Παρασκευή, Μαρτίου 31, 2006
Η μοναξιά του blogger μπροστά στο comment less blog του


Ανακάλυψα τα blogs μόλις πριν τρεις μήνες τυχαία σε ένα σερφάρισμα στο ΝΕΤ και για να είμαι ειλικρινής στην αρχή ζαλίστηκα από τον τεράστιο αριθμό τους και την ποικιλία τους.
Άρχισα να διαβάζω μανιωδώς. Πρώτα την magica και τον αθηναίο και από τα links τους γνώρισα πολλούς.
Δελεάστηκα από την ιδέα ενός χώρου που ο καθένας γράφει ένα "ημερολόγιο" με τις απόψεις του επί παντός επιστητού. Βέβαια με παραξένεψε η ιδέα γιατί πάντα θεωρούσα τα ημερολόγια αυστηρά προσωπικά, που στην χάρτινη μορφή τους κλειδώνονταν και κρύβονταν για να μην πέσουν σε ξένα χέρια. Έχω την αίσθηση ότι πολλοί γράφουν λες και δεν γνωρίζουν ότι άλλοι μπορεί να τους διαβάζουν και φαίνεται σαν να νομίζουν ότι γράφουν σε ένα κλειδωμένο βιβλίο.
Μετά ανακάλυψα τα σχόλια. Υπήρχαν posts που είχαν δεχθεί δεκάδες τέτοια άρα το παιχνίδι ήταν γνωστό και αποδεκτό από όλους.
Φυσική συνέπεια να θέλω να αποκτήσω και εγώ το δικό μου. (Σημειώνω ότι είμαι κατ΄ εξοχήν συλλεκτικό ον και δεν θα μπορούσα να αποφύγω τον πειρασμό).
Η διαδικασία ήταν απλή και έγραψα πέντε πρόχειρες αράδες για να το ξεκινήσω.
Ποστάρισα ακόμα ένα δύο κομμάτια για πράγματα που σκεφτόμουν εκείνες τις μέρες.

Και μετά κόλλησα …

Διαβάζοντας τα posts των άλλων άρχισα να δειλιάζω. Που πάω τώρα εγώ να γράψω μέσα στους διανοούμενους, τους εστέτ, τους παλιούς και νέους συγγραφείς, τους λαλίστατους, τους απενοχοποιημένους, τους ακομπλεξάριστους, τους χύμα, τους τρελαμένους, τους ταλαντούχους, τους πολυγραφότατους, τους φιλόλογους και δεν ξέρω και ΄ γω ποιους άλλους. Άσε που στο σχολείο οι εκθέσεις δεν ήταν το φόρτε μου, που και να ήταν, έχουν περάσει ένα κάρο χρόνια από τότε!
Έγραφα κείμενα και τα πέταγα συστηματικά. Έβλεπα στα blogs που παρακολουθούσα να ενημερώνονται καθημερινά (κάποια και δύο φορές την μέρα) και με έπιασε πανικός. Δεν είχα να πω τόσα πολλά, ούτε με τόσα πολλά λόγια, ούτε τόσο κομψά, ούτε τόσο χιουμοριστικά και κατά πάσα πιθανότητα ούτε τόσο ενδιαφέροντα.
Ύστερα ποιος και πως θα μάθαινε για το blog μου και να μπει, να τον τρατάρω καφέ και κουλουράκια, να αφήσει και κανένα σχόλιο. Άρχισα να στέλνω mails σε γνωστούς και φίλους για να αποκτήσω το δικό μου fan club J . Χμ… Μάλλον με αγνόησαν. Άφησα αρκετά σχόλια σε κάποια ξένα posts , αλλά τα περισσότερα μάλλον πέρασαν απαρατήρητα (την ιδέα να μην άξιζαν να απαντηθούν την απορρίπτω, μην τρέχω τώρα για τα αντικαταθλιπτικά μου μεσημεριάτικα).
Παρατήρησα ότι οι παρέες που αντάλλασσαν σχόλια και φιλοφρονήσεις ήταν κλειστές με τα εσωτερικά αστεία τους , μια ειδική γλώσσα που καταλάβαιναν μόνο μεταξύ τους και links που συνέδεαν όλους τους με όλους τους.
Πάντως δεν παρέλειπα να επισκέπτομαι καθημερινά τα αγαπημένα μου μαγειρικά blogs όπου βρίσκω συνταγές και συνταγές και όχι μόνον.
Μετά έβαλα στα "αγαπημένα" του browser την βόρεια κουζίνα και κάθε μέρα έμπαινα για μαγειρικό οφθαλμόλουτρο.
Μετά τρελάθηκα με τις φωτο του ζωόφιλου του Αττικού πάρκου
Μετά πέτυχα τυχαία την ροζ θεά και ξαναβρήκα το χιούμορ μου.
Μετά βούλιαξα στα μαύρα νερά λουστρίνια μιας γυναίκας στην πόλη.
Μετά παρακολούθησα την Ρωμαία (υποθέτω) και τις παρέες της.

Καλή παρέα βρήκα, αλλά όχι σαν μέλος της. Αισθάνομαι σαν να παρακολουθώ στην τηλεόραση αυτές τις (θλιβερές κατά την γνώμη μου) τσιφτετελοεκπομπές που ο καθένας μπορεί να βλέπει και να διασκεδάζει με το να παρακολουθεί άλλους να διασκεδάζουν.
Το μυαλό μου μου φωνάζει "get a life !!".
Αλλά εγώ θα περιμένω λίγο ακόμα. Μέχρι ο εγωισμός μου να μου επιβάλλει να βγάλω την δυνατότητα comments από το blog και να το παίξω υπεράνω.
Γιατί όχι.

Ετικέτες

 
posted by ralou at 4:36 μ.μ. | Permalink | 5 comments
Τρίτη, Μαρτίου 21, 2006
Παγκόσμια μέρα της ποίησης

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Ο Πληθυντικός Αριθμός

Ο έρωτας,
όνομά ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Χρώματα και ποίηση εν όψει της Παγκόσιας Ημέρας της Ποίησης μετά από την παράκληση της προσφιλούς Μαγικής Συναισθηματικής Αναιμίας την οποία δεν γνωρίζω προσωπικά αλλά δεν παραλείπω ποτέ να διαβάζω.

Οσο για την ίδια την ποίηση, δεν είναι κάτι που θα μου έλειπε αλλα το συγκεκριμένο κομμάτι της Κικής Δημουλά κάτι μου είπε.
 
posted by ralou at 3:18 μ.μ. | Permalink | 1 comments
Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006
H5N1




Είναι καιρός τώρα με την γρίπη των πτηνών που προβληματίζομαι με το θέμα. Σαν φανατικός καταναλωτής πουλερικών και προϊόντων τους βρίσκομαι μπροστά στο δίλημμα για την άφοβη κατανάλωση τους ή όχι.
Οι πληροφορίες που δέχομαι από τα μέσα πέρα από τις γνωστές κορώνες υπερβολής που το μόνο που κάνουν είναι να παραπλανούν στο βωμό του εντυπωσιασμού δεν βοηθούν καθόλου.
Κάθε μέρα βλέπουμε όλο και περισσότερους πεθαμένους κύκνους από όλα τα μέρη της Ευρώπης να συλλέγονται και να μεταφέρονται – αναξιοπρεπώς για το κάλος τους – σε σακούλες σκουπιδιών για τα περαιτέρω.

Και αναρωτιέμαι : Ποιος θα μας πει ποιος και πόσος είναι πραγματικά ο κίνδυνος .

Τα διαβατάρικα πουλιά που περνάνε αυτή την εποχή πάνω από την Ευρώπη και μεταφέρουν την νόσο πόσο μολύνουν με τα απορρίμματα τους την εξοχή και άρα τις καλλιέργειες, τον υδροφόρο ορίζοντα αλλά ακόμα και το χώμα που πατάμε;
Τι διάρκεια ζωής έχει ο ιός στο περιβάλλον έξω από το σώμα του νοσούντος ζώου;
Είναι αερόβιος; Τι μεταδοτικότητα έχει;

Αν υποθέσουμε ότι στα εκτροφεία πουλερικών έχουν τηρηθεί όλοι οι κανόνες υγιεινής και προστασίας που επιβλήθηκαν τον τελευταίο καιρό, τι γίνεται αν κάποια κοτόπουλα είχαν ήδη δεχθεί το ιό και τώρα είναι εγκλωβισμένα μαζί με τα υγιή μέσα στον ίδιο χώρο. Ή αν προλάβουν να προωθηθούν στην κατανάλωση πριν εκδηλώσουν την νόσο.
Πόσο χρόνο επώασης έχει ο ιός πριν εκδηλωθούν τα πρώτα συμπτώματα;

Όσο αφορά τα ίδια τα προϊόντα όλοι μας διαβεβαιώνουν ότι καλό βράσιμο / ψήσιμο εξασφαλίζει αποστείρωση , αλλά τι γίνεται με τα προϊόντα που περιέχουν ωμά αυγά : μαγιονέζα , κρέμες , γλυκά .

Δεν είμαι υποχόνδρια , απλά προσπαθώ να εκλογικεύσω τους φόβους μου για να μην πανικοβληθώ.

Μόλις τώρα εισέβαλε στο δωμάτιο ο Μέρλιν μετά από την μεσημεριανή βόλτα του και κάθισε στην διπλανή καρέκλα. Τον βλέπω να πλένει τα πορτοκαλιά πατουσάκια του με σχολαστικότητα και μετά με την ίδια προσοχή (και την ίδια γλώσσα) θα καθαρίσει ενδελεχώς και την υπόλοιπη γούνα του. Αυτήν την γούνα που σε λίγο θα ακουμπήσει στα χέρια και το πρόσωπο μου όταν θα τον πάρω αγκαλιά .

Τρέμω στην ιδέα ότι ο φόβος μιας ασθένειας υπάρχει περίπτωση να με κάνει να στερηθώ μια συνήθεια με την οποία μεγάλωσα και με την βοήθεια της οποίας επιβιώνω εδώ και χρόνια (ψυχοθεραπεία πρώτης γραμμής για όσους καταλαβαίνουν τι εννοώ).
Για να μην πω τι έπαθα όταν άκουσα για μια γατούλα που μολύνθηκε και πέθανε από τον ίδιο ιό.

Στην οικογένεια μου γενικά δεν παθαίνουμε αμόκ με κάτι τέτοια αλλά ήρθε αυτή η τελευταία είδηση και κάπως τάραξε τα νερά.

Όχι τίποτα άλλο αλλά τι να πω στην Μέρλιν που κοιτάει με πάθος το πληκτρολόγιο και ετοιμάζεται να το εξερευνήσει για χιλιοστή τεσσαρακοστή τρίτη φορά φέρνοντας το μουσούδι του στα 5 εκατοστά από το στόμα και την μύτη μου.

Τι να του πω ! το πολύ πολύ να του σκάσω ένα φιλάκι.
 
posted by ralou at 1:29 μ.μ. | Permalink | 3 comments
Πέμπτη, Μαρτίου 09, 2006
Ωραία η Άνοιξη … δεν λέω

Από το παράθυρο του γραφείου μου έχω την τύχη να βλέπω ένα δέντρο ολάνθιστο. Δεν είναι μεγάλο αλλά μοιάζει με μπομπονιέρα με ροζ τούλι.
Επίσης δύο κοτσύφια -ναι κοτσύφια !- φλυαρούν.
(Που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια τόσα κοτσύφια μέσα στην Αθήνα; Τα είχα πρωτοακούσει ένα ανοιξιάτικο πρωινό πριν δύο χρόνια την ώρα που έκλαιγα για ένα θάνατο και μου είχαν ακουστεί απόκοσμα, σαν συνοδοί της αγαπημένης φίλης στο ταξίδι της.)
Πάντως σήμερα αυτά φλυαρούν αδιάφορα για τις μεταφυσικές μου ερμηνείες.

Μ΄ αρέσει η άνοιξη για τις μυρωδιές της όταν καταφέρνουν να σκεπάζουν αυτές της πόλης. Μ΄αρέσει η μυρωδιά των λουλουδιών της νεραντζιάς του δρόμου όταν πλημμυρίζει το σπίτι τον Απρίλη . Η φρέσκια μυρωδιά του αέρα στην εξοχή και του νοτισμένου χώματος και του ιωδίου της θάλασσας (χωρίς τις προσθήκες αντηλιακού με μυρωδιά καρύδας). Επίσης οι μυρωδιές του Πάσχα (των φαγητών και της μπαρουτοκαπνισμένης ανάστασης) των φρέσκων κρεμμυδιών και του μάραθου στις μαρουλοσαλάτες και της φράουλας (θερμοκηπίου , μεγάλες άνοστες αλλά αυτές ξέρουμε μ΄ αυτές βολευόμαστε !).
Τελικά είμαι κολλημένη με τις μυρωδιές.
Τώρα που επανήλθε η όσφρηση μου μετά από τουλάχιστον δύο εβδομάδες ανυπαρξίας δικαιούμαι να τις ξαναχαρώ

Μ΄ αρέσει η άνοιξη για την δροσερή ζέστη της ή για το ζεστό κρύο της. Θα ΄θελα πολύ να ζούσα σε ένα μέρος που η θερμοκρασία δεν θα ξεπερνούσε ποτέ τους 10 (+-15) βαθμούς. Μπορώ να νοιώθω την χαρά του περπατήματος χωρίς να ιδρώνω ή να σφίγγομαι μέσα σε φαρδιά πανωφόρια.
Με το που μεσοφλεβαριάζει το καλοριφέρ στο σπίτι δεν ανοίγει πλέον. Όταν έχουμε φίλους στο σπίτι που κρυώνουν, βολεύουμε όπως όπως τις ενοχές μας και φροντίζουμε να δημιουργήσουμε σε αντιστάθμισμα ένα ωραίο ζεστό κλίμα .

Μ΄ αρέσει η άνοιξη για τα πρώτα κοντομάνικα ρούχα. Που τα φοράς με την πρώτη Μαρτιάτικη ζέστη και αισθάνεσαι εκείνη την δροσερή ανακούφιση όταν γυρίζεις στο σπίτι μετά από μια μέρα που σε βάρεσε ο ήλιος. Πάντα τα φορούσα λίγο πιο νωρίς από τους άλλους και πάντα προς τρόμο των μεγαλύτερων μελών της οικογένειας. (- Που πάς έτσι ! Βάλε μια ζακέτα / κάλτσες / γάντια / σκουφί / ανοράκ / γούνα / πάπλωμα)
Βέβαια τα τελευταία χρόνια που βλέπω τα νέα παιδιά να φορούν κοντομάνικα μπλουζάκια χειμώνα καλοκαίρι ακολουθώντας την μόδα μου κακοφαίνεται λίγο.
Η μόδα, στα πλαίσια του ότι ζούμε σε ζεστούς προστατευμένους χώρους και κινούμαστε από τον ένα στον άλλο με καλοφεριούχα αυτοκίνητα, έχει τα δίκια της.
Εμένα όμως με χαλάει να βλέπω φορέματα με ραντάκια φορεμένα με 10 βαθμούς και με τον ερχομό της άνοιξης να μην βλέπω την διαφορά.

Αλλά …
ΔΕΝ μου αρέσει η άνοιξη για ένα και μοναδικό λόγο.
Γιατί, κάθε μα κάθε χρόνο, σέρνει πίσω της ένα ζεστό, ξερό, βρώμικο, άχαρο ιδρωμένο ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 1:09 μ.μ. | Permalink | 0 comments
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com