Μετά από ένα παρατεταμένο κρυολόγημα που ξεπέρασε στις 8 μέρες με συνάχι και πονοκεφάλους έχασα την όσφρηση μου.
Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό αλλά συνήθως κρατάει 1-2 μέρες και μετά επανέρχεται. Αλλά αυτή την φορά διανύω την 7η μέρα και η εμπειρία είναι τουλάχιστον περίεργη.
Δεν μπορώ να μυρίσω :
Τα καυσαέρια, τα λεωφορεία, τους ανθρώπους μου, τον γάτο μου, το σπίτι μου, το βρεγμένο χώμα , τον αέρα, τον εαυτό μου, τα μανταρίνια, γενικά όλα τα φαγητά και τα ποτά.
(σημείωση για το μέλλον: να πω πόσο λάθος είναι να μιλάμε για γεύσεις και όχι για μυρωδιές στα τρόφιμα) .
Πάντως η πλήρης έλλειψη οσμών μου δίνει ακριβώς την αίσθηση του αποστειρωμένου. Και βέβαια τώρα μόλις καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι στην συλλογή πληροφοριών από το περιβάλλον, πόσο απαραίτητη για την πλήρη εικόνα που συλλέγει το μυαλό όταν παρατηρεί.
(Παράδειγμα : όταν μαγειρεύω και το φαγητό αρχίζει να καίγεται και εγώ το αγνοώ επιδεικτικά -à καμένο κοκκινιστό μοσχάρι την Κυριακή και συμπλήρωση του αδικοχαμένου Κυριακάτικου γεύματος με τηγανητά αυγά και πρόχειρα τυροπιτάκια)
Είναι η αίσθηση ότι ένα απόλυτα οικείο πράγμα ή μέρος είναι και δεν είναι αυτό που ξέρεις. Σαν να το βλέπεις μέσα από μια φωτογραφία ή ένα βίντεο.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί μου λείπουν τα μέρη που έχω επισκεφτεί και λατρέψει και καμία φωτογραφία δεν μπορεί να τα ζωντανέψει. Τους λείπει η μυρωδιά.
Θυμάμαι μια από τις ομορφότερες εικόνες που διατηρώ από το ταξίδι μου στην Αγγλία πριν μερικά χρόνια στο STRATFORD το χωρίο που γεννήθηκε ο Σαίξπηρ. Ήμουν σε ένα από αυτά τα ανοιχτά διώροφα λεωφορεία που έκανε τον γύρο της περιοχής διασχίζοντας την Αγγλική εξοχή Αύγουστο μήνα μετά από ελαφριά βροχή. Εκτός από το τοπίο που λάτρεψα καταπράσινο και φρέσκο, υπήρχε μια μυρωδιά στον αέρα σαν από όζον, λίγο ηλεκτρισμένη και τριζάτη, λίγο υγρή, που περνούσε στο κέντρο της αίσθησης και το ξυπνούσε.
Ή η πρώτη εικόνα του Λονδίνου που είχα μόλις βγήκα από το μετρό στην πλατεία Ράσελ και μύριζαν τα πλατάνια (ναι τα πλατάνια ! ) της πλατείας μέσα στην μέση του εμπορικού κέντρου.
Έχω τόσες πολλές αναμνήσεις που συνδέονται άμεσα με τις μυρωδιές, όπως όλοι μας άλλωστε.
Την μυρωδιά της σχολικής μου τάξης, την σαββατιάτικη μυρωδιά του σπιτιού όταν ζούσε η μαμά και τηγάνιζε συκώτι 30 χρόνια πριν, η πρωινή φρέσκια οσμή της θάλασσας όταν παραθερίζαμε παιδιά στην παραλία του Ζούμπερι, η κολόνια της μαμάς που την μύρισα χρόνια μετά τον θάνατο της σε ένα μικρό αμπιγέ τσαντάκι της που βρήκα καταχωνιασμένο στο πατάρι, η μυρωδιά στην γούνα της αγαπημένης και αδικοχαμένης μου γάτας , αφράτης και αερισμένης μετά από βόλτα στον καθαρό αέρα.
Και βέβαια, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, οι μυρωδιές των φαγητών.
Ξαφνικά, έτσι μέσα σε 7 μέρες, μου λείπει η μυρωδιά της ομελέτας, των τηγανητών καλαμαριών, του ψημένου κρέατος, των μανταρινιών, της καλοκαιρινής ντομάτας – καλά όχι ότι θα μπορούσα να μυρίσω καλοκαιρινή ντομάτα μέσα στον Φλεβάρη! Εδώ δεν μπορούμε να την μυρίσουμε το καλοκαίρι έτσι που τις έχουν κάνει- του γλυκάνισου στο ψωμί, των τηγανισμένων γαρίδων.
Φαντάζομαι ότι όταν σε λίγο θα επανέλθει η όσφρηση μου θα την πληρώσω με βαρυστομαχιά την έλλειψη των τελευταίων ημερών για να μην μιλήσω για τα κιλά.
Τέλος πάντων !
Προς το παρόν καταναλώνω τόνους από χαρτομάντιλα και σπρέι για την μύτη και αντιμετωπίζω την έλλειψη οσμών με διαφορετικές υφές στο φαγητό για να έχει ενδιαφέρον.
Άλλωστε όπως λέει και ένα παλιό παραμύθι που άκουγα παιδί η όσφρηση ήταν η τρίτη γυνάικα του βασιλιά του τον εγκατέλειψε όταν γέρασε αλλα ή αφή ήταν η τελευταία που του απόμεινε όταν όλες οι άλλες είχαν φύγει.
Ετικέτες personal
