η Αλεξ είναι μια όμορφη νέα γυναίκα. Το πρόσωπο της ακτινοβολεί, τα χαρακτηριστικά της είναι ζηλευτά, τα μαλλιά της ένας χείμαρρος, το χαμόγελο της αφοπλιστικό. Το είδος του όμορφου ανθρώπου που άντρες και γυναίκες θέλουν να βλέπουν γύρω τους για να τους φτιάχνει την μέρα.

Η Αλεξ είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος, που δεν αφήνει τίποτα να την καταβάλει ακόμα και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Έχει εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, λέει τις καταπληκτικότερες ατάκες και η συντροφιά της ανεβάζει και την πιο κατσούφα παρέα. Είναι από τους λίγους ανθρώπους που με κάνουν να βρίσκω το χιούμορ μου –τις άπειρες φορές που το χάνω-

Η Αλεξ είναι μια ταλαντούχα καλλιτέχνης που ζωγραφίζει, σχεδιάζει και αγιογραφεί και μας αφήνει όλους με ανοιχτό το στόμα (το ζουζούνι της id photo της, είναι δικό της πόνημα). Όταν φτιάχναμε μαζί sites η δική της δουλειά απείχε αισθητικά τόσο πολύ από την δική μου που απλά κατάπινα την γλώσσα μου. Και όπως της έχω δηλώσει επανειλημμένα είμαι το πιο πιστό μέλος του fan club της.


Για αυτούς τους λόγους αλλά και για άλλους πολλούς την αγαπάω πολύ.


Εδώ και λίγο καιρό την μύησα και αυτή στη τρέλα των blogs (γι αυτό και με αποκαλεί blogοδασκάλα της) και το
link στο blog της το βλέπετε πάνω δεξιά στην στήλη με τα φιλαράκια μου.
Πριν ένα μήνα σχεδόν, ενώ μέχρι τότε ξεσάλωνε στο δικό μου και άλλα blogs, ξαφνικά σιώπησε!
Και μόλις πριν λίγες μέρες επανήλθε και μου ξεφούρνισε το υπέροχο νέο:

Το zouzounaki κυοφορεί !!

Παρ΄ όλο που μας χωρίζουν ηλικιακά αρκετά χρόνια - και ακριβώς επειδή το θέμα με καίει προσωπικά - τούτες τις μέρες αναρωτιόμουν γιατί άφηνε τα χρόνια να περνάνε.

Και να που ήρθε η ώρα η καλή!

Σε 8 πάνω κάτω μήνες, ένα (;) νέο ζουζούνι θα σκάσει μύτη σ΄ αυτόν τον κόσμο και θέλω να της ευχηθώ να είναι:

Όμορφο όπως αυτή.

Χαρούμενο όπως αυτή.

Ταλαντούχο όπως αυτή.

Και να μας γεμίσει αισιοδοξία όπως αυτή!



Θα ήθελα επίσης να σας ζητήσω να της στείλετε, όλοι όσοι διαβάσετε αυτό το ποστ με το μυαλό σας ή με σχόλιο, ότι νομίζετε ότι θα την βοηθήσει να ολοκληρώσει την διαδικασία με ασφάλεια για αυτήν και το/τα ζουζουνόπαιδο/α.
Στείλτε της ευχές, φυλαχτά, good vibes, συμβουλές, σκέψεις, ότι θέλει και νομίζει ο καθένας τέλος πάντων!
Υποσχέθηκε ότι μόλις περάσει ο πρώτος καιρός θα επανακάμψει δριμύτερη, αλλά, όσο απέχει, ας την βοηθήσουμε με την θετική μας ενέργεια όσο μπορούμε!

Καλή λευτεριά ζουζουνάκι μου!
Όλα να πάνε καλά!
Και κάνε υπομονή. Σε λίγο καιρό θα το κρατάς στα χέρια σου!
(Είδες που τα γεννητούρια στο μπαλκόνι σου, σου έφεραν τύχη ;!)


σκηνές
από την ταινία
προσεχώς

Ετικέτες , ,

 
posted by ralou at 5:45 μ.μ. | Permalink | 14 comments
Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006
my feline paradise # 6

Μέρλιν ο προφυρογέννητος


Όταν κρατάς στο χέρι σου μια πορτοκαλιά μπαλίτσα σε μέγεθος μανταρινιού τι πιο φυσικό από το να την ονομάσεις Κλημεντίνη -από την γνωστή ποικιλία μανταρινιών.

Όταν όμως μετά από 10-15 μέρες η Κλημεντίνη αποκτά ένα ζευγάρι εξαρτήματα που διόλου δεν συνάδουν με το φύλο που υποδηλώνει το όνομα της τότε ... κάνεις την ανάγκη φιλοτιμία και το όνομα της Μέρλιν – από την γνωστή ποικιλία πορτοκαλιών – που, όσο να ναι φέρνει στο πιο ανδροπρεπές.

Ο Μέρλιν είναι πορφυρογέννητος με όλη την σημασία της λέξης. Είναι ο πιο καλοπερασμένος (και καλοπερασάκιας) γάτος που είχα ποτέ.
Είναι γιος της Γάτας μου της Σάνυ από τη τελευταία γέννα της πριν την στειρώσουμε.
Γεννήθηκε πρώτος από τρία αδελφάκια και ο μόνος που παρέμεινε ζωντανός από τα τρία το πρώτο 24ωρο.
Στο γνωστό καλάθι δίπλα στο κρεβάτι μου, η Σάνυ γέννησε την καινούρια φουρνιά και βέβαια το βράδυ βγήκε τσάρκα. Το μικρό έμεινε μόνο του στο τεράστιο καλάθι και όλο το βράδυ βάλθηκε να νιαουρίζει απελπισμένα. Οπότε ανέλαβαν οι μεγάλες δυνάμεις και για μερικά βράδια κοιμόμουν με το χέρι κρεμασμένο στο πλάι του κρεβατιού και την παλάμη να καλύπτει το νεογέννητο για να μην αισθάνεται μόνο του.
(Την τενοντίτιδα δεν την απέφυγα αλλά τουλάχιστο κοιμόμαστε ήσυχα τα βράδια)

Ο Μέρλιν είναι χαρακτηριστική επιβεβαίωση των νόμων του Mendel :
Ξέρετε, άσπρο λουλουδάκι και κόκκινο λουλουδάκι αν επικονιαστούν μεταξύ τους βγάζουν 25% άσπρους απογόνους, 25% κόκκινους απογόνους και 50% ροζ απογόνους.
Γιαγιά περσίδα λοιπόν και παππούς Αγκύρας έκαναν την ημίαιμη (και πανέμορφη) μαμά του και αυτή πέρασε τα γονίδια στο συγκεκριμένο τέκνο της.
Έτσι ο Μέρλιν έγινε ένας αυθεντικός γάτος Αγκύρας. Δηλαδή:
Πορτοκαλής, με γαλανά μάτια, διπλό μεταξένιο τρίχωμα, κομψό κεφάλι, και μια ουρά τόσο φουντωτή που έχει το ίδιο πλάτος με το κορμί του!
Ίδιος ο Μπράντ Πιτ των γατιών.
Όπως όλες οι γάτες που έχουν γεννηθεί σε απόλυτα προστατευόμενο περιβάλλον ο μικρός κοιμόταν πάντα ανάσκελα προς τέρψη όλων μας και δίνοντας μου την ευκαιρία να τον φωτογραφήσω δεκάδες φορές!
Τον πρώτο καιρό τον φρόντισε η μαμά του αλλά το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς στην διάρκεια των διακοπών ένα μεσημέρι η Σάνυ τον πήρε τρυφερά-τρυφερά από το καλάθι του και τον έφερε και τον ακούμπησε στον καναπέ δίπλα μου. Με κοίταξε μόνο μια στιγμή με τα πανέξυπνα μάτια της και με την σαφέστατη παραίνεση : «Κόψε τον λαιμό σου. Εγώ παραιτούμαι» αποχώρησε.
Ετσι λοιπόν ο Μέρλιν απόκτησε την θέση που θα είχε ένα νεογέννητο στην ζωή μου.
Full time job.
Πέρασα τη–γνωστή πλέον φάση από τα καλαθογατάκια μου- ταΐσματος με την σύριγγα ανά τετράωρο. Μετά ο Μερλιν μεγάλωσε και έγινε ένας φουντωτός γάτος ενός χρόνου.
Τότε ακριβώς τον στειρώσαμε. Ξέρω ότι έχουν γίνει πολλές συζητήσεις ανάμεσα στους γατόφιλους / ζωόφιλους για την αξία και το ηθικό του πράγματος όσο αφορά τις στειρώσεις. Υπόσχομαι να επανέλθω στο θέμα αλλά όχι τωρα.
Όλα αυτά έγιναν πριν από εννιά-δέκα χρόνια.
Εν τω μεταξύ ο Μέρλιν έγινε ο κυρίαρχος του σπιτιού και της ζωής μας.
Ξέρετε. Η δικτατορία της ομορφιάς!
Ας δούμε λοιπόν λίγο την ζωή ενός πορφυρογέννητου πρίγκιπα!

Ο Μερλιν πεινάει
Ναι αλλά τι τρώει!
Αφου δοκίμασε όλες τις μάρκες γατοτροφής και γατοκροκετών, κατέληξε σε μια και μόνο γεύση, συγκεκριμένης μάρκας. Αρνείται να δοκιμάσει οποιαδήποτε άλλη ακόμα και αν πεινάει. Μερικές φορές αναρωτιόμουν πως και δεν την βαριέται κάθε μέρα την ίδια –πολύ θα ήθελα και εγω να μπορούσα να έτρεφα τον εαυτο μου κάθε μέρα με μαρούλια και να μην ανησυχώ για το βάρος μου αλλά δεν μου λέει το μυστικό- .
Βέβαια τρώει και μεζεδάκια από το πιάτο μας. Παλιά συνηθεια –ολων των γατιών φαντάζομαι- να μας κοιτάει παρακλητικά όταν τρώμε ακόμα και αν έχει μόλις αδειάσει ένα τεράστιο μπολ γεμάτο λιπαρή, πρωτεϊνούχα γατοτροφή. Αυτός ο μίζερος στην τροφή του γάτος έχει φάει από το χέρι μου φακές, μαρούλι, σπανακόπιτα, φασολάκια, τούρτα ακόμα και σιμιγδαλένιο χαλβά, τα πάντα εκτός από φρούτα.
Τώρα τελευταία, έκανα το σφάλμα να του αγοράσω μια καινούργια γατοτροφή που έχει την τριπλάσια τιμή από τις κανονικές. Φυσικά ο πορφυρογέννητος την υιοθέτησε πάραυτα και κάθε φορά που του ανοίγω μια από τις παλιές κονσέρβες με κοιτάει όπως θα με κοίταζε ένας γκουρμέ αν του σερβίριζα κονσερβαρισμένα μανιτάρια με το φιλέ μπουργκινιόν του ή κρέμα καραμελέ ΓΙΩΤΗΣ για επιδόρπιο.

Ο Μέρλιν διψάει
Ναι αλλά από που πίνει!
Έχει στην διάθεση του ένα κομψό πορσελάνινο άσπρο μπολάκι με θαλασσιά λουλουδάκια γεμάτο φρέσκο, συνεχώς ανανεούμενο, νερό. Κάθε μέρα το πλένω καλά καλά το γεμίζω και το ακουμπάω δίπλα στην τροφή του. Και αυτός δεν το αγγίζει ποτέ! Το που πίνει νερό είναι ένα από τα μυστήρια της μυστικής του ζωής. Μερικές φορές πλησιάζει ένα πιατάκι από τις γλάστρες και κάνει ότι πίνει αλλά πιο πολύ παίζει.

Ο Μέρλιν παίζει
Ναι, αλλά πως παίζει!
Όσοι έχετε γάτες θα ξέρετε την αγάπη τους να κυνηγάνε αντικείμενα πάνω στο πάτωμα. Ο δικός μου λατρεύει να κυνηγάει λαχανικά! Μου κλέβει συστηματικά κομματάκια από τις πατάτες, τα φασολάκια και τα καρότα που καθαρίζω και τότε αρχίζουν τα extreme sports!
Το κομμάτι πετάγεται στον αέρα και πηδάει μαζί του, συστρέφεται στον αέρα για να το πιάσει, το κλωτσάει τριγύρω στο σπίτι και στον κήπο, το παίρνει στο στόμα του και το πάει σε άλλο σημείο που τον βολεύει καλύτερα. Στην διάρκεια του παιχνιδιού, παρασύρει ότι βρεθεί στον δρόμο του, κοπανάει πάνω στα έπιπλα και στις γλάστρες, βουτάει ανάμεσα στα φυτά, αγνοεί τα τζάμια και όλα αυτά σε απίστευτες ταχύτητες. Αναρωτιέμαι πως και δεν έχει σπάσει κανένα πόδι ή κανένα κεφάλι ακόμα.
Στο τέλος ξαπλώνει ευτυχής πάνω στο μισοδιαλυμένο τρόπαιο του, που πλέον θεωρεί ότι το έχει νικήσει. Τώρα που το σκέφτομαι, τι καλά που ο Μέρλιν δεν μου βγήκε και κυνηγιάρης. Θα μάζευα μπουτάκια από ποντίκια και σπουργίτια από παντού στο σπίτι (μπλιάχ!)

Ο Μέρλιν γουστάρει βόλτες.
Ναι αλλά τι βόλτες!
Ολιγόλεπτες παρακαλώ! Ισα για να πει ότι δεν κάνει τελείως καθιστική ζωή. Πάει μια βολτίτσα μέχρι την απέναντι ταράτσα, τάχα για να κοιτάξει κάτι – που μόνο αυτός βλέπει- και επιστρέφει για να συνεχίσει τον ύπνο του από εκεί που τον έχει αφήσει.

Ο Μέρλιν έχει σεξουαλικές ανησυχίες
Χμ... καλά νομίζεται ότι ένας στειρωμένος γάτος δεν έχει τέτοιες ε;
Λάθος. Μπορεί να μην σκοτώνεται με τους αντεραστές στις ρούγες αλλά την εποχή του οίστρου ο Μέρλιν όλο και κάτι θα βρει να εκτονωθεί. Συνήθως το λούτρινο ζωάκι του – καλά μην βαράτε ! ναι του έχω και λούτρινο ζωάκι για παιχνίδι – ή ότι μαλακό και με έντονες μυρωδιές ανακαλύψει εκτεθειμένο π.χ. την σφουγγαρίστρα!
Τα δαγκώνει για να μην του φύγουν και ... καλά θα σας απαλλάξω από την περιγραφή των γαργαλιστικών λεπτομερειών!

Ο Μέρλιν χαλαρώνει.
Ναι, αλλά πως χαλαρώνει!
Είναι εκπληκτικό πως οι γάτες περνάνε από την πλήρη χαλάρωση στην εγρήγορση σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Μπορεί να δείχνει ότι κοιμάται στην διπλανή καρέκλα αραχτός και ακούνητος αλλά αρκεί να ακουστεί ο ελάχιστα ενδιαφέρων ήχος – ένα ζουζούνι για παράδειγμα στην άλλη πλευρά του κήπου- για να αρχίσει να κουνάει νευρικά την ουρά του που κάποιος του χαλάει την ησυχία. Σκέφτομαι πάλι, πως πάλι καλά που το κάνει κι αυτό, για να καίει και καμιά θερμίδα. Αλλιώς πως κρατάει αυτήν την υπέροχη σιλουέτα; Είναι ομολογουμένως ένας κομψός γάτος! Ίσως πάλι η ομορφιά του να οφείλεται ακριβώς σε αυτό. Ίσως να μην χαλαρώνει αλλά απλώς να κάνει γιόγκα!

Ο Μέρλιν νυστάζει
Ναι αλλά που κοιμάται!
Κατ’ αρχάς ΠΑΝΤΟΥ. Στο κρεβάτι, στις πολυθρόνες – με προτίμηση, αυτή που είναι πιο κοντά στην φωτιά τον χειμώνα- στο στερεοφωνικό, στο τραπεζάκι του σαλονιού, πάνω στη τηλεόραση, πίσω από τα βιβλία στην βιβλιοθήκη, στις παπουτσοθήκες, στις ντουλάπες, πάνω στο γραφείο αγκαλιά με το πληκτρολόγιο, φαρδύς πλατύς στο πάτωμα αλλά μακριά από το κλιματιστικό το καλοκαίρι, πάνω στην κληματαριά, πάνω στην σιδερώστρα. Ακόμα και στο καλάθι του μερικές φορές!

Ο Μέρλιν έχει υπηρετικό προσωπικό
Και τι υπηρετικό προσωπικό!
To υπηρετικό προσωπικό του Μέρλιν είναι ο Ν. Ναι, γι αυτόν τον Ν μιλάω που κυνήγαγε με την παντόφλα την Σίλβα, τότε παλιά. Ο Ν. Λοιπόν είναι αυτός που σηκώνεται δύο φορές κάθε βράδυ για να ταΐσει τον Μέρλιν. Η ιστορία έχει ως εξής: Στις 2:30 στην βαθιά νύχτα, ο Μέρλιν πηδάει με φόρα στο κρεβάτι από την μεριά του Ν. Ταυτόχρονα αρχίζει και γουργουρίζει στην ένταση «περνάει τρένο». Ο καλός μου που κάνει ελαφρύ ύπνο ξυπνάει αμέσως, σηκώνεται, πιάνει αγκαλιά τον Μέρλιν και τον πάει στο πιατάκι του για να φάει. Να σημειώσω εδώ ότι αποβραδίς έχουμε εφοδιάσει το πιατάκι με αρκετή τροφή για να βγάλει την νύχτα και να καλύψει τις νυχτερινές λιγούρες του. Όμως ο Μέρλιν δεν επιθυμει απλά να φάει. Επιθυμεί να σηκωθεί ο Ν. να τον πάρει αγκαλιά και να τον πάει στο φαί του! Γι αυτό άλλωστε δεν υπάρχει το υπηρετικό προσωπικό; Για να εξυπηρετεί όχι μόνο τις ανάγκες αλλά και τα καπρίτσια.
Αν δε ο Ν. είναι πολύ κουρασμένος και τον αγνοήσει, τότε ο πρίγκιπας πλησιάζει στα κεφάλια μας, και γουργουρίζει ακριβώς πλάι στα αυτιά μας για να μην υπάρξει καμιά παρανόηση ότι πρέπει να τσακιστούμε να τον εξυπηρετήσουμε.
Το αυτό επαναλαμβάνεται και με το γλυκοχάραμα γύρω στις 5. Ξέρετε τότε που ο ύπνος είναι πιο γλυκός και που υπολείπεται μόλις μια ώρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Τότε, τις πιο πολλές φορές – αλλά όχι όλες - κάνω την ανάγκη φιλοτιμία και απαλλάσσω τον καλό μου από τον δεύτερο κόπο, οπότε κάνω εγώ την διαδρομή κρεβάτι – αγκαλιά – πιατάκι .
Καθόλου όμως αυτό δεν στερεί τον Ν από το δικαίωμα να χριστεί ο «Υπάλληλος Του Μήνα» από τον μάλλινο εργοδότη του.

Ο Μέρλιν και η μυστική ζωή του
Χμ... εδώ τα πράγματα περιπλέκονται! Ο Μέρλιν τα βράδια φεύγει από το σπίτι για τέσσερις ακριβώς ώρες. Από τις 10 έως τις 2.
Γενικά στην συναναστροφή του με τους ανθρώπους είναι τελείως ανοιχτός. Δεν τους φοβάται και αφήνει να τον πιάνουν και να τον πασπατεύουν – είναι και πρόκληση εδώ που τα λέμε με την εμφάνιση που διαθέτει-
Άρα υποθέτουμε ότι όταν λείπει τα βράδια πρέπει να διευρύνει τον κύκλο των γνωριμιών του!
Γιατί πως εξηγείται ότι το πρωί που τον παίρνω αγκαλιά, μυρίζει γυναικείο άρωμα – που δεν είναι δικό μου- , ξένο φαγητό, καμιά φορά και αλκοόλ.
Δεν κάνω πλάκα, ο τύπος γυρνάει τα βράδια και γω δεν ξέρω που. Ίσως να έχει και δεύτερη οικογένεια που τον φροντίζει τις νυχτερινές ώρες ή ίσως απλά να έχει βρει ένα εξοχικό σπιτάκι έτσι για αλλαγή.
Βέβαια δεν λείπει ποτέ στην διάρκεια της μέρας από το σπίτι. Η μυστική του ζωή είναι αποκλειστικά νυχτερινή.

Ξεπέρασα κατά πολύ τις 1200 λέξεις στο ποστ αυτό και ωστόσο σας έδωσα μια μικρή μόνο γεύση από αυτόν τον υπέροχο Πορτοκαλή τύπο γι αυτό σταματώ εδώ και βέβαια θα επανέλθω.

Ο Μέρλιν είναι η μοναδική γάτα που μας έχει απομείνει.
Διαθέτει αυτή την στιγμή περισσότερες από 300 φωτογραφίες – περισσότερες από κάθε άλλη γάτα που είχα-
Σας παραθέτω λοιπόν ένα πολύ μικρό μέρος από τη συλλογή.

Κάντε κλικ πάνω τους και περιμένετε την μεγέθυνση.



Και υπομονή ! Τα αγαθά κόποις κτώνται!


p.s.
Σοκ έπαθα σήμερα το πρωί. Από την νυχτερινή του βόλτα γύρισε με μια μεγάλη μαύρη στάμπα στην ουρά του.
Η το βράδυ κάποιος εκμεταλλεύτηκε την ευπιστία του και τον έκαψε εσκεμμένα ή το βραδινό όργιο εξελίχτηκε πιο άγρια από όσο περίμεναν οι συμμετέχοντες
!


σκηνές
από την ταινία
προσεχώς

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 10:19 π.μ. | Permalink | 25 comments
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com